Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 11 stycznia 2011 r.
I PK 153/10
Obowiązkowy tygodniowy wymiar zajęć nauczycieli zatrudnionych w
szkole na stanowiskach pedagoga i logopedy ustalany jest na podstawie art. 42
ust. 7 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (jednolity
tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.).
Przewodniczący SSN Bogusław Cudowski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka,
Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2011 r.
sprawy z powództwa Marleny K.-C., Elżbiety P. przeciwko Zespołowi Szkół Sporto-
wych [...] w R. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, na skutek
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku z dnia 25 marca
2010 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Są-
dowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Ryb-
niku do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyj-
nego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 25 marca 2010 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach-Ośrodek Za-
miejscowy w Rybniku oddalił apelację Zespołu Szkół Sportowych [...] w R. od wyroku
z dnia 21 grudnia 2009 r. Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim, którym ustalo-
no, że tygodniowy wymiar zajęć powódek Marleny K.-C. i Elżbiety P. wynosi 18 go-
dzin i nakazano pozwanemu Zespołowi dostosowanie do tego wymiaru tygodniowej
liczby godzin zajęć powódek oraz zasądzono od strony pozwanej na rzecz powódek
wynagrodzenie za pracę w godzinach ponadwymiarowych. Podstawę rozstrzygnięcia
stanowiły następujące ustalenia.
2
Powódka Marlena K.-C. jest zatrudniona w pozwanym Zespole od 1 września
1993 r. na stanowisku nauczyciela - pedagoga. W dniu 25 czerwca 1999 r. uzyskała
status nauczyciela mianowanego, a 5 października 2000 r. - stopień nauczyciela
mianowanego. Z dniem 1 września 2005 r. nastąpiło przekształcenie stosunku pracy
zawartego na podstawie umowy o pracę w stosunek pracy na podstawie mianowa-
nia. W dniu 11 lipca 2007 r. powódka uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego.
Z kolei powódka Elżbieta P. w charakterze nauczyciela pracuje od 1983 r., w tym od
1993 r. jako nauczyciel mianowany. Z dniem 1 września 1998 r. rozpoczęła u strony
pozwanej pracę w charakterze nauczyciela - logopedy. W dniu 5 października 2000 r.
powódka uzyskała stopień nauczyciela mianowanego, natomiast 22 sierpnia 2005 r. -
stopień nauczyciela dyplomowanego. Od dnia 1 września 2003 r. pozwany Zespół,
powołując się na uchwały Rady Miejskiej w R. [...] z dnia 30 października 2003 r.
oraz [...] z dnia 1 października 2008 r., ustalił powódkom tygodniowe pensum na 22
godziny.
W ocenie Sądu Okręgowego, skoro art. 42 ust. 3 Karty Nauczyciela określa
pensum nauczycieli, to każda osoba zatrudniona w charakterze nauczyciela musi
mieć tygodniowy wymiar obowiązkowych zajęć określony zgodnie z tym przepisem,
mimo że - jak w przypadku powódek - wykonuje czynności pedagoga lub logopedy.
Wymiar czasu pracy dla poszczególnych kategorii nauczycieli jest zróżnicowany w
zależności od charakteru wykonywanych czynności oraz charakteru placówki, w któ-
rej świadczona jest praca przez nauczyciela. Natomiast art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Na-
uczyciela odnosi się do określania tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin
zajęć specjalistów, w tym pedagogów, logopedów i psychologów. Jeżeli zatem peda-
godzy i logopedzi zatrudnieni w szkołach mogą zajmować stanowisko nauczyciela
albo specjalisty to należy przyjąć, że art. 42 ust. 7 pkt 3 odnosi się tylko i wyłącznie
do pedagogów i logopedów zatrudnionych w charakterze specjalistów. W przeciw-
nym wypadku regulacja art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Nauczyciela pokrywałaby się czę-
ściowo z regulacją art. 42 ust. 3 pkt 3 tej Karty. Szkoła zatrudniająca logopedę lub
pedagoga powinna zatem - mając na względzie realizację nałożonych nadań - okre-
ślić, w jakim charakterze chce go zatrudnić - specjalisty czy nauczyciela. Powódki
zatrudnione są na stanowiskach nauczyciela - pedagoga szkolnego i nauczyciela -
logopedy, a skoro uzyskały stopień awansu zawodowego nauczyciela mianowanego,
to są nauczycielami, a nie innymi pracownikami szkoły. Stosownie więc do art. 42
3
ust. 3 pkt 3 Karty Nauczyciela ich tygodniowy obowiązkowy wymiar czasu pracy po-
winien wynosić po 18 godzin.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku strona pozwana zarzuciła: I.
naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mia-
nowicie art. 378 § 1 i art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., poprzez: 1) nie-
uwzględnienie wszystkich zarzutów apelacji, a w szczególności zarzutu dotyczącego
naruszenia przez Sąd pierwszej instancji zasad procedury cywilnej i nieuwzględnie-
nie przedstawionych w sprawie dowodów; 2) niewłaściwe i niekompletne uzasadnie-
nie wyroku polegające na pominięciu części materiału dowodowego dotyczącego
określenia, na jakich stanowiskach pracują powódki oraz niezajęciu stanowiska co do
podniesionego w apelacji zarzutu błędu w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej in-
stancji polegającego na ustaleniu, że zarówno do nauczycieli w znaczeniu wąskim
jak i szerokim obowiązkowy tygodniowy wymiar godzin zajęć określa art. 42 ust. 3
pkt 3 Karty Nauczyciela, co uniemożliwia ustalenie czym kierowały się przy wyroko-
waniu Sądy obu instancji; II. naruszenie prawa materialnego przez: 1) błędną wy-
kładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 42 ust. 3 pkt 3 Karty Nauczyciela, polegające
na przyjęciu, że tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin zajęć powódek jako
nauczyciela - logopedy i nauczyciela - pedagoga wynosi 18 godzin; 2) niezastoso-
wanie do ustalenia tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć powódek
art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Nauczyciela; 3) niezastosowanie art. 1 ust. 1 i art. 3, a przez
to naruszenie art. 9a i art. 42 ust. 1 Karty Nauczyciela, poprzez przyjęcie, że uzyska-
nie przez powódki stopnia awansu zawodowego powoduje, iż ich minimalny tygo-
dniowy obowiązkowy wymiar godzin zajęć wynika z art. 42 ust. 3 pkt 3 Karty Nauczy-
ciela oraz nieuwzględnienie definicji nauczyciela wynikającej z art. 1 ust. 1 w związku
z art. 3 ust. 1 ustawy i przez to mylne przyjęcie, że osoby wymienione w art. 42 ust. 7
pkt 3 ustawy nie są nauczycielami, nie mają prawa do awansu zawodowego i w
związku z tym powódki powinny mieć pensum określone na podstawie art. 42 ust. 3
pkt 3 ustawy; 4) niezastosowanie art. 30 ust. 5 pkt 1 Karty Nauczyciela, § 1 pkt 1 i §
2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 stycznia 2005
r. w sprawie minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, ogólnych
warunków przyznawania dodatków do wynagrodzenia zasadniczego oraz wynagra-
dzania za pracę w dniu wolnym od pracy (Dz.U. Nr 22, poz. 181 ze zm.) oraz § 2 pkt
2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 1 grudnia 2004 r. w
sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego przez nauczycieli (Dz.U. Nr 260,
4
poz. 2593 ze zm.) i przyjęcie, że pedagodzy i logopedzi nie są nauczycielami, nie
stosuje się do nich stopni awansu zawodowego, podczas gdy z tych przepisów wyni-
ka, że osoby zajmujące stanowiska wymienione w art. 42 ust. 7 Karty Nauczyciela są
nauczycielami, mają prawo do awansu zawodowego, a obowiązkowy tygodniowy
wymiar godzin zajęć nauczycieli - pedagogów i nauczycieli - logopedów jest ustalany
zgodnie z art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Nauczyciela.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości, a także uchylenie w całości poprzedzającego go wyroku Sądu
pierwszej instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania,
ewentualnie uchylenie obu wyroków i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez odda-
lenia powództwa w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Niezasadne są zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 378 § 1
oraz art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Obraza pierwszego z nich stanowi
nierozpoznanie, a więc niewzięcie pod uwagę, nierozważenie i brak oceny wszyst-
kich podniesionych w apelacji zarzutów. Tymczasem Sąd drugiej instancji dał wyraz
nieuwzględnieniu zarzutów apelacyjnych, jednoznacznie wskazując (innym zagad-
nieniem jest czy zasadnie), że po pierwsze - dla każdej osoby zatrudnionej w pełnym
wymiarze czasu pracy w charakterze nauczyciela tygodniowy wymiar czasu pracy
musi być określony zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 3 Karty Nauczyciela, niezależnie od
faktycznego wykonywania - jak w przypadku powódek - czynności pedagoga lub lo-
gopedy, oraz po drugie - powódki były nauczycielami w wąskim tego słowa znacze-
niu, a nie innymi pracownikami szkoły (specjalistami), dla których obowiązkowy wy-
miar zajęć ustalany jest na podstawie art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy. Z kolei naruszenie
art. 328 § 2 k.p.c., stosowanego przez sąd odwoławczy poprzez art. 391 § 1 k.p.c.,
może stanowić uzasadnioną podstawę skargi kasacyjnej tylko wtedy, gdy uzasadnie-
nie zaskarżonego orzeczenia nie pozwala na jego kontrolę kasacyjną. Tylko bowiem
w takim wypadku uchybienie art. 328 § 2 k.p.c. może być uznane za mogące mieć
wpływ na wynik sprawy. Takich braków uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie za-
wiera, tym bardziej że Sąd drugiej instancji jednoznacznie określił, iż powódki za-
trudnione są na stanowiskach nauczyciela-pedagoga i nauczyciela-logopedy.
5
Skarga kasacyjna okazała się usprawiedliwiona z uwagi na zasadność zarzu-
tów obrazy prawa materialnego. Przepis art. 42 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. -
Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm., powoływa-
nej dalej również jako ustawa) określa czas pracy nauczycieli zatrudnionych na po-
szczególnych stanowiskach w różnych typach szkół. Zgodnie z tym przepisem czas
pracy nauczyciela zatrudnionego w pełnym wymiarze zajęć nie może przekraczać 40
godzin na tydzień (ust. 1), a w ramach tego czasu pracy oraz ustalonego wynagro-
dzenia nauczyciel jest obowiązany realizować między innymi zajęcia dydaktyczne,
wychowawcze i opiekuńcze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wychowan-
kami albo na ich rzecz, w wymiarze określonym w ust. 3 lub ustalonym na podstawie
ust. 4a albo ust. 7 (ust. 2). Artykuł 42 ust. 3 ustanawia normy tygodniowego obowiąz-
kowego wymiaru godzin zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych, pro-
wadzonych bezpośrednio z uczniami lub wychowankami albo na ich rzecz, nauczy-
cieli zatrudnionych w pełnym wymiarze zajęć na wymienionych w tym przepisie sta-
nowiskach w określonych typach (rodzajach) szkół. W tabeli norm pod liczbą porząd-
kową 3 (powoływaną dalej za Sądami obu instancji i skarżącym jako pkt 3) przewi-
dziano tygodniową normę 18 godzin obowiązkowego wymiaru zajęć dydaktycznych,
wychowawczych i opiekuńczych dla nauczycieli: przedszkoli specjalnych, szkół pod-
stawowych, gimnazjów, szkół specjalnych, liceów ogólnokształcących, liceów profi-
lowanych i liceów uzupełniających, przedmiotów teoretycznych w szkołach prowa-
dzących kształcenie zawodowe, w tym w szkołach specjalnych i szkolenia rzemieśl-
niczego w schroniskach dla nieletnich oraz zakładach poprawczych, przedmiotów
artystycznych i ogólnokształcących w szkołach artystycznych i innych placówkach
kształcenia artystycznego. Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 7 pkt 3 - organ prowa-
dzący szkołę lub placówkę określa, między innymi, tygodniowy obowiązkowy wymiar
zajęć nauczycieli szkół niewymienionych w ust. 3, nauczycieli realizujących w ra-
mach stosunku pracy obowiązki określone dla stanowisk o różnym tygodniowym ob-
owiązkowym wymiarze godzin, pedagogów, psychologów, logopedów, doradców
zawodowych prowadzących zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i
zawodu w celu wspomagania uczniów w podejmowaniu decyzji edukacyjnych i za-
wodowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 2 pkt
11 ustawy o systemie oświaty.
Sądy obu instancji uznały, że skoro powódki - pomimo wykonywania czynno-
ści pedagoga i logopedy - zatrudnione są na stanowiskach nauczycieli, to ustalenie
6
obowiązującego je wymiaru zajęć na podstawie art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Nauczyciela
jest niedopuszczalne, gdyż przepis ten odnosi się wyłącznie do pedagogów i logope-
dów zatrudnionych na stanowiskach specjalistów. Pogląd ten nie jest trafny.
Nie budzi wątpliwości, że art. 42 Karty Nauczyciela odnosi się do nauczycieli
w rozumieniu art. 3 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym ilekroć jest w niej mowa o nau-
czycielach bez bliższego określenia - rozumie się przez to nauczycieli, wychowaw-
ców i innych pracowników pedagogicznych zatrudnionych w przedszkolach, szkołach
i placówkach wymienionych w art. 1 ust. 1 i 1a. Dlatego art. 42 ust. 3 określa tygo-
dniowe normy zajęć obowiązkowych w różnych typach szkół zarówno nauczycieli
przedmiotów edukacyjnych, jak i nauczycieli praktycznej nauki zawodu, wychowaw-
ców, bibliotekarzy bibliotek szkolnych oraz nauczycieli poradni psychologiczno-peda-
gogicznych. Wynikające z tego przepisu różnice w wymiarach obowiązkowych zajęć
nauczycieli zatrudnionych na wymienionych w nim stanowiskach w różnych typach
szkół nie są przypadkowe, ale w oczywisty sposób wynikają z charakteru pracy, ro-
dzaju oraz rozmiaru obowiązków i obciążeń związanych z zajmowanym przez nau-
czyciela stanowiskiem. Nie budzi przecież wątpliwości, że obowiązki nauczyciela
przedmiotu teoretycznego, nauczyciela praktycznej nauki zawodu, nauczyciela za-
trudnionego na stanowisku wychowawcy świetlicy szkolnej czy też nauczyciela-bi-
bliotekarza są nieporównywalne zarówno pod względem uciążliwości realizowanych
(prowadzonych) zajęć, jak i czasu niezbędnego na przygotowanie się do nich oraz
sprawdzenie wiedzy uczniów. Z tego względu inny jest obowiązkowy tygodniowy
wymiar zajęć np. nauczyciela przedmiotu teoretycznego w szkole zawodowej (18
godzin - art. 42 ust. 3 pkt 3), nauczyciela praktycznej nauki zawodu (22 godziny - art.
42 ust. 3 pkt 5), czy też nauczyciela-bibliotekarza w tej samej szkole (30 godzin - art.
42 ust. 3 pkt 11). Oczywiste jest również, że art. 42 ust. 3 nie określa obowiązko-
wego wymiaru godzin dla wszystkich nauczycieli podlegających ustawie, gdyż dla
nauczycieli nim nieobjętych oraz realizujących obowiązki określone dla stanowisk o
różnym tygodniowym obowiązkowym wymiarze godzin - wymiar ten jest ustalany na
podstawie ust. 7, co wprost wynika z art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy.
Przepis art. 42 ust. 7 pkt 3 Karty Nauczyciela nadaje organowi prowadzącemu
szkołę lub placówkę uprawnienie do określania tygodniowego obowiązkowego wy-
miaru godzin zajęć, między innymi, pedagogów, psychologów, logopedów i dorad-
ców zawodowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust.
2 pkt 11 ustawy o systemie oświaty. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 7 września 1991
7
r. o systemie oświaty (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.) zada-
niem tego systemu jest nie tylko zapewnienie obywatelom realizacji prawa do kształ-
cenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do
wieku i osiągniętego rozwoju (pkt 1), ale również dostosowanie treści, metod i orga-
nizacji nauczania do możliwości psychofizycznych uczniów, a także możliwości ko-
rzystania z pomocy psychologiczno-pedagogicznej i specjalnych form pracy dydak-
tycznej (pkt 4). Oznacza to, że szkoły i placówki objęte tym systemem zobowiązane
są do realizowania zarówno zadań edukacyjnych i opiekuńczo-wychowawczych w
stosunku do uczniów i wychowanków, jak i zadań w ramach pomocy psychologiczno-
pedagogicznej świadczonej również na rzecz rodziców i opiekunów oraz nauczycieli.
Wynika to wprost z art. 64 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym podstawowymi
formami działalności dydaktyczno-wychowawczej szkoły są nie tylko zajęcia eduka-
cyjne (pkt 1 i 2) i praktyczna nauka zawodu w szkołach prowadzących kształcenie
zawodowe (pkt 5), ale także zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze i specjalistyczne or-
ganizowane dla uczniów mających trudności w nauce oraz inne zajęcia wspomaga-
jące rozwój dzieci i młodzieży z zaburzeniami rozwojowymi (pkt 3). W celu realizacji
tego zadania art. 22 ust. 1 pkt 11 ustawy o systemie oświaty nadaje ministrowi wła-
ściwemu do spraw oświaty i wychowania umocowanie do określenia w drodze rozpo-
rządzenia zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w
szkołach i placówkach, które powinny tworzyć warunki dla zaspokajania potrzeb roz-
wojowych i edukacyjnych uczniów, w szczególności wspomagać rozwój uczniów i
efektywność uczenia się. Wydane na podstawie tej delegacji rozporządzenie Ministra
Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad udzielania i
organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach,
szkołach i placówkach (Dz.U. Nr 11, poz. 114, powoływane dalej jako rozporządze-
nie z dnia 7 stycznia 2003 r.) nakłada na dyrektora szkoły obowiązek organizowania
takiej pomocy (§ 15 ust. 1) oraz określa zasady organizacji i udzielania uczniom, ich
rodzicom oraz nauczycielom pomocy psychologiczno-pedagogicznej, w tym, między
innymi, w formie zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycz-
nych, socjoterapeutycznych oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym, a także
zajęć psychoedukacyjnych dla uczniów i rodziców (§ 5 ust. 2 pkt 2, 5 i 6 w związku z
§ 2 pkt 5). Zajęcia te mogą być prowadzone w grupach o określonej w przepisach
rozporządzenia liczbie uczestników, przez nauczycieli posiadających przygotowanie
w zakresie terapii pedagogicznej, logopedii lub logopedii szkolnej, w zakresie pracy o
8
charakterze terapeutycznym lub socjoterapii, pedagogów, psychologów oraz innych
nauczycieli posiadających przygotowanie do prowadzenia zajęć specjalistycznych (§
7 ust. 1 i § 11). W przedszkolu, szkole lub placówce mogą być zatrudnieni pedagog,
psycholog, logopeda i doradca zawodowy, których zakres zadań określają przepisy
rozporządzenia (§ 15 ust. 2-6).
W ocenie Sądu Najwyższego w składzie rozpoznającym niniejszą skargę ka-
sacyjną, przytoczone wyżej uregulowania należy rozumieć w ten sposób, że w zależ-
ności od rozmiaru indywidualnych potrzeb dzieci i młodzieży uczących się w danej
szkole lub placówce, a konkretnie - mniejszego lub większego zapotrzebowania w
danej szkole na zajęcia z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, realizacja
tych zajęć może odbywać się albo poprzez powierzenie ich prowadzenia nauczycie-
lom (np. zajęć edukacyjnych), posiadającym odpowiednie przygotowanie, albo po-
przez zatrudnienie nauczyciela posiadającego odpowiednie kwalifikacje (art. 9 ust. 1
pkt 1 Karty Nauczyciela) na stanowisku - między innymi - pedagoga lub logopedy, z
powierzeniem mu obowiązków i zadań określonych w przepisach rozporządzenia. W
takim przypadku obowiązkowy wymiar zajęć podlega ustaleniu na podstawie art. 42
ust. 7 pkt 3 ustawy. Jest to rozwiązanie zrozumiałe i zasługujące na akceptację, gdy
się uwzględni, że stanowisko nauczyciela przedmiotu edukacyjnego, dla którego
pensum zostało określone w art. 42 ust. 3 pkt 3, jest stanowiskiem innym, związanym
z innymi zadaniami, obowiązkami i uciążliwościami niż stanowisko nauczyciela-pe-
dagoga lub nauczyciela-logopedy, podobnie jak jest stanowiskiem innym niż stano-
wisko nauczyciela praktycznej nauki zawodu czy też nauczyciela-bibliotekarza, dla
których określona została większa liczba godzin obowiązkowego wymiaru zajęć (por.
także rozważania zawarte w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z
dnia 5 marca 1990 r., III PZP 51/89, OSNCP 1990 nr 12, poz. 140 oraz wyrokach
tego Sądu z dnia 1 lipca 1998 r., I PKN 217/98, OSNAPiUS 1999 nr 15, poz. 479 i z
dnia 5 lutego 2002 r., I PKN 849/00, LEX nr 54887). Można również stwierdzić, że o
ile art. 42 ust. 3 pkt 3 określa obowiązkowy wymiar zajęć dla nauczycieli bezpośred-
nio realizujących zadania edukacyjne szkoły, to art. 42 ust. 7 pkt 3 odnosi się, między
innymi, do ustalania tego wymiaru dla nauczycieli zatrudnionych na stanowiskach
związanych z realizacją zadań szkoły z zakresu pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej.
W konsekwencji Sąd Najwyższy w obecnym składzie nie podziela poglądu za-
prezentowanego w wyroku z dnia 25 stycznia 2007 r., I PK 195/06 (OSNP 2008 nr 5-
9
6, poz. 62), zgodnie z którym określenie wymiaru czasu pracy nauczyciela zatrudnio-
nego na stanowisku logopedy następuje na podstawie art. 42 ust. 3 pkt 3 Karty Nau-
czyciela, natomiast art. 42 ust. 7 pkt 3 tej ustawy znajduje zastosowanie do specjali-
stów-logopedów zatrudnionych na podstawie § 15 rozporządzenia z dnia 7 stycznia
2003 r. Należy zauważyć, że art. 42, podobnie jak pozostałe przepisy Karty Nauczy-
ciela, odnosi się wyłącznie do nauczycieli (w rozumieniu art. 3 pkt 1), a nie innych
grup zawodowych. Skoro więc przepis ten istotnie w żadnym miejscu nie wymienia
stanowiska specjalisty, przewiduje natomiast w ust. 7 pkt 3 między innymi stanowi-
ska pedagoga i logopedy, o których mowa w przepisach rozporządzenia z dnia 7
stycznia 2003 r., to jednoznacznie stanowi o możliwości zatrudniania na tych stano-
wiskach osób będących nauczycielami. Ponadto, co prawda przepisy ustawy o sys-
temie oświaty zezwalają na zatrudnienie w szkole publicznej osoby niebędącej nau-
czycielem, posiadającej przygotowanie uznane przez dyrektora szkoły za odpowied-
nie do prowadzenia danych zajęć (art. 7 ust. 1a), jednakże osobę taką zatrudnia się
na zasadach określonych w Kodeksie pracy, stosując do niej odpowiednio przepisy
dotyczące tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin nauczycieli, ale wyłącznie
w zakresie zajęć edukacyjnych (art. 7 ust. 1b), do których nie zalicza się zajęć z za-
kresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej (art. 64 ust. 1).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze oraz art. 108 § 2 w związku z art. 39821
k.p.c.
========================================