Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 440/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSN Iwona Koper (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Gminy Miasto S.
przeciwko Jadwidze J. i Mieczysławowi J.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 7 lipca 2011 r.,
skargi kasacyjnej pozwanych
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 2 marca 2010 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok oraz zmienia wyrok Sądu
Rejonowego w S. z dnia 2 października 2009r. sygn. akt
I C 820/09 i oddala powództwo;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanych koszty
procesu w całości, pozostawiając ich szczegółowe
wyliczenie referendarzowi Sądu Rejonowego w S.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 2 października 2009 r. Sąd Rejonowy w S., w
uwzględnieniu powództwa Gminy Miasto S., opartego na podstawie art. 10 ust. 1
ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn. Dz. U.
z 2001 r. Nr 124, poz. 1361), uzgodnił treść księgi wieczystej nr 136976/6
prowadzonej przez Sąd Rejonowy w S. dla nieruchomości lokalowej położonej
w S. przy ul. B. 41/4 przez wykreślenie w dziale II w/w księgi wpisu jako właścicieli
na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej Jadwigi i Mieczysława małżonków
J. i wpisanie na to miejsce prawa własności na rzecz Gminy Miasto S.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym.
Gmina Miasto S. była właścicielem działki miejskiej nr 62 w S. przy ul B. 41,
obr. 3 P. o obszarze 0.0512 m2
zabudowanej budynkiem mieszkalnym, dla której
Sąd Rejonowy w S. prowadzi księgę wieczystą nr 41600/7. Lokal mieszkalny nr 4
w tym budynku należał do mieszkaniowego zasobu Gminy. W dniu 2 listopada
1999 r. zostało zawarte porozumienie między Wojewodą Z. a Gminą Miasto S.,
w którym (pkt 3) Zarząd Miasta zobowiązał się do dnia 31 stycznia 2000 r.
wskazać do zasiedlenia sześć lokali mieszkalnych z zasobów komunalnych dla
osób pełniących funkcje publiczne w regionie wskazanych przez Wojewodę i w tym
terminie zawrzeć z zainteresowanymi stosowne umowy najmu. W przypadku
zawarcia umowy najmu osoby te zobowiązane były do wykonania remontu lokalu
na własny koszt bez możliwości żądania zwrotu poniesionych na ten cel nakładów,
a w zamian zostały zwolnione z obowiązku wpłacenia kaucji zabezpieczającej.
W tamtym okresie zasady prowadzenia przez Zarząd Miasta gospodarki majątkiem
Gminy w zakresie nabywania, zbywania i obciążania zabudowanych
i niezabudowanych nieruchomości gruntowych oraz ich wydzierżawiania i najmu
na okres dłuższy niż trzy lata określone były w uchwale Rady Miasta S.
nr XLI/521/97 z dnia 29 grudnia 1997 r. zmienionej następnie uchwałą
nr XLII/532/98 z dnia 6 stycznia 1998 r., uchwałą nr X/397/99 z dnia 21 czerwca
1999 r. i uchwałą nr X/465/99 z dnia 25 października 1999 r. W 1999 r. rodzina
pozwanych składała się z pięciu osób w tym trojga pełnoletnich dzieci, z których
dwoje zamieszkiwało z rodzicami i pozostawało na ich utrzymaniu. Rodzina
3
zamieszkiwała w M. na Osiedlu S. 29/7 w mieszkaniu spółdzielczym, do którego
pozwanym przysługiwało lokatorskie prawo. Mieczysław J. dysponował w tym
czasie prawem do lokalu przy ul M. w S. składającym się z kuchni i pokoju, który
został mu przydzielony przez pracodawcę ze względu na pełnienie funkcji w
Związku Zawodowym „Solidarność”. Z lokalu tego pozwany korzystał sporadycznie.
Pozwani nie występowali o przydział lokalu komunalnego. W listopadzie 1999 r.
przedstawiciel Zarządu Gminy S. zawiadomił pozwanego, o otrzymaniu mieszkania
komunalnego. Po pozytywnym zaopiniowaniu tej propozycji przez władze
regionalne Związku Zawodowego „Solidarność” pozwany wyraził zgodę na
przydzielenie mu lokalu. Wówczas też została uruchomiona procedura zmierzająca
do zawarcia umowy najmu lokalu, w ramach której nie badano sytuacji
mieszkaniowej, rodzinnej i wysokości dochodów pozwanych. W dniu 1 grudnia
1999 r. zastępca dyrektora Wydziału Budynków i Lokali Komunalnych Urzędu
Miasta skierował pozwanych do Towarzystwa Budownictwa Społecznego
zarządzającego częścią zasobu mieszkaniowego Gminy w celu zawarcia umowy
najmu otrzymanego lokalu. Umowa zawarta została na podstawie art. 6 ustawy z 2
lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (tekst jedn.
z 1998 r. Nr 120, poz. 787 ze zm. – dalej u.n.l.), pkt 3 porozumienia z 2 listopada
1999 r. oraz ust. 1 pkt 6 uchwały Rady Miasta z 29 marca 1999 r. nr VII/39/99 z 29
marca 1999 r. w sprawie przyjęcia do realizacji zasad gospodarowania
mieszkaniowym zasobem Gminy oraz kryteriów wyboru osób, z którymi umowy
najmu powinny być zawierane w pierwszej kolejności na czas nieoznaczony, ze
wskazaniem w niej wysokości czynszu regulowanego w oparciu o uchwałę Rady
Miasta z 28 grudnia 1998 r. w sprawie stawek za czas od 1 lutego 1999 r. do 31
grudnia 2000 r. W dacie zawarcia umowy łączny dochód rodziny pozwanych
przypadający na cztery osoby pozostające we wspólnym gospodarstwie domowym
wynosił 5.393,40 zł i przekraczał minimalny próg dochodowy określony w § 15 ust.
1 pkt 2 uchwały Rady Miasta z dnia 29 marca 1999 r., jednak nie przekraczał
wskazanego w nim maksymalnego progu dochodowego upoważniającego do
wydania skierowania bądź upoważnienia do zawarcia umowy najmu, który dla takiej
rodziny wynosił 1655,50 zł na osobę. W dniu 22 czerwca 2002 r. sporządzony
został na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 29 grudnia 1997 r. protokół
4
uzgodnienia warunków sprzedaży pozwanym zajmowanego przez nich lokalu w
trybie bezprzetargowym. Wartość lokalu określono na 168.500 zł, zastosowano
75% bonifikatę, po uwzględnieniu której pozostała do zapłaty kwota 42.125 zł, którą
pomniejszono o ulgę w wysokości 30% z tytułu jednorazowej wpłaty ceny, w
następstwie czego cena lokalu wyniosła 29.487,50 zł. W dniu 4 lipca 2002 r.
zawarta została umowa ustanowienia odrębnej własności przedmiotowego lokalu
oraz jego sprzedaży pozwanym za w/w cenę.
Stosowana w powodowej Gminie praktyka ogłaszania uchwał Rady Miasta
polegała na wywieszaniu ich na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta. W taki sposób
ogłoszone zostały opisane uprzednio uchwały Rady Miasta S. z dnia 29 grudnia
1997 r. i uchwały ją zmieniające oraz uchwała z dnia 29 marca 1999 r. W latach
1996 do 1998 w lokalnej prasie ogłoszono jedynie kilka uchwał dotyczących planów
zagospodarowania przestrzennego oraz dotyczących opłat i podatków lokalnych.
Uchwały dotyczące planów zagospodarowania przestrzennego były ponadto
ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Województwa Z.
W oparciu o przytoczone ustalenia Sąd Rejonowy uznał, z powołaniem się
na przepisy Konstytucji oraz art. 40 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
terytorialnym (Dz.U. Nr 16, poz. 95 ze zm.), że wymienione wyżej uchwały Rady
Miasta S., ogłoszone zostały zgodnie z art. 42 ust. 1 u.s.g. i weszły w życie jako
akty prawa miejscowego, obowiązujące na obszarze Gminy Miasto S. Uchwała z
dnia 29 marca 1999 r. – w jej § 1 – wykluczała możliwość oddawania w najem
lokali mieszkalnych należących do zasobu mieszkaniowego Gminy na innych niż
określone w niej zasadach, a możliwość taką wykluczały także regulacje ustawy z
dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych. Jako
źródło prawa powszechnie obowiązującego na terenie Gminy, mające charakter
normatywny i generalny uchwała ta objęta jest dyspozycją art. 58 k.c. Sąd
Rejonowy wskazał, że wynikający z art. 88 ust. 1 Konstytucji oraz przepisów ustawy
z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów
prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2010 r. Nr 17, poz.95) wymóg ogłaszania uchwały
rady gminy w dzienniku urzędowym, obejmuje jedynie akty prawa miejscowego,
publikowane po wejściu w życie tej ustawy tj. po 1 stycznia 2001 r. Wcześniejsza
ustawa z dnia 30 grudnia 1950 r. o wydawaniu Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej
5
Polskiej i Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” (Dz.U.
Nr 58, poz. 524 z 1991 r.) nie regulowała zagadnienia publikacji aktów prawa
miejscowego. Kwestia ta została uregulowana w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o
samorządzie gminnym. Przepis art. 42 ust. 1 tej ustawy w wersji obowiązującej do
dnia 31 grudnia 2000 r. stanowił, że przepisy gminne ogłasza się przez
rozplakatowanie obwieszczeń w miejscach publicznych lub w inny sposób
miejscowo przyjęty, a także przez ogłoszenie w lokalnej prasie, chyba że przepisy
prawa stanowią inaczej, przy czym – jak uznał – wybór sposobu publikacji należy
do przedmiotu stanowiącego to prawo. W ocenie Sądu Rejonowego w sytuacji, gdy
pozwani dysponowali tytułami prawnymi do dwóch lokali mieszkalnych, a więc nie
był spełniony określony w uchwale z dnia 29 marca 1999 r. (§ 2 ust. 6 pkt a)
warunek nieposiadania tytułu prawnego do zajmowania lokalu mieszkalnego,
zawarta z pozwanymi mimo to umowa najmu była sprzeczna z ustawą (art. 58 § 1
k.c.) i z tej przyczyny nieważna. W warunkach ograniczonej dostępności mieszkań
umowa ta naruszała także zasady sprawiedliwości. W konsekwencji nie mogła też
nastąpić bezprzetargowa sprzedaż przedmiotowego lokalu na rzecz pozwanych
jako jego najemców. Wymóg przetargu, wynikający z art. 37 ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741 ze z. –
dalej u.g.n.) ma charakter obligatoryjny, a bezwzględnie obowiązujący charakter
tego przepisu powoduje, że sprzedaż bez jego zachowania jest nieważna.
Zaskarżonym obecnie wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanych,
podzielając ustalenia faktyczne i motywy prawne wyroku Sądu pierwszej instancji.
Sąd Apelacyjny dodatkowo ustalił, że pozwani w związku z uzgodnieniami co do
zawarcia umowy najmu przedmiotowego lokalu, przed jej zawarciem zrzekli się
lokatorskiego prawa do lokalu w M. na rzecz córki i w następstwie tego, w dacie
zawarcia umowy najmu nie dysponowali już formalnie prawem do tego lokalu.
Jednak mimo, to nie spełniali warunków uchwały Rady Miasta z 29 marca 1999 r.,
wyłączającej zawarcie najmu z osobą, która posiada tytuł prawny do zajmowanego
lokalu i nie znajduje się w trudnych warunkach mieszkaniowych. Pozwany
dysponował bowiem w tym czasie prawem do zajmowania lokalu składającego się
z pokoju i kuchni, zaspokajającego w minimalnym lecz wystarczającym zakresie
potrzeby mieszkaniowe pozwanych.
6
W skardze kasacyjnej wniesionej przez pozwanych skarżący w nawiązaniu
do wcześniejszych zarzutów apelacji, zarzucili wyrokowi Sądu Okręgowego
naruszenie:
1) art. 58 § 1 k.c. przez:
- przyjęcie, że umowa najmu była nieważna z powodu sprzeczności
z przepisami uchwały Rady Miasta S. z dnia 29 marca 1999 r., która nie
może być uznana za obowiązujący akt prawny ze względu na brak
prawidłowego ogłoszenia,
- uznanie, że umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego
sprzedaży z dnia 4 lipca 2002 r. jest sprzeczna z art. 34 ust. 1 pkt 3,
art. 37 ust. 1 i 2 pkt 1 u.g.n., podczas gdy sprzedaż lokalu z naruszeniem
zasady pierwszeństwa (dla najemcy) nie mogła skutkować nieważnością
zgodnie z art. 36 u.g.n., który przewidywał, że naruszenie dyspozycji
art. 34 ust. 1 do 5 skutkuje wyłącznie odszkodowawczą
odpowiedzialnością właściwej jednostki samorządu terytorialnego, a nadto
umowa nie pozostawała w sprzeczności z art. 37 ust. 1 i 2 pkt 1 u.g.n.
albowiem zgodnie z § 3 ust. 1 załącznika nr 1 do uchwały Rady Miasta
z 29 grudnia 1997 r., skarżącym jako najemcom przysługiwało prawo do
nabycia lokalu w trybie bezprzetargowym,
2) art. 58 § 1 k.c. w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 uchwały z dnia 29 marca 1999 r. przez
przyjęcie sprzeczności umowy najmu z tym przepisem, podczas gdy przepisy
uchwały nie znajdują zastosowania do obrotu nieruchomościami na podstawie
umów zawieranych w oparciu o art. 13 u.g.n.;
3) art. 58 § 2 k.c. przez przyjęcie że umowa najmu z dnia 7 grudnia 1999 r. była
sprzeczna z zasadami współżycia społecznego – zasadami sprawiedliwości
społecznej.
4) § 2 ust. 1 uchwały Rady Miasta S. z dnia 29 marca 1999 r. :
- przez przyjęcie, że osoby posiadające jakikolwiek tytuł prawny do
zajmowania jakiegokolwiek lokalu mieszkalnego pozbawione były prawa
zawarcia umowy najmu na podstawie tej uchwały,
7
- polegające na uznaniu, że rezygnacja przez pozwanych z lokalu w M. na
rzecz córki w związku z uzgodnieniami co do zawarcia umowy najmu
przedmiotowego lokalu godziła w jej postanowienia;
5) art. 233 § 1 k.p.c. przez uznanie, że dysponowanie przez pozwanego prawem
do zajmowania lokalu przy ul M. w S. przydzielonego pozwanemu przez
przełożonego wyłączało pozwanych z kręgu adresatów uchwały z dnia 29
marca 1999 r., podczas, gdy lokal ten nie był przeznaczony do zaspokojenia
potrzeb mieszkaniowych rodziny skarżących i nie nadawał się do ich
zaspokojenia;
Wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku, orzeczenie co do istoty sprawy
przez oddalenie powództwa lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu lub Sądowi Rejonowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przepis art. 3983
§ 3 k.p.c., eliminujący możliwość kontrolowania przez Sąd
Najwyższy prawidłowości poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych i dokonanej
oceny dowodów nie wskazuje przepisów, które nie mogą w związku z tym być
objęte podstawą naruszenia przepisów postępowania. Niewątpliwie jednak
wynikające z art. 3983
§ 3 k.p.c. wyłączenie odnosi się do twierdzeń dotyczących
wadliwości ustalonego stanu faktycznego oraz prowadzącej do tych ustaleń oceny
dowodów, a więc przede wszystkim do art. 233 § 1 k.p.c., określającego kryteria ich
oceny pod względem wiarygodności i mocy. Wypełniający drugą podstawę skargi
zarzut naruszenia art. 233 § 1 jest więc z ustawy niedopuszczalny. Ubocznie
jedynie pozostaje zauważyć, że sposób jego sformułowania i uzasadnienie tego
zarzutu, zawierające krytykę wniosków prawnych wyciągniętych przez Sąd
Okręgowy z ustalonego stanu faktycznego, sytuuje go w istocie na płaszczyźnie
subsumcji prawa materialnego. Bez wskazania jednak naruszonych w ten sposób
przepisów prawa materialnego zarzut, także w tym ujęciu, pozostaje bezskuteczny.
Kwestie objęte nim stanowią zresztą przedmiot dalszych zarzutów opartych na
właściwej dla ich podniesienia pierwszej podstawie kasacyjnej.
Zarzuty materialnoprawne skargi sformułowane zostały dwutorowo, z jednej
strony zmierzają do wykazania, iż nie doszło do nieważności umowy sprzedaży
8
(z powodu niedochowania trybu przetargowego), gdyż pozwani nie mieli statusu
najemców na podstawie ważnej umowy najmu. Umowa ta – jak podnoszą – nie
może być uznana na podstawie art. 58 § 1 k.c. za sprzeczną z uchwałą Rady
Miasta z dnia 29 marca 1999 r., gdyż z powodu niedopełnienia wymogów
prawidłowego ogłoszenia nie weszła ona w życie. Obok tego skarżący zarzucają,
że umowa najmu nie została zawarta na podstawie tej uchwały, lecz na podstawie
art. 13 u.g.n., zatem wszystkie wcześniej wymienione kwestie uznane przez Sądy
orzekające za doniosłe dla rozstrzygnięcia nie mają dla niego znaczenia.
Sposób publikacji aktów prawa miejscowego był wcześniej uregulowany
w poszczególnych ustawach samorządowych. Przepis art. 42 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. Nr 13, poz. 74 – dalej u.s.g.)
w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r. stanowił, że przepisy
gminne ogłasza się przez rozplakatowanie obwieszczeń w miejscach publicznych
lub w inny sposób miejscowo przyjęty, a także przez ogłoszenie w miejscowej
prasie chyba, że przepisy prawa stanowią inaczej. Akty prawa miejscowego były
publikowane w dzienniku wojewódzkim tylko w przypadkach wskazanych w ustawie
(np. art. 22 ust. 2 tej ustawy – statuty gmin, art. 18 ust 2 pkt 14 ustawy
o zagospodarowaniu przestrzennym). W doktrynie istniał spór co do wykładni
art. 42 u.s.g., który utrzymał się także na gruncie obecnej – podobnej regulacji –
ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych
z dnia 20 lipca 2000 r. (Dz.U. Nr 62, poz. 718) w odniesieniu do przepisów
porządkowych prawa miejscowego. Wszystkie przepisy prawa miejscowego są
obecnie publikowane w wojewódzkim dzienniku urzędowym, akty o charakterze
porządkowym dodatkowo w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo
przyjęty na danym terenie lub w środkach masowego przekazu. Źródłem
rozbieżnych poglądów odnośnie do tego, czy wymienione w art. 42 u.s.g. sposoby
publikacji należy stosować łącznie czy oddzielnie było nadawanie różnego
znaczenia użytym w nim spójnikom „lub” i „a także”. Prawidłowa – w ocenie Sądu
Najwyższego – wykładnia art. 42 u.s.g. dokonana przez Sądy orzekające,
w oparciu o dyrektywy językowe doprowadziła do trafnej konkluzji, że przepis ten
przewidywał trzy alternatywne sposoby ogłoszenia aktu prawnego, mające
równorzędne znaczenie, a dokonanie wyboru co do zastosowania któregoś z nich
9
pozostawione zostało podmiotowi stanowiącemu prawo miejscowe.
W uzasadnieniu zarzutu błędnej wykładni art. 42 u.s.g., skarżący nie kwestionuje
przyjęcia jako właściwej dla jej dokonania płaszczyzny językowej, nie podnoszą też
argumentów mogących podważyć trafność przyjętego w jej wyniku stanowiska, że
zastosowanie chociażby jednego ze sposób publikacji aktu gminnego, które
określał art. 42 u.s.g., realizowało obowiązek jego ogłoszenia, warunkujący wejście
w życie tego aktu. Wymóg prawidłowego ogłoszenia uchwał Rady Miasta z dnia
29 grudnia 1997 r. i dnia 29 marca 1999 r., ze skutkiem w postaci ich wejścia
w życie, został spełniony przez „rozplakatowanie w miejscu publicznym”
(wywieszenia ich tekstu w siedzibie Urzędu Miasta) W tym stanie rzeczy,
doniosłość z punktu widzenia możliwego wpływu na wyniku sprawy zachowują już
tylko te zarzuty skargi, które zmierzają do podważenia dokonanej na podstawie
art. 58 § 1 k.c oceny zgodności z prawem i ważności przedmiotowych umów najmu,
i sprzedaży objętego sporem lokalu mieszkalnego.
Zasadnie podnoszą skarżący, że w stanie faktycznym ustalonym przez Sąd
Okręgowy, odbiegającym w istotny sposób od ustaleń Sądu pierwszej instancji,
w dacie zawierania umowy najmu z powodową Gminą nie posiadali oni tytułu
prawnego do zajmowania lokalu mieszkalnego w rozumieniu § 2 uchwały z dnia
29 marca 1999 r. Uchwała nie odnosi się w żaden sposób do przyczyn, które
mogły spowodować taki stan rzeczy, zatem żadnej nie uznaje za dyskwalifikującą
potencjalnego najemcę przy zawieraniu umowy najmu. Prezentowane w tym
względzie przez Sąd Okręgowy odmienne stanowisko, wykraczające poza treść
normy ustanowionej w § 2, narusza ten przepis, a w efekcie wobec uznania na
podstawie jego błędnej wykładni, że zawarta umowa najmu pozostaje z nim
w sprzeczności narusza także art. 58 § 1 k.c. przez jego nieprawidłowe
zastosowanie. Podkreślenia wymaga przy tym, że – co jest poza sporem i wynika
z ustalonego stanu faktycznego – pozwani zrzekli się prawa do dotychczasowego
lokalu mieszkalnego w porozumieniem z powodową Gminą i zgodnie z jej
wskazaniami, by spełnić wymogi warunki do nawiązania stosunku najmu na
podstawie i na warunkach uchwały z dnia 29 marca 1999 r., co stanowiło element
realizacji zobowiązania powodowej Gminu wynikającego z porozumienia zawartego
z Wojewodą Z. do zabezpieczania lokali mieszkalnych z zasobów komunalnych
10
osobom pełniącym funkcje publiczne w regionie. W tym stanie rzeczy nie można
podzielić obecnego stanowiska Gminy w tym zakresie, jak i będącej wyrazem jego
akceptacji oceny obu Sądów orzekających, że okoliczności nawiązania stosunku
najmu, w tym fakt zrzeczenia się przez pozwanych prawa do dotychczasowego
lokalu poza S. naruszały zasady współżycia społecznego, odwołujące się m. innymi
do uznawanych społecznie ocen właściwego i lojalnego zachowania.
Nie można odmówić skarżącym racji także odnośnie tego, że przesłanki
wyłączającej zawarcie z nimi umowy najmu, na gruncie § 2 uchwały z dnia
29 marca 1999 r., nie stanowiło przydzielanie pozwanemu przez pracodawcę
(w czasie i na zasadach bliżej nie ustalonych w sprawie) dla jego potrzeb
i w związku z pełnioną funkcją związkową poza miejscem zamieszkania, lokalu
składającego się z pokoju i kuchni jedynie tymczasowo, tj. na czas oczekiwania na
uzyskanie przydziału w S. lokalu dla całej rodziny. Z pewnością jednak, zajmowanie
tego lokalu przez rodzinę składającą się czterech dorosłych osób pozwalałoby
stwierdzić, że znajduje się ona w trudnych warunkach mieszkaniowych, jak
wymagał tego wskazany § 2 uchwały.
Ze wskazanych przyczyn pozwanym, jako najemcom przedmiotowego lokalu
mieszkalnego przysługiwało pierwszeństwo jego nabycia w drodze bezprzetargowej
na podstawie art. 34 ust. 6 u.g.n. i art. 37 ust. 2 pkt 1 u.g.n. Nie było tym samym
podstaw do uznania, że z powodu sprzeczności z tymi przepisami czynność jego
nabycia była nieważna, a konsekwencji do uwzględnienia powództwa.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy w uwzględnieniu wniesionej
skargi, której podstawa naruszenia prawa materialnego okazała się oczywiście
uzasadniona, uchylił zaskarżony wyrok i orzekł co do istoty sprawy przez zmianę
wyroku Sądu Rejonowego i oddalenie powództwa (art. 39816
k.p.c.). O kosztach
postępowania kasacyjnego orzeczono stosownie do art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391
§ 1 i art. 39821
k.p.c.
11