Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 26/10
POSTANOWIENIE
Dnia 22 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa C. Z., W. U., M. P. i P. P. - następców prawnych zmarłego
powoda W. Z.
przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 kwietnia 2010 r.,
zażalenia powódki C. Z. na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt I ACa (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 6 listopada 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
wniesioną w imieniu nieżyjącego W. Z. jako niedopuszczalną i apelację powódki C. Z.
jako spóźnioną. Wnosząc zażalenie na to postanowienie, pełnomocnik powódki
wskazał, że skarżąca korzysta ze zwolnienia od kosztów sądowych.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie powódki. Ustalił
bowiem, że na podstawie postanowienia z dnia 11 sierpnia 2009 r. powódka uzyskała
jedynie częściowe zwolnienie od kosztów sądowych, a mianowicie od opłaty od apelacji.
Pełnomocnik powódki powinien zatem uiścić opłatę od zażalenia bądź złożyć wniosek o
zwolnienie od jej uiszczenia. Jednakże takie czynności nie zostały podjęte w sprawie. W
2
konsekwencji zażalenie podlegało odrzuceniu na postawie art. 1302
§ 3 k.p.c.
Wskazując podstawę prawną odrzucenia zażalenia, Sąd podkreślił, że uchylony z dniem
1 lipca 2009 r. art. 1302
§ 3 k.p.c. znajduje w sprawie zastosowanie, ponieważ
znowelizowany art. 1302
k.p.c. stosuje się do postępowań wszczętych po wejściu w
życie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania
cywilnego oraz niektórych innych ustawa (Dz. U. Nr 234, poz. 1571, dalej: „ustawa
nowelizująca”).
W zażaleniu pełnomocnik powodu wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, zarzucając, że podstawę prawną odrzucenia zażalenia stanowił
uchylony przepis prawa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uchylony ustawą nowelizującą, która weszła w życie z dniem 1 lipca 2009 r. (art.
9 ustawy nowelizującej), przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. stanowił, że sąd odrzuca bez
wezwania o uiszczenie opłaty wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika
patentowego pismo, środki odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie,
skargę kasacyjna, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia, sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty, skargę na orzeczenie
referendarza) podlegające opłacie stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez
stronę wartości przedmiotu zaskarżenia. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej
przepisy tej ustawy stosuje się jednak – z wyjątkami niemającymi zastosowania w
sprawie (art. 8 ust. 2-5 ustawy nowelizującej) – do postępowań wszczętych po wejściu w
życie tej ustawy.
Tymczasem z akt sprawy wynika, że postępowanie w sprawie zostało wszczęte w
2005 r., a więc przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. To oznacza, że – wbrew
odmiennemu stanowisku skarżącej – przepis art. 1302
§ 3 k.p.c. znajduje zastosowanie
w sprawie. W konsekwencji, zarzut wydania zaskarżonego postanowienia z
naruszeniem tego przepisu należało uznać za nieuzasadniony.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).

V CZ 26/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia