Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 21/09
POSTANOWIENIE
Dnia 9 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa H. L.
przeciwko Specjalistycznemu Centrum Medycznemu w P. Samodzielnemu
Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 grudnia 2009 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Ś.
z dnia 27 sierpnia 2009 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2009 r. Sąd Okręgowy w Ś. odrzucił
zażalenie H. L. od postanowienia z dnia 21 lipca 2009 r. Sądu Okręgowego w Ś.
odrzucającego skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem tego Sądu z dnia 7 lipca 2008 r.
Sąd Okręgowy wskazał, że wydając orzeczenie z dnia 21 lipca 2009 r.
działał jako sąd drugiej instancji. Zasady wnoszenia zażaleń na postanowienia sądu
drugiej instancji określa art. 3941
k.p.c., zgodnie z którym sąd apelacyjny nie jest
2
instancją odwoławczą od wskazanego wyżej orzeczenia, co powoduje odrzucenie
zażalenia z mocy art. 370 w związku z art. 391 § 1 i art. 397 § 2 k.p.c.
W zażaleniu na powyższe postanowienie z dnia 27 sierpnia 2009 r. powódka
wniosła o jego uchylenie, wskazując, że zażalenie na postanowienie z dnia 21
lipca 2009 r. zostało wniesione do właściwego sądu. Zgodnie z treścią art. 397 § 2
w związku z art. 369 k.p.c. zażalenie, podobnie jak apelację, wnosi się do sądu,
który wydał zaskarżone orzeczenie. Takim właściwym sądem był Sąd Okręgowy w
Ś., do którego zostało złożone zażalenie i który winien je przekazać wraz z aktami
sprawy sądowi właściwemu do rozpoznania zażalenia, co wynika z art. 395 § 1
k.p.c. W ocenie skarżącej, mylne oznaczenie przez nią sądu drugiej instancji
pozostaje bez znaczenia prawnego i nie może być podstawą odrzucenia zażalenia.
W tym zakresie skarżąca powołała się na postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
9 grudnia 1998 r., III CKN 919/98 oraz z dnia 29 listopada 2001 r., V CZ 232/01.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Stosownie do art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego
przysługuje na: 1) postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę
kasacyjną oraz skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia oraz 2) w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna, na
postanowienie sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie, z
wyjątkiem postanowień, od których przysługuje skarga kasacyjna, a wymienionych
w art. 3981
§ 1 k.p.c. oraz postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia
na postanowienie sądu pierwszej instancji. W myśl art. 394 § 2 i 3 k.p.c.,
stosowanego poprzez art. 3941
§ 3 k.p.c., termin do wniesienia zażalenia jest
tygodniowy, powinno ono czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma
procesowego oraz spełniać określone warunki, a nadto – zgodnie z art. 369 § 1
k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c. i w związku z art. 394 § 3 k.p.c. – czynność ta
winna być dokonana w sądzie, który wydal zaskarżone postanowienie. Stosownie
do art. 370 k.p.c., stosowanemu przez sąd drugiej instancji w związku z art. 373 i w
związku z art. 397 § 2 k.p.c., odrzuceniu podlega zażalenie, które zostało wniesione
po upływie przepisanego terminu, nie zostało należycie opłacone lub jest z innych
przyczyn niedopuszczalne, jak również zażalenie, którego braków strona nie
uzupełniła w wyznaczonym terminie. Należy uznać, że niedopuszczalność
3
zażalenia zachodzi wówczas, gdy jest ono niedopuszczalne pod względem
przedmiotowym (gdy od danego orzeczenia nie przysługuje w ogóle środek
zaskarżenia lub przysługuje do Sądu Najwyższego środek zaskarżenia innego
rodzaju - w postaci skargi kasacyjnej) i podmiotowym (gdy środek zaskarżenia
wniósł podmiot nielegitymowany). Natomiast w sytuacji, gdy będące właściwą
czynnością procesową zażalenie zostało wniesione do sądu właściwego (tego,
który wydał zaskarżone postanowienie) z zachowaniem przepisanego terminu oraz
zostało należycie opłacone, a jedynie błędnie określono w nim sąd właściwy do
jego rozpoznania, to nie można uznać, że jest ono niedopuszczalne w rozumieniu
art. 370 k.p.c. Taka niedokładność mogłaby bowiem chociażby podlegać
ewentualnemu uzupełnieniu (sprostowaniu) w trybie przewidzianym w art. 130 § 1
w związku z art. 126 ust. 1 pkt 1 k.p.c. Również w postanowieniu z dnia 12 lutego
2009 r., I PZ 41/08 (niepublikowanym) Sąd Najwyższy wskazał, że w takiej sytuacji
należy akta sprawy wraz z zażaleniem przedstawić Sądowi Najwyższemu jako
wyłącznie właściwemu (funkcjonalnie) do jego rozpoznania, traktując błąd
skarżącego w kategoriach oczywistej niedokładności niestanowiącej przeszkody w
nadaniu pismu biegu i rozpoznaniu go we właściwym trybie (art. 130 in fine k.p.c.),
albo – zgodnie z wnioskiem – sądowi apelacyjnemu, który - w razie uznania, że
niedokładność taka nie występuje – winien stwierdzić swoją niewłaściwość i
przekazać sprawę Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 200 k.p.c.
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 1996 r., I PKN 28/96,
OSNAPiUS 1997 nr 13, poz. 236).
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39815
§
1 zdanie pierwsze w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13