V CNP 47/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-12-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 47/09
POSTANOWIENIE
Dnia 12 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi G. O.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w L.
z dnia 9 maja 2008 r., w sprawie z powództwa P.P.H.U. „M.” Spółki Jawnej A. G.,
R. W. Zakład Pracy Chronionej w K.
przeciwko G. O.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 12 października 2009 r.,
1. odrzuca skargę;
2. nie obciąża skarżącej kosztami postępowania
skargowego.
Uzasadnienie
2
Nakaz zapłaty Sądu Rejonowego z dnia 9 maja 2008 r. pozwana G. O.
zakwestionowała skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniesiona skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest niedopuszczalna z wielu przyczyn. W szczególności nie spełnia
wymagania określonego w art. 871
§ 1 k.p.c., w art. 4248
§ 2 k.p.c. a także
w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje obligatoryjne zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych.
Wymaganie to ma charakter konstrukcyjny, w związku z czym skarga wniesiona
osobiście przez stronę niebędącą sędzią, prokuratorem, notariuszem, profesorem
lub doktorem habilitowanym nauk prawnych, adwokatem, radcą prawnym, radcą
Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (art. 871
§ 2 k.p.c.) jest dotknięta tzw.
brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków
formalnych (art. 130 k.p.c.) i podlega odrzuceniu a limine.
Skarżąca, która nie należy do kręgu osób wskazanych wyżej, sporządziła
i wniosła skargę osobiście. Ustanowiony dla skarżącej radca prawny z urzędu nie
sporządził i nie wniósł nowej skargi, uzupełnił jedynie skargę wniesioną osobiście
przez skarżącą poprzez oznaczenie stron, wskazanie wartości przedmiotu
zaskarżenia i dołączenie odpowiedniej ilości odpisów. Nie zostało zatem
zachowane wymaganie z art. 871
§ 1 k.p.c.
Zgodnie z kolei z brzmieniem art. 4241
§ 2 k.p.c. skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od orzeczeń sądu
pierwszej instancji jedynie w wypadkach wyjątkowych, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy
wypadek nie został w żaden sposób wykazany (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.).
3
Z przedstawionych przyczyn skarga jest niedopuszczalna. W konsekwencji
należało ją odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 102
k.p.c.
md
POSTANOWIENIE
Dnia 12 października 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz
w sprawie ze skargi G. O.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w L.
z dnia 9 maja 2008 r., w sprawie z powództwa P.P.H.U. „M.” Spółki Jawnej A. G.,
R. W. Zakład Pracy Chronionej w K.
przeciwko G. O.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 12 października 2009 r.,
1. odrzuca skargę;
2. nie obciąża skarżącej kosztami postępowania
skargowego.
Uzasadnienie
2
Nakaz zapłaty Sądu Rejonowego z dnia 9 maja 2008 r. pozwana G. O.
zakwestionowała skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniesiona skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest niedopuszczalna z wielu przyczyn. W szczególności nie spełnia
wymagania określonego w art. 871
§ 1 k.p.c., w art. 4248
§ 2 k.p.c. a także
w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje obligatoryjne zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych.
Wymaganie to ma charakter konstrukcyjny, w związku z czym skarga wniesiona
osobiście przez stronę niebędącą sędzią, prokuratorem, notariuszem, profesorem
lub doktorem habilitowanym nauk prawnych, adwokatem, radcą prawnym, radcą
Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (art. 871
§ 2 k.p.c.) jest dotknięta tzw.
brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania braków
formalnych (art. 130 k.p.c.) i podlega odrzuceniu a limine.
Skarżąca, która nie należy do kręgu osób wskazanych wyżej, sporządziła
i wniosła skargę osobiście. Ustanowiony dla skarżącej radca prawny z urzędu nie
sporządził i nie wniósł nowej skargi, uzupełnił jedynie skargę wniesioną osobiście
przez skarżącą poprzez oznaczenie stron, wskazanie wartości przedmiotu
zaskarżenia i dołączenie odpowiedniej ilości odpisów. Nie zostało zatem
zachowane wymaganie z art. 871
§ 1 k.p.c.
Zgodnie z kolei z brzmieniem art. 4241
§ 2 k.p.c. skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia przysługuje od orzeczeń sądu
pierwszej instancji jedynie w wypadkach wyjątkowych, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy
wypadek nie został w żaden sposób wykazany (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.).
3
Z przedstawionych przyczyn skarga jest niedopuszczalna. W konsekwencji
należało ją odrzucić (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 102
k.p.c.
md