I CZ 118/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 118/12
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. M. reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową J.
M.
przeciwko Samodzielnemu Zespołowi Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej
w N.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej I. Towarzystwo
Ubezpieczeń S.A. w W.
o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 października 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 marca 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił apelację pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 27 lipca 2011 r., wskazując, że wniósł on
jedynie częściowo opłatę sądową, zamiast wymaganej 14083 zł, wpłacił w dniu 27
grudnia 2011 r. kwotę 14080 zł.
Pozwany w zażaleniu zarzucił, że zaskarżone postanowienie jest
następstwem błędnego zastosowania art. 373 w związku z art. 370 k.p.c.
polegającego na przyjęciu, że apelacja została nieprawidłowo opłacona i z tej
przyczyny podlegała odrzuceniu. Domagał się uchylenia kwestionowanego
postanowienia podnosząc, że skoro przedmiotem zaskarżenia apelacją wyroku
Sądu pierwszej instancji były trzy roszczenia – zadośćuczynienie, odszkodowanie
i renta, a opłata od ich sumy była niższa od wymaganej, to obowiązkiem Sądu było
wezwanie pozwanego do wskazania, których z zaskarżonych rozstrzygnięć ona
dotyczy. Decyzja co do skuteczności wniesienia tego środka odwoławczego nie
mogła być podjęta przed wyjaśnieniem tej kwestii.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Opłata stosunkowa pobierana jest w sprawach o prawa majątkowe, a jej wysokość
uzależniona jest od wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia (art. 13
ust. 1 u.k.s.c.); wynosi 5% tej wartości. Zgodnie z art. 21 k.p.c. w razie
przedmiotowej kumulacji roszczeń o charakterze majątkowym, a zatem
przedmiotowo jednorodzajowych, ich wartość podlega zliczeniu, co dotyczy także
wartości przedmiotu zaskarżenia. Oznacza to, że strona ma obowiązek wniesienia
jednej opłaty stosunkowej, a jej rozmiar jest uzależniony do sumy tych roszczeń.
W odniesieniu do roszczeń różnego rodzaju – majątkowych i niemajątkowych, czy
też dochodzonych w jednym pozwie kilku roszczeń niemajątkowych zachodzi
konieczność określenia opłat sądowych w odniesieniu do każdego z nich,
a zliczeniu mogą podlegać jedynie te opłaty sądowe. Wykonanie obowiązku
opłacenia pisma polega na wniesieniu prawidłowo ustalonej opłaty i w pełnej
wysokości. Skarżący wniósł opłatę niższą od przewidzianej przepisami, a zatem nie
usunął braku fiskalnego apelacji, co było przyczyną odrzucenia apelacji (art. 373
3
w związku z art. 370 k.p.c.). Nie ma racji żalący, utrzymując że przedmiotem
zaskarżenia apelacją są przedmiotowo odrębne roszczenia, za ich odrębnością nie
może przemawiać objęcie ich w wyroku osobnymi punktami, bo miało to jedynie
redakcyjny charakter. Nie było zatem podstaw do podejmowania przez Sąd
Apelacyjny działań mających na celu ustalanie, których rozstrzygnięć dotyczy
zaskarżenie, ponieważ zakres zaskarżenia jednoznacznie wynika z apelacji.
Nie miało zastosowania w rozpoznawanej sprawie stanowisko wyrażone przez Sąd
Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZ 94/06, OSNC-ZD
z 2008 r. nr 1, poz. 12, ponieważ dotyczy ono roszczeń odmiennych przedmiotowo,
co umożliwiało konkretyzację kwestionowanego rozstrzygnięcia i należnej opłaty.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosław Bączyk (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. M. reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową J.
M.
przeciwko Samodzielnemu Zespołowi Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej
w N.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie pozwanej I. Towarzystwo
Ubezpieczeń S.A. w W.
o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 10 października 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 marca 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił apelację pozwanego
od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 27 lipca 2011 r., wskazując, że wniósł on
jedynie częściowo opłatę sądową, zamiast wymaganej 14083 zł, wpłacił w dniu 27
grudnia 2011 r. kwotę 14080 zł.
Pozwany w zażaleniu zarzucił, że zaskarżone postanowienie jest
następstwem błędnego zastosowania art. 373 w związku z art. 370 k.p.c.
polegającego na przyjęciu, że apelacja została nieprawidłowo opłacona i z tej
przyczyny podlegała odrzuceniu. Domagał się uchylenia kwestionowanego
postanowienia podnosząc, że skoro przedmiotem zaskarżenia apelacją wyroku
Sądu pierwszej instancji były trzy roszczenia – zadośćuczynienie, odszkodowanie
i renta, a opłata od ich sumy była niższa od wymaganej, to obowiązkiem Sądu było
wezwanie pozwanego do wskazania, których z zaskarżonych rozstrzygnięć ona
dotyczy. Decyzja co do skuteczności wniesienia tego środka odwoławczego nie
mogła być podjęta przed wyjaśnieniem tej kwestii.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Opłata stosunkowa pobierana jest w sprawach o prawa majątkowe, a jej wysokość
uzależniona jest od wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia (art. 13
ust. 1 u.k.s.c.); wynosi 5% tej wartości. Zgodnie z art. 21 k.p.c. w razie
przedmiotowej kumulacji roszczeń o charakterze majątkowym, a zatem
przedmiotowo jednorodzajowych, ich wartość podlega zliczeniu, co dotyczy także
wartości przedmiotu zaskarżenia. Oznacza to, że strona ma obowiązek wniesienia
jednej opłaty stosunkowej, a jej rozmiar jest uzależniony do sumy tych roszczeń.
W odniesieniu do roszczeń różnego rodzaju – majątkowych i niemajątkowych, czy
też dochodzonych w jednym pozwie kilku roszczeń niemajątkowych zachodzi
konieczność określenia opłat sądowych w odniesieniu do każdego z nich,
a zliczeniu mogą podlegać jedynie te opłaty sądowe. Wykonanie obowiązku
opłacenia pisma polega na wniesieniu prawidłowo ustalonej opłaty i w pełnej
wysokości. Skarżący wniósł opłatę niższą od przewidzianej przepisami, a zatem nie
usunął braku fiskalnego apelacji, co było przyczyną odrzucenia apelacji (art. 373
3
w związku z art. 370 k.p.c.). Nie ma racji żalący, utrzymując że przedmiotem
zaskarżenia apelacją są przedmiotowo odrębne roszczenia, za ich odrębnością nie
może przemawiać objęcie ich w wyroku osobnymi punktami, bo miało to jedynie
redakcyjny charakter. Nie było zatem podstaw do podejmowania przez Sąd
Apelacyjny działań mających na celu ustalanie, których rozstrzygnięć dotyczy
zaskarżenie, ponieważ zakres zaskarżenia jednoznacznie wynika z apelacji.
Nie miało zastosowania w rozpoznawanej sprawie stanowisko wyrażone przez Sąd
Najwyższy w postanowieniu z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZ 94/06, OSNC-ZD
z 2008 r. nr 1, poz. 12, ponieważ dotyczy ono roszczeń odmiennych przedmiotowo,
co umożliwiało konkretyzację kwestionowanego rozstrzygnięcia i należnej opłaty.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.