III PK 46/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-06-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PK 46/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko R.E. Development Company Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w W.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 stycznia 2010 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w R.
z dnia 29 kwietnia 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu w R. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
U z a s a d n i e n i e
Pozwana R. E. Development Company Sp. z o.o. w W., w sprawie z
powództwa M. K. o odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę,
wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 29 kwietnia
2009 r. Zaskarżonym wyrokiem zmieniono wyrok Sądu Rejonowego – oddalający
powództwo – i zasądzono od pozwanej na rzecz powoda 13.965,81 zł z odsetkami
oraz orzeczono o kosztach postępowania. Powód był zatrudniony
u pozwanej od 1998 r. Do lipca 2008 r. pracował jako dyrektor ds. rynku. Następnie
do dnia 30 grudnia 2008 r. powód korzystał nieprzerwanie ze zwolnienia
lekarskiego i przez 179 dni pobierał w tym czasie wynagrodzenie za pracę oraz
zasiłek chorobowy. Od dnia 31 grudnia 2008 r. powód uzyskał zaświadczenie
lekarskie wydane na podstawie art. 229 § 2 k.p. stwierdzające utratę zdolności do
wykonywania dotychczasowej pracy wobec przeciwwskazań zdrowotnych. Dnia 10
stycznia 2009 r. powód otrzymał oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o
pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy.
Zdaniem Sądu Okręgowego, ponieważ rozwiązanie na tej podstawie może nastąpić
dopiero po upływie okresu pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego,
wynoszącego 182 dni, a powód zaprzestał pobierania zasiłku w 179 dniu, to
rozwiązanie było sprzeczne z prawem. Dlatego na podstawie art. 58 k.p. zasądził
od pozwanej na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego
wynagrodzenia.
W skardze kasacyjnej pozwana zarzuciła naruszenie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b
Kodeksu pracy przez błędne przyjęcie, że niezdolność pracownika do pracy
upoważniająca pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę na podstawie tego
przepisu musi być udokumentowana zwolnieniem lekarskim i faktycznym
pobieraniem przez pracownika wynagrodzenia i zasiłku chorobowego. Zarzucono
także naruszenie art. 229 § 1, 2 i 4 k.p. przez błędne przyjęcie, że wydane w tym
trybie zaświadczenie lekarskie stwierdzające utratę zdolności do wykonywania
pracy nie jest okolicznością wystarczającą do rozwiązania umowy bez
wypowiedzenia na wskazanej podstawie, po zakończeniu okresu pobierania zasiłku
chorobowego.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga jest uzasadniona. Zgodnie z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy
pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli
niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres
pobierania wynagrodzenia i zasiłku. Okres ten wynosi 182 dni. Rację ma skarżący
twierdząc, że w rozpoznawanej sprawie pracodawca mógł rozwiązać umowę bez
wypowiedzenia po upływie 182 dni, mimo że powód pobierał wynagrodzenie i
zasiłek tylko przez 179 dni, a przez następne dni nie wykonywał pracy, gdyż nie
mógł być do niej dopuszczony z uwagi na brak zaświadczenia lekarskiego
stwierdzającego zdolność jej wykonywania. Zgodnie bowiem z art. 229 § 2 k.p. w
przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej
chorobą, pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia
zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Okres 182 dni
nie zawsze musi być okresem faktycznego pobierania zasiłku, lecz może on być
rozumiany jako maksymalny okres, w czasie którego pracodawca nie może
rozwiązać umowy bez wypowiedzenia. Określenie „okres pobierania
wynagrodzenia i zasiłku” ma na celu wyznaczenia maksymalnego czasu, w którym
pracodawca nie może rozwiązać umowy z powodu długotrwałej nieobecności w
pracy spowodowanej chorobą. W rozpoznawanej sprawie po upływie 179 dni
pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego powód nadal był niezdolny do
wykonywania pracy, co zostało poświadczone zaświadczeniem lekarskim wydanym
na podstawie art. 229 § 2 k.p. Po upływie 182 dni tej niezdolności do pracy
pracodawca mógł więc rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie
art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39815
§ 1 i
art. 98 k.p.c.
/tp/
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 stycznia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa M. K.
przeciwko R.E. Development Company Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w W.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 stycznia 2010 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w R.
z dnia 29 kwietnia 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu w R. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
U z a s a d n i e n i e
Pozwana R. E. Development Company Sp. z o.o. w W., w sprawie z
powództwa M. K. o odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę,
wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 29 kwietnia
2009 r. Zaskarżonym wyrokiem zmieniono wyrok Sądu Rejonowego – oddalający
powództwo – i zasądzono od pozwanej na rzecz powoda 13.965,81 zł z odsetkami
oraz orzeczono o kosztach postępowania. Powód był zatrudniony
u pozwanej od 1998 r. Do lipca 2008 r. pracował jako dyrektor ds. rynku. Następnie
do dnia 30 grudnia 2008 r. powód korzystał nieprzerwanie ze zwolnienia
lekarskiego i przez 179 dni pobierał w tym czasie wynagrodzenie za pracę oraz
zasiłek chorobowy. Od dnia 31 grudnia 2008 r. powód uzyskał zaświadczenie
lekarskie wydane na podstawie art. 229 § 2 k.p. stwierdzające utratę zdolności do
wykonywania dotychczasowej pracy wobec przeciwwskazań zdrowotnych. Dnia 10
stycznia 2009 r. powód otrzymał oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o
pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy.
Zdaniem Sądu Okręgowego, ponieważ rozwiązanie na tej podstawie może nastąpić
dopiero po upływie okresu pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego,
wynoszącego 182 dni, a powód zaprzestał pobierania zasiłku w 179 dniu, to
rozwiązanie było sprzeczne z prawem. Dlatego na podstawie art. 58 k.p. zasądził
od pozwanej na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego
wynagrodzenia.
W skardze kasacyjnej pozwana zarzuciła naruszenie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b
Kodeksu pracy przez błędne przyjęcie, że niezdolność pracownika do pracy
upoważniająca pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę na podstawie tego
przepisu musi być udokumentowana zwolnieniem lekarskim i faktycznym
pobieraniem przez pracownika wynagrodzenia i zasiłku chorobowego. Zarzucono
także naruszenie art. 229 § 1, 2 i 4 k.p. przez błędne przyjęcie, że wydane w tym
trybie zaświadczenie lekarskie stwierdzające utratę zdolności do wykonywania
pracy nie jest okolicznością wystarczającą do rozwiązania umowy bez
wypowiedzenia na wskazanej podstawie, po zakończeniu okresu pobierania zasiłku
chorobowego.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga jest uzasadniona. Zgodnie z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy
pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli
niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres
pobierania wynagrodzenia i zasiłku. Okres ten wynosi 182 dni. Rację ma skarżący
twierdząc, że w rozpoznawanej sprawie pracodawca mógł rozwiązać umowę bez
wypowiedzenia po upływie 182 dni, mimo że powód pobierał wynagrodzenie i
zasiłek tylko przez 179 dni, a przez następne dni nie wykonywał pracy, gdyż nie
mógł być do niej dopuszczony z uwagi na brak zaświadczenia lekarskiego
stwierdzającego zdolność jej wykonywania. Zgodnie bowiem z art. 229 § 2 k.p. w
przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej
chorobą, pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia
zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Okres 182 dni
nie zawsze musi być okresem faktycznego pobierania zasiłku, lecz może on być
rozumiany jako maksymalny okres, w czasie którego pracodawca nie może
rozwiązać umowy bez wypowiedzenia. Określenie „okres pobierania
wynagrodzenia i zasiłku” ma na celu wyznaczenia maksymalnego czasu, w którym
pracodawca nie może rozwiązać umowy z powodu długotrwałej nieobecności w
pracy spowodowanej chorobą. W rozpoznawanej sprawie po upływie 179 dni
pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego powód nadal był niezdolny do
wykonywania pracy, co zostało poświadczone zaświadczeniem lekarskim wydanym
na podstawie art. 229 § 2 k.p. Po upływie 182 dni tej niezdolności do pracy
pracodawca mógł więc rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie
art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39815
§ 1 i
art. 98 k.p.c.
/tp/