III PO 11/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III PO 11/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Wanda Cabaj
w sprawie z odwołania K. B.
od decyzji Prokuratora Generalnego z dnia 25 października 2010 r., w przedmiocie
odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratora po
ukończeniu 65 roku życia,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 marca 2011 r.,
oddala odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Prokuratury Okręgowej K. B. wniosła odwołanie od decyzji
Prokuratora Generalnego z dnia 25 października 2010 r., odmawiającej wyrażenia
zgody na zajmowanie stanowiska prokuratora po dniu 31 grudnia 2010 r. Zdaniem
Prokuratora Generalnego odwołująca się spełnia wymóg należytego stanu zdrowia,
2
jednakże mimo pozytywnych dla niej opinii Prokuratora Okręgowego i Prokuratora
Apelacyjnego wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślono, że zasadą
ustawową jest przejście prokuratora w stan spoczynku po ukończeniu 65 lat, a
ewentualne wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska ma charakter
fakultatywny i jest uzależnione od całokształtu okoliczności. Wysoki poziom wiedzy
i nienaganne wykonywanie obowiązków przez odwołującą się nie są
okolicznościami szczególnymi uzasadniającymi odstępstwo od zasady ustawowej.
Przeciwko wyrażeniu zgody przemawia sytuacja kadrowa w Prokuraturze
Okręgowej […], w której wszystkie etaty są obsadzone i jest liczna grupa
prokuratorów rejonowych oczekujących awansu do Prokuratury Okręgowej.
Prokurator Generalny wziął pod uwagę także negatywne stanowisko Rady
Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym oraz fakt, że odwołująca się już raz
otrzymała zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska po ukończeniu 65 lat.
W odwołaniu prokurator K. B. zarzuciła naruszenie art. 62a ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst: Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz.
39 ze zm.) w związku z art. 69 § 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o
ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) w związku z art. 8
k.p. polegające na niedostatecznym i dowolnym rozważeniu istotnej subiektywnej
okoliczności, a to wieloletniego doświadczenia zawodowego uzasadniającego
przyjęcie przez Prokuratora Generalnego szczególnej okoliczności wskazującej na
celowość wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratora do dnia
31 grudnia 2012 r. oraz naruszenie art. 24 pkt 1 ustawy o prokuraturze w związku z
art. 20 ustawy z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy o prokuraturze oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 178, poz. 1375) przez sprzeczne ze standardami
rozstrzygania spraw kadrowych przyjęcie wniosku do zaopiniowania pomimo
nieprzedstawienia członkom Rady z właściwym wyprzedzeniem akt osobowych
wnioskodawczyni oraz innych informacji, które mogłyby być przydatne do
obiektywnego zaopiniowania jej wniosku oraz czynny udział w posiedzeniu Rady
przez Prokuratora Generalnego, jak również nieodniesienia się przez Prokuratora
Generalnego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do uzasadnienia wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Odwołanie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 62a ust. 2 ustawy o
prokuraturze, prokurator może dalej zajmować stanowisko jeżeli Prokurator
Generalny na wniosek prokuratora, po przedstawieniu zaświadczenia
stwierdzającego, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia
obowiązków prokuratora, oraz po zasięgnięciu opinii właściwego prokuratora
przełożonego, wyrazi prokuratorowi zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska.
Ustalone orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje, że Prokurator
Generalny podejmuje decyzję na podstawie swobodnego uznania, a jej kontrola
przez Sąd Najwyższy ograniczona jest do oceny, czy nie zostały przekroczone
granice tego uznania. Inaczej mówiąc, Sąd Najwyższy nie może wkraczać w
ustawowe kompetencje Prokuratora Generalnego i dokonywać oceny, czy
zainteresowany prokurator ma nadal sprawować swoją funkcję, lecz jedynie bada,
czy decyzja Prokuratora Generalnego nie jest arbitralna lub podjęta przy użyciu
niedozwolonych kryteriów. Wymiana pokoleniowa prokuratorów jest przesłanką,
którą Prokurator Generalny może brać pod uwagę przy ocenie zasadności wniosku
prokuratora o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 13 maja 2010 r., III PO 1/10). Wbrew zarzutom odwołania w
rozpoznawanej sprawie przesłanka ta została należycie uzasadniona.
Drugi zarzut odwołania związany jest z postępowaniem Rady Prokuratorów
przy Prokuratorze Generalnym, przy czym należy przyjąć – ze względu na jego
uzasadnienie – że dotyczy on naruszenia art. 24 pkt 11 ustawy o prokuraturze, a
nie powołanego art. 24 pkt 1. Według art. 24 pkt 11 tej ustawy, Krajowa Rada
Prokuratorów opiniuje wnioski o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie
stanowiska prokuratora po ukończeniu 65 roku życia. Na mocy art. 20 powołanej
ustawy z dnia 9 października 2009 r. nowelizującej ustawę o prokuraturze, do
czasu powołania Krajowej Rady Prokuratorów przewidziane dla niej obowiązki
ustawowe realizowała Rada Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym.
Odnosząc się do zarzutu udziału Prokuratora Generalnego w posiedzeniu tej
Rady, w czasie którego opiniowany był wniosek odwołującej się trzeba zauważyć,
że jego udział w posiedzeniach Rady wynikał wprost z ustawy. Mający
zastosowanie w tym okresie art. 23 ust. 1 ustawy o prokuraturze stanowił bowiem,
4
że Prokurator Generalny jest przewodniczącym Rady Prokuratorów przy
Prokuratorze Generalnym. Nadto, odwołująca się nie wykazała, aby zbyt późne -
jej zdaniem – przekazanie akt osobowych miało jakikolwiek wpływ na treść uchwały
Rady, negatywnie opiniującej jej wniosek.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Andrzej Wróbel
Protokolant Wanda Cabaj
w sprawie z odwołania K. B.
od decyzji Prokuratora Generalnego z dnia 25 października 2010 r., w przedmiocie
odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratora po
ukończeniu 65 roku życia,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 marca 2011 r.,
oddala odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Prokuratury Okręgowej K. B. wniosła odwołanie od decyzji
Prokuratora Generalnego z dnia 25 października 2010 r., odmawiającej wyrażenia
zgody na zajmowanie stanowiska prokuratora po dniu 31 grudnia 2010 r. Zdaniem
Prokuratora Generalnego odwołująca się spełnia wymóg należytego stanu zdrowia,
2
jednakże mimo pozytywnych dla niej opinii Prokuratora Okręgowego i Prokuratora
Apelacyjnego wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślono, że zasadą
ustawową jest przejście prokuratora w stan spoczynku po ukończeniu 65 lat, a
ewentualne wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska ma charakter
fakultatywny i jest uzależnione od całokształtu okoliczności. Wysoki poziom wiedzy
i nienaganne wykonywanie obowiązków przez odwołującą się nie są
okolicznościami szczególnymi uzasadniającymi odstępstwo od zasady ustawowej.
Przeciwko wyrażeniu zgody przemawia sytuacja kadrowa w Prokuraturze
Okręgowej […], w której wszystkie etaty są obsadzone i jest liczna grupa
prokuratorów rejonowych oczekujących awansu do Prokuratury Okręgowej.
Prokurator Generalny wziął pod uwagę także negatywne stanowisko Rady
Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym oraz fakt, że odwołująca się już raz
otrzymała zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska po ukończeniu 65 lat.
W odwołaniu prokurator K. B. zarzuciła naruszenie art. 62a ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst: Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz.
39 ze zm.) w związku z art. 69 § 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o
ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) w związku z art. 8
k.p. polegające na niedostatecznym i dowolnym rozważeniu istotnej subiektywnej
okoliczności, a to wieloletniego doświadczenia zawodowego uzasadniającego
przyjęcie przez Prokuratora Generalnego szczególnej okoliczności wskazującej na
celowość wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratora do dnia
31 grudnia 2012 r. oraz naruszenie art. 24 pkt 1 ustawy o prokuraturze w związku z
art. 20 ustawy z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy o prokuraturze oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 178, poz. 1375) przez sprzeczne ze standardami
rozstrzygania spraw kadrowych przyjęcie wniosku do zaopiniowania pomimo
nieprzedstawienia członkom Rady z właściwym wyprzedzeniem akt osobowych
wnioskodawczyni oraz innych informacji, które mogłyby być przydatne do
obiektywnego zaopiniowania jej wniosku oraz czynny udział w posiedzeniu Rady
przez Prokuratora Generalnego, jak również nieodniesienia się przez Prokuratora
Generalnego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do uzasadnienia wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Odwołanie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 62a ust. 2 ustawy o
prokuraturze, prokurator może dalej zajmować stanowisko jeżeli Prokurator
Generalny na wniosek prokuratora, po przedstawieniu zaświadczenia
stwierdzającego, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia
obowiązków prokuratora, oraz po zasięgnięciu opinii właściwego prokuratora
przełożonego, wyrazi prokuratorowi zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska.
Ustalone orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje, że Prokurator
Generalny podejmuje decyzję na podstawie swobodnego uznania, a jej kontrola
przez Sąd Najwyższy ograniczona jest do oceny, czy nie zostały przekroczone
granice tego uznania. Inaczej mówiąc, Sąd Najwyższy nie może wkraczać w
ustawowe kompetencje Prokuratora Generalnego i dokonywać oceny, czy
zainteresowany prokurator ma nadal sprawować swoją funkcję, lecz jedynie bada,
czy decyzja Prokuratora Generalnego nie jest arbitralna lub podjęta przy użyciu
niedozwolonych kryteriów. Wymiana pokoleniowa prokuratorów jest przesłanką,
którą Prokurator Generalny może brać pod uwagę przy ocenie zasadności wniosku
prokuratora o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 13 maja 2010 r., III PO 1/10). Wbrew zarzutom odwołania w
rozpoznawanej sprawie przesłanka ta została należycie uzasadniona.
Drugi zarzut odwołania związany jest z postępowaniem Rady Prokuratorów
przy Prokuratorze Generalnym, przy czym należy przyjąć – ze względu na jego
uzasadnienie – że dotyczy on naruszenia art. 24 pkt 11 ustawy o prokuraturze, a
nie powołanego art. 24 pkt 1. Według art. 24 pkt 11 tej ustawy, Krajowa Rada
Prokuratorów opiniuje wnioski o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie
stanowiska prokuratora po ukończeniu 65 roku życia. Na mocy art. 20 powołanej
ustawy z dnia 9 października 2009 r. nowelizującej ustawę o prokuraturze, do
czasu powołania Krajowej Rady Prokuratorów przewidziane dla niej obowiązki
ustawowe realizowała Rada Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym.
Odnosząc się do zarzutu udziału Prokuratora Generalnego w posiedzeniu tej
Rady, w czasie którego opiniowany był wniosek odwołującej się trzeba zauważyć,
że jego udział w posiedzeniach Rady wynikał wprost z ustawy. Mający
zastosowanie w tym okresie art. 23 ust. 1 ustawy o prokuraturze stanowił bowiem,
4
że Prokurator Generalny jest przewodniczącym Rady Prokuratorów przy
Prokuratorze Generalnym. Nadto, odwołująca się nie wykazała, aby zbyt późne -
jej zdaniem – przekazanie akt osobowych miało jakikolwiek wpływ na treść uchwały
Rady, negatywnie opiniującej jej wniosek.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.