II CZ 202/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 202/10
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSA Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa "P." Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą w O.
przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlano Remontowemu Spółce
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lutego 2011r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie o kosztach zawarte w wyroku
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 23 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem zawartym w punkcie II wyroku z dnia 23 lipca 2010 r.
Sąd Okręgowy w S. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.662,00 zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym 462,00 zł tytułem zwrotu kosztów
stawiennictwa pełnomocnika powódki na rozprawie. Kwota ta została obliczona
w części dotyczącej wynagrodzenia pełnomocnika stosownie do § 6 pkt 6
w związku z art. 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349) oraz w części dotyczącej
zwrotu kosztów dojazdu posiłkowo w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra
Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu
dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów
osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U.
Nr 27, poz. 271 ze zm.), określającego maksymalne stawki za 1 kilometr przejazdu
samochodem prywatnym. Sąd Okręgowy ustalił wysokość stawki na kwotę 0,50 zł,
stwierdzając, że pełnomocnik powoda nie wykazał, by poniósł koszty przejazdu
przekraczające tę kwotę.
W zażaleniu z dnia 13 września 2010 r. powód zaskarżył powyższe
postanowienie w części nie uwzględniającej wniosku o zasądzenie kosztów
procesu ponad kwotę 1662 złote tj. do kwoty 311 złotych z tytułu zwrotu kosztów
dojazdu, i zarzucił naruszenie art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz art. 109
§ 1 k.p.c. przez przyjęcie, że nie zachodzą przesłanki do obciążenia pozwanej
obowiązkiem zwrotu rzeczywiście poniesionych kosztów dojazdu pełnomocnika
powódki na rozprawę. Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i zasądzenie
od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1.972,28 złote wraz z kosztami postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
W uzasadnieniu zarzutów zażalenia powódka kwestionuje wysokość stawki
przyjętej przez Sąd Okręgowy jako podstawę wyliczenia należnych kosztów
3
dojazdu. Jak zauważył sama skarżąca, przepisy rozporządzenia Ministra
Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. nie mają wprost zastosowania na gruncie
postępowania cywilnego. Z uwagi na to, maksymalne stawki określone w § 2 tego
rozporządzenia mają jedynie znaczenie orientacyjne i nie mogą stanowić
bezwzględnej podstawy obliczenia wysokości kosztów, których zwrotu może żądać
strona.
Zgodnie z powołanym przez skarżącą postanowieniem Sądu Najwyższego z
27 listopada 2002 r., III CZP 13/02 (OSNC 2004, nr 1, poz. 6), pełnomocnik strony
nie ma obowiązku udowodnienia wysokości pozycji przedstawionych w spisie
kosztów. Kwoty te mogą jednak podlegać badaniu przez sąd na zasadach ogólnych
(art. 233 k.p.c.) z urzędu lub na wniosek strony przeciwnej. Skoro w spisie kosztów
została wskazana podstawa wyliczenia kosztów dojazdu, Sąd Okręgowy był
uprawniony do oceny jej prawidłowości, zwłaszcza, że skarżący nie wskazywał na
wyliczenie ich zgodnie z rzeczywiście poniesionymi kosztami, a jedynie na
zastosowanie stawek maksymalnych wynikających z cytowanego wyżej
rozporządzenia Ministra Infrastruktury. Mieć należy na uwadze, że przepisy
rozporządzenia dotyczą sytuacji używania samochodu prywatnego do celów
służbowych w dłuższym okresie czasu, a zatem w sytuacji, w której właściciel
samochodu ponosi także inne koszty jego eksploatacji, niż paliwo. Przyjęta stawka
może, ale nie musi odpowiadać maksymalnej i jest ustalana umową stron.
Natomiast w sytuacji, w której zwrot kosztów dojazdu dotyczy jednorazowego
dojazdu na rozprawę, trudno mówić o ponoszeniu takich kosztów, a zatem koszty
sprowadzają się do kosztu paliwa. W zażaleniu nie wykazano, by stawka przyjęta
przez Sąd Okręgowy była niższa od rzeczywistego poziomu kosztów poniesionych
przez pełnomocnika. Ponieważ przepisy rozporządzenia mogą mieć zastosowanie
w sprawie jedynie pomocniczo, samo wskazanie stawki za kilometr wymienionej
w jego § 2 ust. 1 lit. b wraz z podaniem pojemności skokowej silnika pojazdu, jakim
poruszał się pełnomocnik, nie stanowi dostatecznego sposobu zakwestionowania
rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c. orzeczono jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSA Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa "P." Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą w O.
przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlano Remontowemu Spółce
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lutego 2011r.,
zażalenia strony powodowej
na postanowienie o kosztach zawarte w wyroku
Sądu Okręgowego w S.
z dnia 23 lipca 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem zawartym w punkcie II wyroku z dnia 23 lipca 2010 r.
