I PZ 14/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I PZ 14/11
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa W. D.
przeciwko Przedsiębiorstwu Usług Wodociągowych H. Spółce z o. o. w D. o
odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 lipca 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 21 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z 21 marca 2011 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną pełnomocnika powoda W. D. w sprawie przeciwko Przedsiębiorstwu
Usług Wodociągowych H. Sp. z o.o. w D.
Sąd wskazał, że zarządzeniem z 8 lutego 2011 r. pełnomocnik powoda
został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej przez
dołączenie pełnomocnictwa procesowego udzielonego celem sporządzenia i
wniesienia skargi kasacyjnej oraz podpisania odpisu skargi w terminie 7 dni pod
2
rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie zostało uznane za doręczone w dniu 28
lutego 2011 r., termin upłynął 7 marca 2011 r. i do tej daty pełnomocnik nie
uzupełnił wymienionych braków. Skutkowało to odrzuceniem skargi kasacyjnej.
W zażaleniu od tego postanowienia pełnomocnik skarżącego zarzucił
naruszenie art. 139 § 1 k.p.c. przez uznanie zarządzenia za doręczone, choć nie
zachodziły po temu przesłanki. Wskazał, że nie miał możliwości zapoznania się z
treścią zarządzenia, nie miał bowiem wiedzy co do obu awizo. Wniósł o
przeprowadzenie dowodu z formularza wypełnionego przez doręczyciela co do
sposobu pozostawienia awizo przesyłki.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie znajduje uzasadnionych podstaw i wymaga oddalenia.
W pierwszej kolejności Sąd Najwyższy nie uznał za stosowne
przeprowadzenia dowodu wnioskowanego przez stronę. Zmierzał on bowiem do
dowiedzenia okoliczności już wykazanej. Druk potwierdzenia odbioru (k. 363 akt
sprawy) zawiera bowiem adnotację, że przesyłkę pozostawiono w skrzynce
odbiorczej.
Przesyłkę doręczał ten sam doręczyciel, który dostarczał pełnomocnikowi
skarżącego inne, wcześniejsze przesyłki, które były przez pełnomocnika lub osobę
upoważnioną odbierane przy pierwszym doręczeniu a także po awizowaniu. Strona
nie zaoferowała innych dowodów, które mogłyby zmierzać do wykazania tezy, że
awizo nie zostało pozostawione we właściwej skrzynce odbiorczej ani, że istniała
możliwość doręczenia bezpośrednio zamiast pozostawienia zawiadomienia. W
szczególności nie wykazano, by biuro pełnomocnika funkcjonowało w taki sposób,
że pozostawienie zawiadomienia stanowiło naruszenie obowiązków doręczyciela
(zawiadomienie zamiast doręczenia). Mając natomiast na uwadze inne przypadki
doręczenia nie ma przesłanek, by wątpić akurat w skuteczność doręczenia
przedmiotowego zarządzenia. Zatem na zasadzie art. 233 § 1 k.p.c., dokonując
oceny całokształtu materiału dowodowego w sprawie nie sposób uznać za
udowodnione twierdzenia, że pełnomocnik nie otrzymał zawiadomienia o próbie
doręczenia przesyłki.
3
Warto przypomnieć, że o zgodności art. 139 k.p.c. z art. 45 i 177 Konstytucji
wypowiadał się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 15 października 2002 r., sygn.
SK 6/02. W uzasadnieniu wskazał na mniejszą ochronę, jakiej wymaga strona w
związku z kolejnymi doręczeniami w sprawie w porównaniu do pierwszego
doręczenia, w szczególności ze względu na to, czy adresat miał – czy nie miał –
obowiązek liczenia się z nadejściem przesyłki. Zachowanie pełnomocnika
skarżącego, który złożył skargę kasacyjną w odpisie niezupełnym (brak podpisu)
oraz bez pełnomocnictwa, uzasadnia twierdzenie, że powinien był się spodziewać
wezwania do uzupełnienia braków. Jak wskazano wyżej nie udowodniono, że nie
doręczono pełnomocnikowi zawiadomienia o zarządzeniu wzywającym do
uzupełnienia braków.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa W. D.
przeciwko Przedsiębiorstwu Usług Wodociągowych H. Spółce z o. o. w D. o
odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 lipca 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 21 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z 21 marca 2011 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną pełnomocnika powoda W. D. w sprawie przeciwko Przedsiębiorstwu
Usług Wodociągowych H. Sp. z o.o. w D.
Sąd wskazał, że zarządzeniem z 8 lutego 2011 r. pełnomocnik powoda
został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej przez
dołączenie pełnomocnictwa procesowego udzielonego celem sporządzenia i
wniesienia skargi kasacyjnej oraz podpisania odpisu skargi w terminie 7 dni pod
2
rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie zostało uznane za doręczone w dniu 28
lutego 2011 r., termin upłynął 7 marca 2011 r. i do tej daty pełnomocnik nie
uzupełnił wymienionych braków. Skutkowało to odrzuceniem skargi kasacyjnej.
W zażaleniu od tego postanowienia pełnomocnik skarżącego zarzucił
naruszenie art. 139 § 1 k.p.c. przez uznanie zarządzenia za doręczone, choć nie
zachodziły po temu przesłanki. Wskazał, że nie miał możliwości zapoznania się z
treścią zarządzenia, nie miał bowiem wiedzy co do obu awizo. Wniósł o
przeprowadzenie dowodu z formularza wypełnionego przez doręczyciela co do
sposobu pozostawienia awizo przesyłki.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie znajduje uzasadnionych podstaw i wymaga oddalenia.
W pierwszej kolejności Sąd Najwyższy nie uznał za stosowne
przeprowadzenia dowodu wnioskowanego przez stronę. Zmierzał on bowiem do
dowiedzenia okoliczności już wykazanej. Druk potwierdzenia odbioru (k. 363 akt
sprawy) zawiera bowiem adnotację, że przesyłkę pozostawiono w skrzynce
odbiorczej.
Przesyłkę doręczał ten sam doręczyciel, który dostarczał pełnomocnikowi
skarżącego inne, wcześniejsze przesyłki, które były przez pełnomocnika lub osobę
upoważnioną odbierane przy pierwszym doręczeniu a także po awizowaniu. Strona
nie zaoferowała innych dowodów, które mogłyby zmierzać do wykazania tezy, że
awizo nie zostało pozostawione we właściwej skrzynce odbiorczej ani, że istniała
możliwość doręczenia bezpośrednio zamiast pozostawienia zawiadomienia. W
szczególności nie wykazano, by biuro pełnomocnika funkcjonowało w taki sposób,
że pozostawienie zawiadomienia stanowiło naruszenie obowiązków doręczyciela
(zawiadomienie zamiast doręczenia). Mając natomiast na uwadze inne przypadki
doręczenia nie ma przesłanek, by wątpić akurat w skuteczność doręczenia
przedmiotowego zarządzenia. Zatem na zasadzie art. 233 § 1 k.p.c., dokonując
oceny całokształtu materiału dowodowego w sprawie nie sposób uznać za
udowodnione twierdzenia, że pełnomocnik nie otrzymał zawiadomienia o próbie
doręczenia przesyłki.
3
Warto przypomnieć, że o zgodności art. 139 k.p.c. z art. 45 i 177 Konstytucji
wypowiadał się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 15 października 2002 r., sygn.
SK 6/02. W uzasadnieniu wskazał na mniejszą ochronę, jakiej wymaga strona w
związku z kolejnymi doręczeniami w sprawie w porównaniu do pierwszego
doręczenia, w szczególności ze względu na to, czy adresat miał – czy nie miał –
obowiązek liczenia się z nadejściem przesyłki. Zachowanie pełnomocnika
skarżącego, który złożył skargę kasacyjną w odpisie niezupełnym (brak podpisu)
oraz bez pełnomocnictwa, uzasadnia twierdzenie, że powinien był się spodziewać
wezwania do uzupełnienia braków. Jak wskazano wyżej nie udowodniono, że nie
doręczono pełnomocnikowi zawiadomienia o zarządzeniu wzywającym do
uzupełnienia braków.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.