Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 188/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło
SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku M. S. i M. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o podleganie ubezpieczeniu
społecznemu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 kwietnia 2012 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawców od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 29
czerwca 2010 r., […],
I. oddala skargę kasacyjną,
II. radcy prawnemu K. S. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu
Apelacyjnego kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem
wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną
skarżącym z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, którą należy
podwyższyć o stawkę od towarów i usług.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 29 czerwca 2010 r. oddalił apelacje skarżących
M. S. i M. S. od wyroku Sądu Okręgowego z 1 grudnia 2009 r., którym oddalono
odwołanie M. S. od decyzji pozwanego z 14 czerwca 2005 r. i oddalono niemal w
całości odwołanie M. S. od decyzji pozwanego z 27 września 2005 r., jako że Sąd
Okręgowy zmienił ją tylko co do daty końcowej podlegania przez nią
obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (do 30 kwietnia 2005 r. w miejsce „do
nadal”). Decyzja pozwanego z 14 czerwca 2005 r. stwierdzała, że skarżący, jako
współpracujący z żoną M. S. przy prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności
gospodarczej, podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 13
września 1999 r. do 3 marca 2003 r. i od 9 maja 2003 r. do 31 maja 2003 r., a nie
podlegał temu ubezpieczeniu od 4 marca do 8 maja 2003 r. i od 1 czerwca 2003 r.
do nadal. Skarżący w odwołaniu żądał zmiany decyzji przez ustalenie, że
dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu podlegał od 4 marca do 8 maja 2003
r. i od 1 czerwca 2003 r. do nadal. Z kolei decyzja pozwanego z 27 września 2005
r. stwierdzała, że skarżąca podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym
z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej od 1 stycznia do 30 czerwca 1999
r. i od 1 września 1999 r. do nadal, natomiast dobrowolnemu ubezpieczeniu
chorobowemu podlegała od 13 września 1999 r. do 15 grudnia 2002 r. i od 9 maja
2003 r. do 31 maja 2003 r., a nie podlegała temu ubezpieczeniu od 1 stycznia do
12 września 1999 r., od 16 grudnia 2002 r. do 8 maja 2003 r. i od 1 czerwca 2003 r.
od nadal. Skarżąca w odwołaniu żądała ustalenia, że nie podlegała obowiązkowym
ubezpieczeniom społecznym w styczniu 1999 r. oraz w lipcu i w sierpniu 1999 r.,
natomiast odnośnie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego żądała
ustalenia, że podlegała temu ubezpieczeniu od 16 grudnia 2002 r. do 8 maja 2003
r. oraz od 1 czerwca 2003 r. do 30 kwietnia 2005 r.
Sąd Okręgowy ustalił, że skarżąca od 5 września 1990 r. do 1 maja 2005 r.
prowadziła działalność gospodarczą a skarżący współpracował przy prowadzeniu
tej działalności. W lipcu i w sierpniu 1999 r. zawiesiła działalność. Wyrejestrowania
z ubezpieczeń dokonała od 1 lipca 1999 r. Ponownie ubezpieczeniom społecznym
obowiązkowym podlegała od 1 września 1999 r. Zgłoszenie skarżącego do
3
ubezpieczeń zostało złożone 13 września 1999 r. Od 1 maja 2005 r. nastąpiło
wyrejestrowanie z ubezpieczeń społecznych. Skarżący korzystali z licznych
zwolnień lekarskich. Skarżąca zasiłek chorobowy otrzymywała od 23 października
2000 r. do 15 grudnia 2002 r. Przed upływem zasiłku chorobowego 26 listopada
2002 r. wystąpiła o jego przedłużenie ponad 6 miesięcy (po 15 grudnia 2002 r.).
Pozwany decyzją z 13 lutego 2003 r. odmówił jej dalszego zasiłku chorobowego i
Sąd oddalił jej odwołanie. Po wydaniu tej decyzji skarżąca opłacała składki w
zaniżonej wysokości z uwzględnieniem roszczenia o zasiłek chorobowy, w związku
z czym powstało uchybienie w płatności składek w miesiącach od grudnia 2002 r.
do marca 2003 r., od czerwca 2003 r. do marca 2004 r. i od czerwca 2004 r. do
stycznia 2005 r. Pozwany odmówił skarżącemu prawa do zasiłku chorobowego za
okres ponad 270 dni, tj. od 4 marca 2003 r. Skarżąca opłaca składki w zaniżonej
wysokości na ubezpieczenie chorobowe męża (skarżącego) z uwzględnieniem jego
roszczenia o zasiłek chorobowy, pomimo iż 3 marca 2003 r. wyczerpał maksymalny
okres pobierania zasiłku chorobowego. Powstały niedopłaty składek.
W apelacji skarżący rozszerzyli żądania odwołań, skarżąca żądała
orzeczenia, iż podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 lutego
1999 r. do nadal, a skarżący iż podlegał temu ubezpieczeniu od 13 września
1999 r. do nadal.
Sąd Apelacyjny zwrócił w pierwszej kolejności uwagę na niedopuszczalność
rozszerzania żądań (odwołań) w postępowaniu apelacyjnym (art. 383 k.p.c.).
Niedopuszczalne było zatem żądanie skarżącej ustalenia podlegania
dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 lutego 1999 r. Spór odnośnie do
tego ubezpieczenia dotyczył okresów od 16 grudnia 2002 r. do 8 maja 2003 r. oraz
od 1 czerwca 2003 r. do 30 kwietnia 2005 r. co do skarżącej i od 4 marca 2003 r.
do 8 maja 2003 r. oraz od 1 czerwca 2003 r. do nadal co do skarżącego.
Dobrowolne ubezpieczenie chorobowe zależało od opłacania należnej składki
(art. 14 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych), co
nie spełniło się, gdyż wobec bezspornego w sprawie braku opłacenia należnej
składki skarżąca od 16 grudnia 2002 r. nie podlegała temu ubezpieczeniu aż do 8
maja 2003 r. Dopiero 9 maja 2003 r. zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia
chorobowego i opłaciła składkę w należnej wysokości. Od czerwca 2003 r.
4
ponownie zaprzestała uiszczać składkę na to ubezpieczenie, a zatem ustało od 1
czerwca 2003 r. Również co do skarżącego nie była opłacana należna składka
na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, co było bezsporne, zatem od 4 marca
2003 r. nie podlegał temu ubezpieczeniu do 8 maja 2003 r. Został zgłoszony do
ubezpieczenia od 9 maja 2003 r. z należną składką, jednak od czerwca 2003 r.
składka nie była uiszczana. Ustalenia faktyczne zostały dokonane na podstawie
wystarczającego materiału dowodowego, w szczególności w zakresie uiszczania
składek zostały dokonane na podstawie rozliczeń sporządzonych przez stronę
pozwaną w toku postępowania. Sąd Okręgowy dysponował wystarczającą
dokumentacją, niezaprzeczoną przez odwołujących. Nie zachodziła konieczność
dowodu z zeznań świadków. Rozstrzygnięcie nie wymagało prowadzenia dowodu z
opinii biegłego, jako że zgromadzony materiał w sposób czytelny wskazywał na
okoliczności istotne w sprawie. Korzystanie z usług biura rachunkowego nie
zwalniało pozwanych od odpowiedzialności za prawidłowe wykonanie obowiązków
w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym.
Skarga kasacyjna zarzuciła naruszenie prawa materialnego i procesowego.
W zakresie pierwszego nieprawidłową wykładnię art. 14 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych i przyjęcie, że opłacenie składki na dobrowolne
ubezpieczenie chorobowe w zaniżonej wysokości wywołało skutek wskazany w
art. 14 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, a tym samym uznanie, że odwołujący nie podlegali
dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w spornych okresach, które to
naruszenie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, gdyż przy prawidłowej
interpretacji wskazanego przepisu Sąd Apelacyjny powinien apelację uwzględnić i
zmienić zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego uwzględniając odwołania. W zakresie
prawa procesowego zarzuty odniesiono do: 1) art. 232 k.p.c. w związku z art. 391 §
1 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie i niedopuszczenie przez Sąd Apelacyjny z
urzędu dowodu z rozliczenia konta ubezpieczonych (odwołujących się) za 2003 r.
oraz zaniechanie zobowiązania organu rentowego do przedłożenia tego rozliczenia,
które to naruszenie miało wpływ na wynik postępowania, gdyż na podstawie
przedstawionego rozliczenia Sąd Apelacyjny ustaliłby, iż odwołujący M. S. podlegał
dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 4 marca 2003 r. do 8
maja 2003 r. oraz od 1 czerwca 2003 r. do 30 kwietnia 2005 r.; 2) art. 217 § 2 k.p.c.
5
w związku z art. 227 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. poprzez ich
niewłaściwe zastosowanie i uznanie za zasadne niedopuszczenie przez Sąd
pierwszej instancji dowodu z zeznań świadka J. M., które to naruszenie
spowodowało ustalenie przez Sądy pierwszej i drugiej instancji błędnego stanu
faktycznego, a tym samym skutkowało nieuwzględnieniem odwołania i oddaleniem
apelacji; 3) art. 227 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 §
1 k.p.c. poprzez uznanie za zasadne oddalenie przez Sąd Okręgowy wniosku
odwołujących o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu
księgowości, które to uchybienie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, gdyż
przy prawidłowym zastosowaniu tych przepisów i przeprowadzeniu dowodu z opinii
biegłego Sąd Apelacyjny dokonałby innych ustaleń dotyczących stanu faktycznego,
na których podstawie uwzględniłby apelacje i zmieniłby zaskarżony wyrok Sądu
Okręgowego uwzględniając wniesione odwołania.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano, że jest
oczywiście uzasadniona wobec rażącego naruszenia przepisów prawa
materialnego i przepisów postępowania. Ponadto w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne polegające na potrzebie dokonania interpretacji pojęcia
„należnej składki” w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, albowiem istnieją poważne wątpliwości czy pod tym pojęciem należy
rozumieć wyłącznie składkę uiszczoną w terminie i w pełnej wysokości, czy także
składkę uiszczoną w terminie, ale w zaniżonej wysokości.
Skarżący wnieśli o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W ocenie zarzutów skargi decyduje w pierwszej kolejności właściwe
rozumienie prawa materialnego, gdyż od niego zależy wynik sprawy i ono stanowi
też odniesienie dla pytania, czy naruszenie przepisów postępowania mogło mieć
istotny wpływ na wynik sprawy (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
6
Skarga nie kwestionuje rozstrzygnięcia w zakresie okresów podlegania
obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym, lecz koncentruje się na okresach
podlegania dobrowolnym ubezpieczeniom chorobowym.
Dobrowolne ubezpieczenie chorobowe zależy od wniosku i od uiszczenia
należnej składki. Te warunki są swoiste i różniące to ubezpieczenie od ubezpieczeń
społecznych obowiązkowych, które powstają z mocy ustawy w związku z określoną
pracą (działalnością).
