I PK 106/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I PK 113/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I PK 106/12
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf
w sprawie z powództwa I. K.
przeciwko Zespołowi Szkół Nr 5 w J.
o odprawę i odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 września 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 8 grudnia 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
Uzasadnienie
I. K. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 8
grudnia 2011 r., zarzucając mu naruszenie prawa procesowego i materialnego.
Jako uzasadnienie dla przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący podał
oczywistą zasadność skargi oraz zagadnienie prawne zamykające się w pytaniu
czy przepis art. 10 ust. 7 Karty Nauczyciela tworzy podstawy dla zawarcia umowy
na czas określony na okres dłuższy niż 12 miesięcy.
Zasadniczo skarga dotyczy interpretacji powołanej normy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Nie ma podstaw do przyjęcia skargi do rozpoznania. Na wstępie wypada
przypomnieć, że ograniczenia dopuszczalności wnoszenia skargi kasacyjnej
wynikają z konstytucyjnej roli Sądu Najwyższego w systemie organów wymiaru
sprawiedliwości. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o
Sądzie Najwyższym (Dz.U. Nr 240 poz. 2052 ze zm.) rolą tego sądu w
sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości pozostaje zapewnienie w ramach nadzoru
zgodności z prawem oraz jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i
wojskowych przez rozpoznawanie kasacji oraz innych środków odwoławczych,
podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne i rozstrzyganie innych
spraw określonych w ustawach. Sąd Najwyższy nie sprawuje zatem funkcji
zwykłego sądu odwoławczego. Nie ma takiej potrzeby, albowiem Konstytucja w art.
177 ust. 1 gwarantuje jedynie dwuinstancyjne postępowanie. Ewentualna
możliwość dalszego postępowania, w tym postępowania przed Sądem
Najwyższym, stanowi uprawnienie dodatkowe, które może zostać obwarowane
szczególnymi przesłankami. Takie przesłanki dopuszczalności postępowania
dotyczącego skargi kasacyjnej przewiduje m.in. art. 3989
k.p.c.
Sąd Najwyższy ocenia, iż ad casum nie należy uznawać, że skarga
kasacyjna jest oczywiście zasadna. Sąd Najwyższy nie dopatruje się w
najmniejszym stopniu naruszenia w zaskarżonym orzeczeniu norm prawnych, które
uzasadniałoby skargę kasacyjny w sposób oczywisty. Należy przypomnieć, że
naruszenia tego rodzaju nie mogą budzić wątpliwości i dawać się dostrzec przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (tak Sąd Najwyższy w
postanowieniu z dnia 27 lipca 2007 r. sygn. I PK 113/07). Okoliczność taka w
żadnej mierze nie zachodzi w niniejszym postępowaniu. Jest odmiennie. Przepisy
prawa nie zostały naruszone w żadnym zakresie. Ponadto trzeba zauważyć, że nie
każde naruszenie prawa prowadzi do oczywistej zasadności skargi kasacyjnej.
Przedstawione pytanie do rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy nie zawiera
żadnego problemu ogólnej natury, który wymagałby ponownego rozważenia przez
Sąd Najwyższy.
Wyjątek dopuszczający zatrudnienie nauczyciela mianowanego na
podstawie umowy o pracę na czas określony uregulowany został w art. 10 ust. 7
nie może być interpretowany rozszerzająco. Jednak przepis nie stawia bariery
3
czasu dla jego zastosowania; nie wskazuje też, że zawsze ma to być jednak
przyczyna. W myśl tego przepisu jest to prawnie możliwe tylko wówczas gdy
zachodzi potrzeba zastępstwa nieobecnego nauczyciela lub potrzeba wynikająca z
organizacji nauczania. Zasadniczo zatrudnienie nauczyciela mianowanego na
podstawie umowy o pracę na czas określony jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy
jest to konieczne w świetle wynikających z tego przepisu przesłanek, a nie jednej
przesłanki. Ad casum były to kwestie natury organizacyjnej i powiązana z tym
konieczność zastępstwa pracownika. Tak też swoją ocenę prawna uzasadniły sądy
meriti. Nie ma potrzeby jej weryfikowania ponownie przez Sąd Najwyższy, skoro
skarga kasacyjna zmierza tylko do dokonania przez Sąd Najwyższy odmiennej
oceny stanu faktycznego sprawy, co zdaniem skarżącego powinno rzutować na
uchylenie wyroku.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na
zasadzie art. 3989
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf
w sprawie z powództwa I. K.
przeciwko Zespołowi Szkół Nr 5 w J.
o odprawę i odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 września 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 8 grudnia 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.
Uzasadnienie
I. K. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 8
grudnia 2011 r., zarzucając mu naruszenie prawa procesowego i materialnego.
Jako uzasadnienie dla przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący podał
oczywistą zasadność skargi oraz zagadnienie prawne zamykające się w pytaniu
czy przepis art. 10 ust. 7 Karty Nauczyciela tworzy podstawy dla zawarcia umowy
na czas określony na okres dłuższy niż 12 miesięcy.
Zasadniczo skarga dotyczy interpretacji powołanej normy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Nie ma podstaw do przyjęcia skargi do rozpoznania. Na wstępie wypada
przypomnieć, że ograniczenia dopuszczalności wnoszenia skargi kasacyjnej
wynikają z konstytucyjnej roli Sądu Najwyższego w systemie organów wymiaru
sprawiedliwości. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o
Sądzie Najwyższym (Dz.U. Nr 240 poz. 2052 ze zm.) rolą tego sądu w
sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości pozostaje zapewnienie w ramach nadzoru
zgodności z prawem oraz jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i
wojskowych przez rozpoznawanie kasacji oraz innych środków odwoławczych,
podejmowanie uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne i rozstrzyganie innych
spraw określonych w ustawach. Sąd Najwyższy nie sprawuje zatem funkcji
zwykłego sądu odwoławczego. Nie ma takiej potrzeby, albowiem Konstytucja w art.
177 ust. 1 gwarantuje jedynie dwuinstancyjne postępowanie. Ewentualna
możliwość dalszego postępowania, w tym postępowania przed Sądem
Najwyższym, stanowi uprawnienie dodatkowe, które może zostać obwarowane
szczególnymi przesłankami. Takie przesłanki dopuszczalności postępowania
dotyczącego skargi kasacyjnej przewiduje m.in. art. 3989
k.p.c.
Sąd Najwyższy ocenia, iż ad casum nie należy uznawać, że skarga
kasacyjna jest oczywiście zasadna. Sąd Najwyższy nie dopatruje się w
najmniejszym stopniu naruszenia w zaskarżonym orzeczeniu norm prawnych, które
uzasadniałoby skargę kasacyjny w sposób oczywisty. Należy przypomnieć, że
naruszenia tego rodzaju nie mogą budzić wątpliwości i dawać się dostrzec przy
wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (tak Sąd Najwyższy w
postanowieniu z dnia 27 lipca 2007 r. sygn. I PK 113/07). Okoliczność taka w
żadnej mierze nie zachodzi w niniejszym postępowaniu. Jest odmiennie. Przepisy
prawa nie zostały naruszone w żadnym zakresie. Ponadto trzeba zauważyć, że nie
każde naruszenie prawa prowadzi do oczywistej zasadności skargi kasacyjnej.
Przedstawione pytanie do rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy nie zawiera
żadnego problemu ogólnej natury, który wymagałby ponownego rozważenia przez
Sąd Najwyższy.
Wyjątek dopuszczający zatrudnienie nauczyciela mianowanego na
podstawie umowy o pracę na czas określony uregulowany został w art. 10 ust. 7
nie może być interpretowany rozszerzająco. Jednak przepis nie stawia bariery
3
czasu dla jego zastosowania; nie wskazuje też, że zawsze ma to być jednak
przyczyna. W myśl tego przepisu jest to prawnie możliwe tylko wówczas gdy
zachodzi potrzeba zastępstwa nieobecnego nauczyciela lub potrzeba wynikająca z
organizacji nauczania. Zasadniczo zatrudnienie nauczyciela mianowanego na
podstawie umowy o pracę na czas określony jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy
jest to konieczne w świetle wynikających z tego przepisu przesłanek, a nie jednej
przesłanki. Ad casum były to kwestie natury organizacyjnej i powiązana z tym
konieczność zastępstwa pracownika. Tak też swoją ocenę prawna uzasadniły sądy
meriti. Nie ma potrzeby jej weryfikowania ponownie przez Sąd Najwyższy, skoro
skarga kasacyjna zmierza tylko do dokonania przez Sąd Najwyższy odmiennej
oceny stanu faktycznego sprawy, co zdaniem skarżącego powinno rzutować na
uchylenie wyroku.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na
zasadzie art. 3989
§ 1 k.p.c.