IV CZ 103/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZP 118/09 III CZP 142/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 103/09
POSTANOWIENIE
Dnia 8 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa Gminy Miasta G. – Miejskiego Zakładu Użyteczności Publicznej
przeciwko „M.(…)" Spółce z o.o. w W. (poprzednio „GAZETA (…)" Spółce z o.o. w B.)
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 stycznia 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 maja 2009 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Pozwana „M.(…)” Sp. z o. o. w W. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 18 listopada 2009 r. Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 9
kwietnia 2009 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków skargi poprzez
złożenie pełnomocnictwa procesowego uprawniającego do wniesienia skargi i
reprezentowania pozwanej przed Sądem Najwyższym. W zakreślonym terminie
skarżąca złożyła pełnomocnictwo udzielone adwokatowi P. K. oraz adwokatowi J. W. do
reprezentowania jej „w sprawie kasacji I Aca (…) przed Sądem Apelacyjnym I Wydział
Cywilny i dalszymi instancjami”. Pełnomocnictwo zostało podpisane przez osoby,
których uprawnienie do reprezentowania pozwanej nie wynikało z dołączonego odpisu
KRS.
2
Sąd Apelacyjny, na mocy art. 3986
§ 2 k.p.c., postanowieniem z dnia 29 maja
2009 r. odrzucił skargę kasacyjną.
Na powyższe postanowienie pozwana wniosła zażalenie, w którym zarzuciła
błędną wykładnię art. 3986
§ 2 w zw. z art. 3986
§ 1 i 130 § 1 k.p.c., co jej zdaniem
doprowadziło do nieusprawiedliwionego odrzucenia skargi kasacyjnej pomimo, że osoby
podpisane na pełnomocnictwie były pełnomocnikami pozwanej do składania tego typu
oświadczeń, a fakt ten nie wymagał od Sądu drugiej instancji wezwania strony do
wykazania tej okoliczności. Konkludując pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Błędny jest pogląd skarżącego, jakoby pełnomocnictwo procesowe udzielone
przez stronę pozwaną pełnomocnikowi do „zastępowania pozwanej przed Sądem
Okręgowym w B. i dalszymi instancjami” obejmowało także pełnomocnictwo do
wniesienia skargi kasacyjnej. Sąd Najwyższy nie jest bowiem „dalszą instancją”,
pozostaje poza strukturą sądownictwa powszechnego, postępowanie przed nim dotyczy
nowej sprawy wszczętej przez wniesienie skargi kasacyjnej, podczas gdy postępowanie
w sprawie kończy się z chwilą uprawomocnienia orzeczenia sądu drugiej instancji. W
uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 5 czerwca 2008 r., III CZP 142/07 (OSNC 2008,
nr 11, poz. 122) Sąd Najwyższy przesądził, że pełnomocnictwo procesowe nie obejmuje
z mocy samego prawa umocowania do wniesienia skargi kasacyjnej. Powoływanie się
zatem na pełnomocnictwo złożone przed Sądem pierwszej czy drugiej instancji jest
bezprzedmiotowe. Zarzut, że art. 3984
k.p.c. nie zawiera wymogu złożenia
pełnomocnictwa przy skardze kasacyjnej jest chybiony, wymóg ten bowiem wynika z art.
871
i odpowiednio stosowanego art. 89 § 1 k.p.c.
Skarżący został zatem prawidłowo wezwany do złożenia pełnomocnictwa
uprawniającego do wniesienia skargi kasacyjnej i reprezentowania strony w
postępowaniu przez Sądem Najwyższym w terminie siedmiu dni pod rygorem
odrzucenia skargi (art. 3986
§ 1 k.p.c.). Skarżący złożył w tym terminie pełnomocnictwo,
które jednak nie dość, że zostało udzielone przez osoby, których upoważnienie do
reprezentowania spółki nie wynikało ze złożonych dokumentów, to w dalszym ciągu nie
obejmowało upoważnienia do występowania przez Sądem Najwyższym, było to bowiem
pełnomocnictwo „w sprawie kasacji przed Sądem Apelacyjnym i dalszymi instancjami”.
Powtórzyć trzeba, że nie ma „dalszych instancji” ponad Sądem Apelacyjnym i że nie jest
3
taką instancją Sąd Najwyższy. Skarżący nie wykonał zatem zarządzenia i już tylko z tej
przyczyny istniała podstawa do odrzucenia skargi, bez potrzeby kolejnego wezwania do
usunięcia braków formalnych skargi przez wykazanie uprawnień osób udzielających
pełnomocnictwo do reprezentowania pozwanej spółki. Prowadzenie zaś dowodów na tę
okoliczność w postępowaniu zażaleniowym nie jest dopuszczalne.
Skarżący dołączył do zażalenia oświadczenie strony pozwanej, w którym
potwierdza wszystkie czynności dokonane w imieniu spółki przez adwokata Pawła
Kurasa związane ze sporządzeniem i wniesieniem skargi kasacyjnej oraz jego
umocowanie do występowania przez Sądem Najwyższym w sprawie ze skargi
kasacyjnej. Oświadczenie to jednak, wbrew podnoszonym zarzutom, nie konwaliduje
braku stosownego umocowania. Możliwość bowiem następczego potwierdzenia
czynności procesowych nie dotyczy czynności procesowych objętych przymusem
adwokacko-radcowskim, a taką czynnością jest niewątpliwe wniesienie skargi
kasacyjnej i występowanie przed Sądem Najwyższym. Kwestia ta została przesądzona
w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2009 r., III
CZP 118/09 (OSNC 2009, nr 6, poz. 76).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
w związku
z art. 39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie z powództwa Gminy Miasta G. – Miejskiego Zakładu Użyteczności Publicznej
przeciwko „M.(…)" Spółce z o.o. w W. (poprzednio „GAZETA (…)" Spółce z o.o. w B.)
