III SK 39/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III SK 39/09
POSTANOWIENIE
Dnia 8 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 8 stycznia 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.
z dnia 28 maja 2009 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 29 marca 2007 r. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej
(Prezes Urzędu) nałożył na Telekomunikację Polską S.A. (powódka) karę pieniężną
w wysokości 100.000 zł. Powódka wniosła odwołanie od powyższej decyzji,
zarzucając naruszenie art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r., Nr 171, poz. 1800 ze zm., dalej jako Prawo
telekomunikacyjne) oraz art. 210 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego.
Wyrokiem z dnia 26 września 2008 r. Sąd Okręgowy– Sąd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie powódki. Powódka zaskarżyła wyrok
Sądu pierwszej instancji apelacją, w której podniosła zarzuty pominięcia
rozważanie wszystkich zarzutów zgłaszanych w toku postępowania, co
doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy; naruszenia art. 209 ust. 1 Prawa
telekomunikacyjnego poprzez przyjęcie, że niewypełnienie obowiązku dostarczenia
2
dokumentów wymaganych ustawą obejmuje także sytuację niedopełnienia
obowiązku przewidzianego w rozporządzeniu oraz projekt instrukcji i opisu
kalkulacji kosztów, a także przyjęcie że przepis ten stanowi podstaw do nałożenia
kary w przypadku opóźnienia w dostarczeniu wymaganych ustawą dokumentów;
oparcia rozstrzygnięcia o nałożeniu kary wyłącznie na przesłance bezprawności,
bez przeprowadzenia analizy w zakresie winy; naruszenia art. 210 ust. 2 Prawa
telekomunikacyjnego poprzez nieprawidłową oceną wszystkich przesłanek
zawartych w tym przepisie i ustalenie zbyt wysokiej kary pieniężnej oraz naruszenie
przepisów praw procesowego, to jest art. 217 § 1, 227, 236 oraz 233 k.p.c.
Wyrokiem z dnia 2 maja 2009 r., Sąd Apelacyjny w W. zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w W. – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 26 września
2008 r., w ten sposób, że uchylił decyzję Prezesa Urzędu. Skargę kasacyjną od
powyższego wyroku wniósł Prezes Urzędu, zaskarżając go w całości.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna, ponieważ
zgodnie z art. 3981
§ 1 k.p.c., skargę kasacyjną można wnieść od prawomocnego
wyroku sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, a zatem
wówczas gdy sprawa wszczęta na żądanie uprawnionego podmiotu zakończyła się
prawomocnym wyrokiem sądu drugiej instancji oddalającym apelację od wyroku
sądu pierwszej instancji oddalającego odwołanie, prawomocnym wyrokiem
oddalającym apelację od wyroku zmieniającego zaskarżoną decyzję i orzekającego
co do istoty sprawy, bądź prawomocnym wyrokiem reformatoryjnym sądu drugiej
instancji (postanowienia SN z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. akt III SK 32/08,
niepublikowane; z dnia 7 października 1998 r., I CKN 265/98, OSP 2000 nr 5, poz.
96 oraz z dnia 7 czerwca 2005 r., III SZ 6/05, OSNP 2006 nr 3-4, poz. 69). Zgodnie
z zapatrywaniami prawnymi wyrażonymi w postanowieniu Sądu Najwyższego z
dnia 12 lutego 2009 r. (sygn. akt III SK 32/08, niepublikowane), zaskarżony skargą
kasacyjną wyrok Sądu Apelacyjnego, uwzględniający apelację strony powodowej
od wyroku Sądu pierwszej instancji i uchylający zaskarżoną decyzję Prezesa
Urzędu, kończy określony etap postępowania sądowego, ale nie kończy
postępowania w rozpoznawanej sprawie. Po przeprowadzeniu zaleconego
3
Prezesowi Urzędu postępowania uzupełniającego, może wydać nową decyzję albo
umorzyć postępowanie.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 8 stycznia 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.
z dnia 28 maja 2009 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 29 marca 2007 r. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej
(Prezes Urzędu) nałożył na Telekomunikację Polską S.A. (powódka) karę pieniężną
w wysokości 100.000 zł. Powódka wniosła odwołanie od powyższej decyzji,
zarzucając naruszenie art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r., Nr 171, poz. 1800 ze zm., dalej jako Prawo
telekomunikacyjne) oraz art. 210 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego.
Wyrokiem z dnia 26 września 2008 r. Sąd Okręgowy– Sąd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie powódki. Powódka zaskarżyła wyrok
Sądu pierwszej instancji apelacją, w której podniosła zarzuty pominięcia
rozważanie wszystkich zarzutów zgłaszanych w toku postępowania, co
doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy; naruszenia art. 209 ust. 1 Prawa
telekomunikacyjnego poprzez przyjęcie, że niewypełnienie obowiązku dostarczenia
2
dokumentów wymaganych ustawą obejmuje także sytuację niedopełnienia
obowiązku przewidzianego w rozporządzeniu oraz projekt instrukcji i opisu
kalkulacji kosztów, a także przyjęcie że przepis ten stanowi podstaw do nałożenia
kary w przypadku opóźnienia w dostarczeniu wymaganych ustawą dokumentów;
oparcia rozstrzygnięcia o nałożeniu kary wyłącznie na przesłance bezprawności,
bez przeprowadzenia analizy w zakresie winy; naruszenia art. 210 ust. 2 Prawa
telekomunikacyjnego poprzez nieprawidłową oceną wszystkich przesłanek
zawartych w tym przepisie i ustalenie zbyt wysokiej kary pieniężnej oraz naruszenie
przepisów praw procesowego, to jest art. 217 § 1, 227, 236 oraz 233 k.p.c.
Wyrokiem z dnia 2 maja 2009 r., Sąd Apelacyjny w W. zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w W. – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 26 września
2008 r., w ten sposób, że uchylił decyzję Prezesa Urzędu. Skargę kasacyjną od
powyższego wyroku wniósł Prezes Urzędu, zaskarżając go w całości.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie jest niedopuszczalna, ponieważ
zgodnie z art. 3981
§ 1 k.p.c., skargę kasacyjną można wnieść od prawomocnego
wyroku sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, a zatem
wówczas gdy sprawa wszczęta na żądanie uprawnionego podmiotu zakończyła się
prawomocnym wyrokiem sądu drugiej instancji oddalającym apelację od wyroku
sądu pierwszej instancji oddalającego odwołanie, prawomocnym wyrokiem
oddalającym apelację od wyroku zmieniającego zaskarżoną decyzję i orzekającego
co do istoty sprawy, bądź prawomocnym wyrokiem reformatoryjnym sądu drugiej
instancji (postanowienia SN z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. akt III SK 32/08,
niepublikowane; z dnia 7 października 1998 r., I CKN 265/98, OSP 2000 nr 5, poz.
96 oraz z dnia 7 czerwca 2005 r., III SZ 6/05, OSNP 2006 nr 3-4, poz. 69). Zgodnie
z zapatrywaniami prawnymi wyrażonymi w postanowieniu Sądu Najwyższego z
dnia 12 lutego 2009 r. (sygn. akt III SK 32/08, niepublikowane), zaskarżony skargą
kasacyjną wyrok Sądu Apelacyjnego, uwzględniający apelację strony powodowej
od wyroku Sądu pierwszej instancji i uchylający zaskarżoną decyzję Prezesa
Urzędu, kończy określony etap postępowania sądowego, ale nie kończy
postępowania w rozpoznawanej sprawie. Po przeprowadzeniu zaleconego
3
Prezesowi Urzędu postępowania uzupełniającego, może wydać nową decyzję albo
umorzyć postępowanie.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.