Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 226/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 października 2012 r.,
sprawy D. P.
skazanego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 27 grudnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 5 sierpnia 2011 r., /…/,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciąża skazanego D. P. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 27 grudnia 2011 r., zmienił wyrok Sądu
Rejonowego z dnia 5 sierpnia 2011 r., którym D. P. skazany została za czyn
zakwalifikowany z ar. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk na karę jednego roku
pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażącą obrazę prawa procesowego – art. 14 kpk
w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela (art. 17 § 1 pkt 9 kpk) –
polegającą na skazaniu oskarżonego za czyn, który nie był objęty aktem oskarżenia,
a mianowicie przypisanie D. P. działania w innym okresie niż to było mu zarzucone
aktem oskarżenia oraz dokonanie zmiany opisu czynu (czynności czasownikowych
określających istotę czynu przestępnego) w zakresie przypisanych mu działań,
2
podczas gdy w takim okresie czasu i takie działanie nie zostało nigdy oskarżonemu
zarzucone, w konsekwencji czego doszło do naruszenia kardynalnej zasady
procesu karnego tj. zasady skargowości”, wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu
instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego D. P. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast skazany został obciążony
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw.
z art. 518 kpk.
Zarzut obrazy przepisu art. 14 kpk został sformułowany przez tego samego
obrońcę w apelacji i do zarzutu tego w pełni i przekonująco ustosunkował się Sąd
Okręgowy w uzasadnieniu wydanego orzeczenia (s. 11, 12 i 13) wskazując te
elementy, które stanowią o tym, że czyn zarzucony w akcie oskarżenia i przypisany
w wyroku Sądu Rejonowego stanowi to samo „zdarzenia historyczne”. Autor kasacji,
w jej uzasadnieniu, jak i w uzasadnieniu apelacji, powołuje także orzeczenia Sądu
Najwyższego, wyrażające konsekwentne od lat stanowisko co do istoty „tożsamości
czynu”, które jednak błędnie odczytuje, orzeczenia świadczące o trafności w tej
kwestii stanowiska Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego. Wystarczy wskazać
jedno z ostatnich opublikowanych orzeczeń – postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 19 października 2010 r., III KK 97)10, OSNKW 2011, Nr 6, poz. 50, aby
przekonać się, że stanowisko tego Sądu nie uległo zmianie, pozostając zresztą w
zgodzie z jednolitym i konsekwentnym stanowiskiem w tym względzie doktryny i
piśmiennictwa prawniczego. W tej sprawie o braku tożsamości czynu zarzuconego i
przypisanego nie mogło zdecydować częściowo odmiennie określony przez Sąd
Rejonowy czas popełnienia czynu i jego opis. To właśnie zostało wykazane w
uzasadnieniach Sądów obu instancji, co znajduje umocowanie w szeregu dalszych
orzeczeń Sądu Najwyższego – zob.: wyrok z dnia 28 czerwca 2008 r., IV KK 39)08,
Biuletyn Prawa Karnego 2008 Nr 10, s. 17, wyrok z dnia 5 września 2006 r., IV KK
194)06, R-OSNKW 2006, poz. 1663, postanowienie z dnia 30 sierpnia 2001 r., V
KKN 111)01, LEX nr 51844 oraz wyrok z dnia 21 września 2006 r., V KK 10)06,
LEX nr 196961 (tylko w części powołany przez autora kasacji, co nie w pełni oddaje
stanowisko Sądu Najwyższego).
3
Co oczywiste, wobec unormowań art. 523 § 2 kpk w zw. z art. 523 § 4 kpk,
Sąd Najwyższy w tym postępowaniu kasacyjnym nie mógł rozważać kwestii
związanej z naruszeniem przez Sąd Rejonowy przepisu art. 399 § 1 kpk i oceną
tego uchybienia przez Sąd Okręgowym.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.