II CZ 39/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
-
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 - art. 401 pkt 2)
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 39/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie ze skargi D. W.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 15 grudnia 2010 r.,
wydanym w sprawie z powództwa D. W.
przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w S.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 13 czerwca 2012 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 grudnia 2011 r.,
1. oddala zażalenie;
2. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
adwokat B. K. kwotę 7200 (siedem tysięcy dwieście) zł
powiększoną o należny podatek od towarów i usług
tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powodowi z urzędu;
3. nie obciąża powoda kosztami postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 15 grudnia 2001 r. odrzucił skargę
powoda D. W. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tego Sądu z
dnia 15 grudnia 2010 r. Skargę tę odrzucono z braku występowania jej podstaw
prawnych, wskazywanych przez skarżącego (art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 403 § 2
k.p.c.). W ocenie Sądu, skarżący nie wykazał też, że zachował termin do wniesienia
skargi, przewidziany w art. 407 § 1 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 15 grudnia 2011 r. powód wnosił o jego
uchylenie, zarzucając nieuwzględnienie podstawy prawnej wznowienia określonej
w art. 40 § 2 k.p.c i art. 401 k.p.c. (skarżący miał zapewne na myśli podstawę
wskazaną w art. 401 pkt 2 k.c.). Pełnomocnik - zgodnie z życzeniem powoda –
wskazał dodatkową podstawę wznowienia tj. „nowe okoliczności wynikające
z orzeczenia przed WSA w W. - sygn. akt Wa …”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W zażaleniu na postanowienie z dnia 15 grudnia 2011 r. skarżący
mógłby tylko kwestionować niewłaściwą ocenę podstaw prawnych wznowienia
postępowania dokonaną przez Sąd Apelacyjny i przewidzianych w art. 401 pkt 2
k.p.c. i art. 403 § 2 k.p.c. Nie mogą być brane pod uwagę przez Sąd Najwyższy
inne „dodatkowe podstawy wznowienia”, niezależnie od ich postaci i charakteru
prawnego.
Należy jednak zwrócić uwagę na to, że w końcowej części zaskarżonego
postanowienia Sąd apelacyjny wyjaśnił, iż składający skargę nie wykazał
zachowania terminu do złożenia skargi, przewidzianego w art. 407 § 1 k.p.c.
Zgodnie z tym przepisem, skargę wnosi się w terminie trzymiesięcznym, a termin
ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia
a gdy podstawą wznowienia jest pozbawienie możliwości działania lub brak
należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej
organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Z treści wywiedzionej skargi, innych pism
procesowych, składanych przez skarżącego, nie można wywieść informacji, kiedy
wnioskodawca powziął wiadomość o istnieniu podstawy do wznowienia. W treści
skargi o wznowienie postępowania powinien znajdować się m.in. wskazanie
okoliczność stwierdzające zachowanie terminu (art. 409 k.p.c.).
3
W zażaleniu skarżącego brak jakiejkolwiek polemiki ze stanowiskiem Sądu
Apelacyjnego dotyczącego braku wykazania zachowania terminu przewidzianego
w art. 407 § 1 k.p.c. Kwestia ewentualnej wiedzy skarżącego poruszona została
jedynie w związku z kwestionowaniem przez Sąd występowania podstawy
wznowienia określonej w art. 403 § 2 k.p.c. (pkt 1 skargi). W tej sytuacji
bezprzedmiotowe są wywody skarżącego dotyczące istnienia kwestionowanych
prze Sąd Apelacyjny podstaw wznowienia (art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 403 § 2 k.p.c.).
Należało zatem oddalić zażalenie skarżącego jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 13 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie ze skargi D. W.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 15 grudnia 2010 r.,
wydanym w sprawie z powództwa D. W.
przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w S.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 13 czerwca 2012 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 grudnia 2011 r.,
1. oddala zażalenie;
2. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
adwokat B. K. kwotę 7200 (siedem tysięcy dwieście) zł
powiększoną o należny podatek od towarów i usług
tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powodowi z urzędu;
3. nie obciąża powoda kosztami postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 15 grudnia 2001 r. odrzucił skargę
powoda D. W. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tego Sądu z
dnia 15 grudnia 2010 r. Skargę tę odrzucono z braku występowania jej podstaw
prawnych, wskazywanych przez skarżącego (art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 403 § 2
k.p.c.). W ocenie Sądu, skarżący nie wykazał też, że zachował termin do wniesienia
skargi, przewidziany w art. 407 § 1 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie z dnia 15 grudnia 2011 r. powód wnosił o jego
uchylenie, zarzucając nieuwzględnienie podstawy prawnej wznowienia określonej
w art. 40 § 2 k.p.c i art. 401 k.p.c. (skarżący miał zapewne na myśli podstawę
wskazaną w art. 401 pkt 2 k.c.). Pełnomocnik - zgodnie z życzeniem powoda –
wskazał dodatkową podstawę wznowienia tj. „nowe okoliczności wynikające
z orzeczenia przed WSA w W. - sygn. akt Wa …”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W zażaleniu na postanowienie z dnia 15 grudnia 2011 r. skarżący
mógłby tylko kwestionować niewłaściwą ocenę podstaw prawnych wznowienia
postępowania dokonaną przez Sąd Apelacyjny i przewidzianych w art. 401 pkt 2
k.p.c. i art. 403 § 2 k.p.c. Nie mogą być brane pod uwagę przez Sąd Najwyższy
inne „dodatkowe podstawy wznowienia”, niezależnie od ich postaci i charakteru
prawnego.
Należy jednak zwrócić uwagę na to, że w końcowej części zaskarżonego
postanowienia Sąd apelacyjny wyjaśnił, iż składający skargę nie wykazał
zachowania terminu do złożenia skargi, przewidzianego w art. 407 § 1 k.p.c.
Zgodnie z tym przepisem, skargę wnosi się w terminie trzymiesięcznym, a termin
ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia
a gdy podstawą wznowienia jest pozbawienie możliwości działania lub brak
należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej
organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Z treści wywiedzionej skargi, innych pism
procesowych, składanych przez skarżącego, nie można wywieść informacji, kiedy
wnioskodawca powziął wiadomość o istnieniu podstawy do wznowienia. W treści
skargi o wznowienie postępowania powinien znajdować się m.in. wskazanie
okoliczność stwierdzające zachowanie terminu (art. 409 k.p.c.).
3
W zażaleniu skarżącego brak jakiejkolwiek polemiki ze stanowiskiem Sądu
Apelacyjnego dotyczącego braku wykazania zachowania terminu przewidzianego
w art. 407 § 1 k.p.c. Kwestia ewentualnej wiedzy skarżącego poruszona została
jedynie w związku z kwestionowaniem przez Sąd występowania podstawy
wznowienia określonej w art. 403 § 2 k.p.c. (pkt 1 skargi). W tej sytuacji
bezprzedmiotowe są wywody skarżącego dotyczące istnienia kwestionowanych
prze Sąd Apelacyjny podstaw wznowienia (art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 403 § 2 k.p.c.).
Należało zatem oddalić zażalenie skarżącego jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.).
jw