Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 19 sierpnia 2009 r.
III UK 14/09
Pojęcie bezskutecznej egzekucji, o której mowa w art. 116 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60 ze zm.) w związku z art. 31 i 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o
systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz.
1585 ze zm.) obejmuje również niezaspokojenie zaległości składkowych w po-
stępowaniu upadłościowym zakończonym likwidacją spółki.
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Zbigniew
Korzeniowski (sprawozdawca), Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2009 r.
sprawy z odwołania Krystyny S. i Bogdana W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych-Oddziału w R. o zapłatę składek, na skutek ich skargi kasacyjnej od
wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 października 2008 r. [...]
I. o d d a l i ł skargę kasacyjną,
II. nie obciążył skarżących kosztami zastępstwa procesowego strony pozwa-
nej.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z 16 października 2008 r. oddalił apelację
Krystyny S. i Bogdana W. od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z 12 czerwca
2008 r., oddalającego ich odwołania od decyzji pozwanego z 21 grudnia 2006 r., ob-
ciążających ich - na podstawie art. 116 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja po-
datkowa w związku z art. 31 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych - odpowiedzialnością za niezapłacone składki przez spółkę z o.o.
R. Wytwórnia Chemiczna, w okresie od grudnia 2000 r. do października 2002 r., w
łącznej kwocie z odsetkami 226.341,31 zł (w tym: na ubezpieczenia społeczne od
lutego 2001 r. do października 2002 r. w kwocie 99.351,41 zł; na ubezpieczenie
2
zdrowotne od grudnia 2000 r. do października 2002 r. w kwocie 18.915,73 zł; na fun-
dusz pracy i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych w kwocie 7.273,17
zł).
Zasadnicze zarzuty skarżących w odwołaniu od decyzji oraz w dalszym postę-
powaniu wskazywały na brak przesłanek ich odpowiedzialności, gdyż we właściwym
czasie zgłosili wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, a wcześniej pozwany nie prze-
prowadził egzekucji z całego majątku spółki, ograniczając się jedynie do zajęcia ra-
chunku bankowego.
Wyroki Sądów oparto na następujących ustaleniach. Spółka z o.o. R. Wytwór-
nia Chemiczna powstała 4 sierpnia 2000 r. Utworzyli ją byli pracownicy Robotniczej
Spółdzielni Pracy „Wytwórnia Chemiczna" w R. Spółdzielnia była w likwidacji i spółka
działała pod tym samym adresem. Spółka działalność gospodarczą rozpoczęła 1
września 2000 r. wydzierżawiając cały majątek likwidowanej spółdzielni oraz przej-
mując dwudziestu jej pracowników. Skarżący tworzyli zarząd spółki. Spółka nie pła-
ciła składek i w maju 2001 r. pozwany skierował egzekucję do jej rachunku banko-
wego. W październiku 2001 r. spółdzielnia cały swój majątek przekazała spółce (nie-
ruchomość z budynkami o powierzchni 19.543 m2
, maszyny i urządzenia, materiały i
surowce, wyroby gotowe, uprawnienia i znaki towarowe). Spółka miała przejąć także
zobowiązania spółdzielni, w tym spłatę kredytów, które istniały i mogły powstać przed
wykreśleniem spółdzielni z rejestru. Spółka prowadziła produkcję w niewielkim zakre-
sie. Był okres regresu w produkcji (farb i akcesoriów chemicznych). Wynagrodzenia
dla pracowników wypłacano jedynie częściowo. Spółka nie regulowała zobowiązań
składkowych względem pozwanego. W październiku 2001 r. pozwany „ponownie
skierował składki do egzekucji” i za pośrednictwem urzędu skarbowego zajęto ra-
chunek bankowy spółki, jednak z braku środków egzekucja ta była bezskuteczna. W
kwietniu 2002 r. spółka utraciła płynność finansową. Mimo zaprzestania płacenia
należności zarząd nie wystąpił z wnioskiem o upadłość spółki z uwagi na brak środ-
ków na jego opłatę. Według bilansu na koniec maja 2002 r. pasywa spółki wynosiły
1.649.437,07 zł. W lipcu 2002 r. pozwany ustalił, że spółka nie występuje w ewidencji
jak właściciel gruntów, a nieruchomości należą do spółdzielni. Decyzją z 4 września
2002 r. pozwany stwierdził zadłużenie składkowe spółki, a w październiku 2002 r.
wystąpił do urzędu skarbowego o wpis zastawu ustawowego do rejestru zastawów
skarbowych na majątku spółki. „Formalne przeniesienie własności (nieruchomości
spółdzielni na spółkę) nastąpiło 30 sierpnia 2002 r.". Skarżący jako zarząd złożyli 16
3
września 2002 r. wniosek o ogłoszenie upadłości spółki, która została ogłoszona 7
października 2002 r. Aktem notarialnym z 22 sierpnia 2003 r. do spółki przystąpiła
spółdzielnia wnosząc 4.500 udziałów o wartości 450.000 zł i pokrywając je wkładem
niepieniężnym w postaci majątku spółdzielni stanowiącego przedsiębiorstwo. Posta-
nowieniem z 5 stycznia 2006 r. Sąd Rejonowy w Radomiu stwierdził ukończenie po-
stępowania upadłościowego spółki, po którym 20 marca 2006 r. została wykreślona z
KRS. W postępowaniu upadłościowym pozwany nie zaspokoił w pełni swoich wie-
rzytelności składkowych uzyskując jedynie 18.866 zł wobec zgłoszonych na łączną
kwotę 188.142 zł. Sąd Okręgowy uznał, że wydanie decyzji o odpowiedzialności
skarżących na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej poprzedzała bezskutecz-
ność egzekucji składek do spółki, skoro organ rentowy nie został zaspokojony w dro-
dze egzekucji i w postępowaniu upadłościowym. Wobec zakończenia postępowania
upadłościowego zbędne było wykazanie bezskuteczności egzekucji wobec całego
majątku spółki w innym trybie. Egzekucja z majątku spółki w dacie wydania decyzji o
odpowiedzialności skarżących za składki była w całości bezskuteczna. Nie wykazali
mienia spółki, z którego egzekucja umożliwiałaby przynajmniej częściowe zaspoko-
jenie zaległości składkowych. Skarżący nie zgłosili wniosku o upadłość we właści-
wym czasie mając na uwadze interes wierzycieli. Mieli pełną świadomość zadłużenia
oraz utraty płynności finansowej (Bogdan W. uznawał, że nastąpiło to już w kwietniu
2002 r., a Krystyna S., że w czerwcu-lipcu 2002 r.). W sierpniu 2002 r. wykazali za-
dłużenie w kwocie 1.650.000 zł. Sąd miał na uwadze, że skarżący oczekiwali na re-
jestrację spółki (w lipcu 2002 r.) i akt notarialny - warunkową umowę przeniesienia
własności nieruchomości spółdzielni (30 sierpnia 2002 r.), „co umożliwiało złożenie
wniosku o upadłość w przekonaniu olbrzymiego majątku spółdzielni”. Nie analizowali
jednak obciążenia nieruchomości spółdzielni i niezasadnie zaliczali je do majątku
spółki (nie była ona ich właścicielem). Odpowiedzialność skarżących za składki była
zasadna na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 i 32 ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych.
Sąd Apelacyjny nie zgodził się z zarzutami skarżących, że pozwany nie prze-
prowadził pełnej egzekucji oraz iż upadłość ogłoszono we właściwym czasie. Stwier-
dził, że pozwany nie był opieszały w egzekucji i nie prowadził jej wybiórczo. Zajmo-
wał rachunek bankowy spółki. Nie mógł skierować egzekucji do ruchomości ponie-
waż spółka dzierżawiła je od spółdzielni. Nieruchomość również należała do , a jej
przekazanie nastąpiło dopiero 30 sierpnia 2002 r. Zobowiązania spółki wynosiły
4
1.650.000 zł, a aktywa 1.627.929 zł. Pozwany zasadnie uznał, że spółka nie ma ma-
jątku na zaspokojenie należności składkowych. Skarżący mieli świadomość złego
stanu finansowego spółki od początku jej działalności, a już z pewnością w okresie
sprawozdawczo-wyborczym na koniec 2001 r. Mimo złej sytuacji finansowej nie wy-
stąpiono o zawarcie układu ratalnego albo o restrukturyzację zaległości. Nie zaskar-
żono również decyzji z 4 września 2002 r. ustalającej odpowiedzialność spółki za
składki, co uzasadniało domniemanie faktyczne i prawne o bezskuteczności egzeku-
cji. Nie zostało ona obalone przez wykazanie, że istnieje jakikolwiek majątek podle-
gający egzekucji. Wniosek o upadłość był spóźniony. Sąd miał tu na uwadze termin z
art. 5 § 1 rozporządzenia z 1934 r. Prawo upadłościowe; dwóch tygodni od zaprze-
stania płacenia długów na zgłoszenie wniosku o upadłość. Stwierdził, że funkcja art.
116 Ordynacji podatkowej polega na ochronie interesów wierzycieli, w szczególności
w sytuacji pełnej świadomości dłużnika o jego niewypłacalności. Przesłanki uwolnie-
nia się przez członka zarządu spółki od odpowiedzialności za zobowiązania wyma-
gają podjęcia działań, które zmierzają do likwidacji zadłużenia. Właściwy czas na
ogłoszenie upadłości odnosi się do sytuacji, gdy wierzyciele nie otrzymują swoich
należności i nie ma perspektyw na ich zaspokojenie, czyli gdy spółka zaprzestaje
trwale spłacania długów i zadłużenie jest nadmierne w stosunku do majątku spółki.
Skarżący winni ogłosić upadłość już w kwietniu 2002 r., a ostatecznie 1 czerwca
2002 r. (ujemny bilans finansowy). Wystąpienie z takim wnioskiem 16 września 2002
r. było działaniem spóźnionym w rozumieniu art. 116 Ordynacji podatkowej. Członek
zarządu nie odpowiada za negatywną kondycję finansową spółki uniemożliwiającą
spłatę długów, lecz za własne zaniechanie skierowane na pokrzywdzenie wierzycieli.
Skarga kasacyjna zarzuciła w pierwszej podstawie (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.)
naruszenie: 1) art. 116 Ordynacji podatkowej, przez błędną wykładnię pojęcia „bez-
skuteczna egzekucja", podczas gdy egzekucja przeciwko spółce nie została skiero-
wana do wszystkich składników jej majątku a została ograniczona wyłącznie do zaję-
cia rachunku bankowego; 2) art. 5 k.c., przez jego niezastosowanie; 3) art. 45 Kon-
stytucji i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podsta-
wowych Wolności, przez pozbawienie wnioskodawców (skarżących) prawa do sądu.
W drugiej podstawie (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) zarzucono naruszenie: 1) art. 328 § 2,
art. 382 w związku z art. 391 i 386 § 1 k.p.c., przez pominięcie w ocenie zebranego
materiału dowodowego szeregu istotnych okoliczności, nawet bezspornych między
stronami, a w szczególności tego, że: „cały majątek ruchomy Robotniczej Spółdzielni
5
„Wytwórnia Chemiczna" w R. został w dniu 18 października 2001 r. przekazany przez
Likwidatora Spółdzielni do Spółki (protokół przekazania z 18 października 2001 r.).
Wartość majątku Spółki wynikająca z bilansu (w którym wartość majątku nierucho-
mego określona była na 20.632 zł) odbiegała zasadniczo od faktycznej wartości ma-
jątku, gdyż nieruchomość ta (o pow. 2 ha położona w centrum miasta zabudowana
nowymi halami i budynkiem biurowym) została sprzedana przez Syndyka w okresie
dekoniunktury na nieruchomości za kwotę 1.185.000 zł, wskutek czego doszło do
ustalenia, nieadekwatnie do rzeczywistości, że w dniu 1 czerwca 2002 r. zobowiąza-
nia przekraczały aktywa"; 2) art. 378 § 1 k.p.c., przez nierozpoznanie wszystkich za-
rzutów apelacji.
We wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania wskazano na istotne zagadnie-
nie prawne, „polegające na dokonaniu wykładni przepisu art. 116 Ordynacji podat-
kowej przez wyjaśnienie: - czy pod pojęciem „bezskuteczna egzekucja" rozumie się
umorzenie postępowania egzekucyjnego w rozumieniu art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. lub
art. 59 § 2 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji (...) i czy dopuszczalne jest wyprowadzenie wniosku o bezskuteczności egzekucji
na podstawie egzekucji prowadzonych przez innych wierzycieli, umorzonych z powo-
du ogłoszenia upadłości - art. 63 prawa upadłościowego w sytuacji gdy organ rento-
wy nie złożył wniosku o egzekucję z ruchomości a mógł go złożyć znacznie wcze-
śniej niż inni wierzyciele; - czy pojęcie „bezskuteczna egzekucja" obejmuje także sy-
tuację niezaspokojenia wierzyciela w postępowaniu upadłościowym. Po wtóre wnio-
sek o przyjęcie skargi wskazał na „oczywiste uzasadnienie skargi kasacyjnej".
Skarżący wnieśli o zmianę wyroków obu Sądów oraz decyzji pozwanego
przez zwolnienie ich z nałożonych obowiązków zapłaty składek, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w
obu sytuacjach z prawem do zwrotu kosztów postępowania od pozwanego.
Na rozprawie pozwany wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznanie skargi kasacyjnej nie oznacza ponownego rozpoznania sprawy
w zwykłym postępowaniu (kolejnej instancji), lecz sprowadza się do oceny zasadno-
ści podstaw i zarzutów kasacyjnych (art. 39813
§ 1 k.p.c.). W postępowaniu kasacyj-
6
nym zachodzi związanie ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżo-
nego orzeczenia i nie jest dopuszczalne powoływanie nowych faktów i dowodów (art.
39813
§ 2 k.p.c.). Jeżeli zauważy się również, że podstawą skargi kasacyjnej nie
mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów (art. 3983
§ 3
k.p.c.), to w skardze kasacyjnej zasadnicze znaczenie mają zarzuty naruszenia
prawa materialnego (pierwszej podstawy kasacyjnej - art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.). Za-
rzuty procesowe (drugiej podstawy kasacyjnej - art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) mają zna-
czenie, gdy uwzględniają ograniczenia z art. 3983
§ 3 oraz art. 39813
§ 2 k.p.c. i wy-
kazują, że określone uchybienie procesowe miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Najistotniejszy i zarazem uargumentowany jest pierwszy zarzut skargi doty-
czący błędnej wykładni i zastosowania art. 116 Ordynacji podatkowej. Skarżącym nie
można by odmówić racji w twierdzeniu, że nie jest bezskuteczną egzekucja składek,
którą ogranicza się jedynie do rachunku bankowego, natomiast pomija się pozostały
majątek dłużnika głównego. Sąd Najwyższy w powiększonym składzie w uchwale z
13 maja 2009 r., I UZP 4/09 (OSNP 2009 nr 23-24, poz. 319) stwierdził, że bezsku-
teczność egzekucji z majątku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, o której
mowa w art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (jed-
nolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z art. 31 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z
2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.), może być stwierdzona wyłącznie w postępowaniu w
sprawie egzekucji należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, poprze-
dzającym wydanie decyzji o odpowiedzialności członka zarządu spółki za te należ-
ności. Podobne stanowisko zajął wcześniej Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale
z 8 grudnia 2008 r., II FPS 6/08 (ONSA i WSA 2009 nr 2, poz. 19) o treści: 1. stwier-
dzenie przez organ podatkowy bezskuteczności egzekucji, o której mowa w art. 116
§ 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, powinno być dokonane
po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego, 2. stwierdzenie bezskuteczności
egzekucji ustala się na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu.
