Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 2/11
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z odwołania Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej z siedzibą w
Warszawie
od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem Europejskiej Telefonii Cyfrowej Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w L.
w sprawie określenia warunków współpracy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 19 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 24 marca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 24 marca 2010 r., zmienił wyrok Sądu
Okręgowego z 12 marca 2009 rw ten sposób, że oddalił odwołanie Telekomunikacji
Polskiej S.A. w Warszawie (powód) od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego w całości skargą kasacyjną.
Wnosząc o przyjęcie jej do rozpoznania powód powołał się na dwie okoliczności
wymienione w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c., to jest na występowanie w sprawie
zagadnienia prawnego oraz potrzebę wykładni przepisów budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie.
2
W skardze kasacyjnej powoda sformułowano dwa zagadnienie prawne.
Pierwsze z nich polega na „potrzebie wyjaśnienia podstawy prawnej uznania w
treści Zaskarżonej decyzji oraz Decyzjach indywidualnych, że Prezes UKE
(Pozwany) jest uprawniony do dokonania wyboru modelu finansowania
Ogólnokrajowego Spisu Abonentów (model bezpłatny z częścią komercyjną albo
model kosztowy); jest uprawniony do zobowiązania Powoda do bezpłatnego
przekazywania Zainteresowanemu egzemplarzy OSA pomimo faktu, że do spisu
nie jest dołączona część komercyjna (brak jakiegokolwiek postanowienia na ten
temat w treści Zaskarżonej decyzji) i tym samym do wprowadzenia trzeciego
modelu finansowania OSA (Decyzja z dnia 14 lipca 2006 r. przewiduje dwa modele:
model bezpłatny z częścią komercyjną oraz model kosztowy); jest uprawniony do
zróżnicowania trybu wyboru modelu finansowania OSA w zależności od tego czy
Powód zawarł z Zainteresowanym umowę o udostępnianie danych (model wybiera
samodzielnie Powód - co jest bezsprzeczne), czy wydana jest decyzja
administracyjna zastępująca umowę ww. podmiotów (model finansowania OSA
wybiera Prezes UKE)”.
Drugie zagadnienie prawne zidentyfikowane w skardze kasacyjnej powoda
polega na „potrzebie wyjaśnienia, możliwości zobowiązania przez Prezesa UKE
przedsiębiorcy wyznaczonego (TP) do nieodpłatnego wydawania OSA, w
przypadku braku faktycznych i technicznych możliwości dołączania do OSA części
komercyjnej, tj. przyjęcia nieznanego decyzji wyznaczającej modelu finansowania
OSA - w treści Decyzji indywidualnych przyjęto bowiem model bezpłatnego
przekazywania egzemplarzy OSA pomimo faktu, że do spisu nie jest dołączona
część komercyjna”.
W zakresie dotyczącym potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości oraz wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
powód podnosi, że należy rozstrzygnąć dwie kwestie. Po pierwsze, „czy w myśl art.
67 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 2, art. 28 ust. 1 pkt 2 oraz art. 31 ust. 2 pkt 3 Ustawy
Prawo telekomunikacyjne Prezesowi UKE przysługuje uprawnienie w zakresie: -
dokonania wyboru modelu finansowania Ogólnokrajowego Spisu Abonentów w
treści Zaskarżonej decyzji oraz Decyzji indywidualnych; - zobowiązania Powoda do
bezpłatnego przekazywania Zainteresowanemu egzemplarzy OSA pomimo faktu,
3
że do spisu nie jest dołączona część komercyjna (brak jakiegokolwiek
postanowienia na ten temat w treści Zaskarżonej decyzji) i tym samym do
wprowadzenia trzeciego modelu finansowania OSA (Decyzja z dnia 14 lipca 2006 r.
przewiduje dwa modele: model bezpłatny z częścią komercyjną oraz model
kosztowy); - zróżnicowania trybu wyboru modelu finansowania OSA w zależności
od tego czy Powód zawarł z Zainteresowanym umowę o udostępnianie danych
(model wybiera samodzielnie Powód - co jest bezsprzeczne), czy wydana jest
decyzja administracyjna zastępująca umowę ww. podmiotów (model finansowania
OSA - zdaniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie - wybiera Prezes UKE)”. Po
drugie, „jak należy rozumieć pojęcie „interesu publicznego" oraz „interesu
użytkowników końcowych", o których mowa w art. 28 ust. 1 Ustawy Prawo
telekomunikacyjne”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
1. Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
2. Zgodnie z utrwalonym rzecznictwem Sądu Najwyższego dotyczącym
wymogów uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
w oparciu o przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., powinno ono zawierać
wywód oparty na jurydycznej argumentacji, że w sprawie rzeczywiście
występuje istotne zagadnienie prawne. Sformułowanie zagadnienia prawnego
powinno zawierać wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie
problemu prawnego w sposób zbliżony do tego, jaki jest przyjęty przy
przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie SN z 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SK
50/2010). Sformułowane przez powoda zagadnienia nie zostały powiązane z
przepisem prawa, lecz z okolicznościami faktycznymi niniejszej sprawy, zaś
uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w zakresie
zagadnienia prawnego nie zawiera wymaganego wywodu, odpowiadającego
przedstawionym powyżej wymogom.
3. Z kolei przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na potrzebę
wykładni przepisów prawa nakłada na skarżącego obowiązek określenia, które
4
przepisy wymagają wykładni Sądu Najwyższego ze wskazaniem, na czym
polegają związane z tym poważne wątpliwości lub z przedstawieniem
rozbieżności występujących w orzecznictwie sądów (postanowienie SN z 5
kwietnia 2011 r., sygn. akt III SK 50/2010). Nie spełnia tego wymogu
umieszczenie wykazu orzeczeń Sądu Okręgowego oraz Sądu Apelacyjnego i
twierdzenie, że w sprawach tych sądy, w analogicznych okolicznościach
faktycznych, odmiennie zinterpretowały te same przepisy. Rzeczą Sądu
Najwyższego przy ocenie, czy skarga kasacyjna może być przyjęta do
rozpoznania, nie jest doszukiwanie się w uzasadnieniu podstaw skargi
jurydycznej argumentacji mającej wykazać spełnienie przesłanki z art. 3989
§ 1
pkt 2 k.p.c.
4. Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.