II CNP 49/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 49/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 5 listopada 2012 r.,
skargi M. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w P. z dnia 16 marca 2012 r.,
wydanego w sprawie z powództwa M. Z.
przeciwko "N." Chłodnie Polskie Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o zapłatę,
odrzuca skargę i zasądza od powoda na rzecz pozwanego
1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów
wywołanego nią postępowania.
Uzasadnienie
2
W związku ze skargą powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 16 marca 2012 r. należy
zważyć, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona,
ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, przytoczenie
jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2
– że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek
o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga nie spełnia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c.
Nie przytoczono w niej przepisów, z którymi zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
sam zaś zarzut naruszenia wskazanych przepisów nie oznacza jeszcze,
że skarżący uznaje orzeczenie za niezgodne z tymi przepisami.
Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie wyjaśniano, że rygory określone
w art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. stanowią takie wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem, które przez
ustawodawcę zostały wyraźnie oddzielone. Jest tak dlatego, że nie wszystkie wady
postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane
w ramach obu podstaw, powodują niezgodność orzeczenia z prawem, a jeśli tak
się dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być
– i często nie są – tożsame z przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne (por. Kodeks postępowania cywilnego – Komentarz pod red.
T. Erecińskiego, Lexis Nexis 2007, tom drugi, str. 325-326).
Ponadto, jak wynika z art. 4244
k.p.c., podstawą skargi nie mogą być zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Zarzucając naruszenie art. 382
k.p.c. skarżący w istocie zmierza do podważenia ustalonego w sprawie stanu
3
faktycznego. W skardze nie wskazano innych przepisów regulujących
postępowanie przed sądem drugiej instancji, a z jej uzasadnienia wynika,
że skarżący kwestionuje ustalenia faktyczne, co nie jest dopuszczalne.
Zgodnie z art. 4248
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy odrzuca na posiedzeniu
niejawnym m.in. skargę niespełniającą wymagań określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 5 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 5 listopada 2012 r.,
skargi M. Z.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w P. z dnia 16 marca 2012 r.,
wydanego w sprawie z powództwa M. Z.
przeciwko "N." Chłodnie Polskie Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
o zapłatę,
odrzuca skargę i zasądza od powoda na rzecz pozwanego
1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów
wywołanego nią postępowania.
Uzasadnienie
2
W związku ze skargą powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 16 marca 2012 r. należy
zważyć, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona,
ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, przytoczenie
jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2
– że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek
o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga nie spełnia wymagania określonego w art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c.
Nie przytoczono w niej przepisów, z którymi zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
sam zaś zarzut naruszenia wskazanych przepisów nie oznacza jeszcze,
że skarżący uznaje orzeczenie za niezgodne z tymi przepisami.
Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie wyjaśniano, że rygory określone
w art. 4245
§ 1 pkt 2 i 3 k.p.c. stanowią takie wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem, które przez
ustawodawcę zostały wyraźnie oddzielone. Jest tak dlatego, że nie wszystkie wady
postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego orzeczenia, wytykane
w ramach obu podstaw, powodują niezgodność orzeczenia z prawem, a jeśli tak
się dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być
– i często nie są – tożsame z przepisami, z którymi zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne (por. Kodeks postępowania cywilnego – Komentarz pod red.
T. Erecińskiego, Lexis Nexis 2007, tom drugi, str. 325-326).
Ponadto, jak wynika z art. 4244
k.p.c., podstawą skargi nie mogą być zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Zarzucając naruszenie art. 382
k.p.c. skarżący w istocie zmierza do podważenia ustalonego w sprawie stanu
3
faktycznego. W skardze nie wskazano innych przepisów regulujących
postępowanie przed sądem drugiej instancji, a z jej uzasadnienia wynika,
że skarżący kwestionuje ustalenia faktyczne, co nie jest dopuszczalne.
Zgodnie z art. 4248
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy odrzuca na posiedzeniu
niejawnym m.in. skargę niespełniającą wymagań określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
jw