IV CZ 97/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 97/09
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Barbara Trębska
w sprawie z powództwa B.P.
przeciwko K.P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2009 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie;
przyznaje adwokatowi B.Z. od Skarbu Państwa - Sądu
Okręgowego w G. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych
podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce w
postępowaniu zażaleniowym.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 3 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w G. odrzucił
apelację wniesioną przez powódkę B.P. od wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia
18 stycznia 2008 r., albowiem powódka nie usunęła w wyznaczonym terminie
braków apelacji polegających na nieprzytoczeniu zarzutów i ich uzasadnienia.
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka zarzuciła „naruszenie
przepisów postępowania, w tym art. 368 § 2 i 3, art. 373 oraz art. 5 k.p.c.” i wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazanie w zażaleniu jako naruszonych przepisów art. 368 § 2 i 3 k.p.c.
jest wynikiem pomyłki. Artykuł 368 § 2 k.p.c. dotyczy oznaczenia w apelacji
wartości przedmiotu zaskarżenia, a art. 368 k.p.c. nie ma § 3. Skarżącej zapewne
chodziło o art. 368 § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. Przepisy te stanowią, że apelacja powinna
zawierać zwięzłe przedstawienie zarzutów i uzasadnienie zarzutów. Wymagając,
żeby wniesiona apelacja spełniała te wymagania Sąd Okręgowy wymienionych
przepisów nie naruszył.
Wbrew przekonaniu skarżącej Sąd Okręgowy odrzucając apelację
nie naruszył także art. 373 k.p.c. Ani w piśmie zawierającym apelację (k. 297-303),
ani w piśmie złożonym w wykonaniu wezwania do usunięcia braków apelacji
(k. 326-330) nie zostały przytoczone zarzuty i ich uzasadnienie. W pismach tych nie
można dopatrzyć się – co utrzymuje skarżąca – że zawierają zarzut dowolnej oceny
dowodów, w tym zeznań powódki oraz zarzut błędnych ustaleń faktycznych.
W piśmie złożonym w wykonaniu wezwania do usunięcia braków apelacji skarżąca
przedstawiła jedynie własny stan faktyczny w sprawie („jak faktycznie było”).
Nie można też przyjąć, że skarżąca powołała się na nowe fakty i dowody.
Wprawdzie w piśmie zawierającym apelację wniosła o powołanie syna jako
świadka, ale kwestia przeprowadzenia dowodu z zeznań tego świadka powstała już
przed Sądem pierwszej instancji i wówczas skarżąca oświadczyła, że nie będzie
3
żądała jego przesłuchania (k. 284). Zresztą powołanie w apelacji nowych faktów
i dowodów jest jej samodzielnym elementem (art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c.), odrębnym
od „zwięzłego przedstawienia zarzutów” (art. 368 § 1 pkt 2 k.p.c.)
oraz „uzasadnienia zarzutów” (art. 368 § 1 pkt 3 k.p.c.) i ich nie zastępuje.
W sytuacji, gdy skarżąca wezwana została przez Sąd do usunięcia braków
apelacji i w wezwaniu sporządzonym na piśmie wskazano jakie braki należy usunąć
oraz skutek niewykonania wezwania (odrzucenie apelacji), to mimo że działała bez
adwokata lub radcy prawnego i że jest osobą w podeszłym wieku, nie zachodziła
potrzeba dokonywania dodatkowego jej pouczenia stosownie do art. 5 k.p.c.
Pojęcia „zarzutów” i „uzasadnienia zarzutów” są dostatecznie jasne. Przedstawienie
zarzutów i ich uzasadnienia nie wymaga ani przytoczenia przepisów prawa ani
żadnego wywodu prawnego. Powódka, która samodzielnie występowała w sprawie
w pierwszej instancji i samodzielnie sporządziła apelację mogła podołać
obowiązkowi usunięcia braków apelacji przez wskazanie, dlaczego kwestionuje
prawidłowość wyroku Sądu pierwszej instancji (w czym, jej zdaniem, wyraża się
wadliwość tego wyroku).
