Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 187/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2012 r.,
sprawy N. K.
skazanego z art. 280 § 1 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 28 grudnia 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 20 lipca 2011 r., ,
postanowił:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
skazanego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 20 lipca 2011 r., skazał N. K. za
przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na
karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził
na rzecz pokrzywdzonego kwotę 968 zł tytułem naprawienia szkody.
W apelacji od tego wyroku oskarżony N. K. podniósł zarzuty błędu w
ustaleniach faktycznych, kwestionując wadliwą ocenę dowodów z wyjaśnień
współoskarżonych i zeznań pokrzywdzonego, i wniósł o uniewinnienie.
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 28 grudnia 2011 r., utrzymał w mocy zaskarżony
wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
2
W kasacji od powyższego wyroku obrońca skazanego zarzucił rażące
naruszenie prawa procesowego:
1. art. 433 § 1 i art. 457 § 3 k.p.k. polegające na pominięciu rozważenia w
wyroku odwoławczym wszystkich zarzutów wskazanych w apelacji
oskarżonego braku dokładnego wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku
dlaczego poszczególnych zarzutów i wniosków nie uznał za zasadne;
2. art. 7 k.p.k., polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów
w zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień współoskarżonego J. Ł., zeznań
pokrzywdzonego i zapisów monitoringu;
3. art. 440 k.p.k. polegające na utrzymaniu w mocy wyroku, w sytuacji gdy
biorąc pod uwagę wadliwość orzeczenia pierwszej instancji utrzymanie go w
mocy było rażąco niesprawiedliwe.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie w całości powyższego wyroku i
ewentualnie poprzedzającego go wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył:
Kasacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Treść uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego jednoznacznie przekonuje,
że podniesione w apelacji oskarżonego zarzuty zostały przez ten sąd należycie
rozpoznane, a następnie wszechstronnie rozważone, do wszystkich istotnych
okoliczności i twierdzeń sąd odwoławczy ustosunkował się. Apelacja osobista
oskarżonego N. K. sprowadzała się do przeciwstawienia ustaleniom i ocenom sądu
pierwszej instancji własnej wersji przebiegu zdarzenia w ramach przyjętej przez
oskarżonego linii obrony. Tymczasem Sąd Rejonowy dokonał pełnej oceny
wyjaśnień oskarżonego, wyjaśnień współoskarżonych, zeznań pokrzywdzonego W.
K. oraz zapisu z monitoringu sklepu, obszernie i wyczerpująco uzasadniając swoje
stanowisko, co w pełni zaakceptował w ramach kontroli odwoławczej Sąd
Okręgowy. W sytuacji, gdy znaczącą część uzasadnienia wyroku Sądu
Okręgowego stanowiły rozważania dotyczące prawidłowości dokonanych ustaleń
faktycznych, których kwestionowanie stanowiło podstawę zarzutów apelacji
oskarżonego, stwierdzić należy że sąd odwoławczy rzetelnie rozpoznał środek
3
odwoławczy, a tym samym nie naruszył przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3
k.p.k.
W sytuacji gdy sąd odwoławczy nie przeprowadzał we własnym zakresie
postępowania dowodowego, zarzut obrazy art. 7 k.p.k. jest chybiony.
Wbrew sugestiom autora kasacji nie można utożsamiać faktu nie podzielenia
zasadności podniesionych w apelacji zarzutów z brakiem ustosunkowania się do
zarzutów, ani tym bardziej podnosić na tej podstawie zarzutu naruszenia art. 440
k.p.k. Podnoszenie tych kwestii w kasacji sprowadza się w istocie rzeczy do
żądania ponownego rozpoznania zarzutów stawianych orzeczeniu sądu pierwszej
instancji, co w realiach sprawy jest zabiegiem niedopuszczalnym w ramach
postępowania kasacyjnego.
Z powyższych względów należało oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną.