V CZ 23/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 23/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa H. K.
przeciwko K. B. i G. N.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 lipca 2012 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 15 listopada 2011 r.,
1) oddala zażalenie;
2) zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 1834 zł
(jeden tysiąc osiemset trzydzieści cztery) tytułem
kosztów postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Powód za pośrednictwem reprezentującego go adwokata wniósł apelację od
wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 23 listopada 2010 r., oddalającego
powództwo, określając wartość zaskarżenia kwotą 65 000 zł oraz uiszczając opłatę
apelacyjną w wysokości 2 000 zł.
Postanowieniem z dnia 15 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił
apelację jako niewłaściwie opłaconą, ponieważ od podanej wartości zaskarżenia
opłata apelacyjna wynosiła 3 250 zł (art. 373 k.p.c. w związku z art. 1302
§ 3 k.p.c.).
Sąd odwoławczy podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie, wszczętej w dniu
7 kwietnia 2005 r., miał zastosowanie art. 1302
§ 3 k.p.c. mimo jego
uchylenia z dniem 1 lipca 2009 r. (art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej z dnia
5 grudnia 2008 r. ..., Dz. U. Nr 234, poz. 1571).
W zażaleniu powód wniósł o uchylenie tego postanowienia kwestionując
przede wszystkim zastosowanie przez Sąd Okręgowy art. 1302
§ 3 k.p.c.,
będącego – zdaniem skarżącego – przepisem niekonstytucyjnym, który nie
powinien być stosowany po dniu 1 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Trafne i w istocie niekwestionowane jest stwierdzenie Sądu Okręgowego, że
powód za pośrednictwem swego pełnomocnika uiścił opłatę od apelacji
w niewłaściwej (zaniżonej) wysokości; uiścił 2 000 zł zamiast 3 250 zł. Tego
rodzaju uchybienie wynikało zapewne z błędnego odczytania postanowienia Sądu
Rejonowego z dnia 5 czerwca 2006 r., zwalniającego powoda częściowo od
kosztów sądowych, a mianowicie od wpisu od pozwu ponad kwotę 2 000 zł.
Powyższa sentencja była precyzyjna i nie dawała jakichkolwiek podstaw do
sugestii, że zakres zwolnienia od kosztów był szerszy i oddziaływał na ograniczenie
należności sądowych w przyszłości. Sąd Rejonowy dostosował się w tym zakresie
do wniosku powoda z dnia 10 kwietnia 2006 r. (k. 115-116).
Sąd Okręgowy wykazał ponadto w sposób jurydycznie uzasadniony, że
w rozpoznawanej sprawie, wszczętej przed 1 lipca 2009 r., obowiązywał art. 1302
3
§ 3 k.p.c., a to zgodnie z intertemporalnym przepisem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia
5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 234, poz. 1571). Zarzuty powoda w tym
zakresie nie respektują jednoznacznych przepisów ustawowych, nie mogą być
zatem uwzględnione.
Należało w konsekwencji oddalić zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c.) oraz orzec o kosztach postępowania zażaleniowego (art. 98 i 108
§ 1 k.p.c.).
md
POSTANOWIENIE
Dnia 6 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa H. K.
przeciwko K. B. i G. N.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 6 lipca 2012 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 15 listopada 2011 r.,
1) oddala zażalenie;
2) zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 1834 zł
(jeden tysiąc osiemset trzydzieści cztery) tytułem
kosztów postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Powód za pośrednictwem reprezentującego go adwokata wniósł apelację od
wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 23 listopada 2010 r., oddalającego
powództwo, określając wartość zaskarżenia kwotą 65 000 zł oraz uiszczając opłatę
apelacyjną w wysokości 2 000 zł.
Postanowieniem z dnia 15 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił
apelację jako niewłaściwie opłaconą, ponieważ od podanej wartości zaskarżenia
opłata apelacyjna wynosiła 3 250 zł (art. 373 k.p.c. w związku z art. 1302
§ 3 k.p.c.).
Sąd odwoławczy podkreślił, że w rozpoznawanej sprawie, wszczętej w dniu
7 kwietnia 2005 r., miał zastosowanie art. 1302
§ 3 k.p.c. mimo jego
uchylenia z dniem 1 lipca 2009 r. (art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej z dnia
5 grudnia 2008 r. ..., Dz. U. Nr 234, poz. 1571).
W zażaleniu powód wniósł o uchylenie tego postanowienia kwestionując
przede wszystkim zastosowanie przez Sąd Okręgowy art. 1302
§ 3 k.p.c.,
będącego – zdaniem skarżącego – przepisem niekonstytucyjnym, który nie
powinien być stosowany po dniu 1 lipca 2009 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Trafne i w istocie niekwestionowane jest stwierdzenie Sądu Okręgowego, że
powód za pośrednictwem swego pełnomocnika uiścił opłatę od apelacji
w niewłaściwej (zaniżonej) wysokości; uiścił 2 000 zł zamiast 3 250 zł. Tego
rodzaju uchybienie wynikało zapewne z błędnego odczytania postanowienia Sądu
Rejonowego z dnia 5 czerwca 2006 r., zwalniającego powoda częściowo od
kosztów sądowych, a mianowicie od wpisu od pozwu ponad kwotę 2 000 zł.
Powyższa sentencja była precyzyjna i nie dawała jakichkolwiek podstaw do
sugestii, że zakres zwolnienia od kosztów był szerszy i oddziaływał na ograniczenie
należności sądowych w przyszłości. Sąd Rejonowy dostosował się w tym zakresie
do wniosku powoda z dnia 10 kwietnia 2006 r. (k. 115-116).
Sąd Okręgowy wykazał ponadto w sposób jurydycznie uzasadniony, że
w rozpoznawanej sprawie, wszczętej przed 1 lipca 2009 r., obowiązywał art. 1302
3
§ 3 k.p.c., a to zgodnie z intertemporalnym przepisem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia
5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 234, poz. 1571). Zarzuty powoda w tym
zakresie nie respektują jednoznacznych przepisów ustawowych, nie mogą być
zatem uwzględnione.
Należało w konsekwencji oddalić zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c.) oraz orzec o kosztach postępowania zażaleniowego (art. 98 i 108
§ 1 k.p.c.).
md