Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 108/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa Romana P.
przeciwko Barbarze Z.
o zobowiązanie do udzielenia informacji, zaprzestanie przetwarzania danych
osobowych, wydanie dokumentów i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 lipca 2010 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 września 2009 r.,
i zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 października 2009 r.,
I. oddala skargę kasacyjną; zasądza od powoda na rzecz
pozwanej kwotę 377 (trzysta siedemdziesiąt siedem) zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
II. odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 17 marca 2009 r. zasądził od pozwanej B. Z.
na rzecz Domu Dziecka 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia żądanego przez
powoda, a pozostałym zakresie oddalił powództwo obejmujące dalsze roszczenia
powoda, skierowane wobec pozwanej: a) zobowiązanie tej pozwanej do udzielenia
informacji określonych w art. 32 i 33 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie
danych osobowych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm., cyt. dalej jako
„ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r.”); b) zaprzestanie przetwarzania danych
osobowych dotyczących powoda; c) wydania powodowi jego dokumentacji
medycznej wraz z wszelkimi kopiami. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego zapadło
po dokonaniu następujących ustaleń.
Powód korzystał ze świadczeń zdrowotnych w Niepublicznym Zakładzie
Opieki Zdrowotnej „Zdrowie Rodziny” Spółka z o.o. Świadczenia te były udzielone
mu w połowie lat 80-tych, a powód ostatni raz korzystał z nich w 2000 r. Lekarz
prowadzący przeszedł na emeryturę w 2004 r. Od roku 2000 Prezesem zarządu
n.z.o.z. jest pozwana. Upoważniła ona pracownika Spółki do zajmowania się
archiwizacją dokumentów medycznych. Do chwili orzekania przez Sąd pierwszej
instancji dokumentacja medyczna służyła jedynie dla celów archiwizacji i była
przechowywania w siedzibie zakładu (spółki). Od 2004 r. nie była w ogóle
wykorzystywana za wyjątkiem dokonywania kserokopii dla powoda (nieprzyjętych).
Wymiana korespondencji między stronami (w latach 2004-2006) nie doprowadziła
do uczynienia zadość żądaniu powoda w postaci wydania mu dokumentacji
medycznej i zaprzestania przetwarzania danych medycznych. Powód nie
przyjmował oferowanych mu kserokopii dokumentów medycznych.
W ocenie Sądu Okręgowego, nie było podstaw do uwzględnienia trzech
zgłoszonych przez powoda zgłoszeń (a, b i c), ponieważ pozwana nie była
administratorem danych osobowych w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Przetwarzanie danych przez u.z.o.z. nie było zresztą
bezprawne w świetle powołanych przez Sąd przepisów, m.in. art. 18 ust. 1 i ust. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89; cyt. dalej jako „ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r.”). Sąd uznał za
3
uzasadnione jedynie roszczenie o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c.
w związku z naruszeniem dóbr osobistych powoda w postaci „prywatności
i autonomii informacyjnej”.
Apelacja powoda została oddalona. Podzielając ustalenia faktyczne Sądu
pierwszej instancji, Sąd Apelacyjny przyjął, że w sprawie nie zachodziła
nieważność postępowania ze względu na skład sądu orzekającego merytorycznie
w pierwszej instancji. Sąd ten podzielił stanowisko Sądu Okręgowego o braku
legitymacji biernej pozwanej w zakresie trzech zgłoszonych żądań (a, b, i c).
W obszernej skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty naruszenia przepisów
prawa procesowego (tj. art. 378 § 1 w zw. z art. 379 pkt 4 i art. 39815
§ 2 k.p.c., art.
390 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.p.c.; art. 316 § 1 k.p.c. i art. 328 k.p.c.; art. 108 § 1
k.p.c., art. 98 § 1 k.p.c., art. 4171
§ 2 k.c. w zw. z art. 77 ust. 1 Konstytucji oraz 234
ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. z 2004 r. Nr 90,
poz. 864/2 ze zm.). Zaskarżonemu postanowieniu z dnia 1 października 2009 r.
o sprostowaniu zarzucono naruszenie art. 350 § 1 k.p.c. i art. 271 § 1 k.k. Jako
zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesiono: zarzut naruszenia art. 8
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993 r.
