II CSK 221/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 221/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa „P.” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w
S.
przeciwko „S.” Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej –
Towarzystwa Ubezpieczeń Spółki Akcyjnej z siedzibą w S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 12 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 grudnia 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 1 grudnia 2010 r. oddalił apelację pozwanej
spółki S. od wyroku wstępnego Sądu Okręgowego, którym tenże Sad uznał
roszczenie powodowej spółki P. o zapłatę kwoty 265051,69 euro za
usprawiedliwione co do zasady.
Sąd ustalił, że strony zawarły umowę o zamontowanie i wdrożenie
„Automatycznego magazynu pojemników” (dalej zwany „system AKL” –
zautomatyzowana koordynacja dystrybucji części samochodowych dostarczanych
Volkswagen Polska). System AKL to magazyn wysokiego składowania w pełni
zautomatyzowany i sterowany komputerowo. System ten został uruchomiony
w grudniu 2005r., przy czym komisja odbiorcza powołana przez strony w protokole
z dnia 16 maja 2006 r. stwierdziła, że nie spełnia on bliżej określonych w umowie
wymogów. Z kolei w protokole z dnia 31 października 2006 r. zarekomendowała
zarządowi powódki przyjęcie tego systemu jednocześnie zalecając, aby w czasie
trwania gwarancji na miejscu znajdował się wykwalifikowany pracownik pozwanej.
W dniu 22 listopada 2006r. nastąpiła awaria systemu trwająca 38 godzin, w czasie
której części były pakowane ręcznie. Likwidacja awarii nie była prawidłowa, system
operacyjny nie był dostatecznie zabezpieczony przed awarią (za mało kopii
zapasowych rejestrujących dane). Volkswagen określił wysokość szkody na
689.000 euro. Odbiór ostateczny systemu nastąpił w dniu 31 maja 2007r.
Sąd także ustalił, że pozwana zobowiązała się udzielić 12-miesięcznej
gwarancji „na przedmiot umowy” liczonej od daty podpisania protokołu
ostatecznego odbioru technicznego (§ 8 umowy).
Skarga kasacyjna pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego – oparta na obu
podstawach z art. 3983
– zawiera zarzut naruszenia art. 65 § 2 k.c., 471 w zw. z art.
636 k.c., 328 § 2 k.p.c., i zmierza do uchylenia tego wyroku oraz przekazania
sprawy do ponownego rozpoznania.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Godzi się zauważyć, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i wyroku
Sądu pierwszej instancji nie wynika podstawa materialnoprawna uzasadniająca
przyjęcie w ocenie tych Sądów za zasadne co do zasady roszczenie powódki.
Z kluczowego ustalenia, że procedura usunięcia awarii systemu AKL u powódki
przez pracowników skarżącej była nieprawidłowa można mniemać, że w ocenie
tych Sądów skarżąca jest zobowiązana do naprawienia szkody wynikłej
z nienależytego wykonania naprawy, ogólnie ujmując, systemu AKL. Niepodobna
jednak dociec, czy chodzi w tym wypadku o naprawę w ramach rękojmi, czy
gwarancyjną, czy też z innego tytułu.
W sprawie zaś najistotniejsze znaczenie dla oceny dochodzonego
roszczenia ma zagadnienie jego podstawy materialnoprawnej. Sąd Okręgowy
uznając roszczenie powódki za zasadne co do zasady ograniczył się do powołania
art. 471 k.c. Podobnie uczynił Sąd Apelacyjny oddalając apelację pozwanej.
Stwierdził, że skoro procedura usuwania awarii nie była prawidłowa i czas jej
usunięcia spowodował zaprzestania produkcji samochodów, to słusznie przyjął Sąd
Okręgowy, że pozwany ponosi za powyższe odpowiedzialność na podstawie art.
471 k.c. Jest to zaś oczywiste uchybienie obowiązkowi z art. 328 § 2 in fine k.p.c.
„wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa”. Tej
koniecznej analizy prawnej nie może zastąpić jedynie powołanie art. 471 k.c. Brak
w uzasadnieniu Sądów niższej instancji powołania i wyjaśnienia postawy
materialnoprawnej zapadłych rozstrzygnięć utrudnia, jeśli nie uniemożliwia ocenę
prawidłowości zaskarżonego wyroku, co jest wystarczającą przyczyną
uwzględnienia skargi kasacyjnej na mocy art. 39815
k.p.c.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa „P.” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w
S.
przeciwko „S.” Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej –
Towarzystwa Ubezpieczeń Spółki Akcyjnej z siedzibą w S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 12 stycznia 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 1 grudnia 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 1 grudnia 2010 r. oddalił apelację pozwanej
spółki S. od wyroku wstępnego Sądu Okręgowego, którym tenże Sad uznał
roszczenie powodowej spółki P. o zapłatę kwoty 265051,69 euro za
usprawiedliwione co do zasady.
