V CZ 11/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 11/11
POSTANOWIENIE
Dnia 13 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa C. K. i K. K.
przeciwko Gminie O.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 kwietnia 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku Sądu
Okręgowego w O.
z dnia 17 listopada 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił apelację
powodów, zmienił orzeczenie o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego
znosząc je wzajemnie między stronami oraz odstąpił od obciążenia powodów
kosztami postępowania odwoławczego na podstawie art. 102 k.p.c.
Uzasadniając zastosowanie powyższego przepisu, Sąd powołał się przede
wszystkim na charakter roszczenia i okoliczności sprawy. Strona pozwana
korzystała bezumownie z nieruchomości powodów i nie zgodziła się, także
w procesie, na świadczenie właścicielom ekwiwalentnej rekompensaty,
a roszczenie było co do zasady usprawiedliwione. Wniesienie powództwa było
więc „wymuszone” stanowiskiem pozwanej Gminy, przy czym rozmiar
wynagrodzenia był ocenny.
W zażaleniu strona pozwana zakwestionowała orzeczenie o kosztach
postępowania apelacyjnego, powołując się na naruszenie art. 102 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zastosowanie art. 102 k.p.c. aktualizuje się „w wypadkach szczególnie
uzasadnionych”, jednakże przesłanki tego przepisu nie są ustawowo zdefiniowane
i ocenia je sąd orzekający w okolicznościach konkretnej sprawy. W istocie więc
sąd ma tu dużą swobodę decyzyjną, podlegającej ograniczonej kontroli
instancyjnej. Szczególnie wówczas, gdy kontroli takiej dokonuje Sąd Najwyższy,
działający przede wszystkim w interesie publicznym i korygujący zaskarżone
orzeczenie – w wypadku naruszenia interesu jednostkowego – tylko przy
oczywistym naruszenia prawa (por. art. 3989
§ 1 k.p.c.).
W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy uzasadnił swoje stanowisko
w nawiązaniu do treści art. 102 k.p.c. W takiej sytuacji nie wystąpiły uzasadnione
podstawy do kwestionowania zaskarżonego orzeczenia. Należało w konsekwencji
oddalić zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 13 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa C. K. i K. K.
przeciwko Gminie O.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 kwietnia 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku Sądu
Okręgowego w O.
z dnia 17 listopada 2010 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r. Sąd Okręgowy w O. oddalił apelację
powodów, zmienił orzeczenie o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego
znosząc je wzajemnie między stronami oraz odstąpił od obciążenia powodów
kosztami postępowania odwoławczego na podstawie art. 102 k.p.c.
Uzasadniając zastosowanie powyższego przepisu, Sąd powołał się przede
wszystkim na charakter roszczenia i okoliczności sprawy. Strona pozwana
korzystała bezumownie z nieruchomości powodów i nie zgodziła się, także
w procesie, na świadczenie właścicielom ekwiwalentnej rekompensaty,
a roszczenie było co do zasady usprawiedliwione. Wniesienie powództwa było
więc „wymuszone” stanowiskiem pozwanej Gminy, przy czym rozmiar
wynagrodzenia był ocenny.
W zażaleniu strona pozwana zakwestionowała orzeczenie o kosztach
postępowania apelacyjnego, powołując się na naruszenie art. 102 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zastosowanie art. 102 k.p.c. aktualizuje się „w wypadkach szczególnie
uzasadnionych”, jednakże przesłanki tego przepisu nie są ustawowo zdefiniowane
i ocenia je sąd orzekający w okolicznościach konkretnej sprawy. W istocie więc
sąd ma tu dużą swobodę decyzyjną, podlegającej ograniczonej kontroli
instancyjnej. Szczególnie wówczas, gdy kontroli takiej dokonuje Sąd Najwyższy,
działający przede wszystkim w interesie publicznym i korygujący zaskarżone
orzeczenie – w wypadku naruszenia interesu jednostkowego – tylko przy
oczywistym naruszenia prawa (por. art. 3989
§ 1 k.p.c.).
W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy uzasadnił swoje stanowisko
w nawiązaniu do treści art. 102 k.p.c. W takiej sytuacji nie wystąpiły uzasadnione
podstawy do kwestionowania zaskarżonego orzeczenia. Należało w konsekwencji
oddalić zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).