Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 23 lutego 2010 r.
II PK 233/09
Wyczerpanie okresu 182 dni czasowej niezdolności do pracy spowodo-
wanej chorobą oraz zakończenie trwającego krócej niż rok urlopu dla porato-
wania zdrowia, w razie przedłużającej się niezdolności do pracy, stanowi obli-
gatoryjną przesłankę rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem zatrudnio-
nym na podstawie mianowania (art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. - Karta Nauczyciela, jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze
zm.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Hajn, Sędziowie SN: Bogusław Cudowski
(sprawozdawca), Beata Gudowska.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 lutego
2010 r. sprawy z powództwa Anny W. przeciwko Samorządowemu Przedszkolu w S.
o przywrócenie do pracy, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu
Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 19 marca 2009 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną i nie obciążył powódki kosztami postępowania
kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Powódka Anna W. pozwem z 2 stycznia 2008 r. przeciwko Samorządowemu
Przedszkolu w S. domagała się uznania za bezpodstawne rozwiązania umowy o
pracę na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nau-
czyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.).
Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2008 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Pół-
noc powództwo oddalił i zasądził od powódki na rzecz pozwanego 60 zł tytułem
zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była
zatrudniona u pozwanego jako nauczyciel mianowany. Od 15 listopada 2006 r. do 15
maja 2007 r. nieprzerwanie przez 182 dni przebywała na zwolnieniu lekarskim. Od
2
16 maja 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r. pozwany udzielił powódce urlopu dla porato-
wania zdrowia. Po przeprowadzeniu badania lekarskiego, lekarz stwierdził koniecz-
ność udzielenia dalszej części urlopu dla poratowania zdrowia od 1 września 2007 r.
do 15 maja 2008 r. Pozwany nie udzielił urlopu, mimo że wcześniej nie kwestionował
orzeczenia lekarskiego w trybie § 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie orzekania o potrzebie udzielenia nauczycielowi urlopu
dla poratowania zdrowia (Dz.U. Nr 233, poz. 1991). Podstawą odmowy udzielenia
kolejnego urlopu był art. 73 ust. 8 Karty Nauczyciela. Sąd podkreślił, że każda decy-
zja dyrektora o udzieleniu urlopu dla poratowania zdrowia wymaga uprzedniej oceny
stanu zdrowia nauczyciela, rokowań co do wyleczenia i spełnienia wymogów formal-
nych - przykładowo spełnienia wymogu co najmniej rocznej przerwy pomiędzy kolej-
nymi urlopami. Pozwany miał prawo odmówić udzielenia powódce kolejnego urlopu
dla poratowania zdrowia. Do identycznego wniosku doszedł Sąd Rejonowy dla War-
szawy Pragi-Północ, rozpoznając sprawę powódki o nakazanie udzielenia urlopu dla
poratowania zdrowia [...].
Sąd Rejonowy zaznaczył, że rozwiązanie stosunku pracy na podstawie art. 23
ust. 1 pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela jest możliwe w razie czasowej niezdolności do
pracy nauczyciela spowodowanej chorobą, jeżeli okres tej niezdolności przekracza
182 dni. W szczególnych wypadkach okres ten może być przedłużony o kolejne 12
miesięcy, o ile nauczyciel uzyska prawo do świadczenia rehabilitacyjnego lub zosta-
nie mu udzielony urlop dla poratowania zdrowia. Ponieważ powódka wyczerpała
okres zasiłkowy, nadal była niezdolna do pracy z powodu choroby i nie uzyskała
prawa do żadnego z dwóch wymienionych świadczeń, pozwany miał prawo rozwią-
zać z nią stosunek pracy zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela. Przepis art.
23 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela nie odwołuje się do okresu zasiłkowego i posługuje
się sformułowaniem „okres niezdolność do pracy spowodowany chorobą”. Podsta-
wowy „okres ochronny” (tj. 182 dni) pokrywa się z okresem zasiłkowym i może on
być wyjątkowo przedłużony o okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego lub
korzystania z urlopu dla poratowania zdrowia. Powódka nie pobierała wspomnianego
świadczenia i nie przebywała na urlopie, dlatego ochrona przed rozwiązaniem sto-
sunku pracy jej nie przysługiwała.
Apelację od wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w całości. Wyrokowi za-
rzucono przede wszystkim naruszenie art. 73 ust. 1 i ust. 8 oraz art. 23 ust. 1 pkt 2 i
3
ust. 2 pkt 2 Karty Nauczyciela, poprzez błędną wykładnię, niewyjaśnienie wszystkich
okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz mylne ustalenie
istotnych faktów. Powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości po-
przez przywrócenie jej do pracy, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, przy
uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.
Wyrokiem z dnia 19 marca 2009 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił apela-
cję i nie obciążył powódki kosztami zastępstwa procesowego pozwanego w instancji
odwoławczej. Sąd Okręgowy podkreślił, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan
faktyczny w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i ustalenia
faktyczne tego Sądu przyjął za własne. Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał
również podstawę prawną rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu podkreślono, że z art. 73
ust. 1 i ust. 8 Karty Nauczyciela wynika, iż nauczycielowi może być udzielony urlop
dla poratowania zdrowia w wymiarze nie większym niż jeden rok. Udzielenie następ-
nego urlopu może nastąpić nie wcześniej niż po upływie roku. Niewątpliwie urlop ten
może być udzielony na krótszy okres. Decydujące znaczenie ma w takim przypadku
orzeczenie lekarza.
Powódka korzystała z urlopu dla poratowania zdrowia od 16 maja 2006 r. do
31 sierpnia 2007 r. Po tym okresie nie odzyskała jednak w pełni zdrowia. Świadczyło
o tym kolejne orzeczenie lekarza, który stwierdził, że powódka powinna skorzystać z
urlopu dla poratowania zdrowia. Byłby to jednak kolejny urlop. Przepis art. 73 Karty
Nauczyciela nie wprowadza możliwości przedłużania urlopu dla poratowania zdrowia
lub udzielania go „ratami". Urlop ten, tak jak urlop wypoczynkowy, jest udzielany na
podstawie wniosku pracownika, w którym wskazuje on na jaki okres urlop powinien
być udzielony. Kolejny wniosek o udzielenie urlopu otwiera nowy okres urlopowy.
Przepisy regulujące kwestię urlopu dla poratowania zdrowia są przepisami szczegól-
nymi i nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Lekarz wydający odpowiednie
orzeczenie nauczycielowi o konieczności skorzystania z urlopu dla poratowania
zdrowia powinien rozważyć zarówno rodzaj dolegliwości, rokowania poprawy zdrowia
i okres niezbędny do odzyskania pełnej sprawności. Zaznaczono, że w przypadku
udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia, konieczne jest zapewnienie odpowied-
niego zastępstwa na czas nieobecności nauczyciela. W przypadku udzielania takiego
urlopu w kilku następujących po sobie okresach, nie dłuższych niż rok, znacznie
utrudnione jest organizowanie pracy szkoły i zapewnienie zastępstwa.
4
W niniejszej sprawie okres urlopu powódki zakończył się z upływem wakacji
letnich 2007 r. Pracodawca miał wszelkie podstawy do uznania, że powódka powróci
do pracy 1 września 2007 r. Złożenie kolejnego wniosku o udzielenie urlopu dla po-
ratowania zdrowia powodowało konieczność wyłączenia powódki z planu zajęć. Nie-
wątpliwie powódka ma prawo do ochrony swojego zdrowia. Karta Nauczyciela w
sposób szczególny umożliwia nauczycielom skorzystanie z urlopu dla poratowania
zdrowia. Jednak korzystanie z tego urlopu nie powinno łączyć się z dezorganizacją
pracy szkoły. Udzielenie powódce urlopu dla poratowana zdrowia do 31 sierpnia
2007 r. nie łączyło się z koniecznością zapewnienia zastępstwa za powódkę. Więk-
sza część tego okresu przypadała na okres wakacji letnich. Uwzględnienie wniosku o
udzielenie urlopu na kolejne miesiące od 1 września 2007 r. do 15 maja 2008 r. wią-
zało się z koniecznością zapewnienia zastępstwa w ciągu roku szkolnego.
Sąd Okręgowy za niezasadny uznał również zarzut naruszenia art. 23 ust. 1
pkt 2 i ust. 2 pkt 2 Karty Nauczyciela. Okres zasiłkowy 182 dni upłynął jeszcze przed
rozpoczęciem przez powódkę urlopu dla poratowania zdrowia. Nie było więc możliwe
rozwiązanie stosunku pracy z końcem miesiąca, w którym upływał okres czasowej
niezdolności do pracy. Złożenie kolejnego wniosku o udzielenie urlopu dla poratowa-
nia zdrowia i orzeczenie lekarza, które wskazywało, że udzielenie kolejnego urlopu
dla poratowania zdrowia było uzasadnione, świadczy, że powódka nie odzyskała
pełnej zdolności do pracy.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego złożyła powódka. Zaskarżyła
wyrok w całości, zarzucając: 1) naruszenie prawa materialnego przez jego niewła-
ściwe zastosowanie, w szczególności: a) art. 23 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela, po-
przez jego błędną wykładnię polegającą na nieuwzględnieniu, że powódka znajdo-
wała się w okresie ochronnym, b) art. 23 ust. 2 Karty Nauczyciela, poprzez jego nie-
zastosowanie, c) art. 73 Karty Nauczyciela, poprzez ustalenie, że powódce nie przy-
sługuje dalsza część urlopu, 2) naruszenie prawa procesowego mające zasadnicze
znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności: a) art. 233 § 1 k.p.c., po-
przez naruszenie przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów i
niewystarczające wyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia
sprawy, b) art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c. w związku z art. 477 oraz art. 477' k.p.c., poprzez
uznanie, że niesprecyzowanie podstaw prawnych pozwu (sporządzanego przez nie-
profesjonalistę) zwalnia Sąd od zbadania wszystkich okoliczności faktycznych w
sprawie i ich ustalenia oraz może stanowić przyczynę oddalenia powództwa.
5
Wniesiono o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania twierdząc, że zaskar-
żony wyrok w sposób rażący narusza zarówno podstawowe normy prawa material-
nego, jak i przepisy prawa procesowego a ponadto, że skarga kasacyjna jest oczywi-
ście uzasadniona. Wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przeka-
zanie sprawy do ponownego rozpoznania lub uchylenie zaskarżonego wyroku w ca-
łości i jego zmianę poprzez orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z żądaniami po-
wódki.
W skardze podkreślono, że Sądy pierwszej i drugiej instancji w ocenie sprawy
całkowicie pominęły kwestię prawidłowości rozwiązania 19 grudnia 2007 r. przez po-
zwanego stosunku pracy. Niezależnie od tego czy powódce przysługiwało prawo do
urlopu w wymiarze uzupełniającym do jednego roku, czy też powódka nie miała do
niego prawa z uwagi na wykorzystanie już części urlopu (w związku z czym prawo do
kolejnego nabyłaby dopiero po upływie jednego roku od zakończenia pierwszego
urlopu, tj. od 1 września 2008 r.), pominięto nienaruszenie przepisów Karty Nauczy-
ciela - art. 23 ust. 1. Rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem mianowanym może
nastąpić w razie zaistnienia przesłanek wynikających z powyższego przepisu, o ile
nauczyciel nie uzyska prawa do świadczenia rehabilitacyjnego lub nie zostanie mu
udzielony urlop dla poratowania zdrowia. Jeżeli nauczyciel uzyska świadczenie reha-
bilitacyjne lub urlop dla poratowania zdrowia zostanie przyznany, stosunku pracy nie
można rozwiązać przez 12 miesięcy. Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie.
Powódka w okresie od 15 listopada 2006 r. do 15 maja 2007 r. przebywała na zwol-
nieniu lekarskim, a od 16 maja 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r. była na urlopie dla po-
ratowania zdrowia. Po przedłożeniu zaświadczenia lekarskiego o konieczności prze-
dłużenia tego urlopu, pozwany odmówił jej prawa do wykorzystania go w pozostałej
części. Nie mógł jednak rozwiązać z powódką stosunku pracy, ponieważ pozosta-
wała ona w dwunastomiesięcznym okresie ochronnym wynikającym z art. 23 ust. 1
Karty Nauczyciela. Okres ochronny powódki obejmował kolejne 12 miesięcy po-
cząwszy od 1 września 2007 r. do 31 sierpnia 2008 r. Stosunek pracy z mocy prawa
trwał więc nadal. Powódka ze względu na stan zdrowia nie powróciła do pracy. Jed-
nocześnie przedkładała kolejne zaświadczenia lekarskie o czasowej niezdolności do
pracy. Przepis art. 23 ust. 2 Karty Nauczyciela określa okresy wypowiedzenia, które
mają odpowiednie zastosowanie przy rozwiązywaniu stosunku pracy z nauczycielem
mianowanym. Pozwany nie zastosował się do żadnego przewidzianego ustawą ter-
minu. Karta Nauczyciela nie przewiduje możliwości rozwiązania stosunku pracy z
6
dniem doręczenia oświadczenia bez upływu właściwego okresu wypowiedzenia.
Przepis art. 23 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela, który stanowił podstawę rozwiązania
stosunku pracy z powódką, „powinien być podstawą zastosowania art. 23 ust. 2 pkt 2
Karty Nauczyciela”. Przepis ten stanowi, że rozwiązanie nastąpi na koniec tego mie-
siąca, w którym upływa okres czasowej niezdolności do pracy. Oświadczenie po-
zwanego stwierdzające, że stosunek pracy rozwiązuje się z chwilą jego doręczenia
narusza przepisy o rozwiązywaniu stosunku pracy z nauczycielem mianowanym.
Powoduje to bezskuteczność tego oświadczenia. Powódka podnosiła tę okoliczność.
Sąd Rejonowy nie zbadał prawidłowości dokonanego rozwiązania. Uznał jedynie, że
pozwany miał prawo rozwiązać stosunek pracy w trybie art. 23 ust. 1 pkt 2 Karty Na-
uczyciela.
W skardze zaznaczono, że pozwany po upływie terminu na jaki został udzie-
lony powódce urlop, mimo legitymowania się zaświadczeniem lekarskim o koniecz-
ności przedłużenia leczenia, nie uwzględnił jej prawa do wykorzystania maksymalne-
go czasu trwania urlopu, tj. jednego roku. Literalna wykładnia art. 73 ust. 1 Karty Na-
uczyciela wskazuje, że nie ma ograniczenia ustawowego uniemożliwiającego podział
urlopu na kilka części, które łącznie nie przekroczą jednego roku. Przywołano pogląd
Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 1999 r., I PKN 426/99 (OSNAPiUS 2001 nr 8,
poz. 264): „należy uznać trafność spostrzeżenia skarżącego, że treść art. 73 ust. 1
Karty Nauczyciela (...) nie sprzeciwia się temu, by dyrektor szkoły udzielił nauczycie-
lowi na przykład trzema decyzjami trzech płatnych, następujących po sobie urlopów”.
Podkreślono też, że powódka w przewidzianym ustawowo terminie poddała się ba-
daniom kontrolnym. Lekarz nie wydał zaświadczenia o braku przeciwwskazań do
pracy na stanowisku nauczyciela i wydał zaświadczenie o konieczności dalszego
leczenia. Pozwany nie skorzystał z prawa zaskarżenia niniejszego zaświadczenia.
Przyjął do wiadomości, że powódka nie wróci do pracy i nie podjął żadnych kroków
zmierzających do zmiany zaistniałej sytuacji. Dopiero w piśmie z 30 listopada 2007 r.
wezwał powódkę do wyjaśnienia przyczyny przebywania jej na zwolnieniach lekar-
skich od 1 września 2007 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się nie mieć uzasadnionych podstaw. Skarżąca za-
rzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 23 ust. 2
7
oraz art. 73 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (dalej Karta). Pierw-
szym problemem, który ma zasadniczy wpływ na rozstrzygnięcie sprawy są zasady
udzielania kolejnych urlopów dla poratowania zdrowia, o których stanowi art. 73
Karty. Zgodnie z art. 73 ust. 1 Karty nauczycielowi zatrudnionemu w pełnym wymia-
rze zajęć na czas nieokreślony, po przepracowaniu co najmniej 7 lat w szkole, dy-
rektor szkoły udziela urlopu dla poratowania zdrowia w celu przeprowadzenia za-
leconego leczenia, w wymiarze nieprzekraczającym jednorazowo roku. Powódce
został udzielony taki urlop, po okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim, na okres
od 16 maja do 31 sierpnia 2007 r. Pozwany odmówił udzielenia kolejnego urlopu dla
poratowania zdrowia, pomimo orzeczenia lekarskiego stwierdzającego taką koniecz-
ność. Orzeczenie lekarskie nie było przez pozwanego kwestionowane w trybie prze-
pisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 października 2005 r. Pozwany od-
mówił udzielenia kolejnego urlopu dla poratowania zdrowia powołując się na przepis
art. 73 Karty stanowiący, że nauczycielowi można udzielić kolejnego urlopu dla po-
ratowania zdrowia nie wcześniej niż po upływie roku od dnia zakończenia poprzed-
niego urlopu. Powódka natomiast prezentowała pogląd, iż urlop może być dzielony
na części byle łączny okres nie przekroczył jednego roku. Ponadto twierdziła, że je-
żeli pozwany nie odwołał się od orzeczenia lekarskiego, to miał obowiązek udzielenia
kolejnej części urlopu. Stanowisko powyższe ma, zdaniem powódki, uzasadniać po-
wołany w skardze kasacyjnej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 1999 r., I
PKN 426/99 (OSNAPiUS 2001 nr 8, poz. 264).
Należy stwierdzić, że przepisy szczególne regulujące udzielanie nauczyciel-
skich urlopów dla poratowania zdrowia powinny być interpretowane ściśle. Przyznają
one bowiem dodatkowe prawo tej grupie pracowniczej, którego nie mają wszyscy
pracownicy. W tej sytuacji należy uznać, że Sąd Okręgowy trafnie zauważa brak re-
gulacji umożliwiającej przedłużanie urlopu lub udzielanie go w ratach. Nie można
więc przyjąć, że nauczyciel ma zawsze prawo do wykorzystania urlopu dla porato-
wania zdrowia w wymiarze całego (jednego) roku. Tak więc w sytuacji, gdy zostanie
udzielony urlop dla poratowania zdrowia, to po jego wykorzystaniu może być udzie-
lony urlop kolejny, na zasadach wynikających z Karty. Kolejny zaś urlop może być
udzielony nie wcześniej niż po upływie roku od dnia zakończenia urlopu poprzednie-
go. Wynika więc z tego, że nie zmienia zasad udzielania kolejnych urlopów dla po-
ratowania zdrowia fakt udzielenia tego urlopu w wymiarze niższym niż jeden rok.
Skarżąca mija się też z prawdą w kwestii stanowiska Sądu Najwyższego dotyczące-
8
go zasad udzielania urlopów dla poratowania zdrowia. Częściowe przytoczenie wy-
jętego z kontekstu uzasadnienia zdania prowadzi do fałszywych wniosków. Całość
tego zdania (w uzasadnieniu wyroku I PKN 426/99) brzmi następująco: „Należy
uznać trafność spostrzeżenia skarżącego, że treść art. 73 ust. 1 Karty Nauczyciela
rozważana w oderwaniu od pozostałej części regulacji nie sprzeciwia się temu, by
dyrektor szkoły udzielił nauczycielowi na przykład trzema decyzjami trzech płatnych,
następujących po sobie urlopów w wymiarze do jednego roku każdy”. Jednak w na-
stępnym (pominiętym w skardze) zdaniu Sąd Najwyższy stwierdza, że „jednak z ta-
kim rozumieniem wymienionego przepisu pozostają w sprzeczności wyniki wykładni
funkcjonalnej i celowościowej, którą należy zawsze stosować, gdy wykładnia grama-
tyczna przepisu nie prowadzi do wyjaśnienia jego sensu”. W rezultacie Sąd Najwyż-
szy wyraził pogląd, że między kolejnymi okresami urlopu dla poratowania zdrowia
musi występować przerwa. Oznacza to, że kolejne urlopy nie mogą być udzielane
bezpośrednio po wykorzystaniu poprzednio udzielnego urlopu. Jak widać stanowisko
Sądu Najwyższego jest całkowicie odmienne od jego przedstawienia w skardze ka-
sacyjnej.
Kolejny zarzut dotyczy naruszenia przepisu art. 23 ust. 1 pkt 2 Karty. Z prze-
pisu tego wynika, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach okres nieobecności w
pracy może zostać przedłużony o kolejne 12 miesięcy, o ile nauczyciel uzyska prawo
do świadczenia rehabilitacyjnego lub zostanie mu udzielony urlop dla poratowania
zdrowia. Zdaniem skarżącej wynika z tego, że jeżeli nauczycielowi zostanie udzielo-
ny urlop dla poratowania zdrowia, to nie możliwe jest to rozwiązanie stosunku pracy
przez 12 miesięcy. Można w tym miejscu zauważyć, że przepis ten nie jest precyzyj-
ny, co może powodować wątpliwości interpretacyjne. Chodzi tu o to, że nie reguluje
on wprost przypadku udzielenia urlopu dla poratowania zdrowia na okres krótszy od
jednego roku.
Wstępnie należy zauważyć, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 2 Karty stanowi o
obowiązku rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem mianowanym (por. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2006 r., I PK 47/06, Prawo Pracy 2006 nr 12, s.