Kluczowe znaczenie ma odpowiedź na pytanie czy przepis art. 14 ust. 2 pkt
2 ustawy systemowej warunkował powstanie dobrowolnego ubezpieczenia
chorobowego od opłacenia pełnej składki, albo czy wystarczało uiścić część
składki, aby korzystać z tego ubezpieczenia. W ocenie składu decyduje tu zgodnie
z treścią przepisu składka „należna”, co oznacza, że dla zachowania dobrowolnego
ubezpieczenia chorobowego nie wystarczała część składki. Problem ujawnił się już
na początku obowiązywania ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdyż
niewielka nawet część składki legitymowała do pozostawania w tym ubezpieczeniu,
gdy w istocie chodziło o realne opłacanie składek w pełnej wysokości i w terminie,
skoro od tego miało zależeć dobrowolne wszak ubezpieczenie chorobowe
określonej tylko grupy ubezpieczonych. Przy istniejących wątpliwościach 30 grudnia
1999 r. nastąpiła zmiana ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i przyjęto
regulację, zgodnie z którą dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje od
pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono w terminie
składki należnej na to ubezpieczenie (art. 14 ust. 2 pkt 2). Określenie „składki
należnej” nie jest więc przypadkowe, gdyż odnoszący się do składki przymiotnik
oznacza, że chodzi o należną składkę, czyli pełną składkę a więc nie wystarcza jej
część. Należna składka to ta, która powinna być zapłacona, tak jak wartość należna
czy należna opłata od pisma (art. 1262
§ 1 k.p.c.). Jeżeli składka nie była należna, a
więc mniejsza niż należna, to dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustawało z
mocy ustawy. Organ rentowy nie wydawał wówczas decyzji o ustaniu tego
ubezpieczenia. Po wtóre z tego samego przepisu wynika, że prócz należnej składki,
znaczenie miał też wniosek o objęcie dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym.
Jeżeli więc doszło do ustania z mocy ustawy dobrowolnego ubezpieczenia
chorobowego wobec nieopłacenia w terminie składki należnej na to ubezpieczenie,
7
to kolejny okres ubezpieczenia zależał od kolejnego wniosku o objęcie tym
ubezpieczeniem, przy czym ubezpieczenie nie mogło powstać wcześniej niż od
dnia, w którym wniosek został zgłoszony.
Tak rozumiane prawo materialne (art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych) wskazuje, że w sprawie o podleganie dobrowolnemu
ubezpieczeniu chorobowego znaczenie ma wniosek o objęcie tym ubezpieczeniem
i opłacenie w terminie należnej składki na to ubezpieczenie. Nie jest więc
uprawnione stanowisko skarżących, że „opłacenie przez nich składek w niepełnej
wysokości, nie jest wystarczające do uznania, że zaistniały podstawy do ustania
podlegania przez nich dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, albowiem
podstawą taką może być wyłącznie nieopłacenie w ogóle składki, bądź też
opłacenie składki w pełnej wysokości, ale po upływie terminu do zapłaty”.
Zarzuty procesowe skargi kwestionują brak dostatecznego wyjaśnienia
sprawy i nie są zasadne. Przede wszystkim skarżący wpierw niezasadnie odwołują
się do propozycji wykładni, według której dla dobrowolnego ubezpieczenia
chorobowego wystarcza składka w niepełnej wysokości a następnie niezasadnie
twierdzą, że „wszystkie składki zostały zapłacone w ustawowym terminie, również
za okres, w którym rzekomo nie podlegali ubezpieczeniu”. Z ich argumentacji zdaje
się wynikać, że nie powinno być braku należnej składki w spornych okresach, gdyż
wcześniej była nadpłata w składkach. W sprawie nie ustalono jednak – wbrew
twierdzeniom skargi, iż „za styczeń 2003 roku powstała nadpłata” składek.
Niezależnie od braku takiego ustalenia, to stanowisko o nadpłacie musiałoby
wskazać podstawę prawną do zaliczania nadpłaty składek z innego okresu na
sporne okresy (miesiące), gdyż nie mieści się to w zakresie regulacji przepisu
art. 14 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, a Sąd Najwyższy nie
rozpoznaje sprawy tak jak sąd powszechny, lecz tylko skargę kasacyjną w
granicach jej zarzutów (art. 39813
§ 1 k.p.c.), które w zakresie prawa materialnego
poprzestają jedynie na niezasadnym zarzucie naruszenia art. 14 tej ustawy.
Niemniej w aspekcie ewentualnej nadpłaty składek z poprzedniego okresu
ubezpieczenia, to kwestia ta sprowadza się tylko do ustaleń stanu faktycznego, dla
którego granicę stanowi dwuinstancyjne postępowanie przed sądem powszechnym
(art. 39813
§ 2 k.p.c.). Również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych
8
proces jest kontradyktoryjny. Przedmiot sprawy nie był skomplikowany, wymagał
tylko wykazania, że składka należna (pełna) na dobrowolne ubezpieczenie
chorobowe zostało uiszczona w terminie. Sporne okresy to niepodleganie temu
ubezpieczeniu przez skarżącą od 16 grudnia 2002 r. do 8 maja 2003 r. i od 1
czerwca 2003 r. do 30 kwietnia 2005 r., a przez skarżącego od 4 marca do 8 maja
2003 r. i od 1 czerwca 2003 r. do 30 kwietnia 2005 r. Należy więc zauważyć, że
temporalnie okresy niepodlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu
dotyczą wpierw czasu po zakończeniu przez skarżących korzystania z zasiłków
chorobowych, czyli po 15 grudnia 2002 r. (po 180 dniach zasiłku) przez skarżącą i
po 3 marca 2003 r. (po 270 dniach) przez skarżącego i ponownie ubezpieczeniu
temu nie podlegali od 1 czerwca 2003 r. do końca działalności 30 kwietnia 2005 r.
To zestawienie okresów niepodlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu
chorobowemu wynika z potrzeby podkreślenia, że już na początku postępowania
pozwany wskazał, że negatywne dla skarżących decyzje w zakresie ubezpieczenia
chorobowego wynikały ze stwierdzenia braku opłacenia składek na to
ubezpieczenie w należnej wysokości. Wszak wyraźnie podał pozwany w
uzasadnieniu decyzji z 27 września 2005 r., że skarżąca utraciła ubezpieczenie
chorobowe po 180 dniach zasiłku chorobowego, czyli po 15 grudnia 2002 r., gdyż
płaciła składki w zaniżonej wysokości, tzn. z uwzględnieniem roszczenia o zasiłek
chorobowy, do którego ona ani skarżący nie nabyli prawa. Na koncie była
niedopłata składek i decyzja to wyraźnie artykułowała. Brak było należnej składki w
grudniu 2002 r., w styczniu, w lutym, w marcu i potem od czerwca 2003 r. Ten stan
faktyczny przedstawiony w decyzji pozwanego został potwierdzony w postępowaniu
sądowym. Skoro nie była uiszczona składka należna w tym miesiącach, to
dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustawało z mocy prawa, również w
odniesieniu do skarżącego, który po 3 marca 2003 r. nie miał już zasiłku
chorobowego i nie miał opłaconej należnej składki za marzec 2003 r., zatem
również jego dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustało od 4 marca 2003 r. z
mocy art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.
Postępowanie sądowe obejmowało wiele rozpraw i wymianę wielu pism
procesowych. Pozwany przedstawił kilka zestawień dotyczących składek
uiszczonych przez skarżących i ich rozliczenia. Nie różniły się one co do
9
zasadniczych faktów, czyli braku należnej (pełnej) składki na ubezpieczenie
chorobowe w wskazanych miesiącach. Przedmiot sporu nie był więc
skomplikowany, gdyż twierdzenia pozwanego skarżący mogli podważyć
przedstawiając dowody uiszczenia należnych składek. Skarżący nie przedstawili
dokumentów źródłowych dotyczących wpłat należnej składki. Brak takich dowodów
nie pozwalał podważyć twierdzeń pozwanego. Zwłaszcza, że domagali się
rozliczenia składek za 2003 r., w którym wszak skarżący utracili ubezpieczenie
chorobowe już na początku roku, choć skarżąca wcześniej, bo już od 15 grudnia
2002 r., a skarżący od 3 marca 2003 r. i potem nie mieli tego ubezpieczenia od 1
czerwca 2003 r. Jeżeli nawet należałoby ograniczyć rozliczenie składek tylko do
2003 r., to skarżący dowodami źródłowymi mogli łatwo wykazać, że opłacono
należne składki na ubezpieczenie chorobowe, skoro utrata tego ubezpieczenia
dotyczyła pierwszych miesięcy tego roku (2003). Z tych przyczyn nie jest zasadny
zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. przez niedopuszczenie z urzędu dowodu z
rozliczenia konta ubezpieczonych za 2003 r., gdyż rozliczenie takie nie było niczym
szczególnym i skarżący sami mogli go dokonać już w postępowaniu przed sądem
pierwszej instancji, pomijając to, że zwrot o dowodzie „z rozliczenia konta
ubezpieczonych” ma swój mankament, jako że postępowanie dowodowe oparte
jest na określonym reżimie, wymagającym nie tylko oznaczenia faktu
podlegającego stwierdzeniu lecz i środka dowodowego (art. 236 k.p.c.). Tu zaś
zarzut jest zbyt ogólny co do faktu i środka. Z tych samych przyczyn nie można
podzielić zarzutu naruszenia art. 227 § 1 w związku z art. 278 § 1 k.p.c., gdyż w
sprawie nie były wymagane wiadomości specjalne dla jej rozstrzygnięcia, czyli do
stwierdzenia opłacenia składki w terminie i w należnej wysokości. Opinia biegłego
wymaga jest do problemu istniejącego w zakresie wiedzy specjalnej, a nie do
ustalenia opłacania składek i ich rozliczenia, zwłaszcza gdy znaczenie dla ustania
ubezpieczenia ma nieopłacenie składki w należnej wysokości już tylko za jeden
miesiąc. Niezależnie od tego, dowód z opinii księgowego powinien bazować na
dokumentach źródłowych o wpłatach składek, których nie przedstawiono. Pozwany
sporządził zestawienie składek na podstawie posiadanej dokumentacji, która nie
była niedostępna stronom i Sądowi. Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 217 § 2
k.p.c. w związku z art. 227 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 §
10
1 k.p.c. przez „uznanie za zasadne niedopuszczenie przez Sąd I instancji dowodu z
zeznań świadka J. M.”, gdyż skarżący korzystając z pośrednictwa biura
rachunkowego nie byli zwolnieni z obowiązku prawidłowego opłacania składek dla
zachowania czy uzyskania dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Bez takich
dowodów trudno aby świadek podał inne wypłaty składek, w innych wysokościach i
w innych terminach. Tak mogło to zostać ocenione w zaskarżonym wyroku i w tym
znaczeniu można przyjąć, że pominięcie tego dowodu nie miało istotnego wpływu
na wynik sprawy (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.). Wszak skarżący nie twierdzą, iż
pośredniczące biuro zaprzestało regulowania należnych składek, spór zaś wynika z
tego, że według dokumentów pozwanego składki nie były opłacone w należnej
wysokości i w tym zakresie decydujące znaczenie Sądy mogły przypisywać
dokumentom źródłowym dotyczącym wpłat składek, które powinni posiadać
skarżący.
Ustalony stan faktyczny sprawy wiąże w ocenie zarzutów naruszenia prawa
materialnego (art. 39813
§ 2 k.p.c.). W skardze nie było zarzutów odnoszących się
do braku ubezpieczenia chorobowego po 31 maja 2003 r. W tym zakresie pozwany
stwierdził ustanie tego ubezpieczenia wobec nieopłacenia należnej składki od
czerwca 2003 r. Jeżeli składka była w maju 2003 r., to po ustaniu ubezpieczenia w
czerwcu 2003 r. następny okres dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego zależał
od kolejnego wniosku o objęcie tym ubezpieczeniem oraz od opłacenia składki.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 39814
k.p.c.
O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono z uwzględnieniem
stawki określonej w przepisach § 11.2, § 12.4 pkt 1 i § 15 pkt 1 rozporządzenia z 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.
/km/