Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 16/11
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Elektrociepłowni K. Spółki Akcyjnej z siedzibą
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 7 lipca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 15 października 2010 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od Elektrociepłowni K. Spółki Akcyjnej na rzecz
Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki 360 zł (trzysta
sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 31 grudnia 2008 r., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki
(dalej: “Prezes URE” lub “pozwany”) orzekł, że Elektrociepłownia K. S.A. (dalej:
“powód”) nie przestrzegała obowiązku utrzymania zapasów paliw w ilości
zapewniającej utrzymanie ciągłości dostaw energii elektrycznej ciepła do odbiorców
określonej w § 2 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i
Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie zapasów paliw w
przedsiębiorstwach energetycznych (Dz.U. Nr 39, poz. 338) i w związku ze
2
stwierdzonym niedoborem – w ilości 38.345 Mg węgla kamiennego na dzień 31
marca 2008 r. – wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 45.000 zł, co
stanowiło 0,011% przychodu tego przedsiębiorcy z działalności koncesjonowanej
osiągniętego w 2007 r.
Powód zaskarżył decyzję organu regulacyjnego odwołaniem.
Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2009 r. Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów w Warszawie oddalił odwołanie.
Wyrok Sądu Okręgowego powód zaskarżył apelacją.
Wyrokiem z dnia 15 października 2010 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie na
podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.
Wyrok Sądu Apelacyjnego (w całości) zaskarżyła skargą kasacyjną strona
powodowa. Skargę oparto na podstawie materialnoprawnej (art. 3983
§ 1 pkt 1
k.p.c.) i zarzucono:
a) błędną wykładnię art. 10 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo
energetyczne (Dz.U. z 2006 r., Nr 89, poz. 265, ze zm.) przez
przyjęcie, że zapas paliw powinien pokrywać zużycie
odpowiadające minionemu okresowi;
b) błędną wykładnię § 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i
Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie zapasów
paliw w przedsiębiorstwach energetycznych przez błędne
utożsamianie użytego w tym przepisie pojęcia “zapas” paliw z
pojęciem “zużycie” paliw, o którym mowa w § 3 powołanego
rozporządzenia.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano, że w
sprawie występuje istotne zagadnienie prawne. Wskazano, że na skutek
stosowania przez Prezesa URE nieprawidłowej wykładni art. 10 Prawa
energetycznego oraz § 2 i § 3 rozporządzenia w sprawie zapasów paliw w
przedsiębiorstwach energetycznych, organ ten nie realizuje w sposób prawidłowy
swojej funkcji kontrolnej, mającej na celu zapewnienie bezpieczeństwa
energetycznego przez zagwarantowanie utrzymywania przez przedsiębiorstwa
energetyczne obowiązkowego zapasu paliw. Sposób stosowania wskazanych
przepisów przez Prezesa URE prowadzi bowiem do zawyżenia obowiązkowego
3
zapasu paliw w okresach, kiedy zużycie paliw spada z miesiąca na miesiąc (tj. przy
przejściu z okresu zimowego na wiosenny) oraz zaniżenia poziomu
obowiązkowego zapasu paliw, w stosunku do zapasu wymaganego ustawowo w
okresach, kiedy zużycie rośnie z miesiąca na miesiąc (tj. przy przejściu z okresu
jesiennego na zimowy). W konsekwencji organ regulacyjny nie spełnia swojej
funkcji kontrolnej w szczególności w sytuacji przejścia na okres zimowy. Wówczas
bowiem Prezes URE wymaga od przedsiębiorstw energetycznych utrzymywania
jedynie takiego zapasu paliw, który pokrywałby zużycie w okresie letnim.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona przeciwna – Prezes URE wniósł
o: 1. odmowę przyjęcia skargi powoda do rozpoznania, ewentualnie 2. oddalenie
skargi oraz o: 3. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu przed Sądem Najwyższym, według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Chociaż wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania oparto na
przyczynie przyjęcia skargi do rozpoznania określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. to
nie można uznać, że autorka skargi wykazała, że w sprawie występuje określona w
tym przepisie przyczyna przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Uzasadnienie
wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w oparciu o przesłankę
przyjęcia skargi z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. powinno bowiem zawierać wykazanie,
przy pomocy jurydycznej argumentacji, że w sprawie rzeczywiście występuje
istotne zagadnienie prawne – powinno polegać na sformułowaniu tego zagadnienia
i wskazaniu argumentów prawnych, które prowadzą do rozbieżnych ocen
prawnych, w tym także na sformułowaniu przez skarżącego jego własnego
stanowiska co do interpretacji przedstawianego zagadnienia. Powołanie się na
przepisy prawa, bez przedstawienia jurydycznej argumentacji służącej wykazaniu,
że w sprawie występuje zagadnienie prawne dotyczące tych przepisów -
zagadnienie które wymaga wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy, nie może być
uznane za dowiedzenie istnienia przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Sformułowane zagadnienie powinno odwoływać się w sposób generalny i
4
abstrakcyjny do treści przepisu, który nie podlega jednoznacznej wykładni, a
którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i
prawa pozytywnego.
Autorka rozpatrywanej skargi kasacyjnej nie wykazała, odpowiednią
argumentacją jurydyczną, że w sprawie występuje podane w skardze istotne
zagadnienie prawne dotyczące przepisów prawa materialnego – art. 10 Prawa
energetycznego oraz § 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach
energetycznych. Nie wykazała także, dlaczego wadliwa jest – w jej ocenie -
wykładnia wskazanych przepisów dokonana przez Sąd Apelacyjny w zaskarżonym
wyroku.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawione zostało stanowisko
Sądu Apelacyjnego, które nie może być podważone wyłącznie na zasadzie
twierdzenia, że nie usuwa ono wątpliwości strony procesu. W szczególności Sąd
Apelacyjny oparł się na niebudzącej kontrowersji zasadzie wynikającej z art. 10 ust.
1 Prawa energetycznego że miarą obowiązku przedsiębiorstwa energetycznego
jest utrzymywanie zapasów paliw w ilości zapewniającej utrzymywanie ciągłości
dostaw energii elektrycznej lub ciepła do odbiorców. Obowiązek ten został
skonkretyzowany w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki
Społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach
energetycznych , i w ten sposób uprawnione jest zrekonstruowanie normy prawnej
określającej zakres obowiązku przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się
wytwarzaniem energii elektrycznej lub ciepła.
Skarżący nie przdstawił przekonującej argumentacji swego założenia jakoby
Sąd niewłaściwie interpretował przepisy rozporządzenia, jego § 2 i § 3. W
szczególności nie ma racji autorka skargi, że przyjęta w zaskarżonym wyroku
wykładnia powołanych przepisów prowadzi do zawyżenia obowiązkowego zapasu
paliw w okresie przejścia z okresu zimowego na letni oraz zaniżenia poziomu
zapasu przy przejściu z okresu letniego na zimowy. W rozporządzeniu z 12 lutego
2003 r. – w jego § 3 – przyjęto bowiem, że jednym z elementów wyliczenia zapasu
jest określony dla każdego miesiąca współczynnik. Współczynnik ten został
określony w taki sposób, aby w miesiącach w których następuje zmiana sposobu
5
rozliczania z okresu letniego na zimowy i odwrotnie, przedsiębiorca energetyczny
mógł “łagodnie” przechodzić zmiany tych okresów. (w pażdzierniku współczynnik
wynosi 1,0 – koniec okresu letniego, a w listopadzie 1,1; a w marcu – 0,8 – koniec
okresu zimowego – taka sama wartość jest przewidziana dla kwietnia – pierwszego
miesiąca okresu letniego).
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w art.
3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.
Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego ma swoją podstawę § 12
ust. 4 pkt 2 w związku z § 14 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).