Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 15/11
POSTANOWIENIE
Dnia 24 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w R.
przeciwko P.K. i N. P.
przy udziale K. J. i G. J.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 marca 2011 r.,
zażalenia pozwanego P. K. na postanowienie zawarte w punkcie IV wyroku
Sądu Okręgowego w R. z dnia 14 września 2010 r.,
w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w R. w wyroku z dnia 14 września 2010 r., wydanym na
skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w R. z dnia 14 lipca 2009 r.,
zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził solidarnie od pozwanych na
rzecz konsumentów K. J. i G. J. kwotę z 2 472,75 zł, w pozostałej części
powództwo oddalił i rozstrzygnął o kosztach procesu (pkt I), w pozostałej części
apelację oddalił (pkt II), nakazał m.in. ściągnąć od pozwanych kwotę 234,50 zł
tytułem stosunkowej części wydatków uiszczonych przez Skarb Państwa
obciążających pozwanych (pkt III) oraz wzajemnie zniósł między stronami koszty
zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym (pkt IV).
Zażalenie na rozstrzygnięcie zamieszczone w pkt IV wyroku wniósł pozwany
P. K., żądając jego zmiany i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi Okręgowemu w R. oraz zarzucając naruszenie art. 328 § 2 w związku z art.
391 § 1 k.p.c. i art. 100 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stanowisko Sądu Okręgowego jest prawidłowe. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego podkreśla się bowiem, że art. 100 k.p.c. nie wymaga arytmetycznie
dokładnego rozdzielenia kosztów procesu według stosunku części uwzględnionej
do oddalonej, ale stawia słuszność jako zasadnicze kryterium rozłożenia kosztów
(orzeczenie z dnia 30 kwietnia 1952 r., C 290/52, OSN 1953, nr 4, poz. 99,
orzeczenie z dnia 11 stycznia 1961 r., 4 CZ 143/60, OSPiKA 1961, nr 11, poz. 317;
wyrok z dnia 21 lutego 2002 r., I PKN 932/00, OSNP 2004, nr 4, poz. 63).
W piśmiennictwie wskazuje się zaś, że przeciwny pogląd (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 1991 r., II CZ 255/90, OSP 1991, nr 11-12,
poz. 279) razi schematyzmem. W niniejszej sprawie trzeba wziąć pod uwagę
okoliczność, że spór między stronami dotyczy ochrony praw konsumentów, których
przeciwnik jednak uległ, chociaż tylko w mniejszej części dochodzonego roszczenia
(powód domagał się zasądzenia na rzecz konsumentów kwoty 9 528,88 zł, z czego
zasądzono 26%).
3
Z przedstawionych powodów orzeczono jak w sentencji (art. 3941
§ 3
w związku z art. 39814
k.p.c.).

I CZ 15/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia