Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 7 kwietnia 2011 r.
I PK 238/10
Pracodawca nie stosuje dyskryminującego kryterium wyboru pracow-
nika do zwolnienia z pracy z uwagi na złą sytuację ekonomiczną, gdy rozwią-
zuje umowę o pracę z pracownikiem najmłodszym, któremu najłatwiej znaleźć
nową pracę.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Małgorzata Gersdorf, Józef Iwulski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 kwietnia
2011 r. sprawy z powództwa Jerzego K. przeciwko Przedsiębiorstwu Komunikacji
Samochodowej w B.-Z. SA o przywrócenie do pracy, na skutek skargi kasacyjnej
powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Kielcach z dnia 29 czerwca 2010 r. […]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Jerzy K. wniósł pozew przeciwko PKS w B.-Z. o uznanie wypowiedzenia
umowy o pracę za bezskuteczne albo o przywrócenie do pracy. Sąd Rejonowy-Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Busku Zdroju wyrokiem z 22 kwietnia 2010 r.
[…] oddalił powództwo. Sąd Rejonowy ustalił, że powód 27 lutego 1980 r. zawarł z
pozwanym umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego. Podjął naukę w
przyzakładowej szkole zawodowej. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej powód
początkowo pracował jako mechanik, następnie jako robotnik magazynowy w maga-
zynie technicznym a przez ostatnie 10 lat jako robotnik magazynowy w stacji paliw.
Powód od 1989 r. jest członkiem NSZZ „Solidarność” Pracowników PKS w B.-Z. Od
2002 r. do 2006 r. był członkiem komisji rewizyjnej tego związku. Na początku 2010 r.
odbyły się wybory władz zakładowej komisji związkowej. Powód był jednym z kandy-
datów na przewodniczącego lecz wybrany został dotychczasowy przewodniczący.
2
Uchwałą zarządu Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej w B.-Z. SA z 7
stycznia 2010 r. przyjęty został program restrukturyzacji na lata 2009-2011, uzupeł-
niony o prognozę do 2014 r. Rada nadzorcza pozytywnie zaopiniowała ten program i
zobowiązała zarząd do jego realizacji.
Sąd Rejonowy podkreślił, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i poglądami
doktryny ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być dokonywa-
na przez sąd w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę. Sąd
Rejonowy zaznaczył, że w przedmiotowej sprawie przyczyną podaną w wypowiedze-
niu umowy o pracę jest trudna sytuacja ekonomiczna spółki i konieczność zmniej-
szenia zatrudnienia według założeń przyjętego przez zarząd programu restrukturyza-
cji na lata 2009-2011. Podstawą do prowadzenia procesu zwolnień, które nie są
zwolnieniami „grupowymi”, była uchwała zarządu Spółki […] z dnia 7 stycznia 2010 r.
zatwierdzona uchwałą rady nadzorczej […] z dnia 11 stycznia 2010 r. Bezsporne, w
ocenie Sądu było, iż Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej w B.-Z. SA od
pewnego czasu borykało się z trudnościami finansowymi i że w związku z tym zarząd
pod przewodnictwem prezesa podjął czynności zmierzające do restrukturyzacji
przedsiębiorstwa i poprawy trudnej sytuacji ekonomicznej, dokonując zmian organi-
zacyjnych, w tym również kadrowych. W jednostce, w której zatrudniony był powód
(stacja paliw w B.-Z.), przewidziano w 2010 r. do likwidacji 3 etaty (z 8 etatów na 5).
Oprócz powoda do zwolnienia zostali wytypowani pracownicy Bogusław M. i Miro-
sław K. Przy wyborze pracowników do zwolnienia kierowano się przede wszystkim
tym, iż pracownicy ci mają inne źródło utrzymania. „Powód posiada gospodarstwo
rolne i uprawia truskawki oraz jakieś warzywa. M. mieszka również na wsi. Natomiast
żona Mirosława K. pracuje i posiadają oni domek jednorodzinny. W związku z po-
wyższym osoby te pomimo zwolnienia mogły jakoś przeżyć”. Prezes zarządu pozwa-
nego zaakceptował propozycję dotyczącą zwolnienia 3 pracowników. Jeżeli chodzi o
powoda, wyraził on zgodę na jego zwolnienie, gdyż był on najmłodszym wiekiem ze
wszystkich pracowników stacji paliw i posiadał inne źródło dochodów w postaci go-
spodarstwa rolnego.
Sąd Rejonowy ustalił, że nieprawdą jest, aby przy zwolnieniu powoda prezes
zarządu kierował się innymi względami niż te, które zostały mu wskazane w wypo-
wiedzeniu, tj. trudną sytuacją ekonomiczną i koniecznością redukcji zatrudnienia. Ani
on, ani nikt ze strony pracodawcy nie miał pretensji o to, że powód popierał konkret-
3
nego pracownika na stanowisko członka rady nadzorczej oraz że powód zgłosił
swoją kandydaturę na przewodniczącego związku.
Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją wniesioną przez powoda.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach postanowie-
niem z 29 czerwca 2010 r. oddalił wniosek powoda o ustanowienie pełnomocnika z
urzędu i wyrokiem z 29 czerwca 2010 r. […] oddalił apelację. Ustalenia faktyczne
Sądu Rejonowego, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie budzą wątpliwości w oce-
nie Sądu Okręgowego, dlatego też Sąd drugiej instancji przyjął je za podstawę wła-
snego rozstrzygnięcia. W przedmiotowej sprawie jako przyczynę wypowiedzenia pra-
codawca podał konieczność zmniejszenie zatrudnienia. Sąd Okręgowy uznał, że
przyczyna wypowiedzenia sformułowana jako: „zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn
ekonomicznych, zmiany organizacyjne" jest nazbyt ogólnikowa, a przez to wadliwa,
„bo takie ułomne sformułowanie wymuszało na skarżącym pracowniku wszczęcie
sądowej procedury odwoławczej w celu poznania konkretnej i rzeczywistej przyczyny
potencjalnie uzasadniającej dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieo-
kreślony”.
Sąd drugiej instancji podkreślił, że w sądowym postępowaniu odwoławczym
dopuszczalna jest konkretyzacja wskazanej pracownikowi przyczyny wypowiedzenia,
ale dotyczy to jedynie możliwości uzupełnienia opisu wskazanej przyczyny wypowie-
dzenia w oparciu o okoliczności oczywiście znane zwalnianemu pracownikowi, które
występują jako sekwencja powiązanych związkiem przyczynowo-skutkowym zdarzeń
objętych wskazaną na piśmie przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę. Sąd Rejo-
nowy przeprowadził postępowanie dowodowe, na okoliczność zbadania jakie przy-
czyny podał pracodawca w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę, ustalił
ich rzetelność i racjonalność, a wnioski do jakich doszedł w ocenie są prawidłowe.
Słusznie, zdaniem Sądu drugiej instancji, Sąd Rejonowy uznał zeznania świadków za
wiarygodne i potwierdzające argumentacje pozwanego. Również Sąd Rejonowy
słusznie uznał, że nie można zgodzić się z twierdzeniami powoda, że przyczyną wy-
powiedzenia umowy o pracę była działalność związkowa.
Sąd Okręgowy uznał, że pozwany pracodawca wybrał skarżącego do zwolnie-
nia z pracy kierując się kryteriami dodatkowego źródła utrzymania i wiekiem po-
szczególnych pracowników. W ocenie Sądu Okręgowego pracodawca zastosował
konkretne obiektywne kryterium, które nie budzi wątpliwości. Niewątpliwie, zdaniem
Sądu, do takich istotnych właśnie kryteriów przy ocenie zasadności wypowiedzenia
4
umów o pracę zalicza się: staż pracy, nienaganna opinia dotycząca sposobu wyko-
nywania obowiązków pracowniczych oraz szczególne warunki rodzinne lub wiek po-
woda. Zarząd podjął czynności zmierzające do restrukturyzacji przedsiębiorstwa.
Konkretną zaś podstawą wypowiedzenia umowy o pracę z pracownikami była ko-
nieczność redukcji trzech etatów w spółce. Pozwany pracodawca przeprowadził
zmiany organizacyjne polegające na redukcji stanowisk pracy, zatem podana przy-
czyna wypowiedzenia istniała w chwili jego dokonania i jest rzeczywistą przyczyną
uzasadniającą wypowiedzenie.
Powyższy wyrok został w całości zaskarżony skargą kasacyjną wniesioną
przez powoda, w której zarzucono naruszenie przepisów postępowania: art. 385
k.p.c. w związku z art. 378 § 1 k.p.c., polegające na naruszeniu obowiązku rozpo-
znania sprawy w granicach apelacji poprzez nierozważenie zarzutu apelacji dotyczą-
cego odmówienia przez Sąd Rejonowy powodowi zgłoszenie wniosków dowodowych
o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków, co uniemożliwiło rzeczywiste zba-
danie przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę; art. 385 k.p.c. w związku z art. 328 §
2 k.p.c. oraz w związku z art. 391 § 1 k.p.c., polegające na pominięciu w uzasadnie-
niu zaskarżonego wyroku podania motywów, dla których zarzut z pkt 1 uzasadnienia
apelacji powoda nie został uwzględniony, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;
art. 232 zdanie drugie k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., wskutek nieprzeprowa-
dzenia z urzędu dowodu zmierzającego do wykazania czy pracodawca stosował jed-
nakowe kryteria oceny pracowników do zwolnienia oraz czy były one znane pracow-
nikom gdy zachodziła konieczność przeprowadzenia tych dowodów warunkujących
prawidłowe zastosowanie art. 45 k.p.; art. 117 § 5 i § 6 k.p.c. w związku z art. 379
pkt 5 k.p.c., polegające na oddaleniu zgłoszonego w apelacji wniosku powoda o
ustanowienie adwokata z urzędu, mimo iż jego udział w sprawie był konieczny z
uwagi na nieporadność powoda oraz skomplikowany charakter sprawy, w wyniku
czego powód został pozbawiony możności obrony swoich praw.
W skardze kasacyjnej zarzucono również naruszenie prawa materialnego, tj.
art. 30 § 4 k.p. i 45 § 1 k.p., przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że
treść oświadczenia o wypowiedzeniu czyni zadość wymogom konkretyzacji przyczy-
ny wypowiedzenia, mimo iż nie zawiera wskazania kryteriów jakimi pracodawca kie-
rował się przy wyborze pracowników do zwolnienia z przyczyn ekonomicznych i or-
ganizacyjnych leżących po stronie zakładu pracy, a kryteria te nie były znane pra-
5
cownikowi, a tym samym naruszenie art. 45 § 1 k.p., przez dopuszczenie konkrety-
zacji przyczyn wypowiedzenia ex post przy pomocy zeznań świadka.
Wskazując na powyższe wniesiono o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpozna-
nia; uchylenie w całości wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Kielcach z uwzględnieniem
kosztów postępowania kasacyjnego jako części kosztów procesu, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez
zmianę wyroku Sądu pierwszej instancji polegającą na przywróceniu powoda Jerze-
go K. do pracy w pozwanym Przedsiębiorstwie Komunikacji Samochodowej w B.-Z.
SA oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania kasa-
cyjnego.
We wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powód sformułował pytanie
„czy dodatkowe źródło utrzymania pracownika oraz jego wiek mogą być uznane za
wystarczające kryteria wyboru pracowników do zwolnienia w sytuacji redukcji zatrud-
nienia u pracodawcy z przyczyn ekonomicznych”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw. Rozważania zasadności
podstaw skargi należy rozpocząć od tych z nich, które odnoszą się do naruszenia
przepisów postępowania. Przypomnieć przy tym trzeba, że podstawa skargi kasacyj-
nej wymieniona w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c., czyli polegająca na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, musi dla swej skuteczności być połączona z wykazaniem
istotnego wpływu uchybienia na wynik sprawy rozumiany jako uwzględnienie lub od-
dalenie ( w całości lub w części) rozpatrywanych żądań. Skarżący nie przedstawił
wywodu uzasadniającego twierdzenie o istotnym wpływie zarzucanych uchybień
przepisom postępowania cywilnego na wynik sprawy. Już z tego względu zarzuty te
nie mogły być uznane za zasadne. Dotyczy to zwłaszcza zarzutu naruszenia prze-
pisu art. 117 § 5 i 6 k.p.c. powiązanego z art. 379 pkt 5 k.p.c. Sąd Okręgowy wpraw-
dzie istotnie rozpoznał wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego zgło-
szony po raz pierwszy w postępowaniu apelacyjnym i oddalił go, co uchybia art. 117
§ 6 k.p.c. Nie zostało jednak w żaden sposób wykazane, by uchybienie to miało jaki-
kolwiek wpływ na wynik sprawy. Powód nie został pozbawiony możności obrony
swych praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c., a zatem nie doszło do nieważności
6
postępowania. Wbrew twierdzeniom skarżącego, sprawa nie miała skomplikowanego
charakteru a powód nie jest osobą nieporadną. Jest doświadczonym pracownikiem,
aktywnym działaczem związkowym (jak sam podaje w skardze był wieloletnim człon-
kiem komisji rewizyjnej związku zawodowego, kandydował na stanowisko przewod-
niczącego organizacji związkowej). Aktywność powoda nie ograniczała się do dzia-
łalności związkowej, sam twierdził, że zarzucana pracodawcy niechęć do niego spo-
wodowana była skutecznym poparciem przez niego kandydata na członka rady nad-
zorczej. O nieporadności powoda nie świadczy też jego aktywność w procesie. Spór
w tej sprawie sprowadzał się do tego, czy podana przez pracodawcę przyczyna wy-
powiedzenia powodowi umowy o pracę była rzeczywista (to znaczy, czy zmniejsze-
nie zatrudnienia wynikające z przyjętego planu restrukturyzacji przedsiębiorstwa po-
dane przez pracodawcę w jego oświadczeniu stanowiło tę przyczynę, czy też było nią
- jak twierdził powód - kandydowanie przez niego na stanowisko przewodniczącego
komisji zakładowej związku zawodowego „wbrew pracodawcy i obecnemu przewod-
niczącemu”). Nieuwzględnienie wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawne-
go z urzędu przez Sąd drugiej instancji nie wpłynęło na wynik sprawy, w której spór
sprowadzał się to takiej kwestii ani tym bardziej nie pozbawiło powoda możności
obrony jego praw. Powód nie podał, w jaki sposób uniemożliwiono mu zgłoszenie
dowodów na poparcie jego twierdzeń. Z pewnością nie stanowi pozbawienia możno-
ści obrony praw powoda nieposzukiwanie przez Sąd z urzędu takich dowodów.
Gdyby nawet przyjąć, że powód nie zgłosił wniosków dowodowych w postępowaniu
pierwszoinstancyjnym z przyczyn jego nieobciążających a dotyczących w jakimkol-
wiek stopniu Sądu, to podniesienie w apelacji zarzutu uniemożliwienia zgłoszenia
dowodów niepołączone z ich zgłoszeniem ani z podaniem jakie dowody powód chciał
zgłosić, jest niezrozumiałe. Nie świadczy to o nieporadności powoda lecz o braku
należytej dbałości o jego sprawy lub o bezpodstawności stawianego w apelacji za-
rzutu. Nawet w skardze kasacyjnej nie podaje się, jakich dowodów dotyczy zarzut
uniemożliwienia zgłoszenia. Skarżący jedynie podał, że Sąd winien był „przesłuchać
chociażby świadków Bogusława M. oraz Mirosława K., którzy mieli być zwolnieni
razem z powodem, w oparciu o te same kryteria wyboru” lecz nie sprecyzował, na
jakie okoliczności miałby być przeprowadzony ten dowód, czy właśnie przeprowa-
dzenie tego dowodu miało zostać powodowi uniemożliwione, czy też Sąd z urzędu
miałby ten dowód przeprowadzić. Te wszystkie okoliczności wskazują nie tylko na
niezasadność najdalej idącego zarzutu - nieważności postępowania z uwagi na po-
7
zbawienie powoda możności obrony jego praw - lecz także na niezasadność pozo-
stałych zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Przypomnieć też trzeba, że
niemożność obrony praw jako przesłanka nieważności postępowania musi być cał-
kowita. Nie jest wystarczające do przyjęcia nieważności postępowania utrudnienie
obrony.
Sąd Okręgowy nie naruszył art. 385 k.p.c., gdyż nie oddalił zasadnej apelacji.
Nie naruszył też art. 378 k.p.c. przez pominięcie zarzutu apelacji dotyczącego unie-
możliwienia powodowi zgłoszenia wniosków dowodowych, gdyż zarzut ten nie został
skonkretyzowany ani powiązany ze zgłoszeniem wniosków dowodowych w apelacji
(powód jedynie deklarował „podanie świadków” na „dowolnym etapie postępowania,
za zgodą sądu”). Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. (w związku z art. 391 § 1
k.p.c.) nie może odnieść skutku, gdyż nie został nawet uprawdopodobniony wpływ
zarzucanych mankamentów uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego na wynik
sprawy. W przypadku tego zarzutu musiałyby być to wady tego rodzaju, że uniemoż-
liwiałyby dokonanie kontroli kasacyjnej zaskarżonego orzeczenia. Uzasadnienie wy-
roku sporządzane jest po jego wydaniu. Stąd wpływ wad uzasadnienia na wynik
sprawy z reguły nie występuje. Sąd Najwyższy przyjmuje wystąpienie takiego wpływu
tylko w takich wyjątkowych przypadkach, gdy nie może - w oparciu o wadliwe, nie-
spełniające wymagań określonych w art. 328 § 2 k.p.c. uzasadnienie - rozstrzygnąć o
zasadności skargi kasacyjnej (z nowszych orzeczeń można przywołać wyroki z 24
listopada 2010 r. I PK 107/10, LEX nr 737366, z 9 września 2010 r. I CSK 679/09,
LEX 622199 i z 24 sierpnia 2010 r. I UK 76/10 LEX nr 653655). Uzasadnienie za-
skarżonego wyroku nie jest obciążone takimi wadami.
Nie jest zasadny również zarzut naruszenia art. 232 zdanie drugie w związku z
art. 391 § 1 k.p.c., wskutek nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu zmierzającego do
wykazania, czy pracodawca stosował jednakowe kryteria oceny pracowników do
zwolnienia oraz czy były one znane pracownikom. Nałożenie na Sąd Okręgowy ta-
kiego obowiązku jest bezpodstawne. Spór sprowadzał się do prawdziwości podanej
pracownikowi przyczyny wypowiedzenia. Sąd drugiej instancji zaaprobował ustalenia
Sądu Rejonowego, który uznał tę przyczynę (trudną sytuację ekonomiczną praco-
dawcy i konieczność zmniejszenia zatrudnienia według założeń przyjętego programu
restrukturyzacji) za prawdziwą i uzasadniającą wypowiedzenie. Sąd Rejonowy ustalił
ponadto, że kryterium doboru pracowników do zwolnienia z pracy było posiadanie
innego (poza pracą) źródła utrzymania. Sąd ustalił ponadto, że przełożony powoda
8
zaproponował jego zwolnienie, gdyż poza tym, że ma on gospodarstwo rolne, był on
najmłodszy z pracowników stacji paliw. Żadne inne okoliczności sprawy nie były
sporne ani istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Nie zostało też w skardze po-
dane, dlaczego przeprowadzone dowody były niewystarczające do dokonania ko-
niecznych ustaleń w takim stopniu, że Sąd Okręgowy był zobligowany do ich prze-
prowadzenia z urzędu.
Nie doszło też do zarzucanego w skardze naruszenia prawa materialnego.
Pracodawca w dostatecznym stopniu sprostał wymaganiu podania przyczyny wypo-
wiedzenia (art. 30 § 4 k.p.c.). Nie można przyjąć, że ma on obowiązek podania w
oświadczeniu o wypowiedzeniu, jakimi kryteriami kierował się przy wyborze pracow-
nika do zwolnienia wówczas, gdy deklarowana przyczyna zwolnienia polega na trud-
nej sytyacji ekonomicznej i zmniejszeniu zatrudnienia według założeń przyjętego
planu restrukturyzacji. Zastosowane kryteria wyboru pracownika do zwolnienia nie są
objęte obowiązkową treścią oświadczenia woli pracodawcy określoną w art. 30 § 4
k.p.c. Okoliczności te (kryteria) podlegają badaniu przez sąd w ramach kontroli za-
sadności wypowiedzenia (art. 45 § 1 k.p.). Zastosowanie niewłaściwych kryteriów
może stanowić przesłankę uznania wypowiedzenia za nieuzasadnione. Do niewła-
ściwych kryteriów należą kryteria dyskryminujące. Skarżący jedynie we wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania podał w wątpliwość możliwość uznania za
odpowiednie kryteria wyboru pracownika do zwolnienia posiadanie dodatkowego
źródła utrzymania i jego wiek. Kryterium odnoszące się do dodatkowego źródła
utrzymania nie może być uznane za wadliwe. Pracownik, który ma takie źródło jest w
lepszej sytuacji od pracownika, którego jedynym źródłem utrzymania jest praca a
zatem w razie zwolnienia byłby pozbawiony jakiekolwiek dochodu. Kryterium wieku
może być uznane za dyskryminujące, gdyż jest wymienione w art. 113
k.p. jako nie-
dozwolone w stosunku zatrudnienia oraz w art. 183a
§ 1 k.p. jako sprzeczne z zasadą
równego traktowania pracowników, między innymi w zakresie rozwiązania stosunku
pracy. W tej sprawie zostało ustalone, że poza posiadaniem dodatkowego źródła
utrzymania przesłanką wyboru powoda do zwolnienia było to, że był on najmłodszym
pracownikiem stacji paliw. Ta okoliczność nie może być uznana za stosowanie przez
pracodawcę dyskryminującego kryterium w zakresie rozwiązania umowy o pracę.
Oczywiste jest bowiem, że starsi pracownicy mają większe trudności ze znalezieniem
nowej pracy, zatem zwolnienie najstarszego mogłoby być uznane za naruszenie za-
sady równego traktowania a więc zastosowanie niewłaściwego kryterium wyboru.
9
Wiek nie stanowił w tym przypadku samodzielnego kryterium wyboru lecz chodziło o
wybór pracownika, który ma większe szanse na znalezienie nowej pracy. Wypowie-
dzenie powodowi umowy o pracę ze względu na to, że pracodawca dokonuje zmniej-
szenia zatrudnienia a powód ma gospodarstwo rolne i jako najmłodszemu będzie mu
najłatwiej znaleźć pracę nie może być uznane za nieuzasadnione w rozumieniu art.
45 § 1 k.p. Sąd Okręgowy nie naruszył zatem tego przepisu.
Skarga kasacyjna podlegała z tych przyczyn oddaleniu na podstawie art. 39814
k.p.c.
========================================