Nr 61, poz. 284 ze zm.); art. II-68 Karty Praw Podstawowych UE; art. 8 Dyrektywy
95/46/WE Parlamentu Europejskiego Rady Europy z dnia 24 października 1995 r.
w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych
(...) (OJ Nr L.281 z 23 listopada 1995 r., s. 31) w zw. z art. 239 i 234 Traktatu
Ustanawiającego Wspólnotę Europejską; art. 91 ust. 2, art. 47, art. 51 ust. 1, 2 i 5,
art. 31 ust. 3 Konstytucji; art. 26, art. 27 ust. 1, art. 32, art. 33, art. 49, art. 50,
art. 54 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych; art. 40
ust. 1, art. 1 i art. 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r.
Nr 226, poz. 1943 ze zm.); art. 23, art. 24, art. 28, art. 29 kodeksu etyki lekarskiej;
art. 23 k.c., art. 354 k.c. i art. 415 k.c.
Skarżący wnosił o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i zaskarżonego
postanowienia. Sformułował także wniosek o skierowanie pytania prejudycjalnego
do ETS o treści wskazanej na s. 2 skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
4
1. Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2008 r. Sąd Najwyższy uchylił
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 21 maja 2007 r. i postanowienie Sądu
Okręgowego z dnia 5 października 2006 r. (w którym odrzucono pozew wniesiony
przez powoda z racji przyjęcia niedopuszczalności drogi sądowej) i przekazał
sprawę „do rozpoznania Sądowi Okręgowemu”. Należy podzielić stanowisko Sądu
Apelacyjnego, że w tej sytuacji nie miał zastosowania – wbrew stanowisku
skarżącego – art. 39815
§ 2 k.p.c. nakazujący w razie uchylenia wyroku Sądu
drugiej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania rozpoznanie
sprawy w innym składzie sędziowskim. Do czasu wydania postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2008 r. nie doszło jeszcze do merytorycznego
rozpoznania sprawy. Przepis art. 39815
§ 2 k.p.c. nakazuje rozpoznanie sprawy w
innym składzie po uchyleniu wyroku Sądu odwoławczego i przekazaniu sprawy do
ponownego rozpoznania, gdy już nastąpiło merytoryczne rozpoznanie sprawy przez
Sąd odwoławczy jako Sąd meriti. Zagadnienie to nie wywołuje kontrowersji w
piśmiennictwie i orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. uzasadnienie uchwały
Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2006 r., III CZP 56/06, OSNC 2007, z. 3, poz.
43; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2005 r., V CK 474/04,
niepubl.). Zarzut art. 39815
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 4 k.p.c. nie może być
zatem uzasadniony.
Niektóre zarzuty naruszenia prawa procesowego należało pominąć z racji ich
niezrozumiałego uzasadnienia prawnego lub z powodu braku właściwego ich
uzasadnienia (w części wstępnej i motywacyjnej skargi). Dotyczy to np. zarzutu
naruszenia „art. 390 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.p.c.”. Sąd odwoławczy nie ma wszak
obowiązku zwracania się z pytaniem prawnym do Sądu Najwyższego.
W przepisach k.p.c. brak przepisu art. 4171
§ 2. Gdyby w grę miał wchodzić
przepis art. 4171
§ 2 k.c. w zw. z art. 77 ust. 1 Konstytucji, to byłby to zarzut
zupełnie niezrozumiały jurydycznie, gdy weźmie się pod uwagę eksponowane na
wstępie roszczenia powoda o charakterze nieodszkodowawczym. Nie było także
podstaw do twierdzenia, że naruszony został przepis art. 316 § 1 k.p.c. i przepis art.
328 k.p.c. (skarżącemu chodziło zapewne o naruszenie art. 328 § 2 k.p.c.).
Uzasadnienie Sądu drugiej instancji w każdym razie odpowiada wymaganiom
formalnym sformułowanym w art. 328 § 2 k.p.c.
5
2. Przy ocenie zarzutów naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa
materialnego należy wpierw zaznaczyć, że skarżący powód nadal popiera trzy
zgłoszone w pozwie roszczenia skierowane wobec pozwanej: a) o zobowiązanie tej
pozwanej do udzielenia informacji określonych w art. 32 i 33 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych; b) o zaprzestanie przetwarzania
danych osobowych (medycznych) dotyczących powoda (b. pacjenta n.z.o.z.
„Zdrowie Rodziny”); c) roszczenie o wydanie powodowi dokumentacji medycznej
wraz z wszelkimi jej kopiami (a nie tylko samych kserokopii). Powód podtrzymuje
twierdzenie o istnieniu legitymacji biernej pozwanej (Prezesa zarządu n.z.o.z. –
„Zdrowie Rodziny”) i uzasadnia swoje żądanie, najogólniej biorąc, nielegalnym
przejęciem przez tę pozwaną dokumentacji medycznej dotyczącej powoda po
zakończeniu leczenia powoda we wspomnianym niepublicznym zakładzie opieki
zdrowotnej. Część wstępna skargi kasacyjnej (m.in. tytuł) i jej część motywacyjna
wskazują na to, że powód zmierza tym samym do „ochrony prawa do tajemnicy
lekarskiej”.
Przy założeniu, że skarżącemu chodzi o błędną interpretację wskazanego
w podstawach skargi przepisów prawa materialnego lub o jego błędne
zastosowanie (lub w ogóle o niezastosowanie), a nie o „zaniedbanie ich
zastosowania” (s. 6 skargi), należy stwierdzić co następuje.
W ramach pierwszej podstawy kasacyjnej (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) nie
mogą być skutecznie podnoszone zarzuty naruszenia postanowień „kodeksu etyki
lekarskiej”. „Kodeks” taki zawiera zbiór tzw. reguł deontologicznych i nie ma postaci
aktu normatywnego w rozumieniu art. 87 Konstytucji.
Nie mogą być brane pod uwagę zarzuty naruszenia przepisów konstytucji
(art. 47, art. 51 ust. 1, 2 i 5, art. 31 ust. 3), ponieważ w skardze kasacyjnej nie
umotywowano dostatecznie tego, na czym polegało naruszenie tych przepisów
konstytucyjnych, ograniczono się jedynie do ogólnego stwierdzenia, że przepisy te
„chronią prawo do prywatności, w tym – tajemnicy lekarskiej” i ich naruszenie
nastąpiło „wskutek zaniedbania ich zastosowania bezpośrednio w wykładni (poniżej
wskazanych) przepisów ustawowych”.
6
3. Skarżący eksponuje legitymację bierną pozwanej w obecnym sporze
a jednocześnie podnosi zarzuty naruszenia przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r., które są adresowane do administratora danych w rozumieniu art. 7 pkt 4
w zw. z art. 3 tej ustawy. Chodzi tu o zarzut naruszenia art. 26, 27 ust. 1, § 2 i art.
33 tej ustawy. W świetle ustaleń dokonanych przez oba Sądy meriti
administratorem danych medycznych dotyczących powoda był Niepubliczny Zakład
Opieki Zdrowotnej (NZOZ) „Zdrowie Rodziny”. Zakład ten przetwarzał dane
medyczne powoda także po zakończeniu świadczenia powodowi usług
medycznych i po zmianie składu personalnego zarządu spółki z o.o. prowadzącej
ten Zakład. W tej sytuacji nie mogą być skuteczne kierowane wspomniane
wcześniej roszczenia powoda wobec pozwanej będącej członkiem Zarządu Spółki
prowadzącej Zakład. Co więcej, przetwarzanie przez n.z.o.z. danych medycznych
powoda także po zakończeniu przez niego leczenia, nie oznaczało nielegalności
dalszego przetwarzania danych medycznych powoda w rozumieniu art. 7 pkt 2 w
zw. z art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. i nie uzasadniało obowiązku zwrotu
dokumentacji medycznej powodowi po zakończeniu leczenia. Zgodnie z art. 18 ust.
1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, zakład opieki
zdrowotnej jest obowiązany prowadzić dokumentację medyczną osób
korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładu. Na podstawie delegacji
zawartej w tej ustawie (art. 18 ust. 8) wydane zostało rozporządzenie Ministra
Zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji
medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U.
Nr 247, poz. 1819 ze zm.), w którym przewidziano m.in. to, że „dokumentacja
wewnętrzna jest przechowywana w zakładzie, w którym została sporządzona” (§ 44
ust. 1), a „zakończoną dokumentację indywidualną wewnętrzną oraz zakończoną
dokumentację zbiorczą wewnętrzną przechowuje archiwum zakładu” (§ 47). Cały
rozdział 5 tego rozporządzenia poświęcony jest właśnie przechowywaniu
dokumentacji medycznej, a § 5 określa postać „dokumentacji indywidualnej
wewnętrznej” (np. historia zdrowia i choroby oraz historia choroby). Co istotne,
rozporządzenie to zostało wydane po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28
listopada 2005 r., K 22/05 (OTK-A 2005/10/118), w którym uznano za niezgodne z
Konstytucją art. 18 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
7
zdrowotnej i kilku przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 10 sierpnia
2001 r. w sprawie rodzajów dokumentacji medycznej w zakładach opieki
zdrowotnej (...) (Dz. U. Nr 88, poz. 966 ze zm.). Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 24
kwietnia 2009 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o prawach pacjenta (...) (Dz. U.
Nr 75, poz. 641), akty wykonawcze wydane na podstawie art. 18 ust. 8 ustawy z
dnia 30 sierpnia 1991 r. (tzn. też wspomniane rozporządzenie z dnia 21 grudnia
2006 r.) zachowują moc po wejściu w życie aktów wykonawczych wydanych na
podstawie art. 30 i art. 40 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i
Rzecznika Praw Pacjenta (Dz. U. Nr 52, poz. 417 ze zm.). Przez cały czas trwania
obecnego procesu NZOZ „Zdrowie Rodziny” był uprawniony ex lege do
przetwarzania danych medycznych powoda, z tym, że po zaprzestaniu świadczenia
powodowi usług medycznych przetwarzanie takie mogło polegać na odpowiednim
przechowywaniu (archiwizowaniu) tych danych (art. 7 pkt 2 ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. i art. 18 ust. 4 – ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej).
Należy zaznaczyć, że z ustaleń faktycznych Sądów meriti nie wynika to, że –
jak wywodził skarżący – pozwana (jako osoba fizyczna) „faktycznie administrowała
danymi i faktycznie przetwarzała dane w zbiorze”. Okoliczności te nie mogą być
zatem brane pod uwagę przy określaniu właściwej legitymacji strony pozwanej
w zakresie zgłoszonych przez powoda roszczeń. Przepis art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. nie może przesądzać istnienia legitymacji biernej
pozwanej, ponieważ określa on jedynie podmiotowy zakres zastosowania tej
ustawy m. in.. do grupy osób przetwarzających dane osobowe w związku
z działalnością zarobkową zawodową lub dla realizacji celów statutowych. Nie
sposób też wywodzić legitymację bierną pozwanej z racji jakoby popełnienia przez
nią przestępstw określonych w art. 49 lub art. 54 ustawy o ochronie danych.
4. Chybione są próby usprawiedliwienia legitymacji biernej pozwanej
w wyniku powołania się na przepisy art. 23 k.c. i art. 24 k.c. W ocenie powoda, Sąd
Apelacyjny „miał obowiązek zbadania, czy nie doszło do naruszenia dóbr
osobistych w postaci tajemnicy lekarskiej, poufności medycznej, prywatności
i autonomii informacyjnej” (s. 14 skargi). Tymczasem należy ogólnie stwierdzić,
że skoro Sądy meriti nie ustaliły faktu nielegalnego „przejęcia” („zawłaszczenia”)
8
przez pozwaną dokumentacji medycznej powoda (leczącego się w NZOZ „Zdrowie
Rodziny” do 2000 r.), a także faktu naruszenia w jakiś bliżej określony sposób
obowiązku zachowania przez tą pozwaną tajemnicy lekarskiej, to nie sposób
zasadnie twierdzić, że pozwana popełniła wobec powoda czyn niedozwolony
i naruszyła jego dobra osobiste eksponowane w skardze kasacyjnej. Niewątpliwie
administrator danych (w tym danych medycznych) mógłby naruszyć obowiązek
zachowania tajemnicy lekarskiej w wyniku udostępnienia danych osobowych
dotyczących powoda osobom nieupoważnionym, przy czym za działania m.in.
członków zarządu w tym zakresie odpowiadałaby spółka z o.o., prowadząca zakład
opieki zdrowotnej (art. 430 k.c.). Z przedstawionych względów nie można mówić
o naruszeniu art. 40 ust. 1, ust. 2 i 3 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943 ze zm.).
5. W skardze kasacyjnej eksponowane jest stanowisko skarżącego, że
w okresie zgłoszenia roszczeń w pozwie (ale i też obecnie) uprawnienie do
przetwarzania danych osobowych (medycznych) należy łączyć z procesem
świadczenia usług medycznych, ponieważ dalsze przetwarzanie danych przez
z.o.z. (po zakończeniu leczenia pacjenta) następuje już w nowym celu i jest
rażącym naruszeniem przepisu art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych.
Przetwarzanie danych bez związków ze świadczeniami zdrowotnymi i w celu „ich
udostępniania podmiotom określonym w art. 18 ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej, wśród których nie mieścił się ani jeden podmiot wykonujący
świadczenia zdrowotne dla powoda”, stanowiło – zdaniem skarżącego –
„wkroczenie (...) w obszar prywatności powoda objęty tajemnica lekarską”. Stan
prawny, wskazany w punkcie 3 uzasadnienia, obowiązujący w toku niniejszego
procesu, nie uzasadnia proponowanej interpretacji powoda. W sensie czasowym
przetwarzanie danych osobowych (medycznych) nie jest związane tylko z okresem
świadczenia usług zdrowotnych przez z.o.z., ale może także nastąpić po
zakończeniu leczenia w danym zakładzie, zobowiązanym do tworzenia
dokumentacji medycznej leczonego pacjenta (przetwarzanie w celach archiwalnych
i innych; por. § 47 rozporządzenia z dnia 21 grudnia 2006 r.; art. 18 ust. 4f ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej; art. 29 ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta; Dz. U. Nr 52,
9
poz. 417 ze zm.). Nie ma usprawiedliwionych powodów do twierdzenia, że obecny
stan prawny w zakresie funkcjonalnego (powiązanego tylko z procesem leczenia
pacjenta) i czasowego (kontynuowanego także po zakończeniu leczenia)
przetwarzania medycznych danych osobowych narusza art. 47, art. 51 ust. 1, 2 i 5
oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji. W każdym razie stanowisko takie nie zostało
wystarczająco wykazane w skardze kasacyjnej. W ocenie Sądu Najwyższego, nie
ma też potrzeby oceny tej regulacji z punktu widzenia rozwiązania przyjętego w art.
8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993
r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) i art. 8 ust. 1 Dyrektywy 95/46/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób
fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu
tych danych (O.J. nr L.281 z dnia 23 listopada 1995 r.). Nie ma bowiem podstaw do
twierdzenia, ze ustawodawstwo polskie w omawianej materii odbiega w sposób
zdecydowany od standardów właściwych dla ochrony danych medycznych
przewidzianych w prawie wspólnotowym.
Na marginesie należałoby zaznaczyć, że powoływana w skardze
kasacyjnej Karta Praw Podstawowych UE nie zawiera postanowienia wskazanego
jako art. II-68.
6. W treści skargi kasacyjnej skarżący kwestionował wyraźnie także
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 1 października 2008 r., w którym, Sąd ten
sprostował postanowienie o kosztach zasądzonych od strony pozwanej na rzecz
strony powodowej i obniżył o połowę te koszty odnoszące się do postępowania
pierwoinstancyjnego. Gdyby przyjąć, że intencją skarżącego było zamieszczenie (w
piśmie procesowym obejmującym skargę) także zażalenia na postanowienie sądu
odwoławczego w przedmiocie kosztów procesu pierwoinstancyjnych, zażalenie
takie należało odrzucić jako niedopuszczalne. Rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego
o kosztach procesu za pierwszą instancję nie mogą być bowiem zaskarżone do
Sądu Najwyższego żadnym środkiem zaskarżenia. Oznaczało to konieczność
odrzucenia wspomnianego zażalenia (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c. i
art. 370 k.p.c.).
10
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną
powoda, uznając za bezzasadne zarzuty naruszenia prawa procesowego
i materialnego podniesione w tej skardze (art. 39814
k.p.c.). O kosztach
postępowania orzeczono stosownie do postanowień art. 98 k.c. i art. 108 § 1 k.p.c.
md