IV CSK 101/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 101/11
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z powództwa K. L.
przeciwko małoletniemu D. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 lipca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 31 sierpnia 2010 r.,
odrzuca skargę kasacyjną w części dotyczącej wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 29 stycznia 2010 r., odmawia przyjęcia
skargi kasacyjnej w pozostałej części oraz oddala wniosek
powódki o zasądzenie kosztów postępowania.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną
do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty tylko przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Sąd Najwyższy, rozpoznając nadzwyczajny środek zaskarżenia, jakim jest
skarga kasacyjna, nie jest trzecią instancją sądową, lecz działa w interesie
publicznym, wyjaśniając istotne zagadnienia prawne, dokonując wykładni
przepisów budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, bądź usuwając z obrotu prawnego orzeczenia wydane
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwe. Dlatego też
nie każda skarga kasacyjna może być przyjęta do rozpoznania.
W niniejszej sprawie nie występuje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości, gdyż art.1082, 216 i 212 k.c., były już
wielokrotnie wykładane w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz omawiane
w piśmiennictwie.
Strona skarżąca podnosi również, że naruszenie wskazanych przepisów
było oczywiste. Taki zarzut powoduje, że nie można równocześnie podnosić, iż
w ramach naruszenia tych samych przepisów w sprawie pojawiło się istotne
zagadnienie prawne albo potrzeba wykładni tych przepisów, ponieważ budzą one
poważne wątpliwości lub wywołują rozbieżności w orzecznictwie. Jeżeli bowiem
w związku z domniemanym naruszeniem przepisu występuje istotne zagadnienie
3
prawne albo powstaje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, to
nie może być mowy o oczywistym (rażącym) naruszeniu tego przepisu,
prowadzącym do oczywistej zasadności skargi kasacyjnej w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Uwzględniając powyższe stwierdzić trzeba, że stanowisko strony skarżącej
jest nielogiczne i niekonsekwentne, albo zagadnienie wykładni i zastosowania
normy jest proste, a w konsekwencji naruszenie przepisów prawa oczywiste albo
problem jest skomplikowany, przez co powoduje poważne wątpliwości,
prowadzące do rozbieżności ocen lub w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, a tym samym naruszenie prawa przez sąd nie jest oczywiste.
Zgodnie z art. 3981
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje od wydanego
przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących
postępowanie w sprawie. Z tych względów należało odrzucić skargę kasacyjną
w części dotyczącej wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 stycznia 2010 r.
W pozostałej części odmówiono przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
(art. 3989
§ 2 k.p.c.). O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy
orzekł na podstawie art. 102 w zw. z art.108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39820
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 7 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z powództwa K. L.
przeciwko małoletniemu D. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 lipca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 31 sierpnia 2010 r.,
odrzuca skargę kasacyjną w części dotyczącej wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 29 stycznia 2010 r., odmawia przyjęcia
skargi kasacyjnej w pozostałej części oraz oddala wniosek
powódki o zasądzenie kosztów postępowania.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną
do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty tylko przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Sąd Najwyższy, rozpoznając nadzwyczajny środek zaskarżenia, jakim jest
skarga kasacyjna, nie jest trzecią instancją sądową, lecz działa w interesie
publicznym, wyjaśniając istotne zagadnienia prawne, dokonując wykładni
przepisów budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, bądź usuwając z obrotu prawnego orzeczenia wydane
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwe. Dlatego też
nie każda skarga kasacyjna może być przyjęta do rozpoznania.
W niniejszej sprawie nie występuje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości, gdyż art.1082, 216 i 212 k.c., były już
wielokrotnie wykładane w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz omawiane
w piśmiennictwie.
Strona skarżąca podnosi również, że naruszenie wskazanych przepisów
było oczywiste. Taki zarzut powoduje, że nie można równocześnie podnosić, iż
w ramach naruszenia tych samych przepisów w sprawie pojawiło się istotne
zagadnienie prawne albo potrzeba wykładni tych przepisów, ponieważ budzą one
poważne wątpliwości lub wywołują rozbieżności w orzecznictwie. Jeżeli bowiem
w związku z domniemanym naruszeniem przepisu występuje istotne zagadnienie
3
prawne albo powstaje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, to
nie może być mowy o oczywistym (rażącym) naruszeniu tego przepisu,
prowadzącym do oczywistej zasadności skargi kasacyjnej w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Uwzględniając powyższe stwierdzić trzeba, że stanowisko strony skarżącej
jest nielogiczne i niekonsekwentne, albo zagadnienie wykładni i zastosowania
normy jest proste, a w konsekwencji naruszenie przepisów prawa oczywiste albo
problem jest skomplikowany, przez co powoduje poważne wątpliwości,
prowadzące do rozbieżności ocen lub w sprawie występuje istotne zagadnienie
prawne, a tym samym naruszenie prawa przez sąd nie jest oczywiste.
Zgodnie z art. 3981
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje od wydanego
przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących
postępowanie w sprawie. Z tych względów należało odrzucić skargę kasacyjną
w części dotyczącej wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 stycznia 2010 r.
W pozostałej części odmówiono przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
(art. 3989
§ 2 k.p.c.). O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy
orzekł na podstawie art. 102 w zw. z art.108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39820
k.p.c.