36). Przepis ten stanowi też o okresach ochronnych, w których nie jest dopuszczalne
rozwiązanie stosunku pracy z mianowania. W przypadku niezdolności spowodowanej
chorobą okres ten wynosi bez wątpienia, 182 dni. Natomiast z przepisu tego nie wy-
nika jednoznacznie ile wynosi okres ochronny w przypadku udzielenia urlopu dla po-
ratowania zdrowia. Wykładnia literalna nie może być w tym przypadku uznana za
9
wystarczającą. Prowadziłaby ona bowiem do wniosku, że udzielenie nawet bardzo
krótkiego urlopu (np. 1-miesięcznego) oznaczałoby przedłużenie ochrony przed roz-
wiązaniem stosunku pracy o 12 miesięcy. Nie jest możliwe do zaakceptowania, by
bez względu na to, że nauczyciel nie uzyskał prawa do zasiłku rehabilitacyjnego lub
urlopu dla poratowania zdrowia był objęty w tym czasie ochroną przed rozwiązaniem
stosunku pracy. Okres ochronny musi więc zostać uzależniony od okresu udzielone-
go urlopu dla poratowania zdrowia. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy
urlop dla poratowania zdrowia powódki zakończył się w dniu 31 sierpnia 2007 r. Tak
więc z tą datą zakończył się okres ochronny wynikający z art. 23 ust. 1 pkt 2 Karty.
Powódka była nadal niezdolna do pracy, wyczerpany został okres zasiłkowy, nie na-
była prawa do zasiłku rehabilitacyjnego lub urlopu dla poratowania zdrowia, co ro-
dziło konieczność rozwiązania stosunku pracy. Spełnienie wszystkich przesłanek
ustawowych nakładało więc na dyrektora obowiązek dokonania tej czynności. Można
więc stwierdzić, iż z art. 23 ust.1 pkt 2 Karty wynika, że wyczerpanie okresu 182 dni
czasowej niezdolności spowodowanej chorobą oraz zakończenie trwającego krócej
niż rok urlopu dla poratowania zdrowia, w razie przedłużającej się niezdolności do
pracy, stanowi obligatoryjną przesłankę rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem
zatrudnionym na podstawie mianowania.
Skarżąca zarzuca także naruszenie przepisu art. 23 ust. 2 pkt 2 Karty. Należy
stwierdzić, że przepisy art. 23 ust. 2 Karty regulują terminy rozwiązania stosunku
pracy z nauczycielem zatrudnionym na podstawie mianowania z przyczyn określo-
nych w ust. 1 w sposób wyczerpujący. Konieczne jest zatem ustalenie, który z prze-
pisów ust. 2 ma zastosowanie do przesłanki określonej w art. 23 ust. 1 pkt 2. Ponie-
waż w katalogu terminów nie jest wymieniona wprost przesłanka zakończenia urlopu
dla poratowania zdrowia, to zastosowanie znajduje przepis art. 23 ust. 2 pkt 2. Sta-
nowi on, że rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem zatrudnionym na podstawie
mianowania następuje z końcem tego miesiąca, w którym upływa okres czasowej
niezdolności nauczyciela do pracy. Przepis ten ma charakter ochronny. Odsuwa bo-
wiem termin rozwiązania stosunku pracy. W okolicznościach faktycznych niniejszej
sprawy należy przyjąć, że okres czasowej niezdolności do pracy w rozumieniu art. 23
ust. 2 pkt 2 upłynął w dniu 31 sierpnia 2007 r. Tak więc rozwiązanie stosunku pracy
było możliwe już w tym dniu. Pracodawca rozwiązał jednak stosunek pracy powódki
dopiero w dniu 20 grudnia 2007 r. czyli po prawie 4 miesiącach od upływu terminu
przewidzianego w ustawie. Jest oczywiste, że upływ tego terminu nie może uniemoż-
10
liwić pracodawcy rozwiązania stosunku pracy. W tej sytuacji nie można uznać, że
został naruszony przepis art. 23 ust. 2 pkt 2 Karty. Pracodawca mógł bowiem roz-
wiązać stosunek pracy znacznie wcześniej. Natomiast jeżeli dokonał tego ze znacz-
nym opóźnieniem to nie ma podstaw do stwierdzenia naruszenia gwarancji przewi-
dzianej w przepisie art. 23 ust. 2 pkt 2 Karty.
Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok Sądu
Okręgowego odpowiada prawu. Nie zostały bowiem naruszone wskazane w skardze
przepisy prawa materialnego oraz procesowego. Pomijając niewłaściwe określenie
podstaw kasacyjnych należało przyjąć, że skarga nie mogła zostać uznana za oczy-
wiście uzasadnioną.
Z tych względów, na podstawie art. 39814
k.p.c. orzeczono jak w sentencji wy-
roku.
========================================