Z przytoczonych względów zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Podlegało zatem oddaleniu (art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce
w postępowaniu zażaleniowym przez adwokata ustanowionego z urzędu Sąd
Najwyższy postanowił na podstawie § 19 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 2 pkt 2, § 6 pkt 6
i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1348 ze zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 17 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Barbara Trębska
w sprawie z powództwa B.P.
przeciwko K.P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 grudnia 2009 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie;
przyznaje adwokatowi B.Z. od Skarbu Państwa - Sądu
Okręgowego w G. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych
podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce w
postępowaniu zażaleniowym.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 3 czerwca 2008 r. Sąd Okręgowy w G. odrzucił
apelację wniesioną przez powódkę B.P. od wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia
18 stycznia 2008 r., albowiem powódka nie usunęła w wyznaczonym terminie
braków apelacji polegających na nieprzytoczeniu zarzutów i ich uzasadnienia.
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka zarzuciła „naruszenie
przepisów postępowania, w tym art. 368 § 2 i 3, art. 373 oraz art. 5 k.p.c.” i wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazanie w zażaleniu jako naruszonych przepisów art. 368 § 2 i 3 k.p.c.
jest wynikiem pomyłki. Artykuł 368 § 2 k.p.c. dotyczy oznaczenia w apelacji
wartości przedmiotu zaskarżenia, a art. 368 k.p.c. nie ma § 3. Skarżącej zapewne
chodziło o art. 368 § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. Przepisy te stanowią, że apelacja powinna
zawierać zwięzłe przedstawienie zarzutów i uzasadnienie zarzutów. Wymagając,
żeby wniesiona apelacja spełniała te wymagania Sąd Okręgowy wymienionych
przepisów nie naruszył.
Wbrew przekonaniu skarżącej Sąd Okręgowy odrzucając apelację
nie naruszył także art. 373 k.p.c. Ani w piśmie zawierającym apelację (k. 297-303),
ani w piśmie złożonym w wykonaniu wezwania do usunięcia braków apelacji
(k. 326-330) nie zostały przytoczone zarzuty i ich uzasadnienie. W pismach tych nie
można dopatrzyć się – co utrzymuje skarżąca – że zawierają zarzut dowolnej oceny
dowodów, w tym zeznań powódki oraz zarzut błędnych ustaleń faktycznych.
W piśmie złożonym w wykonaniu wezwania do usunięcia braków apelacji skarżąca
przedstawiła jedynie własny stan faktyczny w sprawie („jak faktycznie było”).
Nie można też przyjąć, że skarżąca powołała się na nowe fakty i dowody.
Wprawdzie w piśmie zawierającym apelację wniosła o powołanie syna jako
świadka, ale kwestia przeprowadzenia dowodu z zeznań tego świadka powstała już
przed Sądem pierwszej instancji i wówczas skarżąca oświadczyła, że nie będzie
3
żądała jego przesłuchania (k. 284). Zresztą powołanie w apelacji nowych faktów
i dowodów jest jej samodzielnym elementem (art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c.), odrębnym
od „zwięzłego przedstawienia zarzutów” (art. 368 § 1 pkt 2 k.p.c.)
oraz „uzasadnienia zarzutów” (art. 368 § 1 pkt 3 k.p.c.) i ich nie zastępuje.
W sytuacji, gdy skarżąca wezwana została przez Sąd do usunięcia braków
apelacji i w wezwaniu sporządzonym na piśmie wskazano jakie braki należy usunąć
oraz skutek niewykonania wezwania (odrzucenie apelacji), to mimo że działała bez
adwokata lub radcy prawnego i że jest osobą w podeszłym wieku, nie zachodziła
potrzeba dokonywania dodatkowego jej pouczenia stosownie do art. 5 k.p.c.
Pojęcia „zarzutów” i „uzasadnienia zarzutów” są dostatecznie jasne. Przedstawienie
zarzutów i ich uzasadnienia nie wymaga ani przytoczenia przepisów prawa ani
żadnego wywodu prawnego. Powódka, która samodzielnie występowała w sprawie
w pierwszej instancji i samodzielnie sporządziła apelację mogła podołać
obowiązkowi usunięcia braków apelacji przez wskazanie, dlaczego kwestionuje
prawidłowość wyroku Sądu pierwszej instancji (w czym, jej zdaniem, wyraża się
wadliwość tego wyroku).
Z przytoczonych względów zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Podlegało zatem oddaleniu (art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce
w postępowaniu zażaleniowym przez adwokata ustanowionego z urzędu Sąd
Najwyższy postanowił na podstawie § 19 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 2 pkt 2, § 6 pkt 6
i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1348 ze zm.).