I CNP 12/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-10-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 12/10
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski
w sprawie ze skargi E. Z. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 9 lipca 2003 r., sygn. akt IV Ca (…),
wydanego w sprawie z powództwa Powiatowego Urzędu Pracy w C.
przeciwko T. C. i M. C.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną
w przedmiocie wytyku judykacyjnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 sierpnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pani E. Z. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 9 lipca 2003 r., w którym stwierdzono, że
rozpoznanie sprawy nastąpiło z oczywista obrazą:
1. art. 531 § 1 k.c. poprzez uwzględnienie powództwa skierowanego przeciwko
dłużnikowi Tomaszowi Chojnowskiemu;
2. art. 224 § 1 k.p.c. poprzez niezamknięcie rozprawy w dniu 5.03.2003 r.;
3. art. 3256 § 1 k.p.c. w zw. z art. 354 k.p.c. poprzez wyznaczenie nowego terminu
ogłoszenia wyroku w formie zarządzenia przez przewodniczącą, a nie postanowienia
sądu:
2
4. art. 214 k.p.c. poprzez odstąpienie od odroczenia rozprawy w dniu 14.03.2003 r. w
sytuacji, gdy pozwani nie byli na ową rozprawę wezwani lecz wyłącznie
zawiadomieni o terminie ogłoszenia wyroku, co doprowadziło do nieważności
postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c. i na mocy art. 40 § 1 i 2 u.s.p.
wytknięto te uchybienia Sądowi Rejonowemu w C. w osobie SSR E. Z..
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie jest
środkiem odwoławczym, ale specjalnym środkiem prawnym, służącym umożliwieniu
uzyskania odszkodowania od państwa na podstawie art. 4171
§ 2 k.c. Dlatego też art.
4241
§ 1 k.p.c. stanowi, że skarga przysługuje tylko wówczas, gdy przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia została wyrządzona szkoda. A contrario, jeżeli szkoda nie
wystąpiła, skarga nie przysługuje, czyli jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Skarżąca upatruje szkody w tym, że zaskarżone orzeczenie pozbawiło ją opinii
sędziego kompetentnego, która jest warunkiem sine qua non awansu do sądu wyższego
szczebla i uzyskania wyższego uposażenia.
Nie wydaje się, aby w takim przypadku w ogóle można mówić o szkodzie.
Wynagrodzenia sędziów wszystkich szczebli powinny być adekwatne do wykładanego
wysiłku i ponoszonej odpowiedzialności. Trudno byłoby zgodzić się z tezą, że sędzia
sądu rejonowego ponosi szkodę przez to, że pozostając na swoim stanowisku
służbowym nie jest sędzią sądu okręgowego i nie otrzymuje wynagrodzenia w
wysokości przysługującej takiemu sędziemu.
Abstrahując nawet od powyższej kwestii, zauważyć trzeba brak adekwatnego
związku przyczynowego pomiędzy wydaniem zaskarżonego postanowienia, a
nieawansowaniem przez skarżącą do sądu wyższego szczebla. Awans sędziego na
stanowisko sędziowskie w sądzie wyższego szczebla nie jest awansem automatycznym.
Jest wynikiem postępowania konkursowego. Krajowa Rada Sądownictwa, podejmując
uchwałę o przedstawieniu bądź nieprzedstawieniu Prezydentowi RP kandydatury na
stanowisko sędziowskie nie jest związana wytykiem judykacyjnym udzielonym kandydatowi.
Krajowa Rada Sądownictwa ma autonomię w ocenie kompetencji kandydata, może więc
przedstawić z wnioskiem o powołanie kandydata, któremu sąd wyższej instancji wytknął
uchybienie, a także może nie przedstawić kandydata mimo braku wytyków.
W konkretnej sprawie, jeżeli skarżąca nie została przedstawiona przez Krajową
Radę Sądownictwa z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego sądu
okręgowego, to nie mogło to być skutkiem wydania zaskarżonego orzeczenia, ale
3
skutkiem tego, że nie potrafiła przekonać Rady, że jest najlepsza z kandydatów
ubiegających się o stanowisko.
