I CZ 60/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 60/11
POSTANOWIENIE
Dnia 9 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
SSA Marek Machnij
w sprawie z powództwa S. P.
przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w C.
o zadośćuczynienie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 września 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 listopada 2010 r.,
1. oddala zażalenie,
2. nie obciąża powoda kosztami postępowania
zażaleniowego,
3. zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego na rzecz
adwokata E. A. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych
wraz z należnym podatkiem od towarów i usług tytułem
zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu
powodowi w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem
Najwyższym.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. VI ACz 881/10, Sąd
Apelacyjny odrzucił zażalenie powoda S. P. na postanowienie tego Sądu z dnia 20
lipca 2010 r., przyznające od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa kwotę 1.800 zł tytułem kosztów postępowania
zażaleniowego, wydane po rozpoznaniu wniosku o uzupełnienie postanowienia
tego Sądu z dnia 31 maja 2010 r., oddalającego zażalenie powoda na
postanowienie w przedmiocie odrzucenia pozwu. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny
wskazał, że zażalenie wniesione przez powoda do Sądu Najwyższego zostało
sporządzone przez niego osobiście i nie spełnia wymogu przewidzianego w art. 871
§ 1 k.p.c. Za podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny przyjął art. 370 w
zw. z art. 373, 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c.
Na postanowienie z dnia 29 listopada 2010 r. powód wniósł zażalenie.
Zarzucił naruszenie art. 327 § 1 w zw. z art. 387 § 3 i art. 397 § 2 k.p.c. polegające
na braku pouczenia powoda, działającego bez profesjonalnego pełnomocnika,
o sposobie zaskarżenia wskazanego wyżej postanowienia z dnia 20 lipca 2010 r.
W odpowiedzi na zażalenie Skarb Państwa – Prokuratoria Generalna Skarbu
Państwa wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Można zgodzić się z twierdzeniem, że z akt sprawy nie wynika, aby
wskazane wyżej postanowienie z dnia 20 lipca 2010 r. zostało doręczone
powodowi, występującemu w sprawie osobiście, wraz z pouczeniem o sposobie
zaskarżenia, czego wymaga art. 327 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 397 § 2 k.p.c..
Jednak nie mogło to wpłynąć na prawidłowość odrzucenia zażalenia
sporządzonego z uchybieniem art. 871
§ 1 k.p.c. W przedmiotowym postępowaniu
zażaleniowym istotne jest tylko to, czy zachowane zostały wymagania przewidziane
w art. 871
§ 1 k.p.c. w związku z wniesieniem do Sądu Najwyższego zażalenia na
postanowienie sądu drugiej instancji. Nie mają znaczenia przyczyny ich
3
niezachowania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2010 r.,
II CZ 30/10, nie publ.).
Zatem stosownie do treści art. 130 § 5 k.p.c., który na podstawie art. 3941
§ 3, art. 39821
i 391 § 1 k.p.c. znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu
wywołanym wniesieniem zażalenia do Sądu Najwyższego, oraz według art. 370
w zw. art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuca zażalenie, jeśli
dotknięte jest brakiem polegającym na naruszeniu art. 871
k.p.c., bez wzywania do
jego usunięcia (zob. m. in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca
2010 r., IV CZ 55/10, nie publ.; z dnia 8 lipca 2011 r., IV CZ 28/11, nie publ.; z dnia
21 lipca 2011 r., V CZ 36/11, nie publ.).
Z tych przyczyn, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy postanowił jak w sentencji, o kosztach postępowania zażaleniowego –
zważywszy na trudną sytuację majątkową żalącego – rozstrzygając na podstawie
art. 102 w zw. z art. 3941
§ 3, art. 39821
i 391 § 1 k.p.c. Podstawę przyznania
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej stanowiły zaś § 19 i 20 oraz § 13 ust. 2 pkt 2
i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1348 ze zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 9 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
SSA Marek Machnij
w sprawie z powództwa S. P.
przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Rejonowemu w C.
o zadośćuczynienie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 września 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 listopada 2010 r.,
1. oddala zażalenie,
2. nie obciąża powoda kosztami postępowania
zażaleniowego,
3. zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego na rzecz
adwokata E. A. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych
wraz z należnym podatkiem od towarów i usług tytułem
zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu
powodowi w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem
Najwyższym.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. VI ACz 881/10, Sąd
Apelacyjny odrzucił zażalenie powoda S. P. na postanowienie tego Sądu z dnia 20
lipca 2010 r., przyznające od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa kwotę 1.800 zł tytułem kosztów postępowania
zażaleniowego, wydane po rozpoznaniu wniosku o uzupełnienie postanowienia
tego Sądu z dnia 31 maja 2010 r., oddalającego zażalenie powoda na
postanowienie w przedmiocie odrzucenia pozwu. W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny
wskazał, że zażalenie wniesione przez powoda do Sądu Najwyższego zostało
sporządzone przez niego osobiście i nie spełnia wymogu przewidzianego w art. 871
§ 1 k.p.c. Za podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny przyjął art. 370 w
zw. z art. 373, 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c.
Na postanowienie z dnia 29 listopada 2010 r. powód wniósł zażalenie.
Zarzucił naruszenie art. 327 § 1 w zw. z art. 387 § 3 i art. 397 § 2 k.p.c. polegające
na braku pouczenia powoda, działającego bez profesjonalnego pełnomocnika,
o sposobie zaskarżenia wskazanego wyżej postanowienia z dnia 20 lipca 2010 r.
W odpowiedzi na zażalenie Skarb Państwa – Prokuratoria Generalna Skarbu
Państwa wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania
zażaleniowego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Można zgodzić się z twierdzeniem, że z akt sprawy nie wynika, aby
wskazane wyżej postanowienie z dnia 20 lipca 2010 r. zostało doręczone
powodowi, występującemu w sprawie osobiście, wraz z pouczeniem o sposobie
zaskarżenia, czego wymaga art. 327 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 397 § 2 k.p.c..
Jednak nie mogło to wpłynąć na prawidłowość odrzucenia zażalenia
sporządzonego z uchybieniem art. 871
§ 1 k.p.c. W przedmiotowym postępowaniu
zażaleniowym istotne jest tylko to, czy zachowane zostały wymagania przewidziane
w art. 871
§ 1 k.p.c. w związku z wniesieniem do Sądu Najwyższego zażalenia na
postanowienie sądu drugiej instancji. Nie mają znaczenia przyczyny ich
3
niezachowania (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2010 r.,
II CZ 30/10, nie publ.).
Zatem stosownie do treści art. 130 § 5 k.p.c., który na podstawie art. 3941
§ 3, art. 39821
i 391 § 1 k.p.c. znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu
wywołanym wniesieniem zażalenia do Sądu Najwyższego, oraz według art. 370
w zw. art. 3941
§ 3 i art. 39821
k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuca zażalenie, jeśli
dotknięte jest brakiem polegającym na naruszeniu art. 871
k.p.c., bez wzywania do
jego usunięcia (zob. m. in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca
2010 r., IV CZ 55/10, nie publ.; z dnia 8 lipca 2011 r., IV CZ 28/11, nie publ.; z dnia
21 lipca 2011 r., V CZ 36/11, nie publ.).
Z tych przyczyn, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c., Sąd
Najwyższy postanowił jak w sentencji, o kosztach postępowania zażaleniowego –
zważywszy na trudną sytuację majątkową żalącego – rozstrzygając na podstawie
art. 102 w zw. z art. 3941
§ 3, art. 39821
i 391 § 1 k.p.c. Podstawę przyznania
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej stanowiły zaś § 19 i 20 oraz § 13 ust. 2 pkt 2
i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1348 ze zm.).