Sąd Okręgowy w S. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.662,00 zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym 462,00 zł tytułem zwrotu kosztów
stawiennictwa pełnomocnika powódki na rozprawie. Kwota ta została obliczona
w części dotyczącej wynagrodzenia pełnomocnika stosownie do § 6 pkt 6
w związku z art. 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349) oraz w części dotyczącej
zwrotu kosztów dojazdu posiłkowo w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra
Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu
dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów
osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U.
Nr 27, poz. 271 ze zm.), określającego maksymalne stawki za 1 kilometr przejazdu
samochodem prywatnym. Sąd Okręgowy ustalił wysokość stawki na kwotę 0,50 zł,
stwierdzając, że pełnomocnik powoda nie wykazał, by poniósł koszty przejazdu
przekraczające tę kwotę.
W zażaleniu z dnia 13 września 2010 r. powód zaskarżył powyższe
postanowienie w części nie uwzględniającej wniosku o zasądzenie kosztów
procesu ponad kwotę 1662 złote tj. do kwoty 311 złotych z tytułu zwrotu kosztów
dojazdu, i zarzucił naruszenie art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz art. 109
§ 1 k.p.c. przez przyjęcie, że nie zachodzą przesłanki do obciążenia pozwanej
obowiązkiem zwrotu rzeczywiście poniesionych kosztów dojazdu pełnomocnika
powódki na rozprawę. Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i zasądzenie
od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1.972,28 złote wraz z kosztami postępowania
zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
W uzasadnieniu zarzutów zażalenia powódka kwestionuje wysokość stawki
przyjętej przez Sąd Okręgowy jako podstawę wyliczenia należnych kosztów
3
dojazdu. Jak zauważył sama skarżąca, przepisy rozporządzenia Ministra
Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. nie mają wprost zastosowania na gruncie
postępowania cywilnego. Z uwagi na to, maksymalne stawki określone w § 2 tego
rozporządzenia mają jedynie znaczenie orientacyjne i nie mogą stanowić
bezwzględnej podstawy obliczenia wysokości kosztów, których zwrotu może żądać
strona.
Zgodnie z powołanym przez skarżącą postanowieniem Sądu Najwyższego z
27 listopada 2002 r., III CZP 13/02 (OSNC 2004, nr 1, poz. 6), pełnomocnik strony
nie ma obowiązku udowodnienia wysokości pozycji przedstawionych w spisie
kosztów. Kwoty te mogą jednak podlegać badaniu przez sąd na zasadach ogólnych
(art. 233 k.p.c.) z urzędu lub na wniosek strony przeciwnej. Skoro w spisie kosztów
została wskazana podstawa wyliczenia kosztów dojazdu, Sąd Okręgowy był
uprawniony do oceny jej prawidłowości, zwłaszcza, że skarżący nie wskazywał na
wyliczenie ich zgodnie z rzeczywiście poniesionymi kosztami, a jedynie na
zastosowanie stawek maksymalnych wynikających z cytowanego wyżej
rozporządzenia Ministra Infrastruktury. Mieć należy na uwadze, że przepisy
rozporządzenia dotyczą sytuacji używania samochodu prywatnego do celów
służbowych w dłuższym okresie czasu, a zatem w sytuacji, w której właściciel
samochodu ponosi także inne koszty jego eksploatacji, niż paliwo. Przyjęta stawka
może, ale nie musi odpowiadać maksymalnej i jest ustalana umową stron.
Natomiast w sytuacji, w której zwrot kosztów dojazdu dotyczy jednorazowego
dojazdu na rozprawę, trudno mówić o ponoszeniu takich kosztów, a zatem koszty
sprowadzają się do kosztu paliwa. W zażaleniu nie wykazano, by stawka przyjęta
przez Sąd Okręgowy była niższa od rzeczywistego poziomu kosztów poniesionych
przez pełnomocnika. Ponieważ przepisy rozporządzenia mogą mieć zastosowanie
w sprawie jedynie pomocniczo, samo wskazanie stawki za kilometr wymienionej
w jego § 2 ust. 1 lit. b wraz z podaniem pojemności skokowej silnika pojazdu, jakim
poruszał się pełnomocnik, nie stanowi dostatecznego sposobu zakwestionowania
rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c. orzeczono jak na wstępie.