III KRS 15/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KRS 15/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Anna Pęśko
w sprawie z odwołania J. G.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 30 lipca 2010 r., w
sprawie odmowy przeniesienia sędziego w stan spoczynku,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 10 listopada 2010 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę i sprawę przekazuje Krajowej
Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sędzia Sądu Rejonowego J. G. wniósł odwołanie od uchwały Krajowej Rady
Sądownictwa z 30 lipca 2010 r., w sprawie odmowy przeniesienia go w stan
spoczynku. Zdaniem Rady wniosek sędziego z 15 kwietnia 2010 r. o przeniesienie
2
w stan spoczynku z powodu długotrwałej choroby nie zasługuje na uwzględnienie,
gdyż z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 15 maja 2010 r. B. K. wynika, że
wnioskodawca nie jest trwale niezdolny do pełnienia obowiązków sędziego. Dla
zweryfikowania trafności tego orzeczenia Rada spowodowała ponowne badania
wnioskodawcy. Lekarz orzecznik ZUS J. P. w orzeczeniu z 20 lipca 2010 r. również
stwierdził, że wnioskodawca nie jest trwale niezdolny do pełnienia obowiązków
sędziego. Zaskarżona uchwała została podjęta przez Radę jednomyślnie.
W odwołaniu od tej uchwały sędzia J. G. zarzucił pominięcie przez Radę
zgłoszonego wniosku dowodowego o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego
lekarza sądowego, pominięcie dowodu z jego własnych wyjaśnień oraz brak
oceny przedstawionych przez niego dowodów w postaci zaświadczeń lekarskich.
Skarżący podniósł, że 24 kwietnia 2008 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w
wyniku którego doznał wieloodłamkowego złamania nogi lewej z
przemieszczeniem. Leczył się szpitalnie, a następnie – do teraz ambulatoryjnie.
Przebywał na zwolnieniach lekarskich od 24 kwietnia 2008 r. do 2 kwietnia 2009
r. oraz nadal od 14 maja 2009 r. Skarżący powołał się na 6 zaświadczeń lekarskich
określających stan jego zdrowia oraz na orzeczenie Miejskiego Zespołu ds.
Orzecznictwa o Niepełnosprawności w [..] z 15 lutego 2010 r. stwierdzające jego
niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym.
Prezes Sądu Okręgowego wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Odwołanie jest uzasadnione. Uchylając zaskarżoną uchwałę Sąd Najwyższy
wziął pod uwagę przebieg dotychczasowego postępowania, zarzuty odwołania
oraz stanowisko Prezesa Sądu Okręgowego.
Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) sędziego przenosi się w stan
spoczynku na jego wniosek lub na wniosek właściwego kolegium sądu, jeżeli z
powodu choroby lub utraty sił uznany został przez lekarza orzecznika Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków
3
sędziego. Przepis ten ma podstawę w art. 180 ust. 3 Konstytucji i stanowi
odstępstwo od zasady nieusuwalności sędziego (art. 180 ust. 1 Konstytucji).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, że w ramach
wszechstronnego badania wszystkich istotnych okoliczności sprawy Rada
obowiązana jest ocenić moc dowodową orzeczenia lekarza orzecznika ZUS,
dotyczącego trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego (tak np. wyrok
z 19 stycznia 2005 r., III KRS 9/04, OSNP 2005 nr 12, poz. 182, wydany także w
sprawie odmowy przeniesienia sędziego w stan spoczynku na jego wniosek). Rada
oparła się wprawdzie na 2 orzeczeniach lekarza orzecznika ZUS stwierdzających
brak u skarżącego trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków, lecz nie odniosła
się do dokumentacji medycznej przedstawionej przez skarżącego. W szczególności
chodzi tu o opinię chirurga – ortopedy J. D. z dnia 26 lipca 2010 r., a więc wydaną
już po drugim orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS. Wynika z niej, że u skarżącego
nastąpił zanik mięśni nogi lewej, pourazowy zespół Sudecka powodujący stały ból
wraz z obrzękami, uszkodzenia te są trwałe, nierokujące poprawy i będą narastać z
wiekiem oraz że obowiązuje go zakaz przebywania ponad godzinę w pozycji
siedzącej. Sprawa nie była odpowiednio wyjaśniona do rozstrzygnięcia. Oceniając
zasadność odwołania Sąd Najwyższy uwzględnił także stanowisko drugiej strony
postępowania. Prezes Sądu Okręgowego wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały,
widząc potrzebę ponownego rozpoznania sprawy przez Radę.
Z tych względów, na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o
Krajowej Radzie Sądownictwa (jednolity tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67 ze
zm.), orzeczono jak w sentencji.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Anna Pęśko
w sprawie z odwołania J. G.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 30 lipca 2010 r., w
sprawie odmowy przeniesienia sędziego w stan spoczynku,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 10 listopada 2010 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę i sprawę przekazuje Krajowej
Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sędzia Sądu Rejonowego J. G. wniósł odwołanie od uchwały Krajowej Rady
Sądownictwa z 30 lipca 2010 r., w sprawie odmowy przeniesienia go w stan
spoczynku. Zdaniem Rady wniosek sędziego z 15 kwietnia 2010 r. o przeniesienie
2
w stan spoczynku z powodu długotrwałej choroby nie zasługuje na uwzględnienie,
gdyż z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 15 maja 2010 r. B. K. wynika, że
wnioskodawca nie jest trwale niezdolny do pełnienia obowiązków sędziego. Dla
zweryfikowania trafności tego orzeczenia Rada spowodowała ponowne badania
wnioskodawcy. Lekarz orzecznik ZUS J. P. w orzeczeniu z 20 lipca 2010 r. również
stwierdził, że wnioskodawca nie jest trwale niezdolny do pełnienia obowiązków
sędziego. Zaskarżona uchwała została podjęta przez Radę jednomyślnie.
W odwołaniu od tej uchwały sędzia J. G. zarzucił pominięcie przez Radę
zgłoszonego wniosku dowodowego o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego
lekarza sądowego, pominięcie dowodu z jego własnych wyjaśnień oraz brak
oceny przedstawionych przez niego dowodów w postaci zaświadczeń lekarskich.
Skarżący podniósł, że 24 kwietnia 2008 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w
wyniku którego doznał wieloodłamkowego złamania nogi lewej z
przemieszczeniem. Leczył się szpitalnie, a następnie – do teraz ambulatoryjnie.
Przebywał na zwolnieniach lekarskich od 24 kwietnia 2008 r. do 2 kwietnia 2009
r. oraz nadal od 14 maja 2009 r. Skarżący powołał się na 6 zaświadczeń lekarskich
określających stan jego zdrowia oraz na orzeczenie Miejskiego Zespołu ds.
Orzecznictwa o Niepełnosprawności w [..] z 15 lutego 2010 r. stwierdzające jego
niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym.
Prezes Sądu Okręgowego wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Odwołanie jest uzasadnione. Uchylając zaskarżoną uchwałę Sąd Najwyższy
wziął pod uwagę przebieg dotychczasowego postępowania, zarzuty odwołania
oraz stanowisko Prezesa Sądu Okręgowego.
Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) sędziego przenosi się w stan
spoczynku na jego wniosek lub na wniosek właściwego kolegium sądu, jeżeli z
powodu choroby lub utraty sił uznany został przez lekarza orzecznika Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych za trwale niezdolnego do pełnienia obowiązków
3
sędziego. Przepis ten ma podstawę w art. 180 ust. 3 Konstytucji i stanowi
odstępstwo od zasady nieusuwalności sędziego (art. 180 ust. 1 Konstytucji).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, że w ramach
wszechstronnego badania wszystkich istotnych okoliczności sprawy Rada
obowiązana jest ocenić moc dowodową orzeczenia lekarza orzecznika ZUS,
dotyczącego trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków sędziego (tak np. wyrok
z 19 stycznia 2005 r., III KRS 9/04, OSNP 2005 nr 12, poz. 182, wydany także w
sprawie odmowy przeniesienia sędziego w stan spoczynku na jego wniosek). Rada
oparła się wprawdzie na 2 orzeczeniach lekarza orzecznika ZUS stwierdzających
brak u skarżącego trwałej niezdolności do pełnienia obowiązków, lecz nie odniosła
się do dokumentacji medycznej przedstawionej przez skarżącego. W szczególności
chodzi tu o opinię chirurga – ortopedy J. D. z dnia 26 lipca 2010 r., a więc wydaną
już po drugim orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS. Wynika z niej, że u skarżącego
nastąpił zanik mięśni nogi lewej, pourazowy zespół Sudecka powodujący stały ból
wraz z obrzękami, uszkodzenia te są trwałe, nierokujące poprawy i będą narastać z
wiekiem oraz że obowiązuje go zakaz przebywania ponad godzinę w pozycji
siedzącej. Sprawa nie była odpowiednio wyjaśniona do rozstrzygnięcia. Oceniając
zasadność odwołania Sąd Najwyższy uwzględnił także stanowisko drugiej strony
postępowania. Prezes Sądu Okręgowego wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały,
widząc potrzebę ponownego rozpoznania sprawy przez Radę.
Z tych względów, na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o
Krajowej Radzie Sądownictwa (jednolity tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67 ze
zm.), orzeczono jak w sentencji.