Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 8 LUTEGO 2012 R.
V KK 294/11
Brak oznaczenia w przepisie typizującym czyn zabroniony górnej
granicy kary oznacza, że karę tę można orzec do górnej granicy wymiaru
danego rodzaju kary.
Przewodniczący: sędzia SN P. Hofmański.
Sędziowie SN: E. Wildowicz, B. Skoczkowska (sprawozdawca).
Prokurator Prokuratury Generalnej: L. Nowakowski.
Sąd Najwyższy w sprawie Lesława G., ukaranego z art. 49 w zw. z
art. 27 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe, po rozpoznaniu
w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 8 lutego 2012 r., kasacji, wniesionej
przez Prokuratora Generalnego na korzyść ukaranego, od wyroku
nakazowego Sądu Rejonowego w G. z dnia 21 maja 2010 r.,
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 10 k.p.s.w.
postępowanie u m o r z y ł (...).
U Z A S A D N I E N I E
Komenda Powiatowa Policji w G. skierowała wniosek o ukaranie
Lesława G. za to, że „w miesiącach grudniu 2009 roku i styczniu 2010 roku
w B., będąc Redaktorem Naczelnym wydawanego pisma «Nie-Głos
2
Mieszkańców» nie dopełnił obowiązku umieszczenia w nim w widocznym i
zwyczajowo przyjętym miejscu informacji dotyczących adresu wydawcy lub
innego właściwego organu, adresu redakcji oraz imienia i nazwiska
redaktora naczelnego, miejsca i daty wydania, nazwy zakładu
wykonującego druk prasowy, międzynarodowego znaku informacyjnego, a
także bieżącej numeracji”, tj. za wykroczenie z art. 49 w zw. z art. 27
ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe.
Wyrokiem nakazowym z dnia 21 maja 2010 r., Sąd Rejonowy w G.
uznał Lesława G. za winnego popełnienia zarzucanego wykroczenia z art.
49 w zw. z art. 27 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe i na
podstawie art. 49 tej ustawy wymierzył obwinionemu karę grzywny w
wysokości 150 zł.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się bez
postępowania odwoławczego w dniu 3 czerwca 2010 r.
Kasację od tego wyroku wniósł w trybie art. 110 § 1 k.p.s.w.
Prokurator Generalny. Zaskarżył on wyrok w całości na korzyść
obwinionego Lesława G. Autor kasacji zarzucił rażące i mające istotny
wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa, a mianowicie art. 5 § 1
pkt 10 k.p.s.w. w zw. z art. 49 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo
prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.), polegające na wadliwym
uznaniu, że czyn zarzucony Lesławowi G. stanowi wykroczenie i
rozpoznaniu sprawy o przestępstwo określone w powołanym przepisie na
podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia –
pomimo wystąpienia ujemnej przesłanki procesowej.
Powołując się na powyższe, skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na podstawie art. 5 § 1
pkt 10 k.p.s.w.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna.
3
Należy bowiem stwierdzić, że w sprawie faktycznie wystąpiła ujemna
przesłanka procesowa wymieniona w art. 5 § 1 pkt 10 k.p.s.w.
Jak słusznie zauważył Prokurator Generalny w wywiedzionej kasacji,
przyczyny wskazanego uchybienia należy upatrywać w błędnej ocenie
czynu określonego w art. 49 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo
prasowe jako wykroczenia, mimo iż czyn ten stanowi występek.
Przypomnieć należy, że czyn stypizowany w art. 49 prawa prasowego
zagrożony jest karą grzywny albo karą ograniczenia wolności, których
górne granice nie zostały oznaczone, co nakazuje przyjąć, że ustawodawca
ich wymiaru nie ogranicza, zatem ustala go na poziomie górnych granic
przewidzianych dla występków. Gdyby bowiem ustawodawca typizując
określony czyn, w odrębnej ustawie poza zbiorem wykroczeń określonych
w Kodeksie wykroczeń, traktował go jako wykroczenie, to wyznaczyłby
górną granicę wymiaru kary ograniczenia wolności lub grzywny w
wysokości nie przekraczającej granic określonych w przepisach części
ogólnej Kodeksu wykroczeń.
W takiej sytuacji, w świetle art. 1 § 1 k.p.s.w., nie może budzić
wątpliwości, że stypizowanie przez ustawę czynu jako przestępstwo
stanowi okoliczność wyłączającą orzekanie w postępowaniu prowadzonym
na podstawie Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. W
niniejszej sprawie, skoro postępowanie o popełnienie występku było
prowadzone na podstawie przepisów tego właśnie kodeksu, a nie Kodeksu
postępowania karnego, to nie ulega wątpliwości, że doszło do
bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o której mowa w art. 104 § 1 pkt 7
k.p.s.w., co nakładało na Sąd Najwyższy obowiązek uchylenia orzeczenia i
na podstawie art. 5 § 1 pkt 10 k.p.s.w. umorzenia postępowania.
Na marginesie należy wskazać, że prawomocnym wyrokiem Sądu
Rejonowego w O. z dnia 27 maja 2011 r., postępowanie karne przeciwko
Leszkowi G. oskarżonemu o ten sam czyn, oceniony jednakże jako
4
przestępstwo z art. 49 ustawy – Prawo prasowe, zostało na podstawie art.
66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzone na okres 2 lat.
Uprzednie ukaranie Leszka G. zaskarżonym kasacją wyrokiem za
wykroczenie, nie spowodowało bowiem stanu rzeczy osądzonej, o którym
mowa w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 29 stycznia 2004 r., I KZP 40/03, OSNKW 2004, z. 2, poz. 22).

V KK 294/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia