Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Prezes SO Robert Pelewicz

Sędziowie: Wiceprezes SO Grzegorz Zarzycki (spraw.)

SSO Adam Bąk

Protokolant: st. sekr. sąd. Edyta Bełczowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Tarnobrzegu – Marka Skrzyńskiego

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 roku

rozpoznał sprawę L. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w S. W. z dnia 7.11.2012r. w sprawie II K 461/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od oskarżonego L. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: II Ka 63/13

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 9. kwietnia 2013r.)

Prokuratura Rejonowa w S. W. oskarżyła L. P. o to, że:

I. w dniu 6.05.2010r. w S. W. woj. (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego względem niego zakazu kontaktów orzeczonego przez Sąd Rejonowy w S. W. w sprawie III RNsm 25/10 i
III RNsm 309/08,

tj. o popełnienie przestępstwa z art.244 kk;

II. w dniu 20.05.2010r. w S. W. woj. (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego względem niego zakazu kontaktów orzeczonego przez Sąd Rejonowy w S. W. w sprawie III RNsm 25/10 i
III RNsm 309/08,

tj. o popełnienie przestępstwa z art.244 kk;

III. w dniu 24.06.2010r. w S. W. woj. (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego względem niego zakazu kontaktów orzeczonego przez Sąd Rejonowy w S. W. w sprawie III RNsm 25/10 i
III RNsm 309/08,

tj. o popełnienie przestępstwa z art.244 kk;

IV. w dniu 30.10.2010r. w S. W. woj. (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego względem niego zakazu kontaktów orzeczonego przez Sąd Rejonowy w S. W. w sprawie III RNsm 25/10 i
III RNsm 309/08,

tj. o popełnienie przestępstwa z art.244 kk;

V. w dniu 11.01.2011r. w S. W. woj. (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego względem niego zakazu kontaktów orzeczonego przez Sąd Rejonowy w S. W. w sprawie III RNsm 25/10 i
III RNsm 309/08,

tj. o popełnienie przestępstwa z art.244 kk.

Sąd Rejonowy w S. W. wyrokiem z dnia 7.11.2012r., w sprawie
II K 461/12 orzekł następująco:

I. uznał oskarżonego L. P. za winnego tego, że w okresie od dnia 4.05.2010r. do dnia 11.01.2011r. działając w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób dopuścił się następujących przestępstw:

1.  w dniu 4.05.2010r. w S. W. woj. (...) w pomieszczeniu świetlicy Szkoły Podstawowej nr (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego wobec niego zakazu wszelkich z nią osobistych kontaktów orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w S. W. z dnia 1.02.2010r. w sprawie III RNsm 25/10, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 kk;

2.  w dniu 19.05.2010r. w S. W. woj. (...) w pomieszczeniu świetlicy Szkoły Podstawowej nr (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego wobec niego zakazu wszelkich z nią osobistych kontaktów orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w S. W. z dnia 1.02.2010r. w sprawie III RNsm 25/10, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 kk;

3.  w dniu 24.06.2010r. w S. W. woj. (...) w pomieszczeniu klasy lekcyjnej Szkoły Podstawowej nr (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego wobec niego zakazu wszelkich z nią osobistych kontaktów orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w S. W. z dnia 1.02.2010r. w sprawie III RNsm 25/10, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 kk;

4.  w dniu 30.10.2010r. w S. W. woj. (...) w okolicach bloku
nr 2 przy ul. (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego wobec niego zakazu wszelkich z nią osobistych kontaktów orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w S. W. z dnia 1.02.2010r. w sprawie III RNsm 25/10, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 kk;

5.  w dniu 11.01.2011r. w S. W. woj. (...) w pomieszczeniu klasy lekcyjnej Szkoły Podstawowej nr (...) nawiązał kontakt ze swoją małoletnią córką A. P., nie stosując się do orzeczonego wobec niego zakazu wszelkich z nią osobistych kontaktów orzeczonego postanowieniem Sądu Rejonowego w S. W. z dnia 1.02.2010r. w sprawie akt III RNsm 25/10, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 kk;

- i za to przyjmując, że wyżej wymienione przestępstwa popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw opisanych w art. 91§1 kk – na mocy art. 244 kk w zw. z art. 91§1 kk przy zastosowaniu art. 58§3 kk skazał oskarżonego L. P. na karę 80 stawek dziennych grzywny, ustalając na mocy art. 33§3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 zł;

II. zasądził od oskarżonego L. P. na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 80 zł oraz tytułem zwrotu wydatków kwotę 607,78 zł.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją na korzyść oskarżonego L. P. jego obrońca. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu obrońca zarzucił:

I.  odnośnie wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie I wyroku:

a.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

-.

-

obrazę przepisu art. 399§1 kpk - poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu bez uprzedzenia o tym fakcie stron;

-

obrazę przepisów art. 413§2 pkt 1 kpk i art.424§1 pkt 2 kpk - poprzez nieokreślenie w czynach przypisanych oskarżonemu oraz nierozważenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na czym miałoby polegać nawiązanie przez oskarżonego kontaktu z małoletnią córką A. P., mając na uwadze definicję przestępstwa z art. 244 kk oraz unormowania zawarte w tym przepisie w powiązaniu z poglądami judykatury i nauki prawa karnego materialnego;

b.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający bezpośredni wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na wyrażeniu nietrafnego poglądu, że oskarżony działał z winy umyślnej, mimo że z zebranych dowodów wynika, iż nie miał on świadomości bezprawności swojego działania, co w rezultacie doprowadziło do obrazy przepisów prawa materialnego (art. 244 kk) wskutek jego niezasadnego zastosowania;

II.  odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie I wyroku w podpunktach 1, 2, 3 i 5:

a.

• a.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie obrazę przepisów art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk - poprzez sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę z zeznań świadka I. Z., przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a niekorelujących z pozostałym materiałem dowodowym;

  b.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający bezpośredni wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że w datach wskazanych w akcie oskarżenia oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów, podczas gdy nie można wyprowadzić takiego wniosku.

W apelacji obrońca oskarżonego L. P. wniósł o:

-.

-

-.

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów;

-

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego L. P. nie zasługuje na uwzględnienie z przyczyn o charakterze oczywistym.

Jeśli idzie o poprawność dokonanych ustaleń faktycznych, stwierdzić należy, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, dokładny i prawidłowy. Ocena całokształtu materiału dowodowego również dokonana została kompleksowo i szczegółowo, nie zawierała luk natury faktycznej lub logicznej oraz oparta została konsekwentnie na przesłankach art.7 kpk, kształtujących procesową zasadę swobodnej sędziowskiej oceny dowodów.

Uzasadnienie orzeczenia Sądu I instancji spełniło wymogi art.424§1 i 2 kpk. W szczególności Sąd ten przekonująco wykazał, na podstawie których dowodów i w oparciu o jakie kryteria ich oceny uznał oskarżonego L. P. za winnego popełnienia ciągu pięciu przestępstw kwalifikowanych z art. 244 kk.

Sąd Odwoławczy podzielił w pełni zarówno zasadność dokonanych ustaleń faktycznych, jak też trafność i logikę oceny materiału dowodowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Z tych względów nie mogły odnieść oczekiwanego przez skarżącego skutku zarzuty w zakresie władnych wpłynąć na treść orzeczenia błędów popełnionych przy rekonstrukcji stanu faktycznego, a wynikających z rzekomego naruszenia przepisów rządzących zasadami oceny materiału dowodowego oraz składnikami i treścią wyroku (art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 413§2 pkt 1 kpk). Zarzuty ograniczały się w istocie do gołosłownej negacji zamiaru popełnienia poszczególnych przestępstw po stronie oskarżonego oraz do przedstawienia własnej polemicznej oceny materiału dowodowego

Tymczasem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za postawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Pamiętać przy tym należy, że posługiwanie się zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych nie może zostać sprowadzone wyłącznie do polemiki z ustaleniami Sądu I instancji, lecz powinno polegać na wykazaniu jakich to konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się tenże Sąd przy ocenie materiału dowodowego.

Powyższych wymogów apelacja obrońcy oskarżonego absolutnie nie spełniła (k.270-274). Sposób formułowania zarzutów pod adresem zaskarżonego rozstrzygnięcia nie wykraczał poza przedstawienie przez autora apelacji własnej oceny wydarzeń, odpowiadającej wyjaśnieniom oskarżonego L. P., jak również własnej oceny prawnej jego zachowania. Samo tylko zasygnalizowanie możliwości przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może jednakże doprowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. m.in. OSNPG 1975, z.9, poz.84; OSNKW 1975, z.5, poz.58; Prok. i Pr. 2002/11/27; KZS 2003, z.3, poz.53; ostatnio: wyrok SA w Katowicach z dnia 6.09.2012r. w sprawie IIAKa 329/12, opublikowany: LEX nr 1217695).

Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z poglądem jakoby Sąd I instancji nie dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na przyjęcie, że w dniach 4.05.2010r., 19.05.2010r., 24.06.2010r., 30.10.2010r. i 11.01.2011r. oskarżony L. P. nie zastosował się do zakazu wszelkich osobistych kontaktów z małoletnią córką A. P., nałożonego na niego natychmiast wykonalnym postanowieniem Sądu Rejonowego w S. W. z dnia 1.02.2010r. w sprawie III RNsm 25/10. Każdy z wyżej wymienionych pięciu czynów został szczegółowo opisany w ramach ustaleń faktycznych Sądu I instancji, a następnie wskazane zostały konkretne dowody, na których oparte zostały ustalenia faktyczne. I tak:

1.

Zdarzenia z dnia 4.05.2010r. i 19.05.2010r. miały miejsce na świetlicy szkolnej w obecności opiekunki E. S.. Ustalenia faktyczne poczynione zostały na podstawie zeznań tego świadka i brak jest okoliczności uzasadniających odmówienie wiarygodności tym zeznaniom. Wynikało z nich, że oskarżony podchodził do córki, próbował nawiązać z nią rozmowę i nie reagował na prośby opiekuna o opuszczenie pomieszczenia. W dniu 4.05.2010r. L. P. poszedł nawet za córką, gdy E. S. przeprowadzała dziecko ze świetlicy do biblioteki, zaś w dniu 19.05.2010r. usiłował ponadto wręczyć córce kalendarzyk. O zdarzeniach tych informowana była kurator sądowy I. Z., która robiła stosowne notatki. Dlatego też Sąd I instancji skorygował daty czynów i wyjaśnił, że w rzeczywistości zdarzenia miały miejsce wcześniej, a nie wtedy, kiedy informacje o tych zdarzeniach dotarły do kuratora (uzasadnienie zaskarżonego wyroku na k. 265).

Warto zauważyć, że zarzucając Sądowi I instancji naruszenie swobodnego uznania sędziowskiego przy ocenie zeznań świadka I. Z., obrońca oskarżonego bynajmniej nie wskazał, które ustalenia faktyczne nie odpowiadają treści zeznań tego świadka, jak również nie wskazał żadnych sprzeczności pomiędzy zeznaniami świadków I. Z. i E. S. (uzasadnienie apelacji na k. 274). Sąd odwoławczy również „nie domyśla się” jakie konkretnie błędy w ocenie dowodów miał na myśli skarżący, natomiast sam żadnych błędów nie dostrzega.

2.

Zdarzenia z dnia 24.06.2010r. i 11.01.2011r. miały miejsce na sali lekcyjnej w obecności nauczycielki B. H.. Ustalenia faktyczne poczynione zostały na podstawie zeznań tego świadka i brak jest okoliczności uzasadniających odmówienie wiarygodności tym zeznaniom. W dniu 24.06.2010r. oskarżony wszedł do klasy w czasie lekcji, przyniósł córce czekoladę, zwracał się do niej słowami „niedawno był dzień ojca”. Z kolei w dniu 11.01.2011r. oskarżony wszedł do klasy nawet wbrew woli nauczycielki, tym razem przyniósł dla córki cukierki i zwrócił się do niej słowami „A., z okazji Mikołaja możesz poczęstować koleżanki”.

3.

Zdarzenie w dniu 30.10.2010r. miało miejsce przed blokiem, w którym zamieszkiwała B. P. z córką. Oskarżony wykorzystał moment, w którym A. P. została sama w samochodzie, a wtedy podszedł do samochodu i coś do córki powiedział. Oddalił się w pośpiechu dopiero wówczas, gdy przed blok wyszła B. P. i jej brat M. L.. B. P. złożyła na tą okoliczność zeznania w charakterze świadka, a sam oskarżony nie kwestionował podanych przez nią okoliczności.

Nie budzi żadnych wątpliwości, że oskarżony każdorazowo dążył do znalezienia się w bezpośredniej bliskości swojej córki A., do nawiązania z nią rozmowy, a nawet wręczenia jej drobnych upominków. Postępował tak wbrew stanowisku osób, które w danym momencie miały jego córkę pod opieką (opiekunka E. S. na świetlicy, nauczycielka B. H. w klasie lekcyjnej, matka B. P. w czasie wyjeżdżania z domu). Ponadto, jak trafnie ustalił Sąd I instancji, oskarżony wiedział o nałożonym na niego zakazie kontaktowania się z córką, gdyż stosowną informację uzyskał od kierownika RODK E. K. w dniu 3.02.2010r. W tych realiach kwestionowanie przez obrońcę świadomości bezprawności w działaniu oskarżonego jest oczywiście chybione (por. OSNwSK 2004/1/553).

Nie sposób również zgodzić się z argumentem jakoby przypisane oskarżonemu zachowania nie stanowiły takiego „kontaktowania się”, o którym mowa w nałożonym na niego zakazie. Sąd I instancji słusznie przyjął, że pojęcie „kontaktu osobistego” jest szersze od kontaktu cielesnego, obejmującego np. dotykanie dziecka czy wzięcie dziecka na kolana. Dlatego dla naruszenia zakazu „kontaktu osobistego” wystarcza nawiązanie kontaktu wzrokowego czy werbalnego (uzasadnienie zaskarżonego wyroku na k.263). Sąd odwoławczy pragnie w tym miejscu zauważyć, że każdorazowo pojawienie się oskarżonego na miejscu zdarzenia miało właśnie taki cel, aby spotkać się z dzieckiem (co w chwili nałożenia zakazu zostało oskarżonemu zabronione).

Reasumując należy przyjąć, że Sąd I instancji dokonał trafnej subsumcji zachowania się oskarżonego pod znamiona czynu zabronionego z art. 244 kk. Przedmiotem ochrony w tym przepisie nie musi być orzeczenie sądu karnego, lecz może to być również zakaz orzeczony np. przez sąd rodzinny (por. OSNKW 2004/3/35, także: A. Marek: Komentarz do art. 244 Kodeksu karnego, teza 2).

W tym miejscu należy także zauważyć, że autor apelacji błędnie skonstruował zarzut obrazy przepisów prawa materialnego poprzez niezasadne zastosowanie art. 244 kk. W orzecznictwie i literaturze prawa karnego procesowego jednoznacznie przecież utrwalony został pogląd, że obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (lub niezastosowaniu) wyłącznie w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych (OSNKW 1974, z.12, poz.233; także J. Grajewski: Komentarz aktualizowany do art. 438 Kodeksu postępowania karnego, teza 3). Tymczasem obrońca oskarżonego popadł w sprzeczność, gdyż formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, równocześnie postawił zarzut obrazy przepisów prawa materialnego poprzez niezasadne zastosowanie art. 244 kk (ostatnio KZS 2009/7-8/60 i KZS 2010/4/33).

Odnosząc się do pozostałych zarzutów dotyczących obrazy przepisów postępowania, stwierdzić należy, że były one w całości chybione. Reguły prawidłowego procedowania przed Sądem I instancji nie zostały naruszone, a tym samym sposób procedowania nie mógł mieć żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. W szczególności wskazać należy , że:

1.

Nie doszło do obrazy art. 399§1 kpk. Przepis ten obliguje do sygnalizowania stronom wyłącznie możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu. W niniejszej sprawie L. P. zarzucono pięć przestępstw kwalifikowanych z art. 244 kk i został on skazany również za popełnienie pięciu przestępstw, z których każde kwalifikowane było z art. 244 kk. Niezrozumiałe jest zatem stanowisko obrońcy jakoby niezastosowanie art. 399§1 kpk naruszyło prawo oskarżonego do obrony, skoro w toku procesu żadna zmiana kwalifikacji prawnej w ogóle nie wchodziła w grę.

Uszło uwadze skarżącego, że przepis art. 91§1 kk umieszczony jest w części ogólnej Kodeksu karnego w rozdziale IX zatytułowanym „Zbieg przestępstw oraz łącznie kar i środków karnych”. Przepis ten określa więc zasady wymierzania kary i ma znaczenie tylko dla podstawy wymiaru kary. W konsekwencji jego zastosowanie nie wpływa na zakwalifikowanie czynu według innego przepisu prawnego w rozumieniu art. 399§1 kk.

2.

Nie doszło do obrazy art. 413§2 pkt 1 kpk. Zgodnie z treścią tego przepisu Sąd I instancji zobowiązany był do tego, aby w wyroku skazującym dokładnie określić przypisane oskarżonemu czyny oraz ich kwalifikację prawną. Obowiązkowi temu Sąd I instancji uczynił zadość.

W realiach postawionych oskarżanemu zarzutów do znamion art. 244 kk należało wyłącznie niezastosowanie się przez L. P. do orzeczonego przez Sąd zakazu kontaktowania się z określonymi osobami. Przepis ten, wbrew stanowisku obrońcy, wskazywał więc wyłącznie na potrzebę dokładnego określenia do jakiego zakazu oskarżony się nie zastosował. Określając przypisany czyn Sąd I instancji wskazał również, że nie zastosowanie się do zakazu polegało każdorazowo na nawiązaniu kontaktu z małoletnią córką oskarżonego. Wskazanie takie w zupełności spełniało wymogi art. 413§2 pkt 1 kpk. Właściwym miejscem do opisania przebiegi poszczególnych zdarzeń (a w szczególności do opisania na czym owo nawiązanie kontaktu polegało, jak przebiegało i jak się zakończyło) jest niewątpliwie uzasadnienie zaskarżonego wyroku, a nie sam wyrok.

3.

Nie doszło do obrazy art. 424§1 pkt 2 kpk. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawierało wyjaśnienie jego podstawy prawnej. Warto natomiast w tym miejscu podkreślić, że to nie argumentacja Sądu I instancji, lecz właśnie argumentacja skarżącego obarczona jest błędami logicznymi. Oczywiste jest bowiem, że skoro do sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku dochodzi już po wydaniu orzeczenia, to jakiekolwiek naruszenie przepisów regulujących treściową zawartość tego uzasadnienia nie może mieć wpływu na treść uzasadnianego orzeczenia. Błędy popełnione na tym etapie procedowania mogą w pewnych sytuacjach powodować, że zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli instancyjnej i w konsekwencji skutkować jego uchyleniem w celu ponownego rozpoznania sprawy przed Sądem I instancji. Lektura uzasadnienia wyroku skazującego L. P. nie powoduje jednak tego rodzaju trudności i nie rodzi tego rodzaju konsekwencji (por. OSNKW 1984/11-12/128).

Sąd odwoławczy z urzędu zwrócił uwagę na czynności wykonane przez Sąd
I instancji w niniejszej sprawie na etapie postępowania przygotowawczego. Czynności te znalazły się w orbicie zainteresowania Sądu odwoławczego z uwagi na wniosek o umorzenie postępowania złożony przez obrońcę oskarżonego w dniu 20.08.2012r. (k.231) oraz w następstwie ich zasygnalizowania przez samego L. P. na rozprawie apelacyjnej (k.284v.). Zdaniem oskarżonego i jego obrońcy wydane przez Prokuratora Rejonowego w S. W. w dniu 30.06.2011r. postanowienie o umorzeniu dochodzenia z powodu znikomego stopnia szkodliwości społecznej zarzucanych oskarżonemu czynów (k.191-193) zostało bezprawnie uchylone i stanowiło przeszkodę do wydania wyroku skazującego (co jednak nie zostało podniesione w apelacji).

W istocie Sąd Rejonowy w S. W. postanowieniem z dnia 29.12.2011r. pod sygnaturą II Kp 457/11 (k. 114-115) uchylił wyżej wymienione postanowienie Prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego w następstwie rozpoznania zażalenia wniesionego przez pełnomocnika przedstawiciela ustawowego małoletniej A. P.. Znamiennym jest, że w toku dalszego procedowania w sprawie A. P. nie miała już statusu osoby pokrzywdzonej w rozumieniu art. 49§1 kpk. Jednakże nawet przy przyjęciu, że do uchylenia postanowienia o umorzeniu dochodzenia doszło w następstwie rozpoznania zażalenia wniesionego przez osobę nieuprawnioną, to i tak nie stanowiło to okoliczności upoważniającej do ingerowania z urzędu w treść zaskarżonego wyroku w oparciu o przepisy art. 439§1 kpk i art. 440 kpk.

Zgodnie z art. 439§1 pkt 8-9 i §2 kpk uchylenie zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść tego wyroku byłoby możliwe wobec dostrzeżenia okoliczności wyłączających postępowanie, a określonych w art. 17§1 pkt 5-7 i 9-11 kpk. Rzecz jednak w tym, że w świetle postanowienia Sądu I instancji uchylającego orzeczenie o umorzeniu dochodzenia, postanowienie Prokuratora z dnia 30.06.2011r. nie stworzyło powagi rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 17§1 pkt 7 kpk w zw. z art. 439§1 pkt 8 kpk , jak również nie pozbawiło Prokuratora atrybutu oskarżyciela publicznego uprawnionego do wniesienia skargi w rozumieniu art. 17§1 pkt 9 kpk w zw. z art. 439§1 pkt 9 kpk.

Natomiast zgodnie z art. 440 kpk Sąd odwoławczy byłby władny do zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego lub jego uchylenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, gdyby utrzymanie w mocy tego wyroku okazało się rażąco niesprawiedliwe. W ocenie Sądu odwoławczego brak jest jednak podstaw do zastosowania wobec oskarżonego L. P. dobrodziejstwa powyższego przepisu, i to nawet wobec uznania, że uchylenie postanowienia o umorzeniu dochodzenia nie było prawidłowe. Rzecz bowiem w tym, że wobec takich okoliczności jak przede wszystkim uporczywość i zawziętość w zachowaniu się sprawcy, działanie na szkodę wymiaru sprawiedliwości oraz skierowanie czynności wykonawczych na małoletnie dziecko (ze skutkiem w postaci wzbudzenia u dziecka uczucia strachu, zdenerwowania i dyskomfortu psychicznego) to właśnie umorzenie postępowania z powodu znikomej szkodliwości społecznej przypisanych oskarżonemu czynów byłoby rażąco niesprawiedliwe.

Reasumując należy stwierdzić, że nie zachodziły w sprawie bezwzględne przyczyny odwoławcze opisane a art. 439§1 kpk, jak też nie zaistniała rażąca niesprawiedliwość, o której mowa w art. 440 kpk.

Wobec całokształtu przedstawionych wyżej rozważań apelacja obrońcy oskarżonego nie mogła skutkować jakąkolwiek zmianą zaskarżonego wyroku w postępowaniu odwoławczym, a tym bardziej uniewinnieniem oskarżonego L. P..
Z tej racji, że apelacja ograniczała się zaledwie do przedstawienia przez obrońcę oskarżonego własnej subiektywnej oceny prawnej zachowania się L. P. oraz nie wskazywała żadnych konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego przed Sądem I instancji, uznana została ona za bezzasadną w stopniu oczywistym. Znalazło to swój wyraz w punkcie I wyroku. Utrzymując w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie Sąd Odwoławczy działał w oparciu o art.437§1 kpk, art.456 kpk i art.457§2 kpk.

Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążony został oskarżony L. P. (punkt II wyroku). Orzeczenie w tym przedmiocie uzasadnia art.636§1 kpk, a w części dotyczącej opłaty także art.3 ust. 1 i art.8 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz.U. nr 49, poz.223 z 1983r., ostatnie zmiany: Dz.U. nr 229, poz.2272 z 2003r.).