Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 297/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
SSA Anna Kozłowska
w sprawie z powództwa Ginekologiczno – Położniczego Szpitala Klinicznego
Uniwersytetu Medycznego w P.
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia w W. – Oddziałowi Terenowemu
Narodowego Funduszu Zdrowia w P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 listopada 2010 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 2 września 2009 r.,
oddala skargę kasacyjną; zasądza od powoda na rzecz
pozwanego 3.600 (trzy tysiące sześćset) zł kosztów zastępstwa
prawnego w postępowaniu kasacyjnym.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 2 września 2009 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda
Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w P.
od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 17 kwietnia 2009 r. W sprawie dokonano
następujących ustaleń.
W dniu 15 grudnia 1999 r. powód zawarł z W. Regionalną Kasą Chorych z
siedzibą w P. umowę nr 15R/LZ/SZ/0061/00 w sprawie zasad oraz warunków
udzielania świadczeń zdrowotnych przysługujących ubezpieczonym w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego w zakresie lecznictwa stacjonarnego.
Umowa ta określała maksymalny poziom finansowania świadczeń zdrowotnych w
okresie styczeń – grudzień 2000 r., stanowiąc równocześnie, że wartość umowy w
kolejnych okresach jej obowiązywania tj. od 1 stycznia 2001 r. zostanie uzgodniona
przez strony w terminie do 30-ego października roku poprzedzającego. W dniu 8
grudnia 2000 r. został przez strony ww. umowy podpisany aneks do niej, w którym
m. in. ustaliły, że ceny jednostkowe świadczeń udzielanych w okresie od 1 stycznia
2001 r. do 31 grudnia 2001 r. równe będą cenom jednostkowym obowiązującym w
roku 2000, zwiększonym o 4%. Łączna wartość kontraktu na rok 2001 strony
ustaliły na kwotę 39 170 744 zł.
W toku 2001 r. strony zawarły szereg dalszych aneksów do ww. umowy
z 15 grudnia 1999 r., wymienionych w uzasadnieniu, w wyniku których łączną
wartość kontraktu na rok 2001 określono w zw. z tym na kwotę 43 272 204 zł.
Strony łączyły poza tym umowy dotyczące udzielania w roku 2001 szeregu innych
świadczeń zdrowotnych. Łącznie w 2001 r. powód z Regionalną Kasą Chorych oraz
z rozliczeń z innymi Kasami Chorych i z rozliczeń procedur
wysokospecjalistycznych, finansowanych przez Ministerstwo Zdrowia, otrzymał
kwotę 49 365 000 zł.
W 2002 r. do umowy z 15 grudnia 1999 r. numer 15/LZ/Sz/0061/00 również
podpisano kilka aneksów podwyższających jego wysokość a także skutkujących
uzgodnieniem, że Regionalna Kasa Chorych zapłaci za wszystkie rzeczywiście
3
wykonane świadczenia w okresie od stycznia 2002 r. do 31 marca 2002 r., nie
podlegające dotychczas rozliczeniu na podstawie umowy nr 15R/LZ/SZ/0061/00.
W aneksie z dnia 25 września 2002 r. określono wartość kontraktu za cały rok 2002
na kwotę 45 887 130 zł. W 2002 r. powoda z Regionalną Kasą Chorych łączyły
również dodatkowo umowy regulujące leczenie niestacjonarne. Łącznie w 2002 r.
powód uzyskał z Regionalną Kasą Chorych, z innych kas chorych oraz
z Ministerstwa Zdrowia środki w kwocie 52 583 000 zł.
W 2001 r. i 2002 r. powód wykonując art. 4a ustawy negocjacyjnej
wprowadzony ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r., dokonał podwyżki wynagrodzenia
pracowników. Podwyższył wynagrodzenia podstawowe. Wypłacił z tego tytułu na
poczet wynagrodzenia podstawowego wraz z pochodnymi od tego
wynagrodzenia (ZUS) w 2001 i 2002 r. łącznie kwotę 6 626 245,80 zł.
Podwyższając wynagrodzenie podstawowe powód musiał równocześnie wypłacać
w 2001 i 2002 r. podwyższone świadczenia pochodne od wynagrodzenia
podstawowego, takie jak wynagrodzenia za dyżury, za urlopy, ekwiwalenty, dodatki
stażowe, premie itp. Kwota wypłaconych w latach 2001-2002 pochodnych od
podwyższonych wynagrodzeń podstawowych wyniosła 3 095 782,04 zł.
