I CNP 6/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-10-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 6/10
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski
w sprawie ze skargi E. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego w P. z dnia 2 lipca 2003 r., sygn. akt IV Ca (…),
wydanego w sprawie z wniosku Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej
"Z.(...)" w C., K. R. i S. R., G. R. i A. R., I. R. i B. R., A. K., J. Ś. i Z. Ś.
przy uczestnictwie Wspólnoty Mieszkaniowej Właścicieli Lokali przy ul. K. w C., MPBU,
Zakładu Energetycznego SA w P.
o ustanowienie drogi koniecznej,
w przedmiocie wytyku judykacyjnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 sierpnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pani E. Z. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 2 lipca 2003 r., w którym na podstawie art.
40 ustawy - Prawo o ustroju sądów wobec stwierdzenia oczywistej obrazy przepisów,
wytknięto Sądowi Rejonowemu w C. w osobie sędziego E. Z. następujące uchybienia:
- naruszenie art. 3211
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez orzeczenie co do
przedmiotu, który nie był objęty żądaniem,
2
- naruszenie art. 145 § 1 k.c. poprzez uznanie za równoważną drodze publicznej
drogi wewnętrznej, a przy tym uznanie jej za „drogę ogólnodostępną”, przyjmując
kategorię nieznaną obowiązującym w chwili orzekania przepisom ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie jest
środkiem odwoławczym, ale specjalnym środkiem prawnym, służącym umożliwieniu
uzyskania odszkodowania od państwa na podstawie art. 4171
§ 2 k.c. Dlatego też art.
4241
§ 1 k.p.c. stanowi, że skarga przysługuje tylko wówczas, gdy przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia została wyrządzona szkoda. A contrario, jeżeli szkoda nie
wystąpiła, skarga nie przysługuje, czyli jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Skarżąca upatruje szkody w tym, że zaskarżone orzeczenie pozbawiło ją opinii
sędziego kompetentnego, która jest warunkiem sine qua non awansu do sądu wyższego
szczebla i uzyskania wyższego uposażenia.
Nie wydaje się, aby w takim przypadku w ogóle można mówić o szkodzie.
Wynagrodzenia sędziów wszystkich szczebli powinny być adekwatne do wykładanego
wysiłku i ponoszonej odpowiedzialności. Trudno byłoby zgodzić się z tezą, że sędzia
sądu rejonowego ponosi szkodę przez to, że pozostając na swoim stanowisku
służbowym nie jest sędzią sądu okręgowego i nie otrzymuje wynagrodzenia w
wysokości przysługującej takiemu sędziemu.
Abstrahując nawet od powyższej kwestii, zauważyć trzeba brak adekwatnego
związku przyczynowego pomiędzy wydaniem zaskarżonego postanowienia,
a nieaawansowaniem przez skarżącą do sądu wyższego szczebla. Awans sędziego na
stanowisko sędziowskie w sądzie wyższego szczebla nie jest awansem automatycznym.
Jest wynikiem postępowania konkursowego. Krajowa Rada Sądownictwa, podejmując
uchwałę o przedstawieniu bądź nieprzedstawieniu Prezydentowi RP kandydatury na
stanowisko sędziowskie nie jest związana wytykiem judykacyjnym udzielonym
kandydatowi. Krajowa Rada Sądownictwa ma autonomię w ocenie kompetencji
kandydata, może więc przedstawić z wnioskiem o powołanie kandydata, któremu sąd
wyższej instancji wytknął uchybienie, a także może nieprzedstawić kandydata mimo
braku wytyków.
W konkretnej sprawie, jeżeli skarżąca nie została przedstawiona przez Krajową
Radę Sądownictwa z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego sądu
okręgowego, to nie mogło to być skutkiem wydania zaskarżonego orzeczenia, ale
3
skutkiem tego, że nie potrafiła przekonać Rady, że jest najlepsza z kandydatów
ubiegających się o stanowisko.
Wobec braku przesłanki szkody skargę należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 sierpnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Dąbrowski
w sprawie ze skargi E. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Okręgowego w P. z dnia 2 lipca 2003 r., sygn. akt IV Ca (…),
wydanego w sprawie z wniosku Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej
"Z.(...)" w C., K. R. i S. R., G. R. i A. R., I. R. i B. R., A. K., J. Ś. i Z. Ś.
przy uczestnictwie Wspólnoty Mieszkaniowej Właścicieli Lokali przy ul. K. w C., MPBU,
Zakładu Energetycznego SA w P.
o ustanowienie drogi koniecznej,
w przedmiocie wytyku judykacyjnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 sierpnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pani E. Z. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia 2 lipca 2003 r., w którym na podstawie art.
40 ustawy - Prawo o ustroju sądów wobec stwierdzenia oczywistej obrazy przepisów,
wytknięto Sądowi Rejonowemu w C. w osobie sędziego E. Z. następujące uchybienia:
- naruszenie art. 3211
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez orzeczenie co do
przedmiotu, który nie był objęty żądaniem,
2
- naruszenie art. 145 § 1 k.c. poprzez uznanie za równoważną drodze publicznej
drogi wewnętrznej, a przy tym uznanie jej za „drogę ogólnodostępną”, przyjmując
kategorię nieznaną obowiązującym w chwili orzekania przepisom ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie jest
środkiem odwoławczym, ale specjalnym środkiem prawnym, służącym umożliwieniu
uzyskania odszkodowania od państwa na podstawie art. 4171
§ 2 k.c. Dlatego też art.
4241
§ 1 k.p.c. stanowi, że skarga przysługuje tylko wówczas, gdy przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia została wyrządzona szkoda. A contrario, jeżeli szkoda nie
wystąpiła, skarga nie przysługuje, czyli jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Skarżąca upatruje szkody w tym, że zaskarżone orzeczenie pozbawiło ją opinii
sędziego kompetentnego, która jest warunkiem sine qua non awansu do sądu wyższego
szczebla i uzyskania wyższego uposażenia.
Nie wydaje się, aby w takim przypadku w ogóle można mówić o szkodzie.
Wynagrodzenia sędziów wszystkich szczebli powinny być adekwatne do wykładanego
wysiłku i ponoszonej odpowiedzialności. Trudno byłoby zgodzić się z tezą, że sędzia
sądu rejonowego ponosi szkodę przez to, że pozostając na swoim stanowisku
służbowym nie jest sędzią sądu okręgowego i nie otrzymuje wynagrodzenia w
wysokości przysługującej takiemu sędziemu.
Abstrahując nawet od powyższej kwestii, zauważyć trzeba brak adekwatnego
związku przyczynowego pomiędzy wydaniem zaskarżonego postanowienia,
a nieaawansowaniem przez skarżącą do sądu wyższego szczebla. Awans sędziego na
stanowisko sędziowskie w sądzie wyższego szczebla nie jest awansem automatycznym.
Jest wynikiem postępowania konkursowego. Krajowa Rada Sądownictwa, podejmując
uchwałę o przedstawieniu bądź nieprzedstawieniu Prezydentowi RP kandydatury na
stanowisko sędziowskie nie jest związana wytykiem judykacyjnym udzielonym
kandydatowi. Krajowa Rada Sądownictwa ma autonomię w ocenie kompetencji
kandydata, może więc przedstawić z wnioskiem o powołanie kandydata, któremu sąd
wyższej instancji wytknął uchybienie, a także może nieprzedstawić kandydata mimo
braku wytyków.
W konkretnej sprawie, jeżeli skarżąca nie została przedstawiona przez Krajową
Radę Sądownictwa z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego sądu
okręgowego, to nie mogło to być skutkiem wydania zaskarżonego orzeczenia, ale
3
skutkiem tego, że nie potrafiła przekonać Rady, że jest najlepsza z kandydatów
ubiegających się o stanowisko.
Wobec braku przesłanki szkody skargę należało odrzucić na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.