Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 185/11
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Wojciech Katner
w sprawie z powództwa Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w B. i z
powództwa Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w W.
przeciwko Spółdzielni STW w B.
o uchylenie uchwały,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 31 stycznia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powodowej Gminnej Spółdzielni "Samopomoc
Chłopska" w B.
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 grudnia 2010 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2010 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powódki
Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w B. oraz apelację powódki Gminnej
Spółdzielni Samopomoc Chłopska w W. od wyroku Sądu Okręgowego w J. z dnia
12 października 2010 r. w sprawie z dwu powództw wniesionych przeciwko
Spółdzielni STW w B. o uchylenie uchwały pozwanej Spółdzielni nr … z dnia 22
grudnia 2009 r. ustalającej termin uzupełnienia udziałów pozwanej na dzień 31
marca 2010 r. Zarówno Sąd pierwszej instancji, jak i Sąd Apelacyjny uznał
roszczenia powódek za bezzasadne, głównie ze względu na nie wykazanie, z jakim
przepisem prawa kwestionowana uchwała pozwanej pozostaje w sprzeczności.
W skardze kasacyjnej powódki Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska
w B. zarzuca się zaskarżonemu wyrokowi - przytaczając petitum skargi - „obrazę
art. 42 § 3 ustawy Prawo spółdzielcze oraz art. 99 k.p.c. w związku
z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców
prawnych i art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c., a także istnienie zagadnienia prawnego
budzącego wątpliwości i wymagającego dokonania wykładni zgodnie z art. 3989
§ 1
pkt 2 k.p.c." Skarżąca poprzedza to zdaniem wstępnym, że podane sformułowanie
stanowi „podstawy skargi kasacyjnej oraz podstawy wniosku o przyjęcie skargi do
rozpoznania". Skarżąca wnosi o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania.
W przepisach Kodeksu postępowania cywilnego nie ma oczywiście wzorca,
jak ma prezentować się skarga kasacyjna, jest tylko szczegółowo określone, jakie
ma zawierać elementy oraz jakie mają być spełnione warunki prawne, aby skarga
mogła zostać przyjęta do rozpoznania (art. 3984
§ 1 i 3 oraz art. 3989
§ 1 k.p.c.).
Jest też wskazane, że skarga powinna zawierać wniosek wraz z uzasadnieniem
o przyjęcie jej do rozpoznania (art. 3984
§ 2 k.p.c.). W orzecznictwie i doktrynie jest
od lat utrwalone stanowisko, zarówno co do wyodrębnienia wniosku i jego treści,
jak i sposobów wykazania przesłanek uprawniających Sąd Najwyższy do przyjęcia
skargi, zgodnie z art. 3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c. Bardzo liczne orzeczenia Sądu
Najwyższego w tym względzie oraz poglądy doktryny, wyrażone w komentarzach,
3
podręcznikach i monografiach odnoszących się do skargi kasacyjnej, jej charakteru
prawnego w postępowaniu cywilnym i podstaw są powszechnie dostępne i powinny
być znane każdemu prawnikowi wykonującemu zawód związany ze stosowaniem
odpowiednich przepisów, w tym radcom prawnym reprezentującym strony
w postępowaniach sądowych. Przytaczanie przykładów tych orzeczeń oraz
stanowiska doktryny jest więc zbędne.
Przedłożone przez profesjonalnego pełnomocnika powódki pismo
zatytułowane „skarga kasacyjna powoda ad 1" nie spełnia żadnego warunku skargi,
tak dalece, że nie nadaje się nawet do zwrócenia w celu uzupełnienia braków
skargi, w zakresie w jakim dopuszczają to przepisy postępowania. Pełnomocnik
zamieścił bowiem odpowiednie słowa w swoim piśmie, z których ma wynikać,
że podstawą skargi jest naruszenie prawa materialnego (Prawa spółdzielczego),
choć jest to złączone z zaskarżeniem kosztów, a więc rozstrzygnięcia będącego
postanowieniem zawartym w wyroku, które zaskarża się, jeśli to jest w ogóle
dopuszczalne - zażaleniem. Wniosek o przyjęcie skargi mieścić się ma
prawdopodobnie, według autora w końcowym fragmencie petitum skargi, w którym
pisze „a także istnienie zagadnienia prawnego budzącego wątpliwość
i wymagającego dokonania wykładni", co ma znajdować wyjaśnienie w akapicie
uzasadnienia w kwestii zgodności uchwały pozwanej z art. 18 Prawa
spółdzielczego, jako jedynym powołanym przepisem. Nie towarzyszy temu żaden
wywód prawny, który by uzasadniał potrzebę wykładni tego przepisu, poparty
zgłoszonymi wątpliwościami, rozbieżnym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny
oraz choćby sformułowaniem zagadnienia prawnego, stosownie do wymagań
stawianych przez art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. Uzasadnienie skargi ogranicza się
właściwie tylko do polemizowania z ustaleniami faktycznymi i ocenami Sądu drugiej
instancji, co samo w sobie nie może stanowić podstawy skargi kasacyjnej (art. 3983
§ 3 k.p.c.). Ostatni akapit zaledwie półstronicowego uzasadnienia skargi kasacyjnej
dodatkowo świadczy o myleniu przez jej autora postępowania kasacyjnego,
dotyczącego prawomocnego orzeczenia sądowego z kontrolą instancyjną, podczas
gdy postępowanie przed Sądem Najwyższym nie stanowi trzeciej instancji sądowej.
Nie są więc zawarte w skardze żadne argumenty, które mogłyby w fazie tzw.
przedsądu przemawiać nie tylko za jej przyjęciem do rozpoznania, ale w ogóle za
4
skargę sformułowaną zgodnie z przytoczonymi na wstępie przepisami
postępowania cywilnego.
Zachowując daleko posuniętą powściągliwość należy wyrazić dezaprobatę
co do formy i treści przedłożonej skargi kasacyjnej, zarówno ze względu na
przyczyny wymagania jej sporządzenia tylko przez profesjonalnego pełnomocnika
(art. 871
§ 1 k.p.c.), w tym wypadku uczynienia tego przez radcę prawnego, jak
i skierowania jej w taki właśnie sposób do najwyższego organu sądowego
w Polsce.
Z tych względów na podstawie art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c. Sąd Najwyższy odrzucił
skargę kasacyjną.
jw