Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 5/10
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski
w sprawie ze skargi E. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w P. z dnia 14 listopada 2001 r., IV Ca (…),
wydanego w sprawie z powództwa I. W.
przeciwko B. S. i J. S.
o zapłatę,
w przedmiocie wytyku judykacyjnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 sierpnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pani E. Z. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 14 listopada 2001 r., w którym
stwierdzono, że rozpoznanie sprawy nastąpiło z oczywistą obrazą art. 174 § 1 k.p.c. i
art. 180 § 1 pkt 1 k.p.c poprzez niezawieszenie postępowania wobec śmierci strony i
podjęcia go z udziałem następców prawnych, oraz art. 64 § 1 k.p.c. i 325 poprzez brak
oznaczenia w sentencji wyroku stron, co uniemożliwiło określenie podmiotowych granic
powagi rzeczy osądzonej i pociągnęło za sobą uchylenie wyroku z tej przyczyny (art.
386 § 4 k.p.c) i na podstawie art. 40 § 1 i 2 u.s.p. wytknięto to uchybienie Sądowi
Rejonowemu w C. w osobie SSR E. Z.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie jest
środkiem odwoławczym, ale specjalnym środkiem prawnym, służącym umożliwieniu
uzyskania odszkodowania od państwa na podstawie art. 4171
§ 2 k.c. Dlatego też art.
4241
§ 1 k.p.c. stanowi, że skarga przysługuje tylko wówczas, gdy przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia została wyrządzona szkoda. A contrario, jeżeli szkoda nie
wystąpiła, skarga nie przysługuje, czyli jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Skarżąca upatruje szkody w tym, że zaskarżone orzeczenie pozbawiło ją opinii
sędziego kompetentnego, która jest warunkiem sine qua non awansu do sądu wyższego
szczebla i uzyskania wyższego uposażenia.
Nie wydaje się, aby w takim przypadku w ogóle można mówić o szkodzie.
Wynagrodzenia sędziów wszystkich szczebli powinny być adekwatne do wykładanego
wysiłku i ponoszonej odpowiedzialności. Trudno byłoby zgodzić się z tezą, że sędzia
sądu rejonowego ponosi szkodę przez to, że pozostając na swoim stanowisku
służbowym nie jest sędzią sądu okręgowego i nie otrzymuje wynagrodzenia w
wysokości przysługującej takiemu sędziemu.
Abstrahując nawet od powyższej kwestii, zauważyć trzeba brak adekwatnego
związku przyczynowego pomiędzy wydaniem zaskarżonego postanowienia,
a nieaawansowaniem przez skarżącą do sądu wyższego szczebla. Awans sędziego na
stanowisko sędziowskie w sądzie wyższego szczebla nie jest awansem automatycznym.
Jest wynikiem postępowania konkursowego. Krajowa Rada Sądownictwa, podejmując
uchwałę o przedstawieniu bądź nieprzedstawieniu Prezydentowi RP kandydatury na
stanowisko sędziowskie nie jest związana wytykiem judykacyjnym udzielonym
kandydatowi. Krajowa Rada Sądownictwa ma autonomię w ocenie kompetencji
kandydata, może więc przedstawić z wnioskiem o powołanie kandydata, któremu sąd
wyższej instancji wytknął uchybienie, a także może nieprzedstawić kandydata mimo
braku wytyków.
W konkretnej sprawie, jeżeli skarżąca nie została przedstawiona przez Krajową
Radę Sądownictwa z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego sądu
okręgowego, to nie mogło to być skutkiem wydania zaskarżonego orzeczenia, ale
skutkiem tego, że nie potrafiła przekonać Rady, że jest najlepsza z kandydatów
ubiegających się o stanowisko.
Wobec braku przesłanki szkody skargę należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.

I CNP 5/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia