II CZ 104/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZP 142/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 104/09
POSTANOWIENIE
Dnia 17 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku A. B.
przy uczestnictwie E. B.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 marca 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy i uczestniczki postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 13 października 2009 r., sygn. akt XV Ca (…) [XV WSC (…), XV WSC (…)],
1) oddala zażalenia,
2) oddala wniosek uczestniczki o zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. w sprawie z wniosku A. B. przy udziale E. B. o podział
majątku wspólnego postanowieniem z dnia 13 października 2009 r. odrzucił skargi
kasacyjne wniesione przez wnioskodawcę i uczestniczkę postępowania od
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z 5 maja 2009 r. W uzasadnieniu wyjaśnił, że
pełnomocnik uczestniczki postępowania zarządzeniem z dnia 18 sierpnia 2009 r. został
wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi przez złożenie pełnomocnictwa do
reprezentowania uczestniczki przed Sądem Najwyższym i braku tego w zakreślonym
2
terminie nie uzupełnił. Również pełnomocnik wnioskodawcy, zarządzeniem z dnia 24
sierpnia 2009 r., został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi przez
złożenie pełnomocnictwa do reprezentowania wnioskodawcy przed Sądem Najwyższym
oraz przesłanie 1 odpisu skargi kasacyjnej. Podobnie jak w wypadku pełnomocnika
uczestniczki postępowania braki formalne skargi kasacyjnej nie zostały w terminie
uzupełnione. Z uwagi na powyższe Sąd drugiej instancji na podstawie art. 3986
§ 2
k.p.c. odrzucił obie skargi kasacyjne.
Zażalenia na to postanowienie złożyli zarówno wnioskodawca jak i uczestniczka
postępowania. Wnioskodawca zarzucił Sądowi drugiej instancji naruszenie art. 91 k.p.c.
przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pełnomocnictwo udzielone
adwokatowi wnioskodawcy, znajdujące się w aktach sprawy, nie upoważnia go do
złożenia skargi kasacyjnej w imieniu wnioskodawcy. Według uczestniczki, sąd
odrzucając jej skargę kasacyjną naruszył art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 91 pkt 1 k.p.c.
przez ich błędną interpretację, co miało wpływ na treść orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podniesiony w obu zażaleniach zarzut naruszenia art. 91 pkt 1 k.p.c. zmierza w
istocie do zakwestionowania poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale
siedmiu sędziów z 5 czerwca 2008 r., III CZP 142/07, (OSNC 2008, nr 11, poz.122), że
pełnomocnictwo procesowe nie obejmuje z samego prawa umocowania do wniesienia
skargi kasacyjnej i udziału w postępowaniu kasacyjnym. Należy zważyć, że Sąd
Najwyższy powołanej uchwale nadał moc zasady prawnej a Sąd Najwyższy w składzie
rozpoznającym niniejsze zażalenie w pełni podziela zarówno samą tezę jak i argumenty
przytoczoną przez Sąd Najwyższy dla jej uzasadnienia i nie zamierza odstępować od tej
zasady prawnej (art. 62 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym
(Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.). Zbędne jest wobec tego ponowne ich przytaczanie,
trudno też dodać w tym zakresie coś nowego zważywszy, że argumentacja Sądu
Najwyższego nie ogranicza się do wniosków płynących z wykładni językowej przepisów
regulujących zakres przedmiotowy pełnomocnictwa procesowego, ale w swoim
wieloaspektowym charakterze obejmuje również wnioski płynące z wykładni systemowej
i funkcjonalnej, ze szczególnym uwzględnieniem istoty i celu postępowania
zainicjowanego wniesieniem skargi kasacyjnej.
Niewątpliwie z treści pełnomocnictw złożonych przez pełnomocników skarżących
w prawomocnie zakończonym postępowaniu wynika, że nie byli oni umocowani do
sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej oraz występowania w postępowaniu
3
zainicjowanym wniesieniem tego środka prawnego. Trafnie zatem Sąd drugiej instancji
odrzucił skargi kasacyjnej jako niedopuszczalne zważywszy, że braki w zakresie
pełnomocnictwa nie zostały uzupełnione w wyznaczonym do tego terminie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z
art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalił oba zażalenia, zgodnie zaś z art. 520 § 1 k.p.c. oddalił
wniosek uczestniczki o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.
POSTANOWIENIE
Dnia 17 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku A. B.
przy uczestnictwie E. B.
o podział majątku wspólnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 17 marca 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy i uczestniczki postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 13 października 2009 r., sygn. akt XV Ca (…) [XV WSC (…), XV WSC (…)],
1) oddala zażalenia,
2) oddala wniosek uczestniczki o zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. w sprawie z wniosku A. B. przy udziale E. B. o podział
majątku wspólnego postanowieniem z dnia 13 października 2009 r. odrzucił skargi
kasacyjne wniesione przez wnioskodawcę i uczestniczkę postępowania od
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z 5 maja 2009 r. W uzasadnieniu wyjaśnił, że
pełnomocnik uczestniczki postępowania zarządzeniem z dnia 18 sierpnia 2009 r. został
wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi przez złożenie pełnomocnictwa do
reprezentowania uczestniczki przed Sądem Najwyższym i braku tego w zakreślonym
2
terminie nie uzupełnił. Również pełnomocnik wnioskodawcy, zarządzeniem z dnia 24
sierpnia 2009 r., został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi przez
złożenie pełnomocnictwa do reprezentowania wnioskodawcy przed Sądem Najwyższym
oraz przesłanie 1 odpisu skargi kasacyjnej. Podobnie jak w wypadku pełnomocnika
uczestniczki postępowania braki formalne skargi kasacyjnej nie zostały w terminie
uzupełnione. Z uwagi na powyższe Sąd drugiej instancji na podstawie art. 3986
§ 2
k.p.c. odrzucił obie skargi kasacyjne.
Zażalenia na to postanowienie złożyli zarówno wnioskodawca jak i uczestniczka
postępowania. Wnioskodawca zarzucił Sądowi drugiej instancji naruszenie art. 91 k.p.c.
przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pełnomocnictwo udzielone
adwokatowi wnioskodawcy, znajdujące się w aktach sprawy, nie upoważnia go do
złożenia skargi kasacyjnej w imieniu wnioskodawcy. Według uczestniczki, sąd
odrzucając jej skargę kasacyjną naruszył art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 91 pkt 1 k.p.c.
przez ich błędną interpretację, co miało wpływ na treść orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podniesiony w obu zażaleniach zarzut naruszenia art. 91 pkt 1 k.p.c. zmierza w
istocie do zakwestionowania poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale
siedmiu sędziów z 5 czerwca 2008 r., III CZP 142/07, (OSNC 2008, nr 11, poz.122), że
pełnomocnictwo procesowe nie obejmuje z samego prawa umocowania do wniesienia
skargi kasacyjnej i udziału w postępowaniu kasacyjnym. Należy zważyć, że Sąd
Najwyższy powołanej uchwale nadał moc zasady prawnej a Sąd Najwyższy w składzie
rozpoznającym niniejsze zażalenie w pełni podziela zarówno samą tezę jak i argumenty
przytoczoną przez Sąd Najwyższy dla jej uzasadnienia i nie zamierza odstępować od tej
zasady prawnej (art. 62 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym
(Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.). Zbędne jest wobec tego ponowne ich przytaczanie,
trudno też dodać w tym zakresie coś nowego zważywszy, że argumentacja Sądu
Najwyższego nie ogranicza się do wniosków płynących z wykładni językowej przepisów
regulujących zakres przedmiotowy pełnomocnictwa procesowego, ale w swoim
wieloaspektowym charakterze obejmuje również wnioski płynące z wykładni systemowej
i funkcjonalnej, ze szczególnym uwzględnieniem istoty i celu postępowania
zainicjowanego wniesieniem skargi kasacyjnej.
Niewątpliwie z treści pełnomocnictw złożonych przez pełnomocników skarżących
w prawomocnie zakończonym postępowaniu wynika, że nie byli oni umocowani do
sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej oraz występowania w postępowaniu
3
zainicjowanym wniesieniem tego środka prawnego. Trafnie zatem Sąd drugiej instancji
odrzucił skargi kasacyjnej jako niedopuszczalne zważywszy, że braki w zakresie
pełnomocnictwa nie zostały uzupełnione w wyznaczonym do tego terminie.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z
art. 3941
§ 3 k.p.c. oddalił oba zażalenia, zgodnie zaś z art. 520 § 1 k.p.c. oddalił
wniosek uczestniczki o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.