I CZ 73/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-11-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 73/10
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSA Jan Kremer
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa R. G., Z. G. i J. G.
przeciwko Miastu W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 października
2010 r.,
zażalenia powodów na postanowienie Sądu Apelacyjnego
w przedmiocie kosztów procesu zawarte w wyroku z dnia 12 marca 2010 r., I ACa (…),
w punkcie 3
zmienia zaskarżone postanowienie w ten sposób, że nie obciąża powodów
kosztami postępowania apelacyjnego.
Uzasadnienie
Postanowieniem zawartym w wyroku z dnia 12 marca 2010 r. Sąd Apelacyjny
zasądził od każdego z powodów na rzecz pozwanego miasta W. kwoty po 1 800 złotych
tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Na rozstrzygnięcie to zażalenie wnieśli powodowie, powołując się na naruszenie
art. 102 k.p.c. przez jego niezastosowanie i żądając jego zmiany.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem z okoliczności sprawy wynika,
że art. 102 k.p.c. powinien w niej znaleźć zastosowanie. Powodowie są ludźmi
niezamożnymi, o czym świadczy fakt częściowego zwalniania ich od kosztów
postępowania w toku tego postępowania. Zresztą sam Sąd drugiej instancji stwierdził
ten fakt w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Ponadto, nie można nie zauważyć,
że wniesiona przez powodów apelacja w znacznym zakresie okazała się zasadna, choć
jedynie względem jednego z pozwanych – Skarbu Państwa. Apelacja została wniesiona
osobiście przez powodów, co sprawia, że nie można czynić im zarzutu z nieznajomości
orzecznictwa Sądu Najwyższego w sprawach dotyczących tzw. nieruchomości
warszawskich, zwłaszcza że linia orzecznictwa w tego rodzaju sprawach odniesieniu do
problemu legitymacji biernej przez długi okres nie była jednolita.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39816
k.p.c. zażalenie uwzględnił.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSA Jan Kremer
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa R. G., Z. G. i J. G.
przeciwko Miastu W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 października
2010 r.,
zażalenia powodów na postanowienie Sądu Apelacyjnego
w przedmiocie kosztów procesu zawarte w wyroku z dnia 12 marca 2010 r., I ACa (…),
w punkcie 3
zmienia zaskarżone postanowienie w ten sposób, że nie obciąża powodów
kosztami postępowania apelacyjnego.
Uzasadnienie
Postanowieniem zawartym w wyroku z dnia 12 marca 2010 r. Sąd Apelacyjny
zasądził od każdego z powodów na rzecz pozwanego miasta W. kwoty po 1 800 złotych
tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Na rozstrzygnięcie to zażalenie wnieśli powodowie, powołując się na naruszenie
art. 102 k.p.c. przez jego niezastosowanie i żądając jego zmiany.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem z okoliczności sprawy wynika,
że art. 102 k.p.c. powinien w niej znaleźć zastosowanie. Powodowie są ludźmi
niezamożnymi, o czym świadczy fakt częściowego zwalniania ich od kosztów
postępowania w toku tego postępowania. Zresztą sam Sąd drugiej instancji stwierdził
ten fakt w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Ponadto, nie można nie zauważyć,
że wniesiona przez powodów apelacja w znacznym zakresie okazała się zasadna, choć
jedynie względem jednego z pozwanych – Skarbu Państwa. Apelacja została wniesiona
osobiście przez powodów, co sprawia, że nie można czynić im zarzutu z nieznajomości
orzecznictwa Sądu Najwyższego w sprawach dotyczących tzw. nieruchomości
warszawskich, zwłaszcza że linia orzecznictwa w tego rodzaju sprawach odniesieniu do
problemu legitymacji biernej przez długi okres nie była jednolita.
Biorąc to pod uwagę Sąd Najwyższy na podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39816
k.p.c. zażalenie uwzględnił.