Wyrok z dnia 11 sierpnia 2010 r.
II UK 377/09
Ubezpieczony nie może dochodzić zmiany podstawy wymiaru składki na
ubezpieczenie społeczne, jeżeli od obliczenia i pobrania składek minął termin
przedawnienia należności z tytułu składek określony w art. 24 ust. 4 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity
tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Halina Kiryło, Jerzy
Kwaśniewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 sierpnia
2010 r. sprawy z wniosku Piotra K., Polskiej Akademii Nauk w W. przeciwko Zakła-
dowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w W. o wysokość podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne, na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej,
Piotra K. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 czerwca 2009 r.[...]
o d d a l i ł skargę.
U z a s a d n i e n i e
Decyzją z dnia 31 lipca 2006 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w
W. stwierdził, że Piotr K., w okresie od 1 stycznia 1991 r. do 31 lipca 1998 r., był pra-
cownikiem skierowanym do pracy za granicą z tytułu zatrudnienia na podstawie
umowy o pracę w Polskiej Akademii Nauk z podstawą wymiaru składek na ubezpie-
czenie społeczne ustaloną i zadeklarowaną przez płatnika.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyli Piotr K. oraz Polska Akademia Nauk.
Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.
Wyrokiem z dnia 22 września 2008 r. Sąd Okręgowy-Sąd Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Warszawie zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, że
podstawę składek na ubezpieczenie społeczne Piotra K. w okresie od 1 stycznia
1991 r. do 30 czerwca 1997 r. stanowi faktyczny dochód z tytułu zatrudnienia na
2
podstawie umowy o pracę w Polskiej Akademii Nauk (pkt 1); oddalił odwołanie Pol-
skiej Akademii Nauk (pkt 2.); przyznał Piotrowi K. z tytułu kosztów zastępstwa proce-
sowego kwotę 240 zł od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w W. (pkt 3).
Sąd Okręgowy ustalił, że Piotr K. z dniem 1 stycznia 1991 r. został zatrudniony
na stanowisku zastępcy dyrektora i głównego księgowego Stacji Naukowej PAN w
Paryżu. Funkcję tę pełnił do 1998 r. Stacja PAN zatrudniała obywateli polskich i fran-
cuskich. Składka na ubezpieczenie społeczne pracowników polskich była odprowa-
dzana przez PAN w kraju. Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w walucie
francuskiej i było ono znacznie wyższe od tego, które otrzymywał przed wyjazdem z
kraju. Składki na ubezpieczenie społeczne polskich pracowników Stacji odprowa-
dzane były w kraju od przeciętnego wynagrodzenia w kraju. Przy kierowaniu wnio-
skodawcy za granicę nie uzgodniono z nim wysokości podstawy wymiaru składki na
ubezpieczenie społeczne za okres pracy za granicą. Wnioskodawca nie zgłaszał
uwag co do wysokości składek na ubezpieczenie społeczne. Składki na ubezpiecze-
nie pracowników Stacji w Paryżu jak i pracowników zatrudnionych w kraju naliczane
były ryczałtowo od funduszu płac. W 2004 r. wnioskodawca zwrócił się o wydanie
zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku Rp-7, stwierdzającego za-
robki za okres od stycznia 1991 r. do 31 lipca 1998 r. Zaświadczenie to otrzymał 14
września 2004 r. W dokumencie tym znajduje się adnotacja, że pracodawca do 31
grudnia 1998 r. zgłaszał pracowników do ubezpieczenia społecznego w deklaracji
rozliczeniowej bezimiennej na podstawie kwoty, od której opłacono składkę na ubez-
pieczenie społeczne w oparciu o dzienniki urzędowe ZUS w sprawie podstawy wy-
miaru składek na ubezpieczenie dla niektórych ubezpieczonych. Dnia 14 grudnia
2004 r. ubezpieczony zwrócił się do Prezesa ZUS o przeprowadzenie kontroli doty-
czącej prawidłowości naliczania i odprowadzania składek ZUS za lata 1991 - 1998
przez jego pracodawcę (Polską Akademię Nauk). We wniosku podniósł, że według
otrzymanego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za wskazany okres
składki opłacono w wysokościach określonych w dziennikach urzędowych ZUS, tj. w
wysokościach minimalnych, a nie w wysokościach wynikających z rzeczywistych
wynagrodzeń oraz, że nigdy nie wyraził zgody na taką podstawę wymiaru składek.
