Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 5 MAJA 2011 R.
III KK 42/11
Zarówno art. 39 § 1 k.k.s., jak i art. 86 § 1 k.k., określając granice kary
łącznej grzywny posługują się kryterium ilości stawek dziennych. W konse-
kwencji, ustalenie najsurowszej kary jednostkowej, stanowiącej dolną granicę
kary łącznej, musi uwzględniać liczbę orzeczonych stawek dziennych. Nato-
miast górną granicę tej kary będzie wyznaczała suma stawek dziennych,
ustalonych odnośnie do każdej z jednostkowych grzywien. Kara łączna
grzywny nie może jednocześnie przekroczyć granic rodzajowych. tj. 1080
stawek dziennych w przypadku art. 39 § 1 k.k.s. i 810 stawek dziennych w
przypadku art. 86 § 1 k.k. Ustalenie granic kary łącznej grzywny odbywa się
więc niezależnie od wysokości stawek przyjętych w poszczególnych wyro-
kach.
Przewodniczący: sędzia SN J. Szewczyk.
Sędziowie: SN Z. Puszkarski, SA (del. do SN) H. Komisarski (spra-
wozdawca).
Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Gemra.
Sąd Najwyższy w sprawie Mirosława P., skazanego z art. 258 § 1 k.k. i
innych, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 5 maja 2011 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od wyroku łącznego Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 września 2010 r.,
o d d a l i ł kasację (…).
2
U Z A S A D N I E N I E
Mirosław P. został skazany prawomocnymi wyrokami:
1. Sądu Rejonowego w B. z dnia 1 marca 2004 r., za przestępstwo z
art. 258 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zb. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 §
1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popeł-
nione w okresie od wiosny 1996 r. do dnia 10 września 1996 r., na karę 3 lat
pozbawienia wolności oraz 180 stawek dziennych grzywny po 200 zł jedna
stawka.
2. Sądu Rejonowego w G. z dnia 19 października 2004 r., za przestęp-
stwo z art. 56 § 2 k.k.s., popełnione w dniu 29 kwietnia 2000 r., na karę
grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 40 zł jedna stawka.
3. Sądu Rejonowego w G. z dnia 21 października 2004 r., za przestęp-
stwo z art. 284 § 2 k.k., popełnione w okresie od sierpnia 1999 r. do listopada
1999 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100
stawek dziennych po 10 zł jedna stawka.
4. Sądu Rejonowego w G. z dnia 13 grudnia 2004 r., za przestępstwo z
art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., na karę roku i
6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 80 stawek
dziennych po 50 zł jedna stawka.
5. Sądu Rejonowego w B. z dnia 15 marca 2002 r., za popełnione w
okresie od marca 2002 r. do października 2003 r. przestępstwa:
a) z art. 258 § 3 k.k., na karę grzywny w wysokości 50 stawek dzien-
nych po 500 zł jedna stawka,
b) z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k., na karę 11 miesięcy
pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych po
500 zł jedna stawka,
3
c) z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 5 i 6 k.k. w zb. z art. 299 § 1 k.k. w
zw. z art. 11 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 k.k., na karę 11 miesięcy
pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych po
500 zł jedna stawka,
d) z art. 55 § 1 k.k.s., na karę grzywny w wysokości 10 stawek dzien-
nych po 500 zł jedna stawka,
e) z art. 56 § 1 k.k.s. (czyn ten został popełniony w okresie od grudnia
2001 r. do października 2002 r.), na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,
przy czym orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności i grzywny zostały
sprowadzone do kar łącznych 11 miesięcy pozbawienia wolności oraz 300
stawek dziennych grzywny po 500 zł jedna stawka.
6. Sądu Rejonowego w G. z dnia 24 kwietnia 2006 r., za przestępstwa:
a) z art. 292 § 1 k.k., popełnione w dniu 5 stycznia 1998 r., na karę 4
miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 10 stawek dzien-
nych po 20 zł jedna stawka,
b) z art. 267 d.k.k., popełnione w dniu 12 lutego 1998 r., na karę 4 mie-
sięcy ograniczenia wolności,
c) z art. 291 § 1 k.k., popełnione w lutym 1998 r., na karę roku pozba-
wienia wolności oraz grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych po 20 zł
jedna stawka,
przy czym orzeczone wyżej kary zostały sprowadzone do kar łącznych roku i
2 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono
na okres 4 lat próby oraz grzywny w wysokości 25 stawek dziennych po 20 zł
jedna stawka.
7. Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 czerwca 2009 r., za przestępstwa:
a) z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., popełnione w okresach od
dnia 12 kwietnia 2000 r. do dnia 18 kwietnia 2001 r. i od dnia 1 września 2000
r. do dnia 18 kwietnia 2001 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności,
4
b) z art. 276 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., popełnione w okresie od wrze-
śnia 1999 r. do dnia 18 kwietnia 2001 r. i od dnia 27 sierpnia 1998 r. do dnia
18 kwietnia 2001 r., na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,
c) z art. 286 § 1 k.k., popełnione w sierpniu 2000 r., na karę roku i 6
miesięcy pozbawienia wolności,
przy czym orzeczone wyżej kary sprowadzono do kary łącznej 2 lat pozba-
wienia wolności.
8. Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 września 2009 r., za przestępstwa:
a) z art. 310 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i
w zw. z art. 12 k.k., popełnione w drugiej połowie września, najpóźniej dnia
26 września 2003 r., na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wy-
sokości 100 stawek dziennych po 50 zł jedna stawka,
b) z art. 191 § 2 k.k., popełnione w dniu 21 listopada 2001 r., na karę
roku pozbawienia wolności,
c) z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popełnione w okresie od 5
września 2001 r. do 31 października 2001 r., na karę 3 miesięcy pozbawienia
wolności,
d) z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popeł-
nione w okresie od maja 2003 r. do czerwca 2003 r., na karę roku pozbawie-
nia wolności,
przy czym orzeczone wyżej kary pozbawienia wolności zostały sprowadzone
do kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności.
Wyrokiem łącznym z dnia 15 września 2010 r., Sąd Okręgowy w G.:
I. połączył kary pozbawienia wolności wymierzone Mirosławowi P. wy-
rokami: Sądu Rejonowego w B. z dnia 1 marca 2004 r., Sądu Rejonowego w
G. z dnia 13 grudnia 2004 r., Sądu Rejonowego w B. z dnia 15 marca 2006 r.,
Sądu Rejonowego w G. z dnia 26 czerwca 2009 r. i Sądu Okręgowego w G. z
dnia 25 września 2009 r. i orzekł karę łączną 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia
wolności,
5
II. pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w powyższych wyrokach pozosta-
wił do odrębnego wykonania,
III. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył
okresy odbycia poszczególnych kar od dnia 10 września 1996 r. do dnia 6
sierpnia 1997 r., od dnia 8 grudnia 2008 r. do dnia 8 czerwca 2010 r. i od dnia
20 stycznia 2004 r. do dnia 20 grudnia 2004 r.,
IV. połączył kary grzywny wymierzone Mirosławowi P. wyrokami: Sądu
Rejonowego w B. z dnia 1 marca 2004 r., Sądu Rejonowego w G. z dnia 19
października 2004 r., Sądu Rejonowego w G. z dnia 21 października 2004 r.,
Sądu Rejonowego w G. z dnia 13 grudnia 2004 r., Sądu Rejonowego w B. z
dnia 15 marca 2006 r., Sądu Rejonowego w G. z dnia 24 kwietnia 2006 r. i
Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 września 2009 r. i orzekł karę łączną
grzywny w wysokości 699 stawek dziennych po 50 zł jedna stawka,
V. pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach wymienionych w
punkcie IV pozostawił do odrębnego wykonania,
VI. na poczet kary łącznej grzywny zaliczył uiszczone już grzywny i
okresy odbytej zastępczej kary pozbawienia wolności, uznając tę karę za wy-
konaną w całości,
VII. umorzył postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kar
pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w G. z dnia
21 października 2004 r. i z dnia 24 kwietnia 2006 r.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w
pierwszej instancji, w dniu 23 września 2010 r.
Kasację od tego wyroku, na podstawie art. 521 k.p.k., w zakresie roz-
strzygnięć zawartych w punktach IV i VI, na niekorzyść Mirosława P., wywiódł
Prokurator Generalny, który podniósł zarzut rażącego i mającego wpływ na
treść wyroku naruszenia prawa materialnego art. 39 § 1 k.k.s. w zw. z art. 39
§ 2 k.k.s., polegającego na wymierzeniu skazanemu kary łącznej grzywny w
wymiarze 699 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na
6
50 zł, to jest w rozmiarze niższym od najwyższej z kar wymierzonych za
zbiegające się przestępstwa i przestępstwa skarbowe, która wyrokiem Sądu
Rejonowego w B. z dnia 15 marca 2002 r. orzeczona została w rozmiarze
150 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na
500 zł.
Ostatecznie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w czę-
ści dotyczącej rozstrzygnięć zawartych w punktach IV oraz VI i przekazanie w
tym zakresie sprawy Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie zauważyć należy, że zgodnie z art. 39 § 2 k.k.s., w razie
skazania za zbiegające się przestępstwa skarbowe i przestępstwa pospolite,
sąd wymierza karę łączną na zasadach określonych w tym Kodeksie.
Z kolei, w myśl art. 39 § 1 k.k.s., sąd wymierza karę łączną grzywny w
granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa
do ich sumy, nie przekraczając jednak 1080 stawek dziennych.
Zgodnie zaś z art. 20 § 2 k.k.s., do przestępstw skarbowych ma zasto-
sowanie art. 86 § 2 k.k., który stanowi, że wymierzając karę łączną grzywny,
sąd określa na nowo wysokość jednej stawki dziennej, kierując się wskaza-
niami określonymi w art. 33 § 3 k.k., przy czym wysokość stawki dziennej nie
może przekroczyć najwyższej ustalonej poprzednio.
Zestawiając regulacje Kodeksu karnego skarbowego (art. 39 k.k.s. i art.
20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 86 § 2 k.k.) z regulacjami Kodeksu karnego (art. 86 §
1 i 2 k.k.), odnoszącymi się do zasad ustalania granic kary łącznej grzywny,
stwierdzić można, że są one tożsame za wyjątkiem rodzajowej, górnej grani-
cy, która w Kodeksie karnym skarbowym jest wyższa (1080 stawek, w Ko-
deksie karnym – 810 stawek).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy podkreślić
trzeba, że Sąd Okręgowy w G. orzekając karę łączną grzywny, powstałą z
7
połączenia kar grzywny orzeczonych za przestępstwa skarbowe i za prze-
stępstwa pospolite, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie dopuścił się obrazy
ani art. 39 § 1 k.k.s., ani art. 39 § 2 k.k.s.
Otóż, Sąd ten ustalił ilość stawek dziennych na 699. Najsurowszą zaś
karą jednostkową była kara 180 stawek dziennych, orzeczona wyrokiem Są-
du Rejonowego w B. z dnia 1 marca 2004 r. Natomiast suma stawek dzien-
nych, przy uwzględnieniu połączonych kar grzywien, wyniosła 900. Tak więc,
zgodnie z art. 39 § 1 k.k.s., Sąd Okręgowy mógł orzec karę łączną grzywny w
granicach od 180 stawek dziennych do 900 stawek dziennych. Orzeczenie tej
kary w rozmiarze 699 stawek mieściło się zatem w tych granicach.
Wartość jednej stawki została określona na kwotę 50 zł. Określając na
nowo wartość stawki dziennej, zgodnie z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 86 § 2
k.k., Sąd Okręgowy nie mógł jedynie przekroczyć najwyższej ustalonej po-
przednio. W tym przypadku była to kwota 500 zł. W takiej wysokości ustalono
wartość jednej stawki dziennej w wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 15
marca 2002 r.
W konsekwencji, ustalając ilość stawek dziennych i określając wartość
jednej stawki dziennej, Sąd Okręgowy postąpił zgodnie z zasadami zawarty-
mi w cytowanych wyżej przepisach. Nie dopuścił się więc zarzuconego w ka-
sacji naruszenia prawa materialnego.
Z wywodów zawartych w kasacji wynika, że zdaniem skarżącego usta-
lenie dolnej granicy kary łącznej grzywny, tj. najsurowszej kary jednostkowej,
powinno odbywać się nie tylko przez pryzmat ilości orzeczonych stawek
dziennych, ale powinno to być wynikiem iloczynu ilości stawek dziennych i
wartości jednej stawki. Dlatego też, zdaniem skarżącego, najsurowszą karą
jednostkową była kara 150 stawek dziennych grzywny, orzeczona wyrokiem
Sądu Rejonowego w B. z dnia 15 marca 2002 r., ponieważ iloczyn tej ilości
stawek i ustalonej w tym wyroku wartości stawki dziennej, a więc kwoty 500
zł, daje sumę 75 000 zł. Iloczyn orzeczonej zaskarżonym wyrokiem ilości
8
stawek dziennych (699) i wartości jednej stawki (50 zł) daje zaś kwotę 34 950
zł.
Uzasadniając swoje stanowisko skarżący powołał się na wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 15 października 2008 r., IV KK 113/08, LEX Nr 469408,
w którym wyrażono pogląd zbieżny z tym, który zaprezentowano w kasacji.
Taki też pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 r., III
KK 231/10, LEX Nr 653511. W obu wyrokach Sąd Najwyższy wsparł swoje
stanowisko poglądem wyrażonym przez G. Rejman (G. Rejman: Kodeks kar-
ny. Część ogólna. Komentarz, Warszawa 1999, str. 1216).
Sąd Najwyższy, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, nie po-
dziela poglądu wyrażonego w powyższych wyrokach Sądu Najwyższego, a
co za tym idzie, nie podziela poglądu skarżącego.
W przekonaniu Sądu Najwyższego, treść art. 39 § 1 k.k.s., podobnie jak
i art. 86 § 1 k.k. oraz art. 86 § 2 k.k. (znajdującego zastosowanie na gruncie
Kodeksu karnego skarbowego) jest jasna i wykładnia językowa prowadzi do
jednoznacznych wniosków, co do zawartych w nich zasad orzekania kary
łącznej grzywny.
Zarówno art. 39 § 1 k.k.s., jak i art. 86 § 1 k.k., określając granice kary
łącznej grzywny posługują się kryterium ilości stawek dziennych. W konse-
kwencji, ustalenie najsurowszej kary jednostkowej, stanowiącej dolną granicę
kary łącznej, musi odbywać się wyłącznie przez pryzmat ilości orzeczonych
stawek dziennych. Natomiast górną granicę tej kary będzie wyznaczała suma
stawek dziennych, ustalonych odnośnie do każdej z jednostkowych grzywien.
Kara łączna grzywny nie może jednocześnie przekroczyć granic rodzajowych,
tj. 1080 stawek dziennych w przypadku art. 39 § 1 k.k.s. i 810 stawek dzien-
nych w przypadku art. 86 § 1 k.k.
Ustalenie granic kary łącznej grzywny odbywa się więc niezależnie od
wysokości stawek przyjętych w poszczególnych wyrokach. Kwotowe ozna-
czenie wartości tych stawek nie ma z tego punktu widzenia żadnego znacze-
9
nia (poza sytuacją, gdy za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa orze-
czono grzywnę w systemie stawek dziennych oraz grzywnę określoną kwo-
towo, o czym będzie mowa poniżej). Taki też pogląd jest wyrażany przez
większość przedstawicieli doktryny [P. Kardas (w:) Kodeks karny. Część
ogólna. Komentarz, red. A. Zoll, Kraków 2007, teza 54 do art. 86; A. Marek:
Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2007, teza 6 do art. 86; S. Żółtek (w:)
Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom II, red. M. Królikowski i R. Za-
włocki: Warszawa 2010, teza 36 do art. 86, W. Wróbel: Nowa Kodyfikacja
Karna. Kodeks Karny. Krótki komentarz. Zeszyt 15, Warszawa 1998 r., str. 46
– 49]. Na tym tle stanowisko wyrażone przez G. Rejman, we wspomnianym
już wcześniej komentarzu, na które powołał się Sąd Najwyższy w wyrokach z
dnia z dnia 15 października 2008 r. i z dnia 1 grudnia 2010 r. jawi się jako od-
osobnione, ale co najistotniejsze, nie znajduje ono jakiegokolwiek oparcia w
brzmieniu art. 39 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k. Ustalanie granic kary łącznej
grzywny poprzez iloczyn wartości stawki dziennej i ilości stawek dziennych
wydaje się być działaniem contra legem.
Jeżeli chodzi o art. 86 § 2 k.k., to jest on konsekwencją przyjęcia sys-
temu wymiaru grzywny w stawkach dziennych. W rezultacie, tak jak w przy-
padku orzekania jednostkowych kar grzywien, tak też i w przypadku kary
łącznej grzywny orzekanie jej ma charakter dwuetapowy. Po ustaleniu ilości
stawek dziennych, w granicach określonych zgodnie z zaprezentowanym wy-
żej mechanizmem, konieczne jest ustalenie wartości stawki dziennej. Właśnie
art. 86 § 2 k.k. zawiera regulację dotyczącą drugiego etapu. Przepis ten przy
wymiarze kary łącznej grzywny nakazuje określić na nowo wysokość jednej
stawki dziennej, wskazując zarazem, że stawka określona na potrzeby tej ka-
ry nie może przekroczyć najwyższej z ustalonych poprzednio stawek, tj. okre-
ślonych przy wymiarze grzywny za pozostające w zbiegu przestępstwa.
Treść art. 86 § 2 k.k. nie pozostawia wątpliwości, że granice wysokości
stawki dziennej, w ramach których sąd ma możliwość dokonania wyboru jej
10
wysokości na potrzeby kary łącznej, wyznaczone są przez dolny próg za-
czerpnięty z art. 23 § 3 k.k.s. (jedna trzydziesta części minimalnego wyna-
grodzenia), gdy kara łączna grzywny orzekana jest w oparciu o regulacje Ko-
deksu karnego skarbowego albo z art. 33 § 3 k.k. (10 zł), gdy kara łączna
grzywny orzekana jest w oparciu o regulacje Kodeksu karnego, górny próg
wyznacza natomiast najwyższa stawka przyjęta w orzeczeniach wydanych za
pozostające w zbiegu przestępstwa.
Brzmienie art. 86 § 2 k.k. nie daje podstaw do wyprowadzania jakich-
kolwiek innych reguł modyfikujących granice wysokości możliwej do orzecze-
nia stawki dziennej, a w szczególności takiej, która uzależniałaby ustalenie
wartości tej stawki od ilości określonych wcześniej stawek dziennych, jak to
przyjęto w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2008 r. i z
dnia 1 grudnia 2010 r.
Istota stawkowego systemu orzekania grzywny wymaga, aby rozstrzy-
gnięcie co do liczby stawek było całkowicie niezależne od statusu majątko-
wego sprawcy, natomiast rozstrzygnięcie co do wysokości jednej stawki od-
wrotnie – zależne wyłącznie od tego statusu. Jedyny wypływający z tej reguły
wniosek to taki, że kręgi okoliczności wpływających na jedną i drugą decyzję
powinny być rozłączne. Stanowisko wyrażone w cytowanych wyrokach Sądu
Najwyższego prowadzi zaś do zgoła odmiennej reguły, tj. takiej, która naka-
zuje ścisłe uzależnienie od siebie obu decyzji. Takie rozumowanie zaprzecza
istocie orzekania grzywny w stawkach dziennych.
Nadto, art. 86 § 2 k.k. zobowiązuje sąd do określenia na nowo wysoko-
ści stawki dziennej. Oznacza to, że bierze się pod uwagę dochody sprawcy,
jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe
z chwili orzekania kary łącznej grzywny wyrokiem łącznym (wydaje się, że
niespornym jest to, że art. 86 § 2 k.k. odnosi się tylko do orzekania przedmio-
towej kary wyrokiem łącznym). Ustalanie kary łącznej, poprzez zabieg prze-
mnożenia ilości stawek dziennych przez wartość stawki, także i w tym przy-
11
padku, podważa sens regulacji art. 86 § 2 k.k., która w swym założeniu ma
realizować zasadę ścisłego rozdzielenia obu faz orzekania grzywny w staw-
kach dziennych.
Potwierdzeniem słuszności stanowiska wyrażonego w niniejszym po-
stanowieniu jest, jak się wydaje, regulacja art. 63 § 1 k.k. W przepisie tym
ustawodawca nakazuje zaliczać na poczet grzywny okres rzeczywistego po-
zbawienia wolności w sprawie. Zdecydował jednocześnie, że jeden dzień po-
zbawienia wolności odpowiada dwóm dziennym stawkom grzywny. Dla tak
ustalonego mechanizmu bez znaczenia pozostaje wartość stawki dziennej.
Niezależnie, czy wartość ta będzie wysoka czy niska jeden dzień pozbawie-
nia wolności zawsze będzie odpowiadał dwóm stawkom dziennym grzywny.
Podobne regulacje zawarte zostały w art. 45 § 1 k.k.w. i art. 46 § 1 k.k.w.
Jedynym przypadkiem, przy którym w procesie ustalania granic kary
łącznej grzywny będzie miało znaczenie kwotowe oznaczenie wysokości
stawki dziennej jest sytuacja, gdy za pozostające w zbiegu realnym przestęp-
stwa orzeczono grzywnę w stawkach dziennych oraz grzywnę kwotową.
Zgodnie się bowiem z § 2a art. 86 k.k., w takim przypadku, karę łączną
grzywny wymierza się kwotowo. Niezbędne będzie więc sprowadzenie kary
orzeczonej w stawkach dziennych do kwoty poprzez przemnożenie ilości
stawek przez wartość jednej stawki. Regulacja ta ma jednak charakter wyjąt-
kowy. Stanowi odstępstwo od reguły i jest wręcz jej potwierdzeniem. Sens
dodania do art. 86 k.k. § 2a zasadzał się właśnie na konieczności wprowa-
dzenia tej odmienności, ponieważ obowiązujące przed dodaniem tegoż para-
grafu regulacje nie zawierały normy wskazującej sądom, jak powinny postą-
pić w opisanej sytuacji.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy oddalił kasację i na pod-
stawie art. 636 § 1 k.p.k. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego ob-
ciążył Skarb Państwa.