Po okresie pewnego dualizmu w orzecznictwie, jak i w doktrynie, co do wy-
kładni pojęcia „bezskutecznej egzekucji" jako przesłanki odpowiedzialności członka
zarządu spółki za niezapłacone przez spółkę należności na podstawie art. 116 Ordy-
nacji podatkowej, zaczyna przeważać stanowisko wymagające przeprowadzenia
przez wierzyciela egzekucji składek do całego majątku dłużnika głównego i stwier-
dzenia bezskuteczności egzekucji w postępowaniu egzekucyjnym, jako warunku wy-
7
dania decyzji o odpowiedzialności członka zarządu za składki. Nie dopuszcza się
zatem poprzestania na samodzielnej ocenie wierzyciela, że egzekucja wobec spółki
z braku majątku jest bezskuteczna. Innymi słowy skarżący mieliby rację zarzucając
brak stwierdzenia bezskutecznej egzekucji w postępowaniu egzekucyjnym, gdyby
pozwany decyzję o ich odpowiedzialności za składki wydał przed ogłoszeniem upa-
dłości spółki (7 października 2002 r.), gdyż do tego momentu nie przeprowadził peł-
nego postępowania egzekucyjnego, w którym stwierdzono by, że egzekucja skiero-
wana do całego majątku spółki okazała się bezskuteczna. Według ustaleń pozwany
ograniczał w tym czasie windykację składek zasadniczo tylko do egzekucji z rachun-
ku bankowego. Mimo to skarga nie może jednak zasadnie zarzucać braku bezsku-
tecznej egzekucji, gdyż decyzja o odpowiedzialności skarżących za składki została
wydana po ogłoszeniu upadłości spółki i po przeprowadzeniu likwidacji masy upadło-
ści oraz po wykreśleniu spółki z rejestru po zakończeniu postępowania upadłościo-
wego. Przy takim następstwie zdarzeń egzekucja niezaspokojonych należności
składkowych w chwili wydania decyzji mogła być już uznana za bezskuteczną. Z
wiążących ustaleń faktycznych (art. 39813
§ 2 k.p.c.) wynika, że wierzytelności skład-
kowe zgłoszone przez pozwanego w postępowaniu upadłościowym w podziale masy
upadłości spółki zostały zaspokojone tylko w około 10 %.
Niezasadnie skarga zarzuca, że w pojęciu bezskutecznej egzekucji nie mieści
się również postępowanie upadłościowe spółki. Upadłość jest również egzekucją,
którą prowadzi się do całego majątku upadłego dłużnika (masy upadłości) z udziałem
jego wierzycieli. Przeprowadzenie upadłości stanowi egzekucję uniwersalną. Z
chwilą jej rozpoczęcia indywidualny wierzyciel nie może już wszcząć ani prowadzić
odrębnej (samodzielnej) egzekucji. Zaniechanie więc przez pozwanego przeprowa-
dzenia pełnej egzekucji do ogłoszenia upadłości nie stanowi warunku wydania póź-
niej decyzji o odpowiedzialności członków zarządu za składki niezapłacone przez
spółkę. Pozwany może prowadzić egzekucję aż do przedawnienia składek. Warun-
kiem odpowiedzialności członków zarządu za składki jest stwierdzenie bezskutecz-
ności ich egzekucji przed wydaniem decyzji. Jeżeli więc rozdzielać pojęcia egzekucji
i upadłości w art. 116 Ordynacji podatkowej, to z wnioskami innymi niż skarżących, to
znaczny nie można twierdzić, że organ rentowy nie prowadził dalej egzekucji skoro
zgłosił wierzytelności składkowe do postępowania upadłościowego, a inne postępo-
wanie egzekucyjne nie było możliwe. Pojęcie bezskutecznej egzekucji z art. 116
Ordynacji podatkowej obejmuje więc również niezaspokojenie należności składo-
8
wych w postępowaniu upadłościowym. Potwierdza to przesłanka wyłączająca odpo-
wiedzialność za składki, polegająca na obowiązku wykazania przez dłużnika (członka
zarządu spółki), że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości
lub wszczęto postępowanie zapobiegające upadłości albo że niezgłoszenie wniosku
o upadłość nastąpiło nie z jego winy. Analiza właściwego czasu na ogłoszenie upa-
dłości ma już niemałe orzecznictwo wskazujące, że nie jest to moment, gdy sytuacja
majątkowa dłużnika wystarcza na zaspokojenie wierzytelności dłużnika uprzywilejo-
wanego tylko w znikomej części. W tej sprawie ustalono i oceniono, że skarżący za
późno wystąpili z wnioskiem o upadłość spółki. Ocena tej kwestii wykraczałaby jed-
nak poza konieczność argumentacji, gdyż w skardze kasacyjnej nie ma zarzutu co
do tego rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku (art. 39813
§ 1 k.p.c.). W skardze nie
ma również zarzutu o niedopuszczalności wydania decyzji przeciwko członkom za-
rządu po wykreśleniu upadłej spółki z rejestru. Można więc tylko zaważyć, iż Sąd
Najwyższy w uchwale z 4 grudnia 2008 r., II UZP 6/08 (OSNP 2009 nr 7-8, poz. 102)
przyjął, że przeniesienie odpowiedzialności za składki na członków zarządu spółki z
ograniczoną odpowiedzialnością jest możliwe także po utracie bytu prawnego przez
spółkę wskutek ukończenia postępowania upadłościowego i wykreśleniu tego pod-
miotu z Krajowego Rejestru Sądowego. Sąd Okręgowy trafnie zauważył, że wobec
zakończenia postępowania upadłościowego zbędnym było wykazanie przez organ
rentowy bezskuteczności egzekucji wobec całego majątku spółki w innym trybie.
Skoro więc upadłość spółki zakończyła się podziałem masy i wykreśleniem spółki z
rejestru, to nie można nie stwierdzić, że przed wydaniem decyzji o odpowiedzialności
na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej egzekucja niezaspokojonych składek
byłaby skuteczna.
Nie są zasadne również dalsze zarzuty skargi. Przepis art. 5 k.c. nie został na-
ruszony przez jego „niezastosowanie", gdyż wówczas należałoby wpierw przyjąć, że
mógł mieć zastosowanie. W zaskarżonym wyroku w ogóle nie rozważano jego zasto-
sowania. Ze sformułowania zarzutu wynika zatem, że przepis ten winien mieć zaw-
sze zastosowanie. Jest to przekonanie błędne, gdyż klauzule generalne z art. 5 k.c.
nie mają zastosowania w sprawach ubezpieczeń społecznych, a także w prawie po-
datkowym, którego rozwiązania o odpowiedzialności za podatki z art. 116 Ordynacji
podatkowej stosuje się do odpowiedzialności za składki zgodnie z art. 31 i 32 ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych.
9
Zarzut naruszenia art. 45 Konstytucji i art. 6 Konwencji o ochronie praw czło-
wieka i podstawowych wolności „przez pozbawienie wnioskodawców prawa do Sądu"
nie został w ogóle uzasadniony, dlatego nie poddaje się kontroli kasacyjnej. Skarga
po prostu w żadnym zdaniu nie wyjaśnia na czym miałoby polegać naruszenie tych
przepisów w dotychczasowym postępowaniu sądowym.
Wskazano na wstępie, iż zarzuty procesowe skargi mają znaczenie, gdy
uchybienie procesowe miało wpływ na wynik sprawy (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.). W
odniesieniu do zarzutów skargi nie można tego stwierdzić, nawet gdyby próbować
podzielać ocenę skarżących (w przeciwieństwie do ustaleń stanu faktycznego), że
doszło do naruszenia art. 328 § 2, art. 382 w związku z art. 391 i 386 § 1 k.p.c.,
przez pominięcie przekazania w październiku 2001 r. majątku ruchomego likwidowa-
nej spółdzielni do spółki oraz tego że wartość majątku spółki była większa niż przy-
jęta w bilansie. Postępowanie upadłościowe zweryfikowało znaczenie tych zarzutów i
uzasadniało stwierdzenie, że wartość majątku spółki była niewystarczająca, skoro w
znikomym tylko stopniu (około 10 %) pokryła wierzytelności składkowe.
Zarzut naruszenia art. 378 § 1 k.p.c. przez nierozpoznanie wszystkich zarzu-
tów apelacji nie jest zasadny, gdyż skarga nie wskazuje osobno, które zarzuty nie
zostały rozpatrzone w zaskarżonym wyroku i co najważniejsze, że takie zaniechanie
miało wpływ na wynik sprawy.
Z tych motywów orzeczono o oddaleniu skargi, stosownie do art. 39814
k.p.c.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c.
========================================