Sąd Okręgowy powołał przepis § 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29
stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie
społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i
świadczeń z ubezpieczenia społecznego w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia
3
1991 r., zgodnie z którym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za
pracowników zatrudnionych za granicą stanowiła kwota zadeklarowana za zgodą
pracownika, przez zakład pracy, nie niższa od przeciętnego wynagrodzenia. Zda-
niem Sądu Okręgowego, z powyższego przepisu wynika, że pracodawca mógł opła-
cić składkę od wynagrodzenia, które nie było niższe niż przeciętne wynagrodzenie,
ale musiał uzyskać na taką składkę zgodę pracownika. Sąd Okręgowy uznał, że
wnioskodawca nie wyraził zgody na niższą podstawę wymiaru składki i przyjął, że
podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy w okresie od
1 stycznia 1991 r. do 30 czerwca 1997 r. stanowi faktyczne wynagrodzenie uzyski-
wane z tytułu umowy o pracę. Uzasadniając swoje stanowisko w tym zakresie Sąd
Okręgowy powołał się na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7
maja 2007 r., II UK 211/06 (OSNP 2008 nr 7-8, poz. 115).
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego zaskarżyli apelacjami organ rentowy oraz
Polska Akademia Nauk.
Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2009 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił wy-
rok Sądu Okręgowego w jego pkt 1 i 3 w ten sposób, że oddalił odwołanie Piotra K.
(pkt II). Sąd drugiej instancji miał na uwadze to, że wnioskodawca dochodził ustale-
nia należnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w okresie od 1
stycznia 1991 r. do 30 czerwca 1997 r. - że była ona tożsama z wysokością uzyski-
wanego w tym czasie wynagrodzenia za pracę wykonywaną przez ubezpieczonego
na rzecz płatnika - Polskiej Akademii Nauk. Sąd drugiej instancji rozważył, że do za-
dań ZUS, zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
należy wydawanie decyzji w zakresie indywidualnych spraw dotyczących ustalania
wymiaru składek i ich poboru, przy czym ustalenie wysokości podstawy wymiaru
składek na ubezpieczenie społeczne zawiera się w ustaleniu składek, które są po-
chodną podstawy wymiaru. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia Sądu pierwszej in-
stancji dotyczące niezachowania przez pracodawcę ubezpieczonego specjalnych
warunków ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie pracowników za-
trudnionych za granicą, określonych w powołanym wyżej § 9 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. Będący płatnikiem składek pracodawca opłacał
składki za cały sporny okres przyjmując za ich podstawę przeciętne wynagrodzenie
bez uzyskania wymaganej zgody pracownika. Stwierdzając, że składki zostały zapła-
cone z naruszeniem prawa Sąd Apelacyjny uznał, że nie jest możliwe uwzględnienie
żądanego przez ubezpieczonego ustalenia podstawy stawek na ogólnych zasadach -
4
ze względu na upływ terminu przedawnienia składek. Zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy
z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych
(jednolity tekst: Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.) oraz art. 24 ust. 4 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst:
Dz.U. z 2007 r. Nr 11 poz. 74 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym przed zmianą
dokonaną ustawą z dnia 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 241, poz. 2074),
należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne pracowników ulegały
przedawnieniu po upływie 5 lat, licząc od dnia, w którym składka stała się wymagal-
na, a stawała się wymagalna w terminie płatności przypadającym na 15 dzień na-
stępnego miesiąca. W sprawie pierwsze czynności, jeśli chodzi o wymiar spornych
składek, czyli składek od podstawy wymiaru przewyższającej przeciętne miesięczne
wynagrodzenie, zostały podjęte w wyniku wniosku złożonego w dniu 14 grudnia 2004
r. przez ubezpieczonego do ZUS o przeprowadzenie kontroli w zakresie prawidłowo-
ści naliczania i odprowadzania składek za lata 1991 - 1998, to jest już po przedaw-
nieniu należności z tytułu składek co nastąpiło z dniem 15 lipca 2002 r. Zobowiązanie
składkowe, które uległo przedawnieniu, wygasa. Obecnie na podstawie art. 59 § 1
pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz.U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stosowanej z mocy art. 31 ustawy o systemie ubez-
pieczeń społecznych, poprzednio z mocy art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia
1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 108, poz.
486 ze zm.) mającej zastosowanie do należności składkowych na podstawie § 1 pkt
12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lutego 1989 r. w sprawie rozciągnięcia
przepisów ustawy o zobowiązaniach podatkowych na niektóre rodzaje świadczeń
pieniężnych oraz określenia właściwości organów podatkowych w zakresie umarza-
nia zaległości podatkowych (Dz.U. Nr 6, poz. 40 ze zm.), które z kolei zostało wyda-
ne w wykonaniu delegacji ustawowej znajdującej się w art. 2 ust. 3 i art. 31 ust. 3
ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Przedawnienie należności z tytułu składek
normowane przepisami prawa ubezpieczeń społecznych ze względu na odesłanie do
prawa podatkowego w zakresie przedawnienia prowadzi do wygaśnięcia zobowiąza-
nia i zakończenia stosunku prawnego bez zaspokojenia wierzyciela. Zobowiązanie,
które wygasło żadną miarą nie może zostać spełnione. W tej sytuacji ustalenie wy-
miaru składek nie prowadzi do żadnego skutku.
5
W ocenie Sądu Apelacyjnego, wymiar składek, które wygasły nie może zostać
dokonany. Celem wymiaru składek w takim stanie rzeczy nie jest ich pobór, ich
ustalenie jest zatem bezpodstawne i niedopuszczalne, po ustaniu stosunku zobowią-
zaniowego.
Sąd drugiej instancji stwierdził, że rozpatrywana sprawa nie jest sprawą o
ustalenie w rozumieniu art. 189 k.p.c., jest natomiast sprawą w istocie o wymiar skła-
dek, w rozumieniu art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego w jego pkt II zaskarżył skargą kasacyjną
pełnomocnik ubezpieczonego Piotra K. Skargę kasacyjną oparto na obydwu podsta-
wach (art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c.). W ramach podstawy naruszenia przepisów prawa
materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) skarżący zarzucił naruszenie: 1) art. 189
k.p.c., przez przyjęcie, że przedmiotem sporu nie było ustalenie podstawy wymiaru
składek, ale sam wymiar składek oraz przyjęcie, że w sprawach z zakresu ubezpie-
czenia społecznego nie można rozstrzygać spraw o ustalenie na podstawie art. 189
k.p.c.; 2) § 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie
wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie, zgłaszania do ubezpie-
czenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecz-
nego obowiązującego w okresie wskazanym w odwołaniu ubezpieczonego, przez
uznanie, że wobec przedawnienia roszczeń z tytułu wymiaru składek i wygaśnięcia
zobowiązania składkowego ustalenie podstawy wymiaru jest niedopuszczalne, a
sprawę sąd powinien kwalifikować jako sprawę o wymiar składek, a tym samym de
facto uznanie, że nieprawidłowo odprowadzone przez płatnika składki na ubezpie-
czenie społeczne mają bezpośredni wpływ na określenie podstawy wymiaru składki,
co ma bezpośredni wpływ na wysokość podstawy emerytury ubezpieczonego, za
którego odprowadzane były składki na ubezpieczenie społeczne przez płatnika z na-
ruszeniem przepisów prawa.
W ramach podstawy drugiej (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) zarzucono naruszenie: -
art. 227 k.p.c., przez nieustalenie przedmiotu sprawy - czy jest nim wymiar składek
na ubezpieczenie społeczne, czy też ustalenie podstawy wymiaru; - art. 233 § 1
k.p.c., przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie, że przed-
miotem sprawy jest wymiar składek na ubezpieczenie społeczne; - art. 382 k.p.c.,
przez nieustalenie w postępowaniu apelacyjnym przedmiotu sprawy; - art. 321 § 1 w
związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez wydanie wyroku co do przedmiotu, który nie był
objęty żądaniem wnioskodawcy - wobec zmiany wyroku Sądu pierwszej instancji i
6
przyjęcie przez Sąd Apelacyjny, że przedmiotem sprawy nie jest ustalenie podstawy
wymiaru, lecz wymiar składek na ubezpieczenie społeczne.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego w za-
skarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej
instancji; względnie, o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i orze-
czenie co do istoty sprawy i ustalenie, że podstawę wymiaru emerytury ubezpieczo-
nego Piotra K. w okresie od 1 stycznia 1991 r. do 30 czerwca 1997 r. stanowi fak-
tyczny dochód z tytułu jego zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w Polskiej
Akademii Nauk, a także o zasądzenie na rzecz ubezpieczonego Piotra K. kosztów
postępowania kasacyjnego z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego we-
dług norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że także w toku postępowania apelacyj-
nego skarżący podkreślał, że jego odwołanie należy traktować jako pozew o ustale-
nie (art. 189 k.p.c.), co oznacza, że przedawnienie roszczeń związanych z ustalonym
stosunkiem lub prawem nie niweczy faktu posiadania interesu prawnego. Zdaniem
skarżącego, Sąd Apelacyjny powinien ustalić, jaki jest w istocie rzeczy przedmiot
sprawy, tym bardziej, że oznaczenie przedmiotu sprawy przez Sąd Okręgowy zostało
określone jako „o wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie spo-
łeczne”, a ponadto Sąd Okręgowy w sentencji swojego orzeczenia dał wyraz temu,
że traktował sprawę, jako sprawę o ustalenie i wyrokował zgodnie z żądaniem wnio-
skodawcy. Jednoznacznie, zdaniem wnioskodawcy, chodziło mu w toku sprawy o
ustalenie w drodze wyroku sądowego, że podstawą wymiaru składki w okresie obję-
tym odwołaniem od decyzji organu rentowego były jego rzeczywiste zarobki, a nie
podstawa określona przez płatnika bez porozumienia się z ubezpieczonym. W kon-
sekwencji, doszło do wyrokowania w sprawie, której przedmiotu sprawy nie określił
wnioskodawca, lecz sam Sąd, co stanowi naruszenie art. 321 § 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotem postępowania sądowego w rozpatrywanej sprawie była okre-
ślona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, od której ubezpieczony Piotr K.
wniósł odwołanie. Zaskarżona odwołaniem decyzja została wydana na podstawie art.
83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Odwołanie zaś ubezpie-
czonego zostało wniesione i zostało rozpatrzone we właściwym do tego trybie postę-
7
powania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (por. w szczególności art.
4779
, art. 47710
i art. 47711
k.p.c.).
Zaskarżony skargą kasacyjną wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie jest wy-
rokiem wydanym po rozpoznaniu apelacji organu rentowego i zainteresowanego, i
Sąd drugiej instancji uwzględniając apelację zastosował między innymi art. 378
k.p.c., nakazujący rozpoznanie sprawy w granicach apelacji oraz art. 386 § 1 k.p.c.,
stanowiący, że w razie uwzględnienia apelacji Sąd drugiej instancji zmienia zaskar-
żony wyrok i orzeka co do istoty sprawy, przy czym orzeczenie co do istoty sprawy
wymagało zastosowania art. 47714
§ 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd oddala odwoła-
nie, jeżeli nie ma podstaw do jego uwzględnienia.
Skarga kasacyjna nie zarzuciła naruszenia żadnego z powyższych przepisów
stanowiących podstawę rozpoznania przedmiotowej sprawy jako sprawy z zakresu
ubezpieczeń społecznych z zachowaniem - w szczególności - przez Sąd Apelacyjny,
którego wyroku skarga dotyczy, przepisów o zakresie i sposobie orzekania przez
Sąd drugiej instancji. Zarzuty skargi dotyczące przedmiotu sprawy są oderwane od
niekwestionowanego w skardze toku postępowania, jego trybu i podstaw wydawa-
nych orzeczeń, w szczególności, że Sąd Apelacyjny rozpoznał określoną apelację w
jej zakresie. Bezzasadnie zatem, wbrew przebiegowi postępowania w sprawie i nie-
zarzucając w tym zakresie naruszenia przepisów postępowania skarżący powołuje
się na art. 189 k.p.c. będący podstawą samodzielnego żądania w pozwie ustalenia
prawa lub stosunku prawnego. Chociaż skarżący zarzuca nierozpoznanie przedmiotu
sprawy, a nawet jego istoty, to opiera się nie na przedmiocie sprawy wyznaczonym
najpierw w postępowaniu przed organem rentowym zakończonym decyzją tego or-
ganu wydaną na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych i nie na przedmiocie postępowania sądowego określonego zakresem od-
wołania od powyższej decyzji - i zakresem apelacji, w odniesieniu do Sądu drugiej in-
stancji - ale nie wiadomo dlaczego chciałby, ażeby zaskarżonym wyrokiem Sąd dru-
giej instancji zamiast rozpoznać apelację stosownie do przepisów o postępowaniu
apelacyjnym - rozpoznał powództwo w trybie art. 189 k.p.c. Przedmiotem sporu, za-
wiązanego w postępowaniu przed organem rentowym było żądanie ubezpieczonego,
ażeby ustalono określoną przez ubezpieczonego podstawę wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne za określony okres pracy za granicą. Organ rentowy w
swej decyzji żądania tego nie uwzględnił, stwierdzając, że składki zostały pobrane w
8
określonej wysokości, na podstawie podstawy ich wymiaru określonej przez płatnika i
ten stan rzeczy nie może już ulec zmianie.
W postępowaniu apelacyjnym, do którego może odnosić się skarga kasacyjna
(por. art. 3981
§ 1 k.p.c.) Sąd drugiej instancji rozpoznając sprawę w zakresie apela-
cji, rozpoznał jej podstawową kwestię dotyczącą przyjętej w decyzji organu rentowe-
go prekluzji ustalania składki. Zaskarżony wyrok, w odniesieniu do właściwie ustalo-
nego w tym wyroku przedmiotu sprawy, opiera się na subsumcji ustalonego w spra-
wie stanu faktycznego do przepisów określających istotne w sprawie kwestie składek
na ubezpieczenie społeczne, łącznie z ich strukturą opartą na podstawie wymiaru.
Istota podstawy prawnej wyroku Sądu drugiej instancji sprowadza się do oceny
prawnomaterialnej sytuacji polegającej na tym, że uiszczenie i pobranie przez organ
rentowy składek należnych z tytułu zatrudnienia ubezpieczonego za granicą zostało
dokonane w okresach wymagalności tego zobowiązania dotyczącego okresu od
stycznia 1991 r. do 30 czerwca 1997 r. Ponieważ ubezpieczony nie kwestionował
wysokości składek, ani jej podstawy, a wystąpił z przedmiotowym żądaniem dopiero
w grudniu 2004 r., to nie może ono odnieść skutku prawnego wobec przedawnienia
należności z tytułu składek i wygaśnięcia w tym przedmiocie zobowiązania ze sto-
sunku ubezpieczenia społecznego. Chodzi tu o prekluzję zobowiązania tak w sto-
sunku do płatnika jak i do samego ubezpieczonego. Z tego powodu stan faktyczny
uiszczenia i poboru składek za sporny okres musi być uznany za stan prawny w tym
zakresie i nie podlega weryfikacji na podstawie § 9 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubez-
pieczenie, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i
świadczeń z ubezpieczenia społecznego.
Sąd Najwyższy podziela przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku
jego ocenę prawną. Zarzut skargi kasacyjnej - ograniczony do wskazania powołane-
go wyżej § 9 rozporządzenia Rady Ministrów - jest chybiony. Sąd Apelacyjny zinter-
pretował ten przepis tak jak chce tego skarżący - przyjmując, że płatnik powinien
uzgodnić z ubezpieczonym uiszczenie składek opartych na podstawie przeciętnego
wynagrodzenia. Niezastosowanie zaś tego przepisu wynika z ustalenia określonych
przyczyn uniemożliwiających weryfikację dawnego stanu faktycznego. Tych zaś
ustaleń, opartych na wskazanych w wyroku przepisach prawa materialnego skarżący
nie zakwestionował. Skarżący powołując się na interes ubezpieczonego w ustaleniu
innej podstawy wymiaru składek, nie przedstawia zarzutów, które umożliwiałyby we-
9
ryfikację podstawy prawnej zaskarżonego wyroku dotyczącej ustalenia, że stan fak-
tyczny składki z lat 1991 - 1997, nie podlega - w świetle wskazanych przepisów
prawa materialnego - jakiejś moderacji. Zarzuty skargi są nieprzekonujące skoro
powołując się na uprawnienia emerytalne ubezpieczonego nie ma w skardze żadnej
prawnej argumentacji, która odnosiłaby się do zasadniczej przesłanki oceny zaskar-
żonego wyroku. W szczególności skarżący nie uzasadnił swego twierdzenia, że w
razie ustalenia podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego miarodajne będą nie
składki zapłacone, ale składki w innej wysokości, ustalone na innej podstawie wymia-
ru.
Z powyższych przyczyn uznając, że żaden z zarzutów obu podstaw skargi ka-
sacyjnej nie był zasadny Sąd Najwyższy orzekł stosownie do art. 39814
k.p.c.
========================================