I CSK 357/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 357/11
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa I. G.
przeciwko Krajowemu Depozytowi Papierów Wartościowych S.A. w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 16 grudnia 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; nie
obciąża powódki kosztami postępowania kasacyjnego na rzecz
strony pozwanej.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
W niniejszej sprawie nie zachodzą wskazane przesłanki przyjęcia skargi do
rozpoznania. Przede wszystkim nie można uznać, że treść skargi wskazuje, iż jest
ona oczywiście uzasadniona. Nie można dopatrzeć się skutecznego zarzutu
naruszenia art. 140 ust. 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 ze zm.) w brzmieniu sprzed
21.10.2009 r., gdyż przepis ten w sposób jednoznaczny wymagał dla możliwości
uzupełnienia listy wierzytelności inwestorów dysponowania prawomocnym
orzeczeniem sądu stwierdzającym prawo inwestora do otrzymania rekompensaty
oraz jej wysokość. Okolicznością bezsporną w sprawie było, że skarżąca takim
orzeczeniem sądowym nie dysponowała.
Z tego samego względu nie można zgodzić się ze skarżącą, że na gruncie
wspomnianej regulacji występuje istotne zagadnienie prawne dotyczące tego, czy
prawo inwestora do zgłaszania rekompensat nieobjętych listą jest uzależnione od
tego, czy syndyk skorzystał z prawa do korekty stanu wierzytelności, gdyż kwestia
ta nie miała decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w związku
z brakiem uzyskania przez skarżącą wymaganego ustawą prejudykatu sądowego.
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 1 k.p.c. a contrario).
Na podstawie art. 102 w zw. z art. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. Sąd
Najwyższy postanowił nie obciążać powódki kosztami postępowania na rzecz
pozwanego.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa I. G.
przeciwko Krajowemu Depozytowi Papierów Wartościowych S.A. w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 16 grudnia 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; nie
obciąża powódki kosztami postępowania kasacyjnego na rzecz
strony pozwanej.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
W niniejszej sprawie nie zachodzą wskazane przesłanki przyjęcia skargi do
rozpoznania. Przede wszystkim nie można uznać, że treść skargi wskazuje, iż jest
ona oczywiście uzasadniona. Nie można dopatrzeć się skutecznego zarzutu
naruszenia art. 140 ust. 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 ze zm.) w brzmieniu sprzed
21.10.2009 r., gdyż przepis ten w sposób jednoznaczny wymagał dla możliwości
uzupełnienia listy wierzytelności inwestorów dysponowania prawomocnym
orzeczeniem sądu stwierdzającym prawo inwestora do otrzymania rekompensaty
oraz jej wysokość. Okolicznością bezsporną w sprawie było, że skarżąca takim
orzeczeniem sądowym nie dysponowała.
Z tego samego względu nie można zgodzić się ze skarżącą, że na gruncie
wspomnianej regulacji występuje istotne zagadnienie prawne dotyczące tego, czy
prawo inwestora do zgłaszania rekompensat nieobjętych listą jest uzależnione od
tego, czy syndyk skorzystał z prawa do korekty stanu wierzytelności, gdyż kwestia
ta nie miała decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w związku
z brakiem uzyskania przez skarżącą wymaganego ustawą prejudykatu sądowego.
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 1 k.p.c. a contrario).
Na podstawie art. 102 w zw. z art. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. Sąd
Najwyższy postanowił nie obciążać powódki kosztami postępowania na rzecz
pozwanego.