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 stycznia 2010 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 maja 2009 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Pozwana „M.(…)” Sp. z o. o. w W. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 18 listopada 2009 r. Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 9
kwietnia 2009 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków skargi poprzez
złożenie pełnomocnictwa procesowego uprawniającego do wniesienia skargi i
reprezentowania pozwanej przed Sądem Najwyższym. W zakreślonym terminie
skarżąca złożyła pełnomocnictwo udzielone adwokatowi P. K. oraz adwokatowi J. W. do
reprezentowania jej „w sprawie kasacji I Aca (…) przed Sądem Apelacyjnym I Wydział
Cywilny i dalszymi instancjami”. Pełnomocnictwo zostało podpisane przez osoby,
których uprawnienie do reprezentowania pozwanej nie wynikało z dołączonego odpisu
KRS.
2
Sąd Apelacyjny, na mocy art. 3986
§ 2 k.p.c., postanowieniem z dnia 29 maja
2009 r. odrzucił skargę kasacyjną.
Na powyższe postanowienie pozwana wniosła zażalenie, w którym zarzuciła
błędną wykładnię art. 3986
§ 2 w zw. z art. 3986
§ 1 i 130 § 1 k.p.c., co jej zdaniem
doprowadziło do nieusprawiedliwionego odrzucenia skargi kasacyjnej pomimo, że osoby
podpisane na pełnomocnictwie były pełnomocnikami pozwanej do składania tego typu
oświadczeń, a fakt ten nie wymagał od Sądu drugiej instancji wezwania strony do
wykazania tej okoliczności. Konkludując pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Błędny jest pogląd skarżącego, jakoby pełnomocnictwo procesowe udzielone
przez stronę pozwaną pełnomocnikowi do „zastępowania pozwanej przed Sądem
Okręgowym w B. i dalszymi instancjami” obejmowało także pełnomocnictwo do
wniesienia skargi kasacyjnej. Sąd Najwyższy nie jest bowiem „dalszą instancją”,
pozostaje poza strukturą sądownictwa powszechnego, postępowanie przed nim dotyczy
nowej sprawy wszczętej przez wniesienie skargi kasacyjnej, podczas gdy postępowanie
w sprawie kończy się z chwilą uprawomocnienia orzeczenia sądu drugiej instancji. W
uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 5 czerwca 2008 r., III CZP 142/07 (OSNC 2008,
nr 11, poz. 122) Sąd Najwyższy przesądził, że pełnomocnictwo procesowe nie obejmuje
z mocy samego prawa umocowania do wniesienia skargi kasacyjnej. Powoływanie się
zatem na pełnomocnictwo złożone przed Sądem pierwszej czy drugiej instancji jest
bezprzedmiotowe. Zarzut, że art. 3984
k.p.c. nie zawiera wymogu złożenia
pełnomocnictwa przy skardze kasacyjnej jest chybiony, wymóg ten bowiem wynika z art.
871
i odpowiednio stosowanego art. 89 § 1 k.p.c.
Skarżący został zatem prawidłowo wezwany do złożenia pełnomocnictwa
uprawniającego do wniesienia skargi kasacyjnej i reprezentowania strony w
postępowaniu przez Sądem Najwyższym w terminie siedmiu dni pod rygorem
odrzucenia skargi (art. 3986
§ 1 k.p.c.). Skarżący złożył w tym terminie pełnomocnictwo,
które jednak nie dość, że zostało udzielone przez osoby, których upoważnienie do
reprezentowania spółki nie wynikało ze złożonych dokumentów, to w dalszym ciągu nie
obejmowało upoważnienia do występowania przez Sądem Najwyższym, było to bowiem
pełnomocnictwo „w sprawie kasacji przed Sądem Apelacyjnym i dalszymi instancjami”.
Powtórzyć trzeba, że nie ma „dalszych instancji” ponad Sądem Apelacyjnym i że nie jest
3
taką instancją Sąd Najwyższy. Skarżący nie wykonał zatem zarządzenia i już tylko z tej
przyczyny istniała podstawa do odrzucenia skargi, bez potrzeby kolejnego wezwania do
usunięcia braków formalnych skargi przez wykazanie uprawnień osób udzielających
pełnomocnictwo do reprezentowania pozwanej spółki. Prowadzenie zaś dowodów na tę
okoliczność w postępowaniu zażaleniowym nie jest dopuszczalne.
Skarżący dołączył do zażalenia oświadczenie strony pozwanej, w którym
potwierdza wszystkie czynności dokonane w imieniu spółki przez adwokata Pawła
Kurasa związane ze sporządzeniem i wniesieniem skargi kasacyjnej oraz jego
umocowanie do występowania przez Sądem Najwyższym w sprawie ze skargi
kasacyjnej. Oświadczenie to jednak, wbrew podnoszonym zarzutom, nie konwaliduje
braku stosownego umocowania. Możliwość bowiem następczego potwierdzenia
czynności procesowych nie dotyczy czynności procesowych objętych przymusem
adwokacko-radcowskim, a taką czynnością jest niewątpliwe wniesienie skargi
kasacyjnej i występowanie przed Sądem Najwyższym. Kwestia ta została przesądzona
w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2009 r., III
CZP 118/09 (OSNC 2009, nr 6, poz. 76).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
w związku
z art. 39814
k.p.c.