Wobec braku przesłanki szkody skargę należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski
w sprawie ze skargi E. Z. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 9 lipca 2003 r., sygn. akt IV Ca (…),
wydanego w sprawie z powództwa Powiatowego Urzędu Pracy w C.
przeciwko T. C. i M. C.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną
w przedmiocie wytyku judykacyjnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 sierpnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pani E. Z. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 9 lipca 2003 r., w którym stwierdzono, że
rozpoznanie sprawy nastąpiło z oczywista obrazą:
1. art. 531 § 1 k.c. poprzez uwzględnienie powództwa skierowanego przeciwko
dłużnikowi Tomaszowi Chojnowskiemu;
2. art. 224 § 1 k.p.c. poprzez niezamknięcie rozprawy w dniu 5.03.2003 r.;
3. art. 3256 § 1 k.p.c. w zw. z art. 354 k.p.c. poprzez wyznaczenie nowego terminu
ogłoszenia wyroku w formie zarządzenia przez przewodniczącą, a nie postanowienia
sądu:
2
4. art. 214 k.p.c. poprzez odstąpienie od odroczenia rozprawy w dniu 14.03.2003 r. w
sytuacji, gdy pozwani nie byli na ową rozprawę wezwani lecz wyłącznie
zawiadomieni o terminie ogłoszenia wyroku, co doprowadziło do nieważności
postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c. i na mocy art. 40 § 1 i 2 u.s.p.
wytknięto te uchybienia Sądowi Rejonowemu w C. w osobie SSR E. Z..
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie jest
środkiem odwoławczym, ale specjalnym środkiem prawnym, służącym umożliwieniu
uzyskania odszkodowania od państwa na podstawie art. 4171
§ 2 k.c. Dlatego też art.
4241
§ 1 k.p.c. stanowi, że skarga przysługuje tylko wówczas, gdy przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia została wyrządzona szkoda. A contrario, jeżeli szkoda nie
wystąpiła, skarga nie przysługuje, czyli jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Skarżąca upatruje szkody w tym, że zaskarżone orzeczenie pozbawiło ją opinii
sędziego kompetentnego, która jest warunkiem sine qua non awansu do sądu wyższego
szczebla i uzyskania wyższego uposażenia.
Nie wydaje się, aby w takim przypadku w ogóle można mówić o szkodzie.
Wynagrodzenia sędziów wszystkich szczebli powinny być adekwatne do wykładanego
wysiłku i ponoszonej odpowiedzialności. Trudno byłoby zgodzić się z tezą, że sędzia
sądu rejonowego ponosi szkodę przez to, że pozostając na swoim stanowisku
służbowym nie jest sędzią sądu okręgowego i nie otrzymuje wynagrodzenia w
wysokości przysługującej takiemu sędziemu.
Abstrahując nawet od powyższej kwestii, zauważyć trzeba brak adekwatnego
związku przyczynowego pomiędzy wydaniem zaskarżonego postanowienia, a
nieawansowaniem przez skarżącą do sądu wyższego szczebla. Awans sędziego na
stanowisko sędziowskie w sądzie wyższego szczebla nie jest awansem automatycznym.
Jest wynikiem postępowania konkursowego. Krajowa Rada Sądownictwa, podejmując
uchwałę o przedstawieniu bądź nieprzedstawieniu Prezydentowi RP kandydatury na
stanowisko sędziowskie nie jest związana wytykiem judykacyjnym udzielonym kandydatowi.
Krajowa Rada Sądownictwa ma autonomię w ocenie kompetencji kandydata, może więc
przedstawić z wnioskiem o powołanie kandydata, któremu sąd wyższej instancji wytknął
uchybienie, a także może nie przedstawić kandydata mimo braku wytyków.
W konkretnej sprawie, jeżeli skarżąca nie została przedstawiona przez Krajową
Radę Sądownictwa z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego sądu
okręgowego, to nie mogło to być skutkiem wydania zaskarżonego orzeczenia, ale
3
skutkiem tego, że nie potrafiła przekonać Rady, że jest najlepsza z kandydatów
ubiegających się o stanowisko.
Wobec braku przesłanki szkody skargę należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.