III CZ 66/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I Ca 168/08 III CZP 142/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 66/10
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi D. C.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w T.
z dnia 4 września 2008 r.,
wydanego w sprawie z wniosku D. C.
przy uczestnictwie G. D., W. T. i Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości w T.
o zmianę zarządcy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 marca 2011 r.,
zażalenia D. C. na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 14 października 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 14 października 2010 r. Sąd Okręgowy w T. –
powołując się na przepisy art. 4246
§ 3 w związku z art. 4245
§ 2 i 126 § 3 k.p.c. –
odrzucił skargę D. C. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia tego Sądu z dnia 4 września 2008 r., wydanego w sprawie z
wniosku skarżącego przy uczestnictwie G. D., W. T. i Zrzeszenia Właścicieli
Nieruchomości w T. o zmianę zarządcy, opatrzonej sygnaturą I Ca 168/08.
Sąd Okręgowy stwierdził, że skarga została wniesiona przez adwokata, który
nie dołączył do niej pełnomocnictwa, a po wezwaniu do usunięcia tego braku
przedłożył pełnomocnictwo do występowania w imieniu skarżącego przed Sądem
Okręgowym w T. w sprawie oznaczonej sygnaturą I Ca 168/08 oraz „w instancjach
właściwych w tej sprawie, jak również w postępowaniu egzekucyjnym”. Wskazany
zakres pełnomocnictwa nie obejmuje postępowania przed Sądem Najwyższym
wywołanego wniesieniem skargi, a tym samym nie dotyczy również czynności
procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym,
podejmowanych przed Sądem Okręgowym. Zachodzą zatem podstawy, by
stwierdzić, że brak formalny skargi nie został usunięty w terminie, co skutkuje jej
odrzuceniem.
W zażaleniu skarżący zarzucił naruszenie art. 126 § 3 w związku z art. 4245
§ 2 k.p.c. przez przyjęcie, że nie przedłożył właściwego pełnomocnictwa, art. 4246
§ 3 k.p.c. przez odrzucenie skargi pomimo usunięcia wskazanych braków
w terminie, art. 130 § 3 k.p.c. przez odrzucenie skargi pomimo usunięcia jej braków,
i art. 90 pkt 1 k.p.c. przez bezpodstawne ograniczenie zakresu udzielonego
pełnomocnictwa. W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Żalący ma rację podnosząc, że pismo Sądu Okręgowego z dnia 16 września
2010 r., wzywające do usunięcia braku pełnomocnictwa, zostało opatrzone
sygnaturą właściwą dla sprawy, w której zapadło zaskarżone postanowienie (k. 15).
To trafne spostrzeżenie pozostaje jednak bez znaczenia dla oceny zasadności
zażalenia.
3
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 5 czerwca
2008 r., III CZP 142/07 (OSNC 2008, nr 11, poz. 122), skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, przewidziana w art. 4241
i nast.
k.p.c., jest szczególnym środkiem zaskarżenia, który wszczyna nową, odrębną
sprawę, toczącą się przed Sądem Najwyższym, a celem postępowania wszczętego
skargą jest wyłącznie kontrola legalności zaskarżonego orzeczenia. W
konsekwencji, pełnomocnictwo procesowe udzielone w sprawie zakończonej
zaskarżonym orzeczeniem nie obejmuje z samego prawa uprawnienia do
wniesienia odnośnej skargi.
Żalący przedłożył w wyznaczonym terminie pełnomocnictwo, lecz jego
zakres został ograniczony do zastępstwa mocodawcy przed Sądem Okręgowym
w T. w sprawie sygn. akt I Ca 168/08 oraz „w instancjach właściwych w tej sprawie,
jak również w postępowaniu egzekucyjnym”. Analiza treści pełnomocnictwa nie
pozostawia wątpliwości co do tego, że nie dotyczy ono postępowania przed Sądem
Najwyższym w sprawie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Uszło uwagi żalącego, że sprawa ze skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia toczy się wyłącznie przed Sądem
Najwyższym, w związku z czym w sprawie takiej nie może być mowy o dalszych
właściwych instancjach. Sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie, nie jest właściwy
do rozpoznania skargi, a jedynie do dokonania określonych czynności procesowych
związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, co wynika wyraźnie
z przepisów art. 4241
- 42412
k.p.c.
W sytuacji, w której zakres umocowania został ograniczony do postępowania
przed Sądem Okręgowym, kwestia powołania w treści pełnomocnictwa błędnej
sygnatury akt ma znaczenie drugorzędne. Uszło natomiast uwagi żalącego, że
w złożonym pełnomocnictwie nie oznaczył przedmiotu sprawy, której ma ono
dotyczyć, nazywając ją jedynie sprawą „własną”.
Konkludując, trzeba stwierdzić, że Sąd Okręgowy dokonał niewadliwej oceny
treści przedłożonego pełnomocnictwa.
4
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. postanowił, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi D. C.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w T.
z dnia 4 września 2008 r.,
wydanego w sprawie z wniosku D. C.
przy uczestnictwie G. D., W. T. i Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości w T.
o zmianę zarządcy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 marca 2011 r.,
zażalenia D. C. na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 14 października 2010 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 14 października 2010 r. Sąd Okręgowy w T. –
powołując się na przepisy art. 4246
§ 3 w związku z art. 4245
§ 2 i 126 § 3 k.p.c. –
odrzucił skargę D. C. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia tego Sądu z dnia 4 września 2008 r., wydanego w sprawie z
wniosku skarżącego przy uczestnictwie G. D., W. T. i Zrzeszenia Właścicieli
Nieruchomości w T. o zmianę zarządcy, opatrzonej sygnaturą I Ca 168/08.
Sąd Okręgowy stwierdził, że skarga została wniesiona przez adwokata, który
nie dołączył do niej pełnomocnictwa, a po wezwaniu do usunięcia tego braku
przedłożył pełnomocnictwo do występowania w imieniu skarżącego przed Sądem
Okręgowym w T. w sprawie oznaczonej sygnaturą I Ca 168/08 oraz „w instancjach
właściwych w tej sprawie, jak również w postępowaniu egzekucyjnym”. Wskazany
zakres pełnomocnictwa nie obejmuje postępowania przed Sądem Najwyższym
wywołanego wniesieniem skargi, a tym samym nie dotyczy również czynności
procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym,
podejmowanych przed Sądem Okręgowym. Zachodzą zatem podstawy, by
stwierdzić, że brak formalny skargi nie został usunięty w terminie, co skutkuje jej
odrzuceniem.
W zażaleniu skarżący zarzucił naruszenie art. 126 § 3 w związku z art. 4245
§ 2 k.p.c. przez przyjęcie, że nie przedłożył właściwego pełnomocnictwa, art. 4246
§ 3 k.p.c. przez odrzucenie skargi pomimo usunięcia wskazanych braków
w terminie, art. 130 § 3 k.p.c. przez odrzucenie skargi pomimo usunięcia jej braków,
i art. 90 pkt 1 k.p.c. przez bezpodstawne ograniczenie zakresu udzielonego
pełnomocnictwa. W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Żalący ma rację podnosząc, że pismo Sądu Okręgowego z dnia 16 września
2010 r., wzywające do usunięcia braku pełnomocnictwa, zostało opatrzone
sygnaturą właściwą dla sprawy, w której zapadło zaskarżone postanowienie (k. 15).
To trafne spostrzeżenie pozostaje jednak bez znaczenia dla oceny zasadności
zażalenia.
3
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 5 czerwca
2008 r., III CZP 142/07 (OSNC 2008, nr 11, poz. 122), skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, przewidziana w art. 4241
i nast.
k.p.c., jest szczególnym środkiem zaskarżenia, który wszczyna nową, odrębną
sprawę, toczącą się przed Sądem Najwyższym, a celem postępowania wszczętego
skargą jest wyłącznie kontrola legalności zaskarżonego orzeczenia. W
konsekwencji, pełnomocnictwo procesowe udzielone w sprawie zakończonej
zaskarżonym orzeczeniem nie obejmuje z samego prawa uprawnienia do
wniesienia odnośnej skargi.
Żalący przedłożył w wyznaczonym terminie pełnomocnictwo, lecz jego
zakres został ograniczony do zastępstwa mocodawcy przed Sądem Okręgowym
w T. w sprawie sygn. akt I Ca 168/08 oraz „w instancjach właściwych w tej sprawie,
jak również w postępowaniu egzekucyjnym”. Analiza treści pełnomocnictwa nie
pozostawia wątpliwości co do tego, że nie dotyczy ono postępowania przed Sądem
Najwyższym w sprawie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Uszło uwagi żalącego, że sprawa ze skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia toczy się wyłącznie przed Sądem
Najwyższym, w związku z czym w sprawie takiej nie może być mowy o dalszych
właściwych instancjach. Sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie, nie jest właściwy
do rozpoznania skargi, a jedynie do dokonania określonych czynności procesowych
związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, co wynika wyraźnie
z przepisów art. 4241
- 42412
k.p.c.
W sytuacji, w której zakres umocowania został ograniczony do postępowania
przed Sądem Okręgowym, kwestia powołania w treści pełnomocnictwa błędnej
sygnatury akt ma znaczenie drugorzędne. Uszło natomiast uwagi żalącego, że
w złożonym pełnomocnictwie nie oznaczył przedmiotu sprawy, której ma ono
dotyczyć, nazywając ją jedynie sprawą „własną”.
Konkludując, trzeba stwierdzić, że Sąd Okręgowy dokonał niewadliwej oceny
treści przedłożonego pełnomocnictwa.
4
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. postanowił, jak w sentencji.