Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 49/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie M. A.
w przedmiocie zażalenia na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Karnego
w Sądzie Apelacyjnym z dnia 13 czerwca 2012 r., o odmowie przyjęcia
wniosku o wznowienie postępowania
p o s t a n o w i ł :
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy .
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 13 czerwca 2012 r., Przewodniczący II Wydziału
Karnego w Sądzie Apelacyjnym odmówił przyjęcia wniosku M. A. o wznowienie
postępowania w sprawie /…/ , zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia
12 kwietnia 2010 r. Zarządzenie uzasadniono tym, że wyznaczony z urzędu
adwokat po zbadaniu sprawy nie znalazł podstaw do wznowienia postępowania, co
zgodnie z art. 84 § 3 k.p.k. oświadczył na piśmie, zaś wnioskodawca
poinformowany o tym stanie rzeczy i wezwany do spełnienia wymogu przymusu
adwokackiego we własnym zakresie, braku formalnego nie usunął.
Na zarządzenie powyższe wnioskodawca wniósł zażalenie, w którym prócz
szeregu zarzutów dotyczących nieprawidłowości postępowania w sprawie II K /…/ ,
podniósł, że Sąd Apelacyjny pominął jego żądanie wyznaczenia do sporządzenia
wniosku o wznowienie postępowania innego adwokata, które zgłosił ze względu na
utratę zaufania do adwokata K. G.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
2
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z niekwestionowanym sposobem interpretacji przepisu art. 545 § 2
k.p.k. (zob. T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa
2008, s. 1153) ustanawia on tzw. przymus adwokacko-radcowski, tj. obowiązek
sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie postępowania przez podmiot
fachowy (prokuratora, adwokata lub radcę prawnego). Zgodnie zaś z art. 84 § 3
k.p.k., adwokat wyznaczony postępowaniu o wznowienie postępowania powinien
sporządzić i podpisać wniosek o wznowienie postępowania albo poinformować na
piśmie sąd, że nie stwierdził podstaw do wniesienia wniosku o wznowienie
postępowania. Wyznaczony na żądanie wnioskodawcy obrońca nie znalazł
podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania i poinformował o tym sąd
na piśmie. Zauważyć należy, że treść tego pisma wskazuje na przeprowadzenie
przez obrońcę dogłębnej i rzetelnej analizy sprawy. Jak wynika z pisma
uzupełaniającego tę informację, wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, obrońca
kontaktował się z nim w sprawie wznowienia przed skierowaniem do sądu
wskazanej informacji.
Wobec takiego stanowiska wyznaczonego obrońcy z urzędu i nieusunięcia
braku formalnego przymusu adwokackiego przez wnioskodawcę we własnym
zakresie, zasadnym stało się wydanie zarządzenia o odmowie przyjęcia wniosku.
Zauważyć należy, że żądanie wnioskodawcy wyznaczenia nowego adwokata z
urzędu nie zasługiwało na uwzględnienie. Stosownie do utrwalonego orzecznictwa
Sądu Najwyższego, niezgodność stanowiska przedstawionego przez
wyznaczonego obrońcę z urzędu z oczekiwaniami, bądź poglądami wnioskodawcy
nie może być podstawą wyznaczenia kolejnego obrońcy. Sąd nie może wyznaczać
kolejnych obrońców z urzędu, aż do uzyskania przez wnioskodawcę oczekiwanego
przez niego efektu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2011 r., III
KZ 20/11, LEX nr 811870). Na uwagę nie zasługuje też zarzut utraty zaufania do
wyznaczonego obrońcy – zauważyć trzeba, że wnioskodawca sam wskazał
adwokata K. G. jako sugerowanego obrońcę z urzędu, a rzekoma utrata zaufania
nastąpiła dopiero po stwierdzeniu przez tegoż adwokata braku podstaw do
wznowienia postępowania, a więc zdaje się być bezpośrednim efektem
niespełnienia przez obrońcę oczekiwań wnioskodawcy.
Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.

V KZ 49/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia