IV CSK 42/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CSK 42/12
POSTANOWIENIE
Dnia 8 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z wniosku M. S.
przy uczestnictwie T. S.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 maja 2012 r.,
na skutek dwóch skarg kasacyjnych: wnioskodawczyni i uczestnika postępowania
od postanowienia Sądu Okręgowego w B.
z dnia 29 września 2011 r.,
odrzuca skargę kasacyjną uczestnika, odmawia przyjęcia do
rozpoznania skargi kasacyjnej wnioskodawczyni oraz znosi
koszty postępowania kasacyjnego między wnioskodawczynią
i uczestnikiem postępowania.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty tylko przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania.
Sąd Najwyższy, rozpoznając nadzwyczajny środek zaskarżenia, jakim jest
skarga kasacyjna, nie jest trzecią instancją sądową, lecz działa w interesie
publicznym, wyjaśniając istotne zagadnienia prawne, dokonując wykładni
przepisów budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, bądź usuwając z obrotu prawnego orzeczenia wydane
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwe. Dlatego też nie
każda skarga kasacyjna może być przyjęta do rozpoznania.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej wnioskodawczyni do rozpoznania
oparty został na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Szczegółowa
analiza uzasadnienia wniosku nie pozwala jednak na stwierdzenie, że skarga
powinna być przyjęta do rozpoznania. Oczywista zasadność skargi kasacyjnej
oznacza, że dla przeciętnego prawnika podstawy wskazane w skardze prima facie
zasługują na uwzględnienie. Sytuacja taka w szczególności istnieje wtedy, gdy bez
wątpienia wystąpiły uchybienia, na które powołuje się skarżący, lub gdy jest pewne,
że miały one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia albo też podniesione zarzuty
oczywiście uzasadniają wniesiony środek zaskarżenia. Pamiętać przy tym trzeba,
że oczywiste jest to, co jest widoczne bez potrzeby głębszej analizy,
3
czy przeprowadzenia dłuższych badań lub dociekań. Skarżący musi zatem
wykazać, że wyrok zapadł z oczywistym, rażącym naruszeniem przepisów prawa
lub podstawowych zasad obowiązujących w praworządnym państwie, widocznym
na pierwszy rzut oka, bez konieczności przeprowadzenia bardziej szczegółowej
analizy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2008 r., III CSK
110/08, nie publ.).
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej
wnioskodawczyni do rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
W skardze kasacyjnej uczestnika określono wartość przedmiotu zaskarżenia
na kwotę 180 000 zł. Trafnie jednak podniesiono w odpowiedzi na skargę
kasacyjną, że uczestnik zaskarżył skargą kasacyjną przyznane sobie świadczenie,
czyli kwotę 90 000 zł, stanowiącą 1/2 od kwoty 180 000 zł. Zgodnie z art. 5191
§ 2
k.p.c. w sprawach o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej
między małżonkami, skarga kasacyjna przysługuje chyba że wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych.
Z tych względów należało odrzucić skargę kasacyjną uczestnika (art. 3986
k.p.c.)
O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł na podstawie
art. 520 § 2 w zw. z art. 13 § 2, art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 8 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie z wniosku M. S.
przy uczestnictwie T. S.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 maja 2012 r.,
na skutek dwóch skarg kasacyjnych: wnioskodawczyni i uczestnika postępowania
od postanowienia Sądu Okręgowego w B.
z dnia 29 września 2011 r.,
odrzuca skargę kasacyjną uczestnika, odmawia przyjęcia do
rozpoznania skargi kasacyjnej wnioskodawczyni oraz znosi
koszty postępowania kasacyjnego między wnioskodawczynią
i uczestnikiem postępowania.
2
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty tylko przez
powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym,
które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia
jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania.
Sąd Najwyższy, rozpoznając nadzwyczajny środek zaskarżenia, jakim jest
skarga kasacyjna, nie jest trzecią instancją sądową, lecz działa w interesie
publicznym, wyjaśniając istotne zagadnienia prawne, dokonując wykładni
przepisów budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, bądź usuwając z obrotu prawnego orzeczenia wydane
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwe. Dlatego też nie
każda skarga kasacyjna może być przyjęta do rozpoznania.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej wnioskodawczyni do rozpoznania
oparty został na przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Szczegółowa
analiza uzasadnienia wniosku nie pozwala jednak na stwierdzenie, że skarga
powinna być przyjęta do rozpoznania. Oczywista zasadność skargi kasacyjnej
oznacza, że dla przeciętnego prawnika podstawy wskazane w skardze prima facie
zasługują na uwzględnienie. Sytuacja taka w szczególności istnieje wtedy, gdy bez
wątpienia wystąpiły uchybienia, na które powołuje się skarżący, lub gdy jest pewne,
że miały one wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia albo też podniesione zarzuty
oczywiście uzasadniają wniesiony środek zaskarżenia. Pamiętać przy tym trzeba,
że oczywiste jest to, co jest widoczne bez potrzeby głębszej analizy,
3
czy przeprowadzenia dłuższych badań lub dociekań. Skarżący musi zatem
wykazać, że wyrok zapadł z oczywistym, rażącym naruszeniem przepisów prawa
lub podstawowych zasad obowiązujących w praworządnym państwie, widocznym
na pierwszy rzut oka, bez konieczności przeprowadzenia bardziej szczegółowej
analizy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2008 r., III CSK
110/08, nie publ.).
Z tych względów należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej
wnioskodawczyni do rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
W skardze kasacyjnej uczestnika określono wartość przedmiotu zaskarżenia
na kwotę 180 000 zł. Trafnie jednak podniesiono w odpowiedzi na skargę
kasacyjną, że uczestnik zaskarżył skargą kasacyjną przyznane sobie świadczenie,
czyli kwotę 90 000 zł, stanowiącą 1/2 od kwoty 180 000 zł. Zgodnie z art. 5191
§ 2
k.p.c. w sprawach o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej
między małżonkami, skarga kasacyjna przysługuje chyba że wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa niż sto pięćdziesiąt tysięcy złotych.
Z tych względów należało odrzucić skargę kasacyjną uczestnika (art. 3986
k.p.c.)
O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł na podstawie
art. 520 § 2 w zw. z art. 13 § 2, art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
jw