Regionalna Kasa Chorych zajmowała stanowisko, iż jako instytucja
ubezpieczenia zdrowotnego zawiera umowy i finansuje świadczenia zdrowotne
zgodnie z planem finansowym, a zatem nie jest ona podmiotem właściwym do
podejmowania działań służących realizacji zapisów art. 4a ustawy, gdyż ustawa ta
nie nakłada na Kasy Chorych obowiązku dokonania wypłat celem zwiększenia
wynagrodzenia pracownikom SP ZOZ. Regionalna Kasa Chorych uważała, że
może jedynie renegocjować zawarte już umowy na udzielanie świadczeń
zdrowotnych przez zwiększenie cen świadczeń i wartości kontraktów. Regionalna
Kasa Chorych starała się pomóc szpitalom, w tym powodowi, w taki właśnie sposób
a więc podwyższając ceny jednostkowe świadczeń i zwiększając wysokość
kontraktów w 2001 i 2002 r. Podwyższanie wartości kontraktów służyć też miało
likwidacji tzw. nadlimitów.
Pod koniec 2001 r. Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych polecił
wszystkim kasom chorych przeznaczenie wolnych środków finansowych
4
pozostających w ich dyspozycji na zakup świadczeń zdrowotnych do końca roku
2001, wskazując, iż środki te winny zostać tak rozdysponowane, by możliwym było
zapewnienie przez pracodawców realizacji postanowień ustawy z dnia 22 grudnia
2000 r., która wprowadziła art. 4a do cyt. wyżej ustawy z 16 grudnia 1994 r.
Na zgromadzeniu ogólnym dyrektorów zakładów opieki zdrowotnej w dniu
28 lutego 2001 r. Porozumienie Pracodawców Ochrony Zdrowia zajęło stanowisko,
że realizacja podwyżki wynagrodzeń o 203 zł. będzie wymagała w poszczególnych
zakładach opieki zdrowotnej wzrostu jednostkowej ceny świadczenia medycznego
od 6 do 10%.
Środki pieniężne przekazywane przez Kasę Chorych stanowiły globalną
kwotę, a opracowanie budżetu szpitala w rozliczeniu poszczególnych pozycji
i wydatków należało do dyrektora szpitala. Kwoty przekazywane szpitalowi
w ramach kontraktu obejmowały również środki na wynagrodzenia pracowników,
które to wynagrodzenia są składnikiem świadczenia medycznego.
Sytuacja finansowa powoda w latach 2001 i 2002 była dobra. Szpital bardzo
dobrze prowadził gospodarkę finansową i stąd w ostatecznym rozrachunku wystąpił
u powoda w poszczególnych latach (2001 i 2002) zysk netto. Środki przekazane
w ramach kontraktów były wystarczające dla pokrycia wzrostu wynagrodzeń
o kwoty zagwarantowane w art. 4a powołanej wyżej ustawy z 16 grudnia 1994 r.
Jednakże powód podwyższył o tę kwotę wynagrodzenia zasadnicze, co
spowodowało wzrost innych świadczeń pracowniczych, powiązanych
z wynagrodzeniem podstawowym, który za lata 2001-2002 wyniósł łącznie
3 095 782,04 zł. Koszt tych świadczeń pochodnych spowodował niedobór w roku
2001 w wysokości 850 000 zł. Jednakże już w 2002 r. niedobór ten został pokryty
uzyskanymi w tym roku środkami i powód dysponował nadwyżką środków
w wysokości (po pokryciu niedoboru z roku 2001) 832 000 zł.
W latach 2000-2002 sytuacja powoda pozwalała mu na wywiązywanie się
z terminów zaplanowanych remontów i inwestycji. Pogorszenie sytuacji szpitala
nastąpiło w 2003 r., gdy szpital nadal był obowiązany wypłacać podwyższone
wynagrodzenie zgodnie z art. 4a cyt. wyżej ustawy, a równocześnie diametralnie
spadła wartość kontraktu i na normalną działalność szpitala zaczęło brakować
5
pieniędzy. Wtedy też powód zaczął mieć problemy z wywiązywaniem się z terminu
wykonania poszczególnych prac. dostosowujących szpital do wymogów
wynikających z obowiązującego prawa.
Powód wezwał pozwanego pismem z dnia 28 sierpnia 2003 r. do zapłaty
kwoty 6 633 357 zł. tytułem podwyżek wynagrodzeń, dokonanych przez powoda
w latach 2001 i 2002 i składek uiszczonych od tych wynagrodzeń. Żądana kwota
została ustalona z uwzględnieniem przyrostu przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w minimalnej, przewidzianej przepisem wysokości, tj. 203 zł
miesięcznie w roku 2001 i 110 zł miesięcznie w roku 2002, w przeliczeniu na pełny
wymiar czasu pracy z uwzględnieniem świadczeń na rzecz ZAS, ubezpieczenia
wypadkowego oraz funduszu pracy. Pozwany nie zastosował się do tego
wezwania.
Sąd Apelacyjny uznał, że koszt wynagrodzenia personelu medycznego
zatrudnianego przez powoda stanowi element kosztów, jakie publiczny
samodzielny zakład opieki zdrowotnej ponosi w związku ze świadczeniem usług
zdrowotnych i koszt ten obok innych winien być kalkulowany przy ustalaniu
wysokości wyceny świadczeń w zawartym kontrakcie, zaś w przedmiotowym
sporze istotne jest zwiększenie tego kosztu przez ustawę negocjacyjną.
Stwierdzono, że warunkiem ustawowym powstania roszczenia opartego na
przepisie art. 4a ustawy negocjacyjnej jest obiektywnie oceniany stan
samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej i potrzeb zdrowotnych, który
uniemożliwia zbilansowanie się kosztów i wydatków. Wówczas to aktualizuje się
współodpowiedzialność systemu finansów publicznych, mająca na celu ochronę
zakładu przed utratą możliwości działania i pozbawienia ubezpieczonych równego
dostępu do świadczeń, gwarantowanego w art. 68 ust. 2 Konstytucji. Dopiero
w razie powstania straty, po wypłaceniu podwyżek świadczeniodawcę obciąża
ciężar wykazania, że mimo prawidłowego gospodarowania środkami uzyskanymi
na podstawie umowy o udzielenie świadczeń zdrowotnych nie mógł tych kosztów
podwyższonego wynagrodzenia (w latach 2001-2002) pokryć w całości lub
w części. Wykładnia art. 4a ustawy negocjacyjnej wyklucza uznanie prostego
wynikania roszczenia o zapłatę, traktowanego, jako swoista dotacja, z faktu
obciążenia większych zakładów opieki zdrowotnej obowiązkiem podwyższenia
6
wynagrodzeń. W ocenie Sądu dla uwzględnienia powództwa konieczne było
wykazanie, że powód nie mógł w granicach posiadanych środków pokryć
zwiększonych potrzeb wynikających z ustawy negocjacyjnej.
Nie ma istotnego znaczenia, czy na skutek wypłacenia kwot przyrostu
wynagrodzeń powód popadł w latach następnych w problemy finansowe. Sąd
ustalił, że środki przekazywane z kontraktów były wystarczające na pokrycie
wzrostu wynagrodzeń w latach 2001 – 2002 r.
Wskazany wyżej wyrok powód zaskarżył skargą kasacyjną w całości. Jako
podstawy skargi wskazano naruszenie:
a) art. 4a ustawy z dnia z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie
niektórych ustaw (dalej: „ustawa negocjacyjna”) w zw. z art. 56 k.c. poprzez jego
błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż
wyłącznie ujemny wynik finansowy samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej w okresie dokonywania wypłat podwyższonego wynagrodzenia
z art. 4a ustawy negocjacyjnej uzasadnia dochodzenie przez te podmioty
roszczeń o ich rekompensatę od Narodowego Funduszu Zdrowia jako następcy
prawnego regionalnych kas chorych;
b) art. 354 § 1 k.c. oraz art. 481 § 3 k.c. poprzez ich niezastosowanie, polegające
na niedokonaniu oceny odmowy zwrotu przez pozwanego poniesionych przez
powoda kosztów realizacji art. 4a ustawy negocjacyjnej z punktu widzenia treści
łączących powoda z pozwanym umów o finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej oraz ustalenia skutków prawnych ich niewykonania, w tym zakresu
przysługujących powodowi roszczeń;
c) art. 3531
k.c. w zw. z art. 4a ustawy negocjacyjnej poprzez jego
niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd obowiązku
pozwanego takiego ukształtowania umów o świadczenie usług opieki
zdrowotnej na lata 2001 i 2002, by obejmowały one także podwyżki
wynagrodzeń personelu medycznego wynikające z art. 4a ustawy
negocjacyjnej;
7
d) art. 1, art. 20 i art. 33 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (dalej: „ustawa o zakładach opieki zdrowotnej”) poprzez ich
niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd przy dokonywaniu
oceny możliwości pokrycia przez powoda przyrostu wynagrodzeń oraz ustalaniu
zasad prowadzenia przez niego prawidłowej gospodarki – celu i zakresu
działalności powodowego szpitala;
e) art. 50 i art. 60 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz przepisów ustawy
z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (dalej: „ustawa o finansach
publicznych”), poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieustaleniu zasad
prowadzenia przez powoda jako samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej prawidłowej gospodarki finansowej;
f) art. 19 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz art. 30 i art. 38 ustawy z dnia
5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (dalej: „ustawa o zawodzie lekarza”)
poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd, przy
dokonywaniu oceny zdolności pokrycia przez powoda przyrostu wynagrodzeń,
zakresu obciążających go zadań w zakresie udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej, jak również niedokonaniu przez Sąd oceny, czy wypłata przyrostu
wynagrodzeń umożliwiała powodowi prowadzenie prawidłowej gospodarki
finansowej;
g) art. 9 ust. 1 i art. 50 ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz przepisów
rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 września 1992 r.
w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym
i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (dalej:
„rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod
względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki
zdrowotne") poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu
przez Sąd obciążających powoda wydatków na nabycie, utrzymanie
i modernizację środków trwałych i wyposażenia szpitala, przy dokonywaniu
oceny możliwości pokrycia przyrostu wynagrodzeń;
h) art. 3 oraz art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. powszechnym
ubezpieczeniu zdrowotnym (dalej: „ustawa o powszechnym ubezpieczeniu
8
zdrowotnym”) poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu
przez Sąd przy dokonywaniu oceny roszczenia powoda zakresu obciążających
go obowiązków, jak również treści i zakresu obowiązku pozwanego jako
następcy prawnego Regionalnej Kasy Chorych, co do finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej;
i) art. 68 ust. 2 Konstytucji RP poprzez jego niezastosowanie, polegające na
nieuwzględnieniu przez Sąd przy dokonywaniu oceny roszczenia powoda
zakresu obciążających go obowiązków, jak również treści i zakresu obowiązku
pozwanego jako następcy prawnego Regionalnej Kasy Chorych, co do
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej;
j) art. 4a w zw. z art. 2 pkt 2 i pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 6 oraz art. 4 ust. 4 ustawy
negocjacyjnej poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż
przyrost wynagrodzeń wynikający z wejścia w życie art. 4a ustawy
negocjacyjnej dotyczy nie wynagrodzenia bazowego, lecz łącznie wszystkich
składników wynagrodzenia za pracę;
k) art. 378 § 1 k.p.c., art. 382 k.p.c., polegające na nierozpoznaniu przez Sąd
Apelacyjny istoty sprawy w granicach apelacji, w szczególności na zaniechaniu
rozważenia na nowo zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonania
jego oceny, nierozważeniu lub nieuwzględnieniu wszystkich zgłoszonych przez
skarżącego zarzutów, w tym w zakresie powołanej kwalifikacji prawnej żądania,
co stanowi istotne uchybienie postępowania apelacyjnego i miało istotny wpływ
na wynik sprawy, a także w istocie pozbawiło skarżącego prawa do rozpoznania
sprawy przez Sąd w postępowaniu dwuinstancyjnym;
l) art. 321 k.p.c., polegające na jego błędnym zastosowaniu skutkującym odmową
rozważenia i uwzględnienia zgłoszonego przez skarżącego zarzutu co do
naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 354 k.c. i art. 481 § 3 k.c., co stanowi
istotne uchybienie postępowania apelacyjnego i miało istotny wpływ na wynik
sprawy, a także w istocie pozbawiło skarżącego prawa do rozpoznania sprawy
przez Sąd w postępowaniu dwuinstancyjnym;
ł) art. 328 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. polegające na niewyjaśnieniu
w uzasadnieniu skarżonego wyroku jego podstawy prawnej, niewskazaniu
9
faktów, które Sąd Apelacyjny uznał za udowodnione, niewskazaniu dowodów,
na jakich oparte zostało rozstrzygnięcie Sądu oraz nieuwzględnieniu wszystkich
zgłoszonych w apelacji zarzutów oraz niewyjaśnieniu, dlaczego niektórych
spośród z nich odmówił uwzględnienie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy
i uniemożliwia dokonanie oceny motywów Sądu przy wydawaniu zaskarżonego
wyroku;
m) art. 227 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. polegające na pominięciu faktów
i dowodów, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz
niewskazaniu dowodów, na jakich oparte zostało rozstrzygnięcie Sądu, co miało
istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż skutkowało nierozpoznaniem jej istoty;
n) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. polegające na pominięciu faktów
i dowodów, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz
niewskazaniu dowodów, na jakich oparte zostało rozstrzygnięcie Sądu, jak
również zaniechaniu dokonania oceny zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego pod kątem zastosowania powołanych przez skarżącego norm
prawa materialnego jako ewentualnej podstawy prawnej zgłoszonego żądania,
co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż skutkowało nierozpoznaniem jej
istoty:
o) art. 386 § 4 k.p.c., polegające na nieuchyleniu wyroku Sądu Okręgowego i
nieprzekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania pomimo konieczności
przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, wynikającej ze
stwierdzonych przez Sąd Okręgowy braków opinii biegłego z dnia 12 grudnia
2008 r., nieuzupełnienia powyższej opinii i dokonania przez Sąd Okręgowy
ustaleń faktycznych wymagających wiadomości specjalnych, objętych tezą
dowodową postanowienia z dnia 19 października 2007 r. o dopuszczeniu
dowodu z opinii biegłego.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
10
W obowiązującym u nas kontradyktoryjnym modelu postępowania sądowego
o rodzaju i zakresie roszczenia decyduje powód, a ciężar udowodnienia twierdzeń
spoczywa na tej stronie, która je zgłasza (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zdanie
pierwsze k.p.c.). Sąd z urzędu może wprawdzie dopuścić dowód (art. 232 zdanie
drugie k.p.c.), ale powinien czynić to tylko pomocniczo i w sytuacjach wyjątkowych.
Z reguły nie ma podstaw do takiego swoistego wyręczania stron w inicjatywie
dowodowej, jeżeli są one reprezentowane przez zawodowych pełnomocników.
Skoro w niniejszej sprawie powód sprecyzował podstawę roszczenia, określając
w piśmie procesowym z dnia 15 czerwca 2007 r. (k. 556), że jest nią art. 56 k.c.
w zw. z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2, ze zm.), to w pierwszym rzędzie należało
ustalić, czy powodowy Szpital wypłacił pracownikom wynagrodzenia podwyższone
na mocy art. 4a ustawy ze środków przekazanych mu przez stronę pozwaną, czy
też nie. Na to pytanie Sądy obu Instancji, posiłkując się opinią biegłego Mirosława
F., udzieliły odpowiedzi pozytywnej. Na ostatniej rozprawie przed Sądem
Okręgowym w dniu 8 kwietnia 2009 r. biegły wyjaśnił, że pokrycie tych
zwiększonych wynagrodzeń nie odbyło się bez wpływu na pozostałe zobowiązania
Szpitala, zwłaszcza w zakresie możliwości realizacji istniejących planów remontowo
– inwestycyjnych oraz kosztem innych potrzeb, które mogły pozostać
niezaspokojone. Stwierdził, że nie jest w stanie obecnie wskazać jakie konkretne
inne konieczne wydatki Szpitala nie zostały pokryte w związku z przeznaczeniem
dodatkowych, nieplanowanych wydatków, na wynagrodzenia, gdyż ustalenie takie
i wyliczenie poszczególnych kwot z tego tytułu „wymagałoby jeszcze dodatkowej
analizy wewnętrznych dokumentów księgowych Szpitala dla ustalenia na co były
rozdysponowane konkretne kwoty i celowość tych wydatków”. W tej sytuacji, jeżeli
powód podtrzymywał roszczenia odszkodowawcze z tytułu tych niepokrytych
innych potrzeb Szpitala, pełnomocnik powoda, obecny na tej rozprawie, powinien
zgłosić wniosek o zobowiązanie biegłego do stosownego uzupełnienia opinii. Skoro
zaś tego nie uczynił, Sądy trafnie przyjęły, że jakiekolwiek ewentualne roszczenia
z tego tytułu nie zostały przez powoda udowodnione, co skutkowało oddaleniem
powództwa, a następnie wniesionej przez powoda apelacji. Wbrew przy tym
11
pretensjom zawartym w skardze kasacyjnej stwierdzić należy, iż Sąd, ze
wspomnianych już względów zasadniczych nie miał obowiązku zlecania z urzędu
takiego uzupełniania opinii przez biegłego, zwłaszcza w sytuacji, kiedy powód
prezentował niezdecydowaną podstawę co do kierunku dochodzenia ewentualnych
roszczeń odszkodowawczych. W takim razie wszystkie zarzuty procesowe skargi
należy uznać za chybione, co przesądza jednocześnie o bezzasadności
materialnoprawnej podstawy skargi. Skoro bowiem powód nie wykazał, że
przysługują mu w stosunku do pozwanego roszczenia odszkodowawcze, to
formułowanie z tego tytułu jakichkolwiek konstrukcji prawnych w skardze kasacyjnej
staje się bezcelowe.
W tym stanie rzeczy skarga kasacyjna podlegała oddaleniu, z zasądzeniem
od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu
kasacyjnym (art. 398 w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.).