V KZ 53/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV KZ 93/08 V KZ 42/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 53/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie D. G.
w przedmiocie zażalenia na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Karnego
w Sądzie Apelacyjnym z dnia 9 lipca 2012 r., o odmowie przyjęcia zażalenia
na zarządzenie z dnia 4 czerwca 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy .
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 4 czerwca 2012 r., Przewodniczący Wydziału Karnego
w Sądzie Apelacyjnym odmówił wyznaczenia pełnomocnika z urzędu, o które
wnioskowała skazana D. G., celem wniesienia zażalenia na postanowienie o
odmowie wyłączenia sędziego. Na powyższe zarządzenie skazana wniosła w dniu
2 lipca 2012 r. zażalenie, któremu, jako niedopuszczalnemu z mocy ustawy,
odmówiono przyjęcia zarządzeniem z dnia 9 lipca 2012r. Zarządzenie to zostało
zaskarżone zażaleniem. W jego treści skarżąca zauważyła, że także postępowanie
w przedmiocie wyznaczenia pełnomocnika z urzędu winno podlegać zasadzie
dwuinstancyjności, a odmowa przyjęcia środka odwoławczego ma cechy
pozbawienia prawa do sądu, co narusza szereg norm prawa krajowego i
międzynarodowego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
2
Stosownie do treści art. 459 k.p.k., zażalenie przysługuje zasadniczo na
decyzje procesowe zamykające drogę do wydania wyroku, a wyjątkowo w innych
sytuacjach, wskazanych przepisem szczególnym. Przepisu szczególnego,
otwierającego drogę do instancyjnej kontroli zarządzenia w układzie procesowym
występującym w niniejszej sprawie, brak. Zgodnie z utrwalonym zapatrywaniem
Sądu Najwyższego, odmowa wyznaczenia obrońcy lub pełnomocnika z urzędu w
celu sporządzenia środka odwoławczego nie podlega zaskarżeniu zażaleniem (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 2008 r., IV KZ 93/08;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2008 r., V KZ 42/08).
Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu
w sprawie D. G.
w przedmiocie zażalenia na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału Karnego
w Sądzie Apelacyjnym z dnia 9 lipca 2012 r., o odmowie przyjęcia zażalenia
na zarządzenie z dnia 4 czerwca 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy .
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 4 czerwca 2012 r., Przewodniczący Wydziału Karnego
w Sądzie Apelacyjnym odmówił wyznaczenia pełnomocnika z urzędu, o które
wnioskowała skazana D. G., celem wniesienia zażalenia na postanowienie o
odmowie wyłączenia sędziego. Na powyższe zarządzenie skazana wniosła w dniu
2 lipca 2012 r. zażalenie, któremu, jako niedopuszczalnemu z mocy ustawy,
odmówiono przyjęcia zarządzeniem z dnia 9 lipca 2012r. Zarządzenie to zostało
zaskarżone zażaleniem. W jego treści skarżąca zauważyła, że także postępowanie
w przedmiocie wyznaczenia pełnomocnika z urzędu winno podlegać zasadzie
dwuinstancyjności, a odmowa przyjęcia środka odwoławczego ma cechy
pozbawienia prawa do sądu, co narusza szereg norm prawa krajowego i
międzynarodowego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
2
Stosownie do treści art. 459 k.p.k., zażalenie przysługuje zasadniczo na
decyzje procesowe zamykające drogę do wydania wyroku, a wyjątkowo w innych
sytuacjach, wskazanych przepisem szczególnym. Przepisu szczególnego,
otwierającego drogę do instancyjnej kontroli zarządzenia w układzie procesowym
występującym w niniejszej sprawie, brak. Zgodnie z utrwalonym zapatrywaniem
Sądu Najwyższego, odmowa wyznaczenia obrońcy lub pełnomocnika z urzędu w
celu sporządzenia środka odwoławczego nie podlega zaskarżeniu zażaleniem (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 2008 r., IV KZ 93/08;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2008 r., V KZ 42/08).
Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.