Sąd ustalił, że strony zawarły umowę o zamontowanie i wdrożenie
„Automatycznego magazynu pojemników” (dalej zwany „system AKL” –
zautomatyzowana koordynacja dystrybucji części samochodowych dostarczanych
Volkswagen Polska). System AKL to magazyn wysokiego składowania w pełni
zautomatyzowany i sterowany komputerowo. System ten został uruchomiony
w grudniu 2005r., przy czym komisja odbiorcza powołana przez strony w protokole
z dnia 16 maja 2006 r. stwierdziła, że nie spełnia on bliżej określonych w umowie
wymogów. Z kolei w protokole z dnia 31 października 2006 r. zarekomendowała
zarządowi powódki przyjęcie tego systemu jednocześnie zalecając, aby w czasie
trwania gwarancji na miejscu znajdował się wykwalifikowany pracownik pozwanej.
W dniu 22 listopada 2006r. nastąpiła awaria systemu trwająca 38 godzin, w czasie
której części były pakowane ręcznie. Likwidacja awarii nie była prawidłowa, system
operacyjny nie był dostatecznie zabezpieczony przed awarią (za mało kopii
zapasowych rejestrujących dane). Volkswagen określił wysokość szkody na
689.000 euro. Odbiór ostateczny systemu nastąpił w dniu 31 maja 2007r.
Sąd także ustalił, że pozwana zobowiązała się udzielić 12-miesięcznej
gwarancji „na przedmiot umowy” liczonej od daty podpisania protokołu
ostatecznego odbioru technicznego (§ 8 umowy).
Skarga kasacyjna pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego – oparta na obu
podstawach z art. 3983
– zawiera zarzut naruszenia art. 65 § 2 k.c., 471 w zw. z art.
636 k.c., 328 § 2 k.p.c., i zmierza do uchylenia tego wyroku oraz przekazania
sprawy do ponownego rozpoznania.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Godzi się zauważyć, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i wyroku
Sądu pierwszej instancji nie wynika podstawa materialnoprawna uzasadniająca
przyjęcie w ocenie tych Sądów za zasadne co do zasady roszczenie powódki.
Z kluczowego ustalenia, że procedura usunięcia awarii systemu AKL u powódki
przez pracowników skarżącej była nieprawidłowa można mniemać, że w ocenie
tych Sądów skarżąca jest zobowiązana do naprawienia szkody wynikłej
z nienależytego wykonania naprawy, ogólnie ujmując, systemu AKL. Niepodobna
jednak dociec, czy chodzi w tym wypadku o naprawę w ramach rękojmi, czy
gwarancyjną, czy też z innego tytułu.
W sprawie zaś najistotniejsze znaczenie dla oceny dochodzonego
roszczenia ma zagadnienie jego podstawy materialnoprawnej. Sąd Okręgowy
uznając roszczenie powódki za zasadne co do zasady ograniczył się do powołania
art. 471 k.c. Podobnie uczynił Sąd Apelacyjny oddalając apelację pozwanej.
Stwierdził, że skoro procedura usuwania awarii nie była prawidłowa i czas jej
usunięcia spowodował zaprzestania produkcji samochodów, to słusznie przyjął Sąd
Okręgowy, że pozwany ponosi za powyższe odpowiedzialność na podstawie art.
471 k.c. Jest to zaś oczywiste uchybienie obowiązkowi z art. 328 § 2 in fine k.p.c.
„wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa”. Tej
koniecznej analizy prawnej nie może zastąpić jedynie powołanie art. 471 k.c. Brak
w uzasadnieniu Sądów niższej instancji powołania i wyjaśnienia postawy
materialnoprawnej zapadłych rozstrzygnięć utrudnia, jeśli nie uniemożliwia ocenę
prawidłowości zaskarżonego wyroku, co jest wystarczającą przyczyną
uwzględnienia skargi kasacyjnej na mocy art. 39815
k.p.c.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.