Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 27/11
POSTANOWIENIE
Dnia 11 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski
w sprawie z powództwa Ewy K.
przeciwko Skarbowi Państwa - Lasom Państwowym Nadleśnictwo L.
o ustalenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 11 kwietnia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 września 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania;
zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 3.600
(trzy tysiące sześćset) zł kosztów zastępstwa prawnego
w postępowaniu kasacyjnym.
2
Uzasadnienie
Skarżący uzasadniał wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej dwiema
przyczynami.
Pierwsza sprowadza się do potrzeby wyjaśnienia wzajemnych zależności
pomiędzy art. 189 k.p.c., a art. 10 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach
wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r., nr 124, poz. 1361, ze zm.), dalej: u.k.w.h".
Podejmując ten problem należy przede wszystkim podkreślić, że nie powinno się go
rozstrzygać w sposób abstrakcyjny, lecz w okolicznościach konkretnej sprawy (tak
słusznie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 września 2004 r., II CK 497/03,
niepubl.). Drugim założeniem ogólnym jest to, że powództwo z art. 189 k.p.c. nie
przysługuje, jeżeli zainteresowany może w innej drodze osiągnąć w pełni ochronę
swoich praw (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2004 r., II CK
497/03, niepubl.). Kierując się tymi założeniami Sąd Apelacyjny trafnie przyjął,
że ponieważ powódka dochodzi prawa własności tylko do części nieruchomości
wpisanej do księgi wieczystej, nie mogłaby realizować tego roszczenia w drodze
powództwa z art. 10 u.k.w.h. Powództwo na tej podstawie wykluczałoby pozew
z art. 189 k.p.c., gdyby pretensje powódki dotyczyły całego przedmiotu własności
nieruchomości wpisanej w księdze wieczystej. Taka zaś sytuacja w sprawie nie
zachodzi, a zatem podnoszone przez skarżącego wątpliwości co do możliwości
występowania przez powódkę z roszczeniem z art. 189 k.p.c. nie spełniają
in concreto warunku z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. przyjęcia skargi do rozpoznania
w postaci potrzeby wykładni obu powołanych przepisów.
Jeśli chodzi o drugą z powołanych przyczyn przyjęcia skargi, to praktycznie
sprowadza się ona do zakwestionowania stanowiska prawnego zajętego przez Sąd
Najwyższy w wyroku z dnia 8 maja 1998 r., I CKN 664/97, (OSNC 1999 r., nr 1,
poz. 7), zgodnie z którym pojęcie lasów i gruntów leśnych „podzielonych faktycznie"
przed dniem 1 września 1939 r. na parcele nie większe niż 25 ha oznacza –
w rozumieniu art. 1 ust. 3 lit. B dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. o przejęciu
niektórych lasów na własność Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 15, poz. 82, ze zm.) –
to samo, co stwierdzenie faktu ich podziału na takie areały. Sąd Najwyższy
3
w składzie rozpoznającym kwestię przyjęcia skargi w niniejszej sprawie do
rozpoznania podziela jednak pogląd wyrażony w przywołanym wyroku, co sprawia,
że i ta przyczyna przyjęcia skargi nie zachodzi.
W tym stanie rzeczy należało odmówić przyjęcia skargi do rozpoznania
(art. 3989
§ 2 k.p.c.) z zasądzeniem od pozwanego na rzecz powódki zwrotu
kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym (art. 98 § 1 k.p.c.).
jz

III CSK 27/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia