Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

UZASADNIENIE

W oparciu o wyniki przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny.

Pokrzywdzeni K. W. i G. C. wraz z dziećmi zamieszkują w S. Dolnym nr 1. W budynku tym mieści się także Dom (...) i teren koło obiektu jest miejscem, gdzie tradycyjnie spotykali się młodzi mieszkańcy S.. Pokrzywdzeni są w konflikcie z miejscową młodzieżą, a często zgłaszane skargi i interwencje Policji z powodu niewłaściwego zachowania się młodzieży, nawet w błahych sprawach, doprowadziły do eskalacji konfliktu i K. W. i G. C. stali się obiektem ataków ze strony młodych mieszkańców S., a polegających na groźbach, wyzwiskach, uszkadzaniu ich samochodu, wybijaniu szyb w oknach.

dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. T. (1) k.102-105 i zeznania świadków K. W. k.2-3, 24-25, 150, G. C. k.46-47, 55-56, 66-67, 151-152,

zeznania świadków E. K. k.13-14, 151, Ł. K. k.38-39, 151, G. W. k.41, 151, P. G. k.68, 151, G. P. k.59, 151-152.

W dniu 20 marca 2012 roku w godzinach wieczornych oskarżony P. T. (2) spotkał się w gronie znajomych na ognisku na placu koło domu pokrzywdzonych. O godzinie 22.35 pokrzywdzeni wezwali na interwencję funkcjonariuszy Policji zgłaszając, że oskarżony i jego koledzy palą na ognisku drewno zabrane z ich posesji, w konsekwencji czego P. T. (2) i P. G. ukarani zostali mandatami karnymi.

dowód:

wyjaśnienia oskarżonego P. T. (1) k.102-105,

zeznania świadków K. W. k.2-3, 24-25, 150, G. C. k.46-47, 55-56, 66-67, 151-152, K. K. k.36-37, Ł. K. k.38-39, 151, G. W. k.41, 151, P. G. k.68, 151,

notatka urzędowa k.10.

Po odjeździe Policji oskarżony P. T. (2), w towarzystwie (...), przyszedł pod dom, w którym zamieszkują pokrzywdzeni. Pomiędzy P. T. (2)a K. W.doszło do wymiany zdań, podczas której oskarżony powiedział, że „wykończy” pokrzywdzonych oraz groził im pobiciem, pozbawieniem życia oraz spaleniem ich mieszkania. Obecni na miejscu zdarzenia koledzy oskarżonego w wymianie zdań nie brali udziału. Końcowy fragment tego zdarzenia nagrał G. C.aparatem fotograficznym z okna swego mieszkania. Na zarejestrowanym zapisie obrazu i dźwięku oskarżony P. T. (2)podniesionym głosem wypowiada wobec pokrzywdzonej K. W.słowa: „(...)”.

Groźby wypowiadane przez oskarżonego, z uwagi na jego agresywne i wulgarne zachowanie się, wzbudziły w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia.

dowód:

zeznania świadków K. W. k.2-3, 24-25, 150, G. C. k.46-47, 55-56, 66-67, 151-152,

częściowo zeznania świadków Ł. K. k.38-39, 151, G. W. k.41, 151,

zapis obrazu i dźwięku zarejestrowany na płycie CD k.9,

protokół odtworzenia nagrania k.16.

Tej samej nocy ktoś wybił szybę w tylnych drzwiach zaparkowanego na podwórku koło domu samochodu pokrzywdzonych marki F. (...).

Fakt wybicia szyby w samochodzie G. C. zgłosił na Policji o godzinie 23.45 w dniu 20.03.2012 roku. Przeprowadzający interwencję funkcjonariusze G. P. i A. B. (1), po rozpytaniu G. C., który jako przypuszczalnego sprawcę wybicia szyby wskazał P. T. (1), patrolowali teren, ale nikogo nie spotkali.

Tej samej nocy nieustaleni sprawcy przewrócili na bok samochód pokrzywdzonych i interwencję w tej sprawie G. C. zgłosił na Policji o godzinie 01.45 w dniu 21 marca 2012 roku, ale i tym razem patrolowanie terenu i czasowa obserwacja miejsca zamieszkania pokrzywdzonych przez Policję dała wynik negatywny.

dowód:

zeznania świadków K. W. k.2-3, 24-25, 150, G. C. k.46-47, 55-56, 66-67, 151-152, G. P. k.59, 151-152, A. B. (2) k.60,152,

notatka urzędowa k.10

Oskarżony był w przeszłości karany sądownie w 2009 roku za czyn z art. 19 § 1 kk w zw. z art. 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę grzywny oraz dwukrotnie w 2011 roku za czyny z art. 284 § 2 kk oraz z art. 178a § 1 kk na kary odpowiednio 10 miesięcy i 4 miesięcy pozbawienia wolności, w obu sprawach z warunkowym zawieszeniem ich wykonania tytułem próby na okres lat 3.

dowód:

informacja Krajowego Rejestru Karnego k.142.

P. T. (2) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu występku i wyjaśnił, że nieraz dochodziło między nim a G. C. do konfliktów i kłótni, w trakcie których z obu stron padały wyzwiska oraz wzajemne groźby, ale w dniu ogniska, po interwencji Policji, rozeszli się z kolegami do domów i nie doszło już później do żadnego zajścia z udziałem pokrzywdzonych, a w szczególności z nikim się nie kłócił i nikomu nie groził.

Sąd zważył, co następuje.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprawstwo oskarżonego oraz okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości.

Wprawdzie oskarżony P. T. (2) nie przyznał się do winy i podał, że nie jest prawdą, że krytycznej nocy groził pokrzywdzonym pozbawieniem życia, pobiciem czy spaleniem ich mieszkania, a kierowane przez wymienionych zarzuty w tym zakresie są nieprawdziwe, to jednak w świetle zeznań pokrzywdzonych K. W. i G. C., wspartych zeznaniami świadków Ł. K. i G. W. oraz zarejestrowanym przez pokrzywdzonego nagraniem fragmentu przedmiotowego zdarzenia, wyjaśnienia te odrzucić należy jako niewiarygodne.

K. W. i G. C. stanowczo i zgodnie zeznali, że oskarżony, po zakończeniu pierwszej interwencji Policji, która dotyczyła kradzieży drzewa na ognisko, przyszedł wraz z kolegami pod ich dom, gdzie wyzywał ich wulgarnie oraz groził im, że ich wykończy, zabije, spali im mieszkanie. Pokrzywdzeni podali, że groźby te miały związek właśnie z wcześniejszą interwencją Policji w sprawie zaboru drzewa, w konsekwencji której P. T. (2) i P. G. zostali ukarani mandatami karnymi, a którą to okoliczność potwierdza notatka urzędowa sporządzona w oparciu o rejestr interwencji KPP w K. (k.10). Podkreślić należy, że okolicznościom związanym z pierwszą krytycznej nocy interwencją Policji, a dotyczącą ogniska, nie przeczą także sam oskarżony (w/w zaprzecza tylko, jakoby drewno wykorzystane na ognisko miało stanowić własność pokrzywdzonych) oraz jego koledzy Ł. K., G. W., P. G. i K. K..

Oskarżony wyjaśnił, że w dniu ogniska, po interwencji Policji, rozeszli się z kolegami do domów i później nie doszło już do żadnego zajścia z udziałem pokrzywdzonych, a w szczególności z nikim się nie kłócił i nikomu nie groził.

W tej części wyjaśnienia oskarżonego są rażąco sprzeczne z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami. Po pierwsze podnieść należy, że końcowy fragment przedmiotowego zdarzenia został zarejestrowany przez pokrzywdzonego G. C.aparatem fotograficznym. Na zarejestrowanym zapisie obrazu i dźwięku widać i słychać kłótnię pomiędzy P. T. (2)a K. W., podczas której oskarżony podniesionym głosem wypowiada wobec pokrzywdzonej słowa: „(...)”.

Po odtworzeniu im zarejestrowanego na płycie CD nagrania, świadkowie Ł. K. i G. W. również okoliczności te potwierdzili, to jest przyznali, że po odjeździe Policji byli wraz z oskarżonym pod domem pokrzywdzonych, gdzie między wymienionymi doszło do kłótni. Ł. K. i G. W. potwierdzili również, że w trakcie tej kłótni pod adresem pokrzywdzonych były wypowiadane groźby i wyzwiska.

Groźby wypowiadane przez oskarżonego, z uwagi na jego agresywne i wulgarne zachowanie się, wzbudziły w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia.

Z relacji pokrzywdzonych wynika, że wypowiadane pod ich adresem groźby zabójstwa oraz spalenia mieszkania nie były jedynymi działaniami, jakie krytycznej nocy zostały wobec nich podjęte, gdyż tej samej nocy została wybita szyba w ich samochodzie, a potem cały samochód został przewrócony na bok. W obu tych sprawach przeprowadzane były interwencje Policji. Z uwagi na wielość tych zdarzeń, do których doszło w czasie kilku zaledwie godzin, pokrzywdzeni nie byli w stanie precyzyjnie umiejscowić w czasie będącego przedmiotem rozpoznania w niniejszej spawie incydentu z groźbami, który jako jedyny nie został zgłoszony na Policji. Nie ustalono zatem, czy do połączonej z wyzwiskami i groźbami kłótni oskarżonego z pokrzywdzonymi, której fragment został zarejestrowany przez G. C., doszło po zakończeniu interwencji Policji w sprawie ogniska, ale przed wybiciem szyby w samochodzie pokrzywdzonych, czy też po wybiciu szyby w samochodzie ale przed jego przewróceniem na bok, to jest w czasie pomiędzy dwoma interwencjami przeprowadzonymi przez funkcjonariuszy G. P. i A. B. (2), a dotyczącymi uszkodzenia pojazdu. Okoliczność ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie ulega żadnych wątpliwości, że oskarżony wypowiadał w stosunku do pokrzywdzonych groźby karalne w nocy z 20/21 marca 2012 roku i tak też czas popełnienia przestępstwa został wskazany w opisie czynu.

W świetle powołanych wyżej dowodów Sąd uznał, że oskarżony działaniem swoim wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 190 § 1 kk, a jego sprawstwo i wina kwestionowanymi być nie mogą.

Przy wymiarze kary Sąd po stronie okoliczności obciążających wziął pod uwagę, że oskarżony, pomimo młodego wieku, był już w przeszłości trzykrotnie karany sądownie, raz w 2009 roku za czyn z art. 19 § 1 kk w zw. z art. 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę grzywny oraz dwukrotnie w 2011 roku za czyny z art. 284 § 2 kk oraz z art. 178a § 1 kk na kary odpowiednio 10 miesięcy i 4 miesięcy pozbawienia wolności, w obu sprawach z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Analiza tych skazań wskazuje jednak, że dotyczyły one przestępstw zupełnie innego rodzaju, pierwszy wyrok skazujący został wydany przeszło 4 lata temu, a dwa kolejne prawie dwa lata temu (ostatni za czyn z art. 178a § 1 kk), nie uprawniają one zatem do wnioskowania, że oskarżony jest sprawcą wysoce zdemoralizowanym i niebezpiecznym i konieczna jest jego resocjalizacja w warunkach zakładu karnego. Wręcz przeciwnie, z zeznań samych pokrzywdzonych wynika, że od dawna nie mieli oni z oskarżonym żadnego kontaktu, a w części informacyjnej protokołu przesłuchania podejrzanego z postępowania przygotowawczego P. T. (2) podał, że obecnie mieszka i pracuje w Anglii, a zatem zerwał on kontakty z poprzednim środowiskiem i dokonał całkowitej zmiany dotychczasowego trybu życia.

Nie bez znaczenia dla oceny stopnia zawinienia oskarżonego jest też okoliczność, na którą zgodnie wskazali oskarżony P. T. (2) oraz świadkowie E. K., Ł. K., G. W., P. G. i G. P., że pokrzywdzeni są w konflikcie z miejscową młodzieżą, a często zgłaszane przez nich na Policji skargi i interwencje z powodu niewłaściwego zachowania się młodzieży, nawet w błahych sprawach, doprowadziły do eskalacji konfliktu i z tego powodu K. W. i G. C. stali się obiektem rozmaitych szykan ze strony młodych mieszkańców S.. Jest rzeczą oczywistą, że okoliczność ta nie może w żaden sposób usprawiedliwiać działania oskarżonego polegającego na wypowiadania pod adresem pokrzywdzonych gróźb karalnych, ani pozbawiać pokrzywdzonych możliwości korzystania z ochrony prawnej w wypadku naruszenia ich praw, niemniej jednak postawa pokrzywdzonych, których nawet najbliższa i utrzymująca z nimi poprawne relacje sąsiadka E. K. określa jako ludzi konfliktowych, powinna zostać uwzględniona przy ocenie okoliczności, w jakich doszło do popełnienia przestępstwa i stopnia zawinienia sprawcy.

W tym miejscu z całą mocą podkreślić należy, że oskarżonemu P. T. (2) zarzucono i przypisano popełnienie występku z art. 190 § 1 kk, zaś zebrane w sprawie dowody, mimo wyraźnych sugestii pokrzywdzonych, nie dają wystarczającej podstawy do przyjęcia, że jest on sprawcą także innych czynów zabronionych popełnionych na szkodę pokrzywdzonych, w tym dokonanego w nocy z 20/21 marca 2012 roku zniszczenia ich samochodu. Wprawdzie K. W. w swoich zeznaniach wskazała na oskarżonego jako na sprawcę wybicia szyby w samochodzie i współsprawcę przewrócenia pojazdu na bok, to jednak z zeznań przeprowadzających w tych sprawach interwencje funkcjonariuszy Policji G. P. i A. B. (2) wynika, że w czasie interwencji ani G. C. ani K. P. nie podawali konkretnych sprawców zgłaszanego dwukrotnie uszkodzenia ich pojazdu. Podnieść należy, że materiały w zakresie zniszczenia w nocy z 20/21 marca 2012 roku elementów karoserii i lusterka w samochodzie pokrzywdzonych poprzez przewrócenie pojazdu na bok zostały wyłączone z akt niniejszego dochodzenia do odrębnego prowadzenia (k.77). Ponieważ oskarżony P. T. (2) nie został uznany prawomocnym wyrokiem sądowym za winnego popełnienia tego i innych czynów na szkodę pokrzywdzonych, nie można powoływać się na nie jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary.

W świetle powyższych ustaleń Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, która jest karą najsurowszego rodzaju spośród katalogu kar przewidzianych alternatywnie za przypisany oskarżonemu występek z art. 190 § 1 kk, ale orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, będzie współmierna do charakteru czynu i jego społecznej szkodliwości, a tym samym w odczuciu społecznym będzie karą sprawiedliwą, a zarazem spełniać będzie swe cele prewencyjo - wychowawcze w odniesieniu do osoby oskarżonego. Dodatkowo Sąd orzekł wobec oskarżonego grzywnę współmierną do jego możliwości finansowych.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 627 kpk, obciążając oskarżonego poniesionymi w sprawie wydatkami, natomiast łączna wysokość zasądzonych należności wobec Skarbu Państwa uzasadnia zwolnienie go od obowiązku